Κλείσιμο ΕΡΤ. Το τέλος των προσχημάτων

   Το κλείσιμο της ΕΡΤ δεν σηματοδοτεί το τέλος μιας τηλεοπτικής εποχής αλλά το τέλος του κοινωνικού μανδύα ή του φόβου της κοινής γνώμης σε κυβερνητικές αποφάσεις αν ψάχνουμε για ένα διακύβευμα από τη χτεσινή απόφαση. Η καλύτερα από τον τρόπο εκτέλεσης της.

    Εδώ και τρία χρόνια στο όνομα της σωτηρίας της χώρας από τον δικό της ξαφνικό θάνατο πάρθηκαν μέτρα αντίστοιχα ή εφάμιλλα με το χτεσινό. Τα εργασιακά δικαιώματα θυσιάστηκαν στο βωμό της επερχόμενης ανάπτυξης, οι φόροι έγιναν το σημαντικότερο μέρος του προσυπολογισμού, ο οικονομικός θάνατος της μεσαίας τάξης δεν έγινε με την τη χτεσινή ωμότητα και αμεσότητα αλλά με το μαρτύριο της σταγόνας. Τα «θύματα» εκατοντάδες χιλιάδες αλλά διάσπαρτα ανά εργασιακή ομάδα. Ο φόβος αποτέλεσε το κυριότερο συστατικό «παγώματος» και η κρυφή ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει στο μη περαιτέρω, η κινητήρια δύναμη υπομονής.

    Σε όλο αυτό το διάστημα όλα τα μέτρα πέρναγαν με την ίδια μεθοδολογία. Στο παρά ένα, με το δίλημμα της χρεοκοπίας και με την προς τα έξω δικαιολογία της κυβέρνησης που έκανε τα πάντα για να περισώσει ότι μπορεί από τις παράλογες απαιτήσεις της τρόικας. Στα μεσοδιαστήματα, ακούγαμε εκθέσεις ιδεών για το τι πρέπει να γίνει και να αλλάξει, για εξορθολογισμό, για συμμάζεμα. Στην πράξη, δεν υπήρχε καν σχέδιο. Τα πάντα εξαντλούνταν στις εξαιρέσεις των πολιτικών πελατειών μέχρι που αυτές οι εξαιρέσεις ήταν τόσες πολλές που ακύρωναν οποιαδήποτε σκέψη. Έτσι φτάναμε στο σημείο μηδέν, οι περικοπές γινόντουσαν οριζόντια, υπήρχε πάντα ένα προπέτασμα περισσότερων περικοπών και οι τελικές ήταν αποτέλεσμα του αγώνα της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές. Ο φόβος της χαμένης πελατείας εξακολουθούσε να υπάρχει και το χάπι έπρεπε να χρυσωθεί.

    Από χτες το απόγευμα αυτός ο φόβος έπαψε να υπάρχει. Είτε γιατί η τωρινή κυβέρνηση νιώθει αυτοδύναμη με τους υπό διάλυση εταίρους της. Είτε γιατί εκτιμά πως η αντίδραση του κόσμου είναι υπερτιμημένη μιας και τα ιδεολογικά κολλήματα δεν επιτρέπουν καθαρή σκέψη και πως τα ΜΜΕ αποτελούν τον αποκλειστικό εκπαιδευτή της κοινής γνώμης. Είτε ακόμα και γιατί θέλει να πάει σε εκλογές βάσει των εκτιμήσεων της.

    Το σίγουρο είναι πως ο αυταρχισμός αποτελεί πλέον επίσημη χωρίς φόβο ή δικαιολογίες πολιτική πρακτική. Χρησιμοποιήθηκε χτες σε μαζικό βαθμό, θα ξαναχρησιμοποιηθεί σίγουρα είτε για ανάλογη απόφαση είτε ως καταστολή. Η Βουλή έχει πάψει εξάλλου εδώ και καιρό να αποτελεί ναό της δημοκρατίας χωρίς πρόσχημα. Ήρθε μάλλον η ώρα το πρόσχημα να πάψει να υπάρχει παντού.... Οι 2.500 απολυθέντες εν μια νυκτί εργαζόμενοι στην ΕΡΤ ήταν απλά οι πρώτοι στα «νέα» ήθη που «μυρίζουν» γύψο. Το τραγικό δεν είναι πως υπάρχουν χιλιάδες συμπολίτες μας που επικροτούν. Είναι πως οι υπόλοιποι το ανεχόμαστε έχοντας κάνει πλέον μεγάλες εκπτώσεις στις δημοκρατικές μας ευαισθησιες. Αν τις θεωρούμε σημαντικές πια..

Tweet