21 Οκτωβρίου 2013

Καλή και κακή βία. Η ελαφρότητα της Ελληνικής κοινωνίας.

Το σημαντικότερο ζήτημα των ημερών κατά την άποψη μου δεν αποτελεί ούτε η πιθανή προσφυγή στις κάλπες υπό την απειλή νέων μέτρων, ούτε η κίνηση των 58, ούτε καν η με λιγότερη ένταση συνέχεια της χρυσαυγειάδας, αλλά η συζήτηση που άνοιξε για τη νομιμοποίηση της βίας και το «δικαίωμα» του πολίτη να αντιδρά με αυτό τον τρόπο αφαιρώντας την αποκλειστικότητα του κράτους να την ασκεί μέσω των αστυνομικών οργάνων. Ο λόγος που το θεωρώ σημαντικότερο δεν είναι μόνο κοινωνιολογικός αλλά έχει να κάνει άμεσα με τη χρονική συγκυρία που επιλέγεται ή έστω προκύπτει.
Αφορμή για τη συζήτηση ήταν δύο γεγονότα διόλου ασύνδετα μεταξύ τους. Από τη μία η εκκαθαριστική επιχείρηση που ονομάζεται «διάλυση της ΧΑ» και από την άλλη η θεωρία των δύο άκρων είτε επιθετικά από τους κυβερνητικούς μέντορες που φλερτάρουν με την πραγματική ακροδεξιά είτε αμυντικά χωρίς λόγο πέρα από εσωκομματικά παιχνίδια από την αξιωματική αντιπολίτευση. Οι συμψηφισμοί νεκρών, οι «δικοί» μας και οι «δικοί» σας συνήθως με αυθαίρετο για τα ίδια τα θύματα τρόπο, η ξαφνική «ανακάλυψη» είτε των αυτονομιστικών ομάδων στην αστυνομία είτε της βίας στα πανεπιστήμια, το ίδιο το μνημόνιο είτε ως αποτέλεσμα είτε ως συνταγματικό ή μη, τόσες και τόσες απόψεις που ξεκινούν από το σήμερα και φτάνουν μέχρι τον εμφύλιο που επανέρχεται στο πολιτικό προσκήνιο χωρίς σαν κοινωνία να έχουμε λύσει ιστορικά.
Ακόμα και το αυτονόητο για μια Πολιτεία που έχει αποδεχθεί το δημοκρατικό πολίτευμα ως συνέχεια των αρχών του Διαφωτισμού «καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται» έγινε επιχείρημα με συγκεκριμένα ιδεολογικά χαρακτηριστικά διαχωριστικής τακτικής και σίγουρα χωρίς τη σαφήνεια και την ανιδιοτέλεια που η ίδια η φράση από μόνη της ξεκαθαρίζει. Βρίσκει δε στην αντιπέρα όχθη αντανακλαστικά που κάνουν το αυτονόητο ακόμα πιο διάτρητο.
Υπάρχει άραγε κακή και καλή ή έστω νομιμοποιημένη βία ως απάντηση μιας κοινωνίας στον αυταρχισμό; Οι απαντήσεις που δίνονται από όσους αποδέχονται το δεύτερο όσο και αν τα επιχειρήματα είναι δομημένα και πολλές φορές στηρίζονται σε ζοφερά στοιχεία της πραγματικότητας «ξεχνούν» το βασικότερο. Πως οι κυβερνήσεις στον τόπο άρα και οι επιλογές τους που έχουν οδηγήσει στον «κοινωνικό εκτροχιασμό» εκλέγονται με την ψήφο όλων των πολιτών με μοναδικό κριτήριο δικαιώματος το ηλικιακό. Κατά συνέπεια παρά τις ενστάσεις που μπορεί να έχουμε όλοι μας για το επίπεδο της δημοκρατίας που έχουμε κατακτήσει, η βία δεν νομιμοποιείται σαν μέσο αλλαγής από τη στιγμή που δεν είναι μονόδρομος για την κατάκτηση των ελευθεριών. Πολλώ δε μάλλον όταν η άσκηση της μπορεί να τις αφαιρέσει.
Ασφαλώς και είναι χρέος μας να απαιτήσουμε και να ορίσουμε το πού είναι τα όρια της κρατικής κατασταλτικής βίας και της ίδιας της αστυνομικής λειτουργίας κατά προέκταση.Όπως και είναι χρέος μας να απαιτήσουμε την τήρηση των νόμων για όλους.
Όταν όμως προβάλουμε την ανυπακοή μας ως κοινωνική απαίτηση, αμφισβητούμε, νομιμοποιούμε τον προπηλακισμό ως υγιή αντίδραση μιας κοινωνίας που υποφέρει, ξεχνάμε πως ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτής της κοινωνίας θέλει να πετάξει τους αλλόθρησκους ξένους στη θάλασσα, θεωρεί κοινωνικό έργο τα εγκλήματα της χρυσαυγήτικης συμμορίας και δεν θα είχε πρόβλημα με τη φυσική εξόντωση όσων διαφωνούν μαζί του. Γιατί όσο στρουθοκαμηλίζουμε πως αυτό το κομμάτι της «αλάθητα» χαϊδεμένης ελληνικής κοινωνίας δεν υπάρχει απλά τόσο περισσότερο τo οπλίζουμε..

25 Σεπτεμβρίου 2013

Είναι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα το ποτήρι που ξεχείλισε την αγανάκτηση της ελληνικής κοινωνίας και σήμανε την αρχή του τέλους για τη Χρυσή Αυγή; Πολύ φοβάμαι πως όχι..

Είναι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα το ποτήρι που ξεχείλισε την αγανάκτηση της ελληνικής κοινωνίας και σήμανε την αρχή του τέλους για τη Χρυσή Αυγή; Πολύ φοβάμαι πως όχι.. Συνηθίζουμε να εξετάζουμε τα πράγματα και να καταλήγουμε στα συμπεράσματα μας με βάση τη δική μας ιδεολογική τοποθέτηση, με ευχολόγια, και κρίνοντας πάντα τα πράγματα με τη δική μας σκοπιά για το πώς αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Για όσους κινούμαστε στην απέναντι όχθη το ποτήρι είχε ξεχειλίσει πολύ πριν την είσοδο της στη Βουλή. Η ΧΑ δεν δημιουργήθηκε πριν δύο χρόνια. Έχει μακρά ιστορία στο κοινωνικό περιθώριο, είχε παρουσία στους δρόμους, και οι σχέσεις της με το σύστημα –ή έστω με κάποιους παρακρατικούς θύλακες- ήταν πάντα αγαστές. Η «ιδεολογία» της ήταν γνωστή όπως και οι πρακτικές της.
    Η εκρηκτική άνοδος της δεν ήταν αποτέλεσμα ιδεολογικής ταύτισης με τους ψηφοφόρους της. Οι σχεδόν 500.000 ψηφοφόροι της στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 δεν ασπάστηκαν ξαφνικά την εθνικοσοσιαλιστική «ιδεολογία» , ούτε ο αρχηγός της είχε το επικοινωνιακό χάρισμα ενός λαοπλάνου. Όσο κι αν η ελληνική κοινωνία είναι άκρως υπερσυντηρητική, εθνοκεντρική και ανιστόρητη μπερδεύοντας το μύθο με την ιστορία, δεν ήταν το ναζιστικό ιδεολόγημα αυτό που την έκανε ακόλουθη της ομάδας.
Συνηθίζουμε να λέμε πως η ψήφος ήταν μια αντίδραση στη φαυλότητα και έλλειψη δημοκρατίας του συστήματος που σήμερα αυτοαποκαλείται Δημοκρατικό τόξο και πως δεν ήξερε τι ψηφίζει. Κι όμως το κυνήγι των μεταναστών και η βίαιη απώθηση τους αποτελεί αίτημα μεγάλου μέρους της κοινωνίας, ακόμα και ανθρώπων που δεν ψήφισαν τη ΧΑ. Το εκρηκτικό μείγμα του ελληνικού ρατσισμού σε συνδυασμό με την πλήρη απουσία μεταναστευτικής πολιτικής «ηρωοποίησε» τους Ελληναράδες σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Ακόμα και σήμερα, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα για πάρα πολλούς ισχύει το «Καταδικάζω τη βια αλλά το ίδιο έγινε και στη Μαρφίν». Εξάλλου, οι πρακτικές που απλά απο τύχη δεν είχαν φέρει φόνο μέχρι τώρα, δεν αποτέλεσαν παράγοντα –τουλάχιστον δημοσκοπικά- αποτροπής. Κάθε άλλο... Το φλερτ της «Αριστεράς» με τη βία και την τρομοκρατία που δεν καταδίκαζε παραμένει στα μάτια της ακραίας συντηρητικής κοινωνίας αιτία συμψηφισμού. Εξάλλου για το μέσο δεξιό πολίτη η αριστερά είναι σε ένα κουβά. ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Αναρχικοί,Τρομοκρατία, όλοι είναι στο ίδιο καζάνι. Κάτι που καθόλου τυχαία έσπευσε να εκμεταλλευθεί η ΝΔ με τη θεωρία των δύο άκρων. Η αριστερή εσωστρέφεια ποτέ δεν άγγιξε τους μη αριστερούς παρά μόνο αποτελούσε αιτία διάσπασης εντός των τειχών. Η ΧΑ απλά εκμεταλλεύτηκε το timing της κρίσης που δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί κάποιο άλλο κόμμα.
Τη γιγαντώση της ΧΑ δεν την έφερε μόνο το ίδιο το πολιτικό σύστημα -που ακόμα και σήμερα, ακόμα και μετά την δολοφονία «παίζει με τη φωτιά» που μόνο του άναψε- αλλά και η ανοχή της ελληνικής κοινωνίας στη βία. Η σήψη που ήταν εμφανής σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής συνδυάστηκε με «αγανάκτηση» , μούτζες, προπηλακισμούς πολιτικών, και όλες τις μορφές βίας . Όχι μόνο απο τους Χρυσαυγίτες που πρωτοστάτησαν αλλά από ένα μεγάλο αριθμό των πολιτών που δεν μπόρεσε στην αγανάκτηση ή τις εμμονές του να κρύψει το φασισμό που κρύβει μέσα του. Η ΧΑ απλά το εκμεταλλεύτηκε.
Το ερώτημα αυτή τη στιγμή είναι ένα. Αντιμετωπίζεται ο φασισμός ; Και αν ναι πώς ;
Κι όμως η απάντηση δεν είναι δύσκολη ούτε σύνθετη.
Ο φασισμός αντιμετωπίζεται μόνο με δημοκρατία και φυσικά με τους νόμους της. Με το να αποδομήσεις τα επιχειρήματα που ανέβασαν το έκτρωμα. Ένα από αυτά είναι η μη τήρηση των θεσμών. Αν τους αποκλείσεις, απλά τους δίνεις επιχείρημα. Το ζήτημα είναι να τους ξεγυμνώσεις με ίση μεταχείριση και φυσικά να χρησιμοποιήσεις όλα τα μέσα και τους νόμους για τα ποινικά αδικήματα που έχουν διαπράξει. Όχι με ειδική ή ξεχωριστή μεταχείριση ούτε με φωτογραφικά νομοσχέδια. Με καταδίκη κάθε μορφής βίας και όχι μόνο σωματικής ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ χωρίς προσπάθειες συμψηφισμών. Η καταδίκη του φασισμού δεν έχει διαβαθμίσεις και για κάθε κόμμα που ασπάζεται το δημοκρατικό πολίτευμα ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ. Γιατί πολύ απλά ακόμα και αν το σύστημα καταφέρει να αποβάλει τη Χρυσή Αυγή από το κοινοβούλιο η έξαρση της πολιτικής βίας που αυτή ξέβρασε θα παραμείνει ως νοοτροπία των αγανακτισμένων πολιτών που απλά θα βρίσκονται σε άλλα στρατόπεδα.
Υπάρχει ελπίδα; Όσο κι αν παίρνονται ξαφνικά κάποιες πρωτοβουλίες που έπρεπε να μην έχει υπάρξει νεκρός για παρθούν, αν δεν νικήσουμε ή πατάξουμε τη βία που κρύβουμε μέσα μας –και αυτό είναι κάτι που δυστυχώς θα χρειαστεί χρόνο μιας και είναι θέμα απαλλαγής απο μια χρόνια κοινωνική κουλτούρα- φοβάμαι πως όχι.. Μακάρι να κάνω λάθος.

14 Ιουνίου 2013

Το προαύλιο της ΕΡΤ...

Χτες βρέθηκα στο προαύλιο της ΕΡΤ. Όχι από περιέργεια όπως τότε στους αγανακτισμένους που μια φορά αρκούσε για να μην ξαναπάω. Ούτε για συμπαράσταση στο σύνολο των εργαζομένων της που θεωρώ πως δεν είναι όλοι ίδιοι και πως κάποιοι ασφαλώς θα έπρεπε σε ένα σχέδιο εξυγίανσης να απολυθούν. Βρέθηκα λόγω προσωπικής ευαισθησίας στο ζήτημα του αυταρχισμού της Κυβέρνησης με μια μεθοδολογία που ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για λιγότερη δημοκρατία. Για μένα αυτό ήταν το ζητούμενο. Το ίδιο θα έκανα αν συνέβαινε στη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ ή οπουδήποτε αν εν μια νυκτί απολύονταν τόσες χιλιάδες κόσμου.
   Η αυταρχικότητα δεν ακυρώνει το ότι η ΕΡΤ δεν υπηρετεί το σκοπό της ύπαρξης της και λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια σαν θυγατρική κομματική εταιρία. Δεν ακυρώνει το ότι αποτελεί ένα πλυντήριο πλουτισμού ημετέρων. Δεν ακυρώνει το ότι χρειάζεται όντως όχι απλά αναδιάρθρωση αλλά ριζικές αλλαγές στον τρόπο διαχείρισης της ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται με απολύσεις. Όπως αντίστοιχα, το ότι συμβαίνουν όλα αυτά, δεν σημαίνει πως η ΕΡΤ δεν έχει αποτελέσει βασικό πυλώνα παραγωγής πολιτισμού στη χώρα ή ότι δεν επιτελεί έργο. Η ύπαρξη της είναι ζωτικά απαραίτητη για τον πληθυσμό της χώρας και αποτελεί σπάνιο κομμάτι της περιουσίας του. Όταν όμως περιστέλλεται η ελευθερία και η δημοκρατία, όταν ο αυταρχισμός απειλεί να γίνει θεσμοθετημένη τακτική, και όταν 2500 άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως παράπλευρες απώλειες τα κακώς κείμενα περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Δεν ακυρώνονται ούτε αθωώνονται. Απλά στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων η προφύλαξη της δημοκρατικότητας είναι πάντα το πρώτο ζητούμενο.
   Χτες λοιπόν στο προαύλιο της ΕΡΤ με «ενόχλησαν» αρκετά που είδα. Πρώτα από όλα οι κομματικές σημαίες και μάλιστα χωροταξικά παραταγμένες. Το ΠΑΜΕ μπροστά στα σκαλιά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραδίπλα, ο ΣΥΡΙΖΑ πιο πίσω και πάει λέγοντας. Στη δική μου οπτική θα ήθελα να μην υπάρχουν. θα τις δεχόμουν αν ήταν ανακατεμένες και όχι σε μπλοκ μαζί με σημαίες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Ίσως να ακούγεται παράλογο μόνο που η δημοκρατία δεν είναι ζητούμενο της εκάστοτε αντιπολίτευσης και πολλοί ψηφοφόροι της τρικοματικής είναι αγανακτισμένοι όχι μόνο με αυτό που έγινε αλλά και με την πορεία των κομμάτων της. Εξάλλου πολλοί απολυμένοι ανήκουν σε αυτά τα κόμματα. Βέβαια στα ήθη μας κάτι τέτοιο θα σήμαινε στην καλύτερη περίπτωση «αποβολή» ή και προπηλακισμούς
   Αντίστοιχα, με «ενόχλησε» η συνθηματολογία. Πάλι προερχόμενη από διάφορα μπλοκ. Δεν είχε σχέση με το αίτημα ή τα αιτήματα. Ήταν η κλασική που σε όσες διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες έχω βρεθεί ήξερα το τι ακριβώς θα άκουγα. Για παράδειγμα, ο διεθνής ιμπεριαλισμός ενοχλεί και εμένα μόνο που νομίζω πως είναι άσχετος με το ζητούμενο της συγκεκριμένης απεργίας.
   Το τρίτο που με «ενόχλησε» ήταν η στάση των ίδιων εργαζομένων της ΕΡΤ. Όπως ακούγεται με ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα και που είναι σε ευθεία ταύτιση με το όπως βγαίνει από τις συχνότητες που εκπέμπει. Για τα δύο πρώτα που ανέφερα θα ήθελα μετά απο παράκληση από τους ίδιους τους εργαζόμενους μέσω των φορέων τους να μην υπάρχουν. Αυτό βέβαια είναι μια προσωπική στάση ή "θέλω". Το τρίτο όμως που με ενοχλεί είναι η «αγιοποίηση» ενός φορέα που αποδεδειγμένα και οι ίδιοι γνωρίζουν πως δεν έπραττε ως όφειλε. Προφανώς και η διοίκηση είναι αυτή που καθορίζει την πολιτική. Προφανώς και οι αποφάσεις δεν παίρνονταν από τους ίδιους. Είναι όμως οι πρώτοι που γνώριζαν το τι συνέβαινε και θα περίμενα η στάση τους να μην στέκεται μόνο στην υπεράσπιση του έργου της ΕΡΤ, που ναι είναι τεράστιο και σημαντικό, αλλά να περιέχει και την αυτοκριτική τους.
   Υπάρχουν και κάποια άλλα ήσσονος σημασίας, όπως τα hot dog των πλανόδιων μπροστά στη μεσογείων κα άλλα μικρά αντίστοιχα, που με «ενόχλησαν» τα οποία δεν θεωρώ σημαντικά για να αναφέρω. Ίσως να είμαι περίεργος, ίσως ζητάω πολλά μιας και τα συνηθισμένα μας ήθη είναι διαφορετικά. Δεν ξέρω αν θα ξαναπάω στην ΕΡΤ. Ίσως το κάνω πάλι αν η κυβέρνηση σκληρύνει τη στάση της. Θα ξαναπάω σίγουρα αν προσπαθήσει να επιβάλει τον αυταρχισμό της με τα μέσα καταστολής που διαθέτει. Δεν μου αρέσει όμως να νιώθω «ξένος» στη μορφή ενός αγώνα που πολλοί συμπαραστάτες του το βλέπουν σαν προεκλογικό ή ιδεολογικό πανηγύρι. Εκεί δεν ταυτίζομαι..

12 Ιουνίου 2013

Κλείσιμο ΕΡΤ. Το τέλος των προσχημάτων

   Το κλείσιμο της ΕΡΤ δεν σηματοδοτεί το τέλος μιας τηλεοπτικής εποχής αλλά το τέλος του κοινωνικού μανδύα ή του φόβου της κοινής γνώμης σε κυβερνητικές αποφάσεις αν ψάχνουμε για ένα διακύβευμα από τη χτεσινή απόφαση. Η καλύτερα από τον τρόπο εκτέλεσης της.
    Εδώ και τρία χρόνια στο όνομα της σωτηρίας της χώρας από τον δικό της ξαφνικό θάνατο πάρθηκαν μέτρα αντίστοιχα ή εφάμιλλα με το χτεσινό. Τα εργασιακά δικαιώματα θυσιάστηκαν στο βωμό της επερχόμενης ανάπτυξης, οι φόροι έγιναν το σημαντικότερο μέρος του προσυπολογισμού, ο οικονομικός θάνατος της μεσαίας τάξης δεν έγινε με την τη χτεσινή ωμότητα και αμεσότητα αλλά με το μαρτύριο της σταγόνας. Τα «θύματα» εκατοντάδες χιλιάδες αλλά διάσπαρτα ανά εργασιακή ομάδα. Ο φόβος αποτέλεσε το κυριότερο συστατικό «παγώματος» και η κρυφή ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει στο μη περαιτέρω, η κινητήρια δύναμη υπομονής.
    Σε όλο αυτό το διάστημα όλα τα μέτρα πέρναγαν με την ίδια μεθοδολογία. Στο παρά ένα, με το δίλημμα της χρεοκοπίας και με την προς τα έξω δικαιολογία της κυβέρνησης που έκανε τα πάντα για να περισώσει ότι μπορεί από τις παράλογες απαιτήσεις της τρόικας. Στα μεσοδιαστήματα, ακούγαμε εκθέσεις ιδεών για το τι πρέπει να γίνει και να αλλάξει, για εξορθολογισμό, για συμμάζεμα. Στην πράξη, δεν υπήρχε καν σχέδιο. Τα πάντα εξαντλούνταν στις εξαιρέσεις των πολιτικών πελατειών μέχρι που αυτές οι εξαιρέσεις ήταν τόσες πολλές που ακύρωναν οποιαδήποτε σκέψη. Έτσι φτάναμε στο σημείο μηδέν, οι περικοπές γινόντουσαν οριζόντια, υπήρχε πάντα ένα προπέτασμα περισσότερων περικοπών και οι τελικές ήταν αποτέλεσμα του αγώνα της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές. Ο φόβος της χαμένης πελατείας εξακολουθούσε να υπάρχει και το χάπι έπρεπε να χρυσωθεί.
    Από χτες το απόγευμα αυτός ο φόβος έπαψε να υπάρχει. Είτε γιατί η τωρινή κυβέρνηση νιώθει αυτοδύναμη με τους υπό διάλυση εταίρους της. Είτε γιατί εκτιμά πως η αντίδραση του κόσμου είναι υπερτιμημένη μιας και τα ιδεολογικά κολλήματα δεν επιτρέπουν καθαρή σκέψη και πως τα ΜΜΕ αποτελούν τον αποκλειστικό εκπαιδευτή της κοινής γνώμης. Είτε ακόμα και γιατί θέλει να πάει σε εκλογές βάσει των εκτιμήσεων της.
    Το σίγουρο είναι πως ο αυταρχισμός αποτελεί πλέον επίσημη χωρίς φόβο ή δικαιολογίες πολιτική πρακτική. Χρησιμοποιήθηκε χτες σε μαζικό βαθμό, θα ξαναχρησιμοποιηθεί σίγουρα είτε για ανάλογη απόφαση είτε ως καταστολή. Η Βουλή έχει πάψει εξάλλου εδώ και καιρό να αποτελεί ναό της δημοκρατίας χωρίς πρόσχημα. Ήρθε μάλλον η ώρα το πρόσχημα να πάψει να υπάρχει παντού.... Οι 2.500 απολυθέντες εν μια νυκτί εργαζόμενοι στην ΕΡΤ ήταν απλά οι πρώτοι στα «νέα» ήθη που «μυρίζουν» γύψο. Το τραγικό δεν είναι πως υπάρχουν χιλιάδες συμπολίτες μας που επικροτούν. Είναι πως οι υπόλοιποι το ανεχόμαστε έχοντας κάνει πλέον μεγάλες εκπτώσεις στις δημοκρατικές μας ευαισθησιες. Αν τις θεωρούμε σημαντικές πια..

1 Ιουνίου 2013

Αντιρατσιστικά νομοσχέδια. Οταν η μικροπολιτική γίνεται επικίνδυνη.

   Δεν ήθελα να γράψω κάτι για το «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο όπως και για πολλά άλλα που ακούμε καθημερινά και σε άλλες εποχές θα με «τσίγκλαγαν». Αφενός, δεν πιστεύω πως ο ρατσισμός αντιμετωπίζεται με νομοσχέδια άλλα με παιδεία. Αφετέρου, με διακρίνει μια άρνηση του να επαναλαμβάνω αυτά που στο δικό μου μικρό μυαλό θεωρώ αυτονόητα.
   Με εξόργισε όμως το πώς ένα τόσο θεμελιώδες ζήτημα όπως ο ρατσισμός μπορεί να ευτελίζεται τόσο εύκολα και να αποτελεί παλαιού τύπου παιχνίδι μικροπολιτικών συμφερόντων εσωτερικής κομματικής κατανάλωσης. Γιατί η κατάθεση τριών διαφορετικών νομοσχεδίων για το ίδιο θέμα, που θύμισε τα αντίστοιχα ανά κόμμα πορίσματα των εξεταστικών της μη κάθαρσης, τέτοιο είναι. Ένα παιχνίδι στενόμυαλων ισορροπιών και εξαγοράς αποπροσανατολιστικού χρόνου στα ΜΜΕ.
   Θεωρητικά, το πρόβλημα ήταν η αύξηση των ρατσιστικών φαινομένων μα κυρίως η αντιμετώπιση των πρακτικών της Χρυσής Αυγής από το λεγόμενο «δημοκρατικό» ή «συνταγματικό» τόξο. Χρησιμοποιώ τη λέξη θεωρητικά γιατί οι μέχρι τώρα αντιδράσεις στη Βουλή όχι μόνο δεν ήταν σε ουσιαστική κατεύθυνση, αλλά αντιθέτως, δεν έδειχναν σε κανένα επίπεδο τη διαφορετικότητα του «τόξου» από την άκρα Δεξιά. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα έδιναν το δικαίωμα που έψαχνε η Χρυσή Αυγή να κατηγορήσει τους αντιπάλους της για αντιδημοκρατικότητα και ασέβεια των κανονισμών σε ένα δημοκρατικά εκλεγμένο κόμμα. Αντί να τους εκθέτουν, εκτίθενται οι ίδιοι.
   Φτάνοντας στο νομοσχέδιο -που έγινε νομοσχέδια- το δημοκρατικό και αντιρατσιστικό τόξο «πέτυχε» ένα ζήτημα όπως ο ρατσισμός και η αντιμετώπιση του αντί να χαρακτηρίζεται από δεδομένη ομοφωνία να αποτελεί ζήτημα προσεγγίσεως. Μόνο που ένα τόσο σοβαρό θέμα ιδιαίτερα όταν αποτελεί σήμερα κοινωνική γάγγραινα δεν αποτελεί αντιπολιτευτική ευκαιρία ούτε κυβερνητική επιτυχία. Το να καταλήξεις με γνώμονα τα ανθρώπινα δικαιώματα σε ένα κοινό νομοσχέδιο από ΟΛΑ τα κόμματα μαζί είναι απλώς ένα πολιτισμικό προαπαιτούμενο. Όχι πολιτικού πολιτισμού αλλά στοιχειώδους που εκλείπει. Ίσως και γιατί ο νεοφασισμός είναι εδώ και πολλά χρόνια εδραιωμένος με πολλές εκφάνσεις στα δημοκρατικά κόμματα ( Την άποψη μου την έχω καταθέσει στην ανάρτηση Νεοφασισμός στην Ελλάδα. Φασισμός ναι αλλά καθόλου νέος)
   Εξάλλου τα νομοθετήματα πάταξης και ποινικοποίησης δεν αντιμετωπίζουν τα αίτια. Ο ρατσισμός αντιμετωπίζεται πρωτίστως και μακροπρόθεσμα μέσω της παιδείας και της εκπαίδευσης, μέσω του καθημερινού παραδείγματος συμπεριφοράς, και κυρίως μέσα από την ανάδειξη και τη συνειδητοποίηση του ότι αν γίνει αποδεκτός λόγω του μεταναστευτικού προβλήματος που στρουθοκαμηλίζουμε πως δεν υπάρχει, αύριο ο στόχος δεν θα είναι οι μετανάστες αλλά οι ίδιοι που σήμερα αποδέχονται στην αμάθεια τους και την κρατική ανυπαρξία τις φασιστικές πρακτικές του.
   Κι αν τελικά θέλουμε να δούμε τι κατάφεραν τα υπόλοιπα κόμματα στα μάτια όσων θέλγονται με τις φασιστικές πρακτικές του ντροπιαστικού για τη δημοκρατία μας εκλεγμένου κόμματος, αυτό είναι πως ο ρατσισμός έχει διάφορες ερμηνείες. Και αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη υπηρεσία ενδυνάμωσης αυτού που θεωρητικά ήθελαν να πολεμήσουν και να γεμίσουν με αίσθημα ντροπής και φόβου όλους εμάς που τρέμουμε στην ιδέα περαιτέρω ριζώματος του στην κοινωνία ακόμα και αν αύριο ο διάττοντας αστέρας της ΧΑ εξαφανιστεί από την πολιτική σκηνή. Θα έχει όμως ριζώσει περαιτέρω μέσα στην ήδη ρατσιστική ελληνική κοινωνία.

5 Μαΐου 2013

Καλή ανάσταση..μια φράση που χρωστάμε στον εαυτό μας...


Καλή Ανάσταση.. Ανέκαθεν μου άρεσε ως φράση. Όχι με τη θεολογική ή καλύτερα τη χριστιανική της έννοια. Οι θρησκευτικές μου αναζητήσεις έχουν πάψει εδώ και πολλά χρόνια να με απασχολούν και οι ιστορίες για μεσσίες έχουν κλειστεί ερμητικά στα κιτρινισμένα από το χρόνο σχολικά βιβλία των θρησκευτικών. Οι μεγάλες γιορτές είναι κάτι σαν «μνημόσυνα» στις παιδικές μου μνήμες. Οι μέρες του πάσχα είχαν πάντα υποδεέστερη θέση στο μυαλό μου. Δεν είχαν τη λάμψη και το κλίμα των χριστουγέννων της λαμπερής μεγαλούπολης , και το τελετουργικό μου φαινόταν πάντα αρκετά «βαρύ». Μεγαλώνοντας όμως και όσο ο μύθος των παιδικών χρόνων ξεθώριαζε και οι γιορτές αποτελούσαν μια διαδικασία περιοδικής και επαναλαμβανόμενης ρουτίνας, το μόνο που απέκτησε σημασία ήταν αυτή ακριβώς η φράση. Σαν ευχή μάλλον που υποδηλώνει πως τα μίζερα και άσχημα πράγματα έφτασαν στο τέλος του
Η ανάσταση προϋποθέτει «θάνατο» και τέλμα. Ίσως τελικά εκεί να έγκειται και η ανθρώπινη προσδοκία. Στο ότι τα πράγματα δεν γίνεται να πάνε χειρότερα. Στο φετινό πάσχα η προσδοκία τείνει να δώσει τη θέση της στην αβεβαιότητα. Και αυτή ως λογική συνέχεια σε ένα πεσιμισμό και απογοήτευση. Ίσως γιατί η μιζέρια και το τέλμα κάνουν παντού αισθητή την ύπαρξη τους. Ίσως πάλι γιατί το βαρέλι φαίνεται να μην έχει πάτο. Η κρίση έλυσε το ψεύτικο αμπαλάζ μιας ιλουστρασιόν κοινωνίας και έφερε στην επιφάνεια όλα αυτά που κρύβαμε επιμελώς κάτω από το χαλί. Ρατσισμός, ξενοφοβία, οπορτουνισμός, χλεύη για τη διαφορετική γνώμη, και επίπεδο παιδείας που παραπέμπει σε κοινωνίες που δεν μπορούν να τιθασεύσουν τα πρωτόγονα ένστικτα του «ζώου» που υπόκειται στους νόμους της ζούγκλας. Με ένα φασισμό όχι πλέον έρποντα αλλά επιθετικό απέναντι στους πάντες.
Προσπαθείς να λειτουργήσεις με «υγεία», προσπαθείς να διορθώνεις τα κακώς κείμενα του εαυτού σου και της νοοτροπίας σου, και δεν έχεις να αντιμετωπίσεις μόνο το σύστημα που αν δεν μπεις στα γρανάζια του σε αποβάλει, αλλά και τον διπλανό σου, τον απέναντι, ακόμα και τον μέχρι χτες υπεράνω υποψίας. Ολοι εναντιων όλων σε ένα παιχνίδι επιβίωσης χωρίς όρια ανθρωπισμού και ηθικής. Ψάχνεις να βρεις μια χαραμάδα φώς, βλέπεις τελικά πως υπάρχουν πολλές χαραμάδες, ανακαλύπτεις και άλλους ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες φοβίες και ανησυχίες με σένα. Τους περνάς όμως και σε περνάνε από τέτοια «δοκιμασία» που δεν αξίζει να περάσουν ούτε αυτοί ούτε εσύ. Και προχωράς με το φόβο του αύριο όχι για την τεχνητή ευμάρεια που πλέον σίγουρα μέρος της θα απολέσεις, αλλά γιατί νοιώθεις ξένος και αηδιασμένος με αυτά που ακούς και βλέπεις..
Πριν ξεκινήσω να γραφω έριξα μια ματια στην προπερσινή μου αναρτηση. Εκτός απο μια δυο μικροδιορθώσεις επικαιρότητας δεν υπήρχε λόγος να την αλλαξω. Σαν ο χρόνος που πέρασε να μην αλλαξε το παραμικρό απο την αίσθηση του τι συμβαίνει γύρω. Ο γολγοθας όμως γέμισε με καινούργιες χιλιαδες συνανθρώπων μας που δεν συναναστρεφόμαστε, δεν είναι πλέον συναδελφοι ή πελατες μας και δεν θα αποδρασουν το πασχα γιατί δεν έχουν την πολυτέλεια της “συγκρατημένης φέτος λόγω συνθηκών” γκρίνιας εξόδου μας. Θα περιμένουν κι αυτοί τη δική τους ανασταση όπως και εμείς. Ίσως η ευχή για καλή ανάσταση να είναι σήμερα πιο επίκαιρη απο ποτέ.Ίσως για να συνειδητοποιήσουμε πως την έχουμε μεγάλη ανάγκη.
Ίσως για να βάλουμε κι άλλους στον «πειρασμό» να κάνουν κάτι για αυτή ή έστω να μην την απομακρύνουν. Ίσως για να δώσουμε μια ελπίδα στον εαυτό μας που την έχει τόσο ανάγκη. Ισως τελικα γιατί ήρθε η ώρα να τη διεκδικήσουμε..


Καλή ανάσταση σε όλους μας..



27 Απριλίου 2013

Keep Calm. It’s Only An Extra Chromosome. Ο Κοινωνικός Ρατσισμός της Ελληνικής Κοινωνίας.


Αφορμή για την ανάρτηση ήταν η πιό «δυνατή» φωτογραφία που είδα το τελευταίο διάστημα με ένα πλάσμα που εμείς οι κατα λαθος υγιείς χαρακτηρίζουμε«καθυστερημένο». 
Αντανακλαστικά, ήρθε στο μυαλό μου η έκφραση «ο Γερμανός σακάτης Σόϊμπλε» μιας και η οικονομία έχει αποτελέσει την πρώτη γραμμή στην επικαιρότητα.Το καθυστερημένο, το σπαστικό, ο σακάτης, ο μουρλός, ο στραβός, ο πρεζάκιας, ο φορέας, και σε τόσα άλλα αντίστοιχα κατηγορούμενα που γεμίζουν το πλούσιο λεξιλόγιο μας κοροιδευτικά και βαυκαλίζοντας τη ματαιοδοξία της δικής μας υγείας μέχρι να χτυπήσουν την πόρτα μας, η αντίδραση μας ως κοινωνία είναι ο αποκλεισμός και η εκμετάλευση.
Κρατικός αποκλεισμός γιατί οι δαπάνες και οι υποδομές για τους συμπολίτες μας με ανιατα προβλήματα υγείας είναι η τελευταία προτεραιότητα. Πεζοδρόμια με διαγραμμίσεις τυφλών που οδηγούν σε τοίχους και περίπτερα, κρατικά σχολεία και ιδρύματα που δεν καλύπτουν ούτε στο ελάχιστο τις ανάγκες, ανύπαρκτη και κοστοβόρα περίθαλψη, γραφειοκρατία εξευτελισμού για οτιδήποτε χρειαστεί.
Ενα κράτος που γέμισε μαϊμου συντάξεις αναπήρων σε αγαστή συνεργασία επιστημονικού –άρα και «μορφωμένου»-και κρατικού προσωπικού κατασπταταλόντας και στερόντας τα κονδύλια απο εκείνους που τα χρειάζονται. Ενα κράτος που ακόμη και σήμερα καθυστερεί για πάνω ένα εξάμηνο να δώσει συντάξεις το χρονικό διάστημα ανάμεσα στην έγκριση των επιτροπών αδιαφορώντας μέσα στη γραφειοκρατία του για τη ζωή τους την ίδια στιγμή που μειώνει τη συμμετοχή του στα φάρμακα εφ όρου ζωής που χρειάζονται.
Ενα κράτος που εμείς απαρτίζουμε και στελεχώνουμε και απλά υιοθετεί τη δική μας στάση αποκλεισμού απέναντι «στα παιδία ενός κατώτερου θεού». Κι αν το χρόνιο και ψεύτικο στερεότυπο του οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές όσων αφορά την ξενοφοβία καταρρίπτεται κάθε μέρα απο τη στιγμή που δεχτήκαμε μεταναστες, για τους κοινωνικά αποκλεισμένους δεν χρειάστηκε να υπάρξει μιας και ουδέποτε μας απασχόλησε. Και ακόμα και σήμερα που θεωρητικά το μορφωτικό μας επίπεδο έχει αυξηθεί εξακολουθεί να μη μας απασχολεί γιατί η ελληνική κοινωνία είναι πολύ πιο «άρρωστη» απο το κράτος ασθενή που οικονομικά αργοπεθαίνει. Κι αν το κράτος χρειάζεται μεταρρύθμιση εκ των βάθρων του για να σωθεί η ελληνική κοινωνία χρειάζεται μάλλον ηλεκτροσόκ. Ο οίκτος, η στιγμιαία συμπάθεια, η ντροπή σε πολλές περιπτώσεις οικογενειών υπο το φόβο της χλεύης των γύρω, δεν είναι κάτι που αφορά τους ανθρώπους με διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά αντίστροφα εμάς τους ίδους απο εκείνους. Τους ανάξιους και απάνθρωπους ρατσιστές ως τη μεγαλύτερη κοινωνική συνιστώσα...

29 Μαρτίου 2013

Κυπριακή κρίση και νεοελληνική ελαφρότητα..

Δυο εβδομάδες μετά την πρώτη απόφαση – συμφωνία του Eurogroup για το ζήτημα της Κυπριακής οικονομικής κρίσης. Δυο εβδομάδες μετά το βροντερό όχι που πανηγυρίσαμε ως Ελλαδίτες, απέναντι στην πράγματι χωρίς κανένα σημείο ομοιογένειας και αλληλεγγύης σημερινή Ευρώπη, αντιμετωπίζοντας το σαν πολεμική ιαχή και παπαγαλίζοντας μια γενική ιδέα όπως πάντα για την κυπριακή πραγματικότητα. Bγαλμένη κυρίως από απόψεις συμπατριωτών μας εκ του ασφαλούς και με το αλάθητο που τις χαρακτηρίζει.
Επιτόκια, ομόλογα, δάνεια, «κούρεμα», PSI,Ρώσοι, Κινέζοι, κλπ. αποτέλεσαν τα εφόδια για νέες θεωρίες, ή μάλλον για παραλλαγές των ίδιων θεωριών που μπορούσαμε να φωνάξουμε δυνατότερα μιας και δεν θα άγγιζαν εμάς –γιατί έτσι νομίζουμε- άμεσα. Κυρίως όμως για να δούμε εξ αποστάσεως ποια θα ήταν η στάση των δανειστών σε μια αθέτηση συμφωνίας.
Έχοντας πάντα στο μυαλό μας το Ελληνικό πρόβλημα και την άνευ όρων υπακοή στα δικά μας μνημόνια, αθροίσαμε και συμψηφίσαμε δυο εντελώς διαφορετικά προβλήματα που το μόνο κοινό είχαν την ανάγκη οικονομικού δανεισμού για την αποφυγή της χρεοκοπίας. Παράλληλα, μετά από τέσσερα σχεδόν χρόνια νιώσαμε «δυνατοί». Με την ψευδαίσθηση οτι πρόβλημα είχε μεταφερθεί αλλού ενώ παραμένει μιας και οι τράπεζες μας βρέθηκαν στο ρόλο του αγοραστή που μπορεί να φέρει την εξυγίανση από αυτή του χρηματοδοτούμενου, και επενδύσαμε στην επικαιρότητα που δεν μας είχε στο μάτι του κυκλώνα.
Ενισχύσαμε τον αντιευρωπαισμό μας, την πεποίθηση μας για τη γεωστρατηγική σημασία της περιοχής μας -αλλά με πολεμικούς όρους παρ ότι δεν ζούμε στην εποχή του ψυχρού πολέμου- και την πίστη μας για τη μόνιμη αδικία που συμβαίνει εις βάρος μας από όλα τα θεσμικά όργανα που συμμετέχουμε..
Το γιατί είμαστε εμείς εδώ που είμαστε, το ποια θα ήταν η θέση της χρεοκοπημένης Κύπρου εκτός Ευρώπης σε μια συγκυρία που οι συσχετισμοί ξανά αλλάζουν (Βλ. Τουρκία – Ισραήλ) , το πώς θα εναντιωθούμε στην πολιτική ανυπαρξία του τόπου μας που αντί να μεταρρυθμίσει διαχειρίζεται το χρόνο, το τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε αν παρατηρήσουμε αποστασιοποιημένα την κυπριακή αντιμετώπιση, δεν ήταν στις προτεραιότητες μας. Για εμάς προείχε η ανάγκη να χαϊδέψουμε το κεφάλι του παιδιού μας για όσα συμβαίνουν στους άλλους και δεν συμβαίνουν σε εμάς . "Ξεχνώντας" οτι το σώμα του είναι στην εντατική διασωληνωμένο..

3 Μαρτίου 2013

Πολιτική νοοτροπία και μεταρρυθμίσεις. Το βαλς της καταστροφής ή των χαμένων ονείρων…

Παρακολουθώντας την εικόνα του Παπανδρέου να μπαίνει εν μέσω αποθέωσης στο συνέδριο του Πασοκ από εκείνους που θα ψήφιζαν την επόμενη μέρα για την κεντρική επιτροπή στο κόμμα που συγκυβερνά, ένιωσα πως το να περιμένεις μεταρρυθμίσεις και αλλαγή πλεύσης σε αυτή τη χώρα είναι από οξύμωρο έως ουτοπικό. Όχι πως δεν ήταν αναμενόμενο. Είμαι σίγουρος πως κάτι αντίστοιχο θα συνέβαινε και στην είσοδο Καραμανλή αν έκανε σήμερα συνέδριο το άλλο συγκυβερνών κόμμα ενώ δεν θα με ξένιζε αν ακουγόταν μέσα στην παραζάλη στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το σύνθημα «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό».. Θα έλειπαν βεβαίως βασικοί πυλώνες του έργου τύπου Σκανδαλίδη -που επανέκαμψε στα πλαίσια της ανανέωσης της πολιτικής γραμμής- αλλά θα υπήρχαν εκατοντάδες πρώην πράσινοι κρατικοδίαιτοι σύνεδροι.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως στις σημερινές συνθήκες είναι μάταιο να ασχολείται κανείς με το «κλινικά νεκρό» Πασόκ. «Κλινικά νεκρό» ήταν και όταν βγήκε ο Καραμανλής ο νεότερος. Επανέκαμψε όμως με πολύ μεγάλη αύξηση δύναμης όταν βγήκε ο «λεφτά υπάρχουν» και τότε έγινε «κλινικά νεκρή» η ΝΔ. Να μην ξεχνάμε πως αυτή τη στιγμή το Πασόκ και η ΝΔ είναι μαζί κυβέρνηση με αδιαμφισβήτητο ηγέτη τον από τη διάλυση της ΠΟΛ.ΑΝ «κλινικά νεκρό» Αντώνη Σαμαρά. Ασφαλώς και οι καιροί έχουν αλλάξει και τα ποσοστά είναι πλέον μικρότερα. Πού θα οδηγηθεί όμως αυτός ο κόσμος όταν ο Σύριζα αποδειχθεί πως δεν είναι το Πασόκ του 81-88 που εκατοντάδες χιλιάδες οραματίζονται ;

Στο ίδιο το Πασόκ; Σε ένα νέο κόμμα που θα απαρτίζεται από τα κλασσικά στελέχη τύπου Παπουτσή και Σκανδαλίδη διανθισμένο με στελέχη και από άλλους χώρους αλλά της ίδιας λογικής; Στη ΝΔ του Πάνου Παναγιωτόπουλου και του Φαήλου; Μήπως σε όποιον προλάβει να εκφράσει καλύτερα τη νοοτροπία Πασόκ, τη μεγαλύτερη μάστιγα της ελληνικής κοινωνίας την τελευταία τριαντακονταετεία; Ασφαλώς και το Πασόκ δεν ήταν μόνο αυτό. Ασφαλώς και στο χώρο του υπήρχαν εξαιρετικά στελέχη (Γιαννίτσης, Μπένος, Παπαδόπουλος κ.α. )που προσπάθησαν να αλλάξουν το τοπίο με μια κοινή συνισταμένη στην πορεία τους. Βρέθηκαν εκτός Πασόκ.. Ίσως γιατί ποτέ κανένα κόμμα δεν κατάφερε να εκφράσει τόσο την ελληνική κοινωνία και να συμπαρασυρθεί μαζί της σε ένα βαλς καταστροφής. Ακόμα και η ΝΔ (η πάλε ποτέ δεξιά και αντίπαλος) σε Πασόκ προσπάθησε να εξελιχθεί μετά το 81.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν παρελθοντολογία. Η σημερινή οριακή κατάσταση μαζί με όλα τα άλλα έδειξε ΚΑΙ το τραγικό κρατικό μόρφωμα που δημιουργήθηκε από αυτή τη νοοτροπία. Κι όμως, οι μεταρρυθμίσεις δεν προχωρούν, οι αλλαγές στη δημόσια διοίκηση είναι παγωμένες και μοναδικό μέλημα μοιάζει να είναι για την κυβέρνηση η επικοινωνιακή πολιτική που θα κρατήσει τους τρείς στο πολιτικό παιχνίδι αύριο. Το κράτος – ασθενής είναι σε κώμα με καρκίνο και οι γιατροί αμφιβόλου πτυχίου ασχολούνται με τις παιδικές του ασθένειες. Δαιμονοποίηση της άρσης μονιμότητας και της αξιολόγησης, εθνικιστικές ιδεοληψίες ακόμα και στις επενδύσεις, άρνηση οποιασδήποτε αλλαγής στον εκπαιδευτικό χάρτη, στροφή σε έναν ακραίο συντηρητισμό κ.ο.κ. Ένα κράτος που επαίρεται και θεωρεί βαθιές τομές δύο θεσμούς, τα ΚΕΠ και το ΑΣΕΠ, που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπήρχαν και φανερώνουν το χάλι του μιας και οι υπηρεσίες που προσφέρουν σε οποιοδήποτε σοβαρό κράτος θα έπρεπε να είναι αυτονόητες χωρίς αυτά..

Κανείς μας δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Αν όμως αποτελεί τη φυσική συνέχεια του πρόσφατου παρελθόντος, και με βάση το τι έχει αλλάξει εκτός από την πτώση του βιοτικού επιπέδου σήμερα, στη διάρκεια της κρίσης, τότε το βάλς της καταστροφής θα συνεχίζεται και για όσους θέλουμε να πιστεύουμε σε ένα κράτος σύγχρονο και κοσμικό με ευρωπαϊκές αξίες θα είναι απλά το βάλς των χαμένων ονείρων.. http://www.youtube.com/watch?v=EiIzjUKe7Lc

12 Φεβρουαρίου 2013

Ζητείτε ελπίς, αλλα απο πού να πηγάσει...

Είναι στιγμές που δεν έχεις τι να γράψεις. Ή καλύτερα έχεις τόσα πολλά που αν τα χωρέσεις σε μια ανάρτηση, όχι νόημα δεν θα βγει αλλά θα «ξεχάσεις» και με τι ξεκίνησες.. Θυμάμαι παλιότερα, πριν τα spread γίνουν θέμα συζήτησης στο στόμα του κάθε έλληνα πολίτη, που αρκούσε ένα θέμα, μια δήλωση, ένα νομοσχέδιο για να πάρουν τα πληκτρολόγια φωτιά. Όχι πως δεν υπήρχε καταιγισμός ειδήσεων, απλά η λίμνη φαινόταν ήρεμη, το χαλί έκρυβε τα σκουπίδια και η μόνιμη επωδός της λεγόμενης κοινή γνώμης ήταν το πάλε ποτέ γνωστό «αυτά δεν γίνονται εδώ».
Όσοι γράφαμε γιατί ασφυκτιούσαμε –ή και γιατί ίσως δεν ήμασταν βολεμένοι, άλλοι συνειδητά άλλοι όχι- είχαμε την ταμπέλα του μίζερου, του γκρινιάρη ή του αιθεροβάμονα. Πάντως ασύμβατοι με το κοινό αίσθημα. Προσπαθούσαμε όμως να δούμε τα πράγματα αισιόδοξα. Οραματιζόμασταν έναν απογαλακτισμό από τη χρόνια συντηρητικοποίηση και ένα εξευρωπαϊσμό της ελληνικής κοινωνίας σε στάση, συμπεριφορά, παιδεία, καθημερινότητα. Όχι, κανείς μας δεν μάντεψε το τι έρχεται. Ήμασταν όμως απλά πιο υποψιασμένοι πως «τα όπλα» μας ήταν άδεια μιας και τα είχαμε αδειάσει στον ίδιο μας τον εαυτό.
Στην πορεία χωριστήκαμε σε «μνημονιακοί» – «αντιμνημονιακοί», «αγανακτισμένοι» που πίστευαν στο ξύπνημα και «μη αγανακτισμένοι» που έβλεπαν το μπάχαλο, χωρισμένοι όπως πάντα με το αλάθητο και την αθωότητα ως κύριο χαρακτηριστικό όλων μας. Σαν να μην είμαστε κομμάτι αυτής της κοινωνίας και ο καθένας μας να κοιτάει τα πάντα από κάποιο αποστειρωμένο παράθυρο.
Η σύγχυση φάνηκε και εκφράστηκε στις εκλογές και πολιτικά στην ουσία της. ΝΔ – Πασοκ και ΔΗΜΑΡ βρέθηκαν να στηρίζονται από κόσμο που ουδέποτε θα τους ακολουθούσε, ο ΣΥΡΙΖΑ να συλλέγει κόσμο που είναι κάθετα αντίθετος σε θέσεις που πρεσβεύουν συνιστώσες του, συνομοσιολόγοι και φασίστες κατέλαβαν δια της ψήφου βουλευτικά έδρανα, και φτάσαμε στη σημερινή βουλή των αντιπροσώπων μας που μπορεί να είναι από τη μία ότι χειρότερο έχουμε εκλέξει, από την άλλη όμως είναι μάλλον και το πιο αντιπροσωπευτικό μας καθρέφτισμα με το φόβο να γίνει ακόμα αντιπροσωπευτικότερο στο μέλλον.. Μια κοινωνία που είναι βαθιά ποτισμένη με τη βία σε όλες τις εκφάνσεις της, το φασισμό, το ρατσισμό, τον ατομικισμό, το φανατισμό και που αρνείται να συνθέσει και να σκεφτεί συλλογικά ίσως γιατί δεν το έκανε ποτέ μέχρι σήμερα.
Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία μόνο που πλέον ψάχνω να βρω από πού μπορεί να πηγάσει αυτή η ελπίδα. Ίσως χρειάζεται να πάμε ακόμα πιο κάτω για να καταφέρουμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας τουλάχιστον όσοι συμφωνούμε στα βασικά και τα ουσιώδη. Μόνο που ακόμα και σήμερα είμαστε με το δάκτυλο στη σκανδάλη διαφωνώντας ακόμα και για ανούσια επί μέρους μιας και τα διυλίζουμε στις ιδεολογικές μας αγκυλώσεις που καλά κρατούν. Αυτές που μάθαμε να μας κάνουν να πεταγόμαστε σαν ελατήρια στο άκουσμα μιας λέξης ακόμα και αν έχουμε στην πράξη αποδεχτεί πως ήμασταν λάθος…

25 Ιανουαρίου 2013

Επίταξη, απεργία σε ΜΜΜ και αντιδράσεις. Ο ιδεολογικός μας αχταρμάς εν πλήρη εξελίξει..

Tις τελευταίες μέρες ζούμε στο ρυθμό της απεργίας του Μετρό. Ίσως τρία – τέσσερα χρόνια νωρίτερα να μην αποτελούσε και το κυριότερο θέμα αλλά από τη μία η τιμή της βενζίνης που εκτινάχτηκε, από την άλλη η οικονομική κρίση μας έκανε σε μεγάλο ποσοστό να αποχωριστούμε το αυτοκίνητο ως αποκλειστικό μέσο μεταφοράς μας. Ίσως πάλι στην Τρίτη μέρα απεργίας το πρόβλημα να είχε λυθεί. Τα αιτήματα να κρίνονταν δίκαια, λεφτά έστω και δανεικά υπήρχαν άλλωστε, να γινόταν μια εξαίρεση ή να ανακαλυπτόταν ένα από αυτά τα μαγικά επιδόματα που ισοσκελίζουν τις απώλειες και τα πάντα να κυλούσαν ομαλά.

Επειδή όλα αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν βρεθήκαμε ξαφνικά αντιμέτωποι με μια κατάσταση που από τη μια η πραγματικότητα έχει αλλάξει και από την άλλη τα στοιχεία του παρελθόντος είναι κραταιά.. Οι απεργίες «εκβιαστικού» χαρακτήρα άλλωστε δεν είναι κάτι που ανακαλύφτηκε την προηγούμενη εβδομάδα. Ανέκαθεν γίνονταν και συνήθως σε περιόδους αιχμής για τον κάθε κλάδο. Στις αερομεταφορές την περίοδο εορτών ή διακοπών, στη ΔΕΗ συνήθως χειμώνα και όταν οι ανάγκες για ρεύμα ήταν καθοριστικές, στους αγρότες που έκλειναν με τα «χρωματιστά» τρακτέρ τους δρόμους και πάει λέγοντας. Έτσι έμαθαν ή καλύτερα έτσι διδάχτηκαν από τα κομματικά επιτελεία, έτσι έκαναν. Η απεργία συνδυάστηκε με την τηλεθέαση και την εκάστοτε αντιπολίτευση, δαιμονοποιήθηκε και από το έσχατο και μοναδικό μέσο των εργαζομένων έγινε στα μάτια της κοινής γνώμης συνώνυμο της ταλαιπωρίας. Κανείς μας δεν κοίταζε τα αιτήματα κάποιων που κατέβαιναν σε μια διαδήλωση –ιδίως αν ήταν περιορισμένου αριθμού που πλήττονταν ακόμα και αν τα αιτήματα τους ήταν ζωής ή θανάτου για εκείνους- αλλά το δελτίο της τροχαίας.. Τα δύο κόμματα εξουσίας βολευόντουσαν, η αριστερά πουλούσε την πραμάτεια της, οι συνδικαλιστές έπαιρναν τα εύσημα από τους μέντορες τους στο κόμμα, και όλα πήγαιναν ρολόι.

Κάτι αντίστοιχο έκαναν και οι απεργοί των ΜΜΜ τις τελευταίες μέρες. Αποφάσισαν να εξαιρεθούν από το ενιαίο μισθολόγιο και ακολούθησαν την πεπατημένη. Εκβιαστική απεργία με τρυκ παρουσίας και κατά μέτωπο επίθεση σε μια κυβέρνηση που βρέθηκε αντιμέτωπη με «γνωστούς» της μόνο που δεν είχε πια τα μέσα να τους δικαιώσει. Η απεργία έφερε τη δικαιολογημένη αγανάκτηση μιας και έπληξε το επιβατικό κοινό όχι μόνο σε επίπεδο ταλαιπωρίας αλλά και οικονομικά σε μια περίοδο που όλοι βιώνουμε τη δυσκολία της. Βέβαια δεν αγανακτήσαμε όταν προσλήφθηκαν με τα προσόντα και τους μισθούς που παίρνουν –κάτι που η εκμετάλλευση της αγανάκτησης από κυβέρνηση και media μας έκαναν τώρα γνωστά με ακρίβεια – αλλά κάπως έτσι δεν λειτουργεί το σύστημα ειδικά στις προσλήψεις δημοσίου; Εξάλλου μια υποθετική δημοσίευση προσόντων-μισθών και τρόπου πρόσληψης για όλους θα ξεσήκωνε τη μεγαλύτερη επανάσταση σε αυτή τη χώρα. Το κοκτέιλ απλά τώρα ήταν εκρηκτικό. Αγανάκτηση, οικονομική κρίση, κατά μέτωπο επίθεση, δικαστικές αποφάσεις. Τα πάντα έτοιμα για τη σύγκρουση.

Η κυβέρνηση επέλεξε την επίταξη και την απειλή επιστράτευσης ως δείγμα δυναμισμού μόνο που ήταν μάλλον δείγμα απουσίας πολιτικής για την αντιμετώπιση αντιστοίχων κρίσεων που προφανώς και θα έρχονταν. Δεν επιλέχτηκε η εκμετάλλευση των δικαστικών αποφάσεων και η απαίτηση αποζημίωσης, δεν επιλέχτηκε ο δικαστικός δρόμος ενάντια σε σωματείο ή την εταιρεία, δεν επιλέχθηκε ο δρόμος που θα είχε πραγματικές συνέπειες για τους συνδικαλιστοπατέρες. Επιλέχθηκε η αντιδημοκρατική επίταξη που ενισχύθηκε από την επίδειξη πυγμής με την αποστολή και παρουσία των ΜΑΤ ξημερώματα στο αμαξοστάσιο, μια παρουσία που συνεχώς αυξάνεται ανησυχητικά το τελευταίο διάστημα σε όλους τους τομείς. Η αγανάκτηση έγινε εκμετάλλευση, η ακραία σύγκρουση «λαϊκό αίτημα», ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το όπλο του, η ΧΑ απολαμβάνει την υιοθέτηση ακραίων πρακτικών και ο ιδεολογικός μας αχταρμάς και οι αγκυλώσεις μας για άλλη μια φορά μας οδήγησε στο χωρισμό των στρατοπέδων. Γιατί στη χώρα των άκρων και της πολιτικής αρένας πρέπει να είσαι ή με τους μεν ή με τους δε. Δεν γίνεται να είσαι ενάντια σε «πολιτικές» επίταξης και αποστολής των ΜΑΤ ενώ παράλληλα να θεωρείς και την απεργία (τη συγκεκριμένη) αντίστοιχα εκβιαστική και απαράδεκτη. Πώς το λένε ρε γαμώτο αυτό που απουσιάζει;;; Κριτική σκέψη, σύνθετη σκέψη ή μήπως απλά σκέψη;;;

24 Ιανουαρίου 2013

Η χώρα του "ναι μεν αλλά"

 Ενα εξαιρετικό κείμενο του Κωνσταντίνου Αλεξάκου απο το blog Πολίτης 
Πες ότι επιχειρείς να γράψεις μία εισήγηση που αφορά ένα κομμάτι της δημόσιας διοίκησης, και θες να ξεκινήσεις από το πλαίσιο:

Το κράτος στο κομμάτι της δημόσιας διοίκησης δεν διαφέρει πολύ από μία μεγάλη εταιρεία. Μία τεράστια εταιρεία. Ο σκοπός ύπαρξης είναι ειδικός και δεν αποσκοπεί στο κέρδος όπως μία ιδιωτική, χωρίς όμως να το αποκλείει. 
Να σταματήσω εδώ, εφόσον στο ελληνικό παράδοξο θα μπορούσαμε ήδη να ξεκινήσουμε ένα μικρό εμφύλιο για τις διαφωνίες που μπορούν να δημιουργήσουν αυτές οι τρεις απλές γραμμές. Ιδεολογικό πόλεμο, για το ρόλο του κράτους, την κοινωνία, την παγκόσμια οικονομία, τις τράπεζες, τα παιδιά που πεθαίνουν στον αναπτυσσόμενο κόσμο, την Παλαιστίνη, τις ΑΟΖ, την μετανάστευση, την πολυπολιτισμικότητα, την ταξική κοινωνία, και άλλα πολλά, ο καθένας με διαφορετικά επιχειρήματα βασισμένα στην πολιτική θεώρηση του καθενός μας. 
Αυτός ο μικρός εμφύλιος ξεκινάει κάθε φορά που η κοινωνία μας προσπαθεί να πάρει μία απόφαση, όσο μικρή κι αν είναι· ακόμα και μία διεκδίκηση από ομάδα που απασχολείται στο κράτος, είτε σιτίζεται από αυτό (όπως οι αγρότες - το λες και οξύμωρο).
Δεν αναιρώ την πολιτική διάσταση των αποφάσεων σε ένα κράτος, κάθε άλλο. Η εφαρμοσμένη πολιτική με συναρπάζει. Στην Ελλάδα όμως δεν συμβαίνει αυτό. Εδώ κάθε συζήτηση ξεκινάει εκ του μηδενός, σαν να μην υπάρχει τίποτα, σαν να μην υπάρχει καν παγκόσμια πραγματικότητα, και έτσι όλοι τοποθετούνται σε μηδενική βάση· από το συνδικαλιστή μίας μονάδας 10 ατόμων, μέχρι τον πολιτευτή και μερικές φορές τον υπουργό. Το αποτέλεσμα είναι ο μηδενισμός. Και η απραξία. 
Δεν μπορεί να υπάρξει εφαρμοσμένη πολιτική στη χώρα όσο δεν αποδεχόμαστε τα βασικά. Σε κάθε μας κίνηση αναθεωρούμε μέχρι και το πολιτειακό, και ναι, αυτό ήταν και παραμένει παιχνιδάκι της Αριστεράς (κοινοβουλευτικής ή μη). Η Δεξιά βολεύεται πίσω από αυτό τον παραλογισμό, και εμφανίζεται ως η δύναμη της λογικής όταν στην πραγματικότητα κάνει απλή διαχείριση μικροσυμφερόντων που ουδεμία σχέση έχει με την πολιτική, πόσω μάλλον με την εφαρμογή της.
Αυτή η γελοιότητα διέπει όλο το κράτος και την πολιτεία. Η αλλαγή κατεύθυνσης και η παλινδρόμηση σε βασικές αποφάσεις, αναλόγως τον υπουργό και την κυβέρνηση είναι η κανονικότητα, όχι η εξαίρεση. Αν κάποιος δει και το πόσο συχνά αλλάζουν και οι υπουργοί και οι κυβερνήσεις, αρχίζει να καταλαβαίνει ότι έτσι δεν θα προχωρήσουμε ποτέ.
Ήρθε η ώρα να ληφθούν κάποιες βασικές αποφάσεις για το τι είμαστε, τι θέλουμε, και ποια οδό θα ακολουθήσουμε για να το πετύχουμε. Το μόνο που έχουμε μέχρι στιγμής είναι το πολιτειακό, κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά στη γενική αμφισβήτηση παρασύρεται ακόμα και αυτό· μία από τις υπόγειες ζημιές του λαϊκισμού.
Αν θέλουν να κάνουν κάτι ως "Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας" (τίτλος που απέδωσαν στον εαυτό τους) ας αποφασίσουν ανοιχτά το σκοπό ύπαρξης, τον τρόπο και τα εργαλεία. Το κράτος αναλαμβάνει την παιδεία η όχι; Δωρεάν ή μη; Κι αν την αναλαμβάνει, σημαίνει ότι μπορεί να αποκλείσει κάθε άλλον που θα θελήσει να ασχοληθεί με αυτήν; 
Η αποκέντρωση είναι επιδίωξη, ή θα συνεχίσει και εκεί το συνεχές μπρος-πίσω: κάθε φορά που αναλαμβάνει κάποιος συντηρητικός προσπαθεί να αναιρέσει κάθε αποκέντρωση που έχει κάνει ο προηγούμενος προοδευτικός και τούμπαλιν. Να διαλέξουν επιτέλους το μοντέλο κι ας το εφαρμόσουν μέχρι τέλους. Αυτή είναι η ευκαιρία μίας κυβέρνησης συνεργασίας, όχι η διακομματική κατάληψη κρατικών θέσεων, ή η διακομματικές προσλήψεις μέσω εταιρειών "κοινωφελούς" σκοπού. 
Αν δεν αποφασίσουμε τα βασικά, δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει ταξινόμηση δομών σύμφωνα με το σκοπό ύπαρξης τους αφού αυτό δεν έχει ακόμα συμφωνηθεί συλλογικά, και έτσι το κράτος δεν θα καταλήξει ποτέ σε εφαρμοσμένη πολιτική με αποτελέσματα. Και κάπου εδώ, η κουβέντα για το μεγαλύτερο, μικρότερο, επιτελικό ή μη κράτος μετατρέπεται σε απλή κενολογία, αφού συζητάμε για το πως θα κάνουμε κάτι που δεν έχουμε αποφασίσει ότι θέλουμε να το κάνουμε. 
Έτσι, σε κάθε τραπέζι αποφάσεων, από την αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής μέχρι το πάνελ του τελευταίου τοπικού τηλεοπτικού σταθμού(...), όταν κάποιος δει ότι η συζήτηση δεν είναι υπέρ των απόψεων του, καταφεύγει στο "ναι μεν αλλά...", όπου αμφισβητείται ακόμα και το αν η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο. 
Όποιος διαφωνήσει με αυτή την λογική είναι φασίστας, προδότης, Τσολάκογλου και άλλα πολλά τιμημένα κοσμητικά της δημοκρατίας μας. Και ίσως να είναι, δεν ξέρω, αφού εδώ και 180 χρόνια δεν έχουμε καταφέρει να συναποφασίσουμε για τα βασικά. Αυτά που άλλοι έλυσαν με επαναστάσεις και άλλοι με το Διαφωτισμό. Αυτό που ξέρω είναι ό,τι σε αυτό το πλαίσιο, η δολοφονία του Καποδίστρια είναι δικαιολογημένη - εξόντωση του αντιπάλου, όταν αυτός προχωρήσει αποφασιστικά σε αλλαγές που έκρινε σκόπιμες. Σε μία κοινωνία που δεν έχει αποφασίσει που βρίσκεται, τι θέλει και που πάει, όποιος "το πάρει πάνω του" κινδυνεύει από όσους διαφωνούν μαζί του. 
Αυτό αφανίζει κάθε πεδίο αλλαγής, αφήνοντας το κενό να καταληφθεί από την διαφθορά και το μικροσυμφέρον, αφού εκεί οι όροι συνεννόησης είναι απτοί - εύκολοι. Ο καθένας παίρνει αυτό που θέλει σε κάποιο βαθμό, και όλοι μαζί προχωρούν στο επόμενο θέμα. Προσομοιάζει δημοκρατική λειτουργία, μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: δεν λειτουργεί. 
Ο όρος για να δουλέψει ένα τέτοιο χαοτικό μοντέλο, είναι να βρέχει ο ουρανός λεφτά. Να μην χρειάζεται να δουλεύει κανείς, να μην υπάρχει φορολογία, και άλλα πολλά υπέροχα που υπόσχονται οι πολιτευτές μας σε κάθε ευκαιρία, αφού όσο δεν συμφωνούμε στο τι είναι ετούτος ο κόσμος, "ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός". Δεν είναι όμως. Ζήσαμε σαν να ήταν για πολύ καιρό, με διάφορα κόλπα και τώρα κάπου φτάσαμε στο αδιέξοδο. Όλες αυτές οι μικρές συμφωνίες είχαν κόστη, τα οποία σωρεύτηκαν σε ένα τεράστιο χρέος. 
Η ελληνική κοινωνία αποφάσισε να το αντιμετωπίσει και αυτό με τον δικό της τρόπο: άλλοι λένε δεν το μετράτε σωστά (Γεωργαντά), άλλοι το αρνούνται ως επαχθές (Καμμένοι), και άλλοι φτάνουν στο σημείο να αρνούνται την ύπαρξη της παγκόσμιας οικονομίας και άρα της συμμετοχής μας σε αυτή με συγκεκριμένους κανόνες, και απειλούν (με τι;) ότι θα ρίξουν τον καπιταλισμό. Όχι, δεν είμαστε τρελοί. Βολεμένοι του κερατά είμαστε, και θα προσπαθήσουμε να το τραβήξουμε από τα μαλλιά μέχρι εκεί που δεν πάει, σαν παιδί προσχολικής ηλικίας που δεν έχει μάθει να αναγνωρίζει κάτι πέρα από τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες. 
Οι χειρότεροι σε αυτή την ιστορία, είναι όσοι έχουν την ευθύνη να οδηγήσουν την κοινωνία σε συλλογικές αποφάσεις, για να προχωρήσουμε μπροστά. Όσοι επιδίωξαν και κατάφεραν να πάρουν αυτή την ευθύνη στα χέρια τους, αλλά επιλέγουν καθημερινά να αρνούνται την ανάληψη της. Αυτό είναι το αδιέξοδο, όχι το οικονομικό πρόβλημα. Το οικονομικό είναι το αποτέλεσμα, και δεν πρόκειται να λυθεί όσο δεν αποφασίζουμε τα βασικά. 
Μη μας παραξενεύει αν ο περισσότερος κόσμος μας κοιτάζει σήμερα με αδιαφορία, λύπηση ή οργή, είναι αναμενόμενο - εκείνοι έχουν ενηλικιωθεί εδώ και καιρό, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους. Εμείς κάνουμε τους παλαβούς, και επισήμως πλέον, με τα χρήματα των άλλων. Η ερώτηση είναι μέχρι πότε; 
Κυνηγήστε όσο θέλετε τους σημερινούς Κοντόσταυλους και Καποδίστριες αλλά να ξέρετε ότι στον πραγματικό κόσμο, αυτόν που γράφει στο τέλος την Ιστορία, οι υπόλογοι είστε εσείς. Όχι μόνο για την άρνηση σας να βγάλετε την χώρα από το τέλμα, ευθύνη που επιδιώξατε να αναλάβετε, αλλά για την χυδαιότητα των μέσων που επιστρατεύεστε καθημερινά για να το αποφύγετε με μοναδικό σκοπό την διαιώνιση του χρεοκοπημένου και ανεδαφικού σας μοντέλου. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα βρει έναν ουδέτερο και επιστημονικά αποδεκτό όρο για να το χαρακτηρίσει. Εγώ σήμερα, σαν πολίτης και σαν γονιός, μπορώ να σκεφτώ μόνο έναν: αλητεία. Χωρίς "ναι μεν αλλά".

10 Ιανουαρίου 2013

Λίστα Lagarde. Η πιο πρόσφατη πράξη Mediaκής και πολιτικής Αλητείας..

Το κείμενο είναι γραμμένο και δημοσιευμένο πριν από 8 μέρες. Στη χθεσινή κοινοβουλευτική παρωδία, απλά τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους….
Το τελευταίο τρίμηνο βομβαρδιζόμασταν καθημερινά από το «τεράστιο» σκάνδαλο που συγκλόνιζε την ελληνική πολιτική σκηνή. Την περιβόητη λίστα Faltsiani με τα ονόματα των Ελλήνων που είχαν καταθέσεις στη Ελβετική τράπεζα HSBC. Από μόνη της η ύπαρξη της λίστας -στην «καπιταλιστική» χώρα που ο πλούτος ποινικοποιείται τουλάχιστον ηθικά στις ανώριμες κοινωνικά συνειδήσεις μας– αποτελούσε ένα θέμα πρώτης τάξεως για εκμετάλλευση. Εξάλλου σε τέτοια ζητήματα καταθέσεων στο εξωτερικό ισχύει το δικό μας θέσφατο «όλοι ένοχοι μέχρις αποδείξεως του εναντίον».

Η λίστα όμως είχε ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Παρασκηνιακή διαδρομή ψηφιακού υλικού, εμπλοκή δυο υπουργών οικονομικών με επιλεκτική αμνησία, ενδοκομματικές ίντριγκες και πολλά ακόμα στοιχεία που θα μπορούσαν να αποτελούν καλογραμμένο σενάριο ιδίως μετά τη διαγραφή συγκεκριμένων ονομάτων από το αρχείο.

Πέρα όμως από τη «χολιγουντιανή» παράμετρο έγειρε πολλά πραγματικά ερωτήματα τόσο για την αντιμετώπιση της διαφθοράς στη χώρα στο υψηλότατο επίπεδο όσο και για το πολιτικό θράσος και την πλήρη υποβάθμιση της νοημοσύνης μας όσον αφορά τις δικαιολογίες των εμπλεκομένων. Ένα αρχείο που φτάνει στον υπουργό οικονομικών όχι από κάποιο κλητήρα του υπουργείου του αλλά από τη γαλλίδα ομόλογο του σε μια περίοδο που η χώρα βρίσκεται στο επίκεντρο, είναι αδύνατο να μην έχει έρθει σε γνώση τόσο του Πρωθυπουργού και όλου του οικονομικού και όχι μόνο επιτελείου αλλά και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης –εταίρου της τότε γαλλικής κυβέρνησης στο Λαϊκό κόμμα- και των συνεργατών του.

Μέχρι πριν 3 μέρες το πολιτικό θερμόμετρο όπως μας πληροφορούσαν τα media βρισκόταν στο κόκκινο.. Προανακριτικές, κάλπες ενόχων, διαξιφισμοί στα όρια της ευπρέπειας, μια οσμή σκανδάλου που γινόταν μπόχα, τα πάντα ρευστά και στον αέρα ακόμα και για τη μακροβιότητα της κυβέρνησης. Εντελώς ξαφνικά, χτες μαθαίνουμε πως με βάση την ημερομηνία του ψηφιακού αντιγράφου οι δυο πρώην υπουργοί «αθωώνονται» για την αφαίρεση των ονομάτων μιας και αυτή έγινε στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην παράδοση και την παραλαβή του υπουργικού θώκου. Και πριν προλάβουμε να «συνέλθουμε» από την ξαφνική τροπή των πραγμάτων, σήμερα μαθαίνουμε πως το αντίγραφο -που μέχρι να «βγάλει» ο Βαξεβάνης ήταν χαμένο, ξεχασμένο και μοναδικό- κυκλοφορούσε σε πολλές κόπιες και αποτελούσε προϊόν διαπραγμάτευσης ανάμεσα σε όσους το κατέχουν από τη μία και δημοσιογράφους και εκδότες από την άλλη. Αυτών δηλαδή που μέχρι προχτές ακόμα διαμόρφωναν με βάση τη μοναδικότητα του αντιγράφου το πολιτικό τοπίο…..

Ανέκαθεν απεχθανόμουν τη συνομοσιολογία και τα σενάρια. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση όλη η υπόθεση με βάση την εξέλιξη της μου μοιάζει με ένα σήριαλ εκβιασμών που οι σεναριογράφοι αλλάζουν τα δεδομένα της καθημερινά «παίζοντας» με τα όρια των πάντων και αδιαφορώντας επιδεικτικά για το αν εκτίθενται ή όχι. Την πραγματική αλήθεια δεν θα την μάθουμε ποτέ προφανώς όπως τόσες πλείστες φορές. Ειδαμε απλά μια ακόμα πράξη Media-κής και πολιτικής αλητείας που σίγουρα δεν είναι η τελευταία. Απλά είναι η μεγαλύτερη μέχρι την επόμενη..