Επίταξη, απεργία σε ΜΜΜ και αντιδράσεις. Ο ιδεολογικός μας αχταρμάς εν πλήρη εξελίξει..

Tις τελευταίες μέρες ζούμε στο ρυθμό της απεργίας του Μετρό. Ίσως τρία – τέσσερα χρόνια νωρίτερα να μην αποτελούσε και το κυριότερο θέμα αλλά από τη μία η τιμή της βενζίνης που εκτινάχτηκε, από την άλλη η οικονομική κρίση μας έκανε σε μεγάλο ποσοστό να αποχωριστούμε το αυτοκίνητο ως αποκλειστικό μέσο μεταφοράς μας. Ίσως πάλι στην Τρίτη μέρα απεργίας το πρόβλημα να είχε λυθεί. Τα αιτήματα να κρίνονταν δίκαια, λεφτά έστω και δανεικά υπήρχαν άλλωστε, να γινόταν μια εξαίρεση ή να ανακαλυπτόταν ένα από αυτά τα μαγικά επιδόματα που ισοσκελίζουν τις απώλειες και τα πάντα να κυλούσαν ομαλά.

Επειδή όλα αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν βρεθήκαμε ξαφνικά αντιμέτωποι με μια κατάσταση που από τη μια η πραγματικότητα έχει αλλάξει και από την άλλη τα στοιχεία του παρελθόντος είναι κραταιά.. Οι απεργίες «εκβιαστικού» χαρακτήρα άλλωστε δεν είναι κάτι που ανακαλύφτηκε την προηγούμενη εβδομάδα. Ανέκαθεν γίνονταν και συνήθως σε περιόδους αιχμής για τον κάθε κλάδο. Στις αερομεταφορές την περίοδο εορτών ή διακοπών, στη ΔΕΗ συνήθως χειμώνα και όταν οι ανάγκες για ρεύμα ήταν καθοριστικές, στους αγρότες που έκλειναν με τα «χρωματιστά» τρακτέρ τους δρόμους και πάει λέγοντας. Έτσι έμαθαν ή καλύτερα έτσι διδάχτηκαν από τα κομματικά επιτελεία, έτσι έκαναν. Η απεργία συνδυάστηκε με την τηλεθέαση και την εκάστοτε αντιπολίτευση, δαιμονοποιήθηκε και από το έσχατο και μοναδικό μέσο των εργαζομένων έγινε στα μάτια της κοινής γνώμης συνώνυμο της ταλαιπωρίας. Κανείς μας δεν κοίταζε τα αιτήματα κάποιων που κατέβαιναν σε μια διαδήλωση –ιδίως αν ήταν περιορισμένου αριθμού που πλήττονταν ακόμα και αν τα αιτήματα τους ήταν ζωής ή θανάτου για εκείνους- αλλά το δελτίο της τροχαίας.. Τα δύο κόμματα εξουσίας βολευόντουσαν, η αριστερά πουλούσε την πραμάτεια της, οι συνδικαλιστές έπαιρναν τα εύσημα από τους μέντορες τους στο κόμμα, και όλα πήγαιναν ρολόι.

Κάτι αντίστοιχο έκαναν και οι απεργοί των ΜΜΜ τις τελευταίες μέρες. Αποφάσισαν να εξαιρεθούν από το ενιαίο μισθολόγιο και ακολούθησαν την πεπατημένη. Εκβιαστική απεργία με τρυκ παρουσίας και κατά μέτωπο επίθεση σε μια κυβέρνηση που βρέθηκε αντιμέτωπη με «γνωστούς» της μόνο που δεν είχε πια τα μέσα να τους δικαιώσει. Η απεργία έφερε τη δικαιολογημένη αγανάκτηση μιας και έπληξε το επιβατικό κοινό όχι μόνο σε επίπεδο ταλαιπωρίας αλλά και οικονομικά σε μια περίοδο που όλοι βιώνουμε τη δυσκολία της. Βέβαια δεν αγανακτήσαμε όταν προσλήφθηκαν με τα προσόντα και τους μισθούς που παίρνουν –κάτι που η εκμετάλλευση της αγανάκτησης από κυβέρνηση και media μας έκαναν τώρα γνωστά με ακρίβεια – αλλά κάπως έτσι δεν λειτουργεί το σύστημα ειδικά στις προσλήψεις δημοσίου; Εξάλλου μια υποθετική δημοσίευση προσόντων-μισθών και τρόπου πρόσληψης για όλους θα ξεσήκωνε τη μεγαλύτερη επανάσταση σε αυτή τη χώρα. Το κοκτέιλ απλά τώρα ήταν εκρηκτικό. Αγανάκτηση, οικονομική κρίση, κατά μέτωπο επίθεση, δικαστικές αποφάσεις. Τα πάντα έτοιμα για τη σύγκρουση.

Η κυβέρνηση επέλεξε την επίταξη και την απειλή επιστράτευσης ως δείγμα δυναμισμού μόνο που ήταν μάλλον δείγμα απουσίας πολιτικής για την αντιμετώπιση αντιστοίχων κρίσεων που προφανώς και θα έρχονταν. Δεν επιλέχτηκε η εκμετάλλευση των δικαστικών αποφάσεων και η απαίτηση αποζημίωσης, δεν επιλέχτηκε ο δικαστικός δρόμος ενάντια σε σωματείο ή την εταιρεία, δεν επιλέχθηκε ο δρόμος που θα είχε πραγματικές συνέπειες για τους συνδικαλιστοπατέρες. Επιλέχθηκε η αντιδημοκρατική επίταξη που ενισχύθηκε από την επίδειξη πυγμής με την αποστολή και παρουσία των ΜΑΤ ξημερώματα στο αμαξοστάσιο, μια παρουσία που συνεχώς αυξάνεται ανησυχητικά το τελευταίο διάστημα σε όλους τους τομείς. Η αγανάκτηση έγινε εκμετάλλευση, η ακραία σύγκρουση «λαϊκό αίτημα», ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το όπλο του, η ΧΑ απολαμβάνει την υιοθέτηση ακραίων πρακτικών και ο ιδεολογικός μας αχταρμάς και οι αγκυλώσεις μας για άλλη μια φορά μας οδήγησε στο χωρισμό των στρατοπέδων. Γιατί στη χώρα των άκρων και της πολιτικής αρένας πρέπει να είσαι ή με τους μεν ή με τους δε. Δεν γίνεται να είσαι ενάντια σε «πολιτικές» επίταξης και αποστολής των ΜΑΤ ενώ παράλληλα να θεωρείς και την απεργία (τη συγκεκριμένη) αντίστοιχα εκβιαστική και απαράδεκτη. Πώς το λένε ρε γαμώτο αυτό που απουσιάζει;;; Κριτική σκέψη, σύνθετη σκέψη ή μήπως απλά σκέψη;;;