Περί Πατρίδας..

 Πατρίδα. Όμορφη, παράξενη, γλυκιά, πληγωμένη, με πόσα επίθετα την έχουν προσδιορίσει οι ποιητές της. Μόνο που το κοινό δεν τους άκουσε ποτέ του γιατί είναι ιδίοτυπα κωφάλαλο. Ακούει επιλεκτικά τα χάδια και κραυγάζει μίσος. 
 Πατρίδα του δεν είναι η γη που πατάει, οι άνθρωποι της κοινότητας του, οι φίλοι του και η οικογένεια του, ο τόπος που θέλει να δημιουργήσει το κοινό μέλλον άλλα ο χώρος μέσα στο συρματόπλεγμα και τα τείχη που έχτισε αποκλείοντας. Αυτός που η υπογραφή συνόρων σε κάποιο αλισβερίσι έκανε εχθρικό και εκτός πατρίδας το απέναντι χωριό που ίσως γεννήθηκε η μάνα του ή η γιαγιά του. 

 Πατρίδα του έγινε η σημαία μιας αυτοκρατορίας που της άλλαξαν το χρώμα και του την πρόσφεραν μαζί με μια ψεύτικη υποτακτική ελευθερία που οι ντόπιοι υπεργολάβοι της γέμισαν με μύθους που τόνωσαν το μονίμως σκυφτό Εγώ του. Αυτού που την ίδια στιγμή που φωνάζει «Εμείς» κρύβει το μαχαίρι για να το καρφώσει στην πλάτη του διπλανού του αν κινδυνεύσουν τα «κεκτημένα» του. 

 Πατρίδα του έγιναν οι ονοματοδοσίες δρόμων ηρώων σε διασταυρώσεις που ο ένας είχε σκοτώσει, φυλακίσει ή εξοντώσει τον άλλο. Πατρίδα του έγιναν τα μάρμαρα που δεν «διάβασε», δεν κοιτάχτηκε με τους άλλους μέσα από αυτά και έμειναν μια ανάμνηση σχολικής εκδρομής. Πατρίδα του έγινε η «θυσία» του στο στρατό που έκανε τα πάντα για να αποφύγει την ταλαιπωρία και όχι η καθημερινή του στάση για να την προστατεύσει πρώτα από όλα από τον εαυτό του. 
 Πατρίδα του έγιναν τα πρωτοσέλιδα των δακρύων από εκείνους που έκαναν τα πάντα για να γεμίσουν δάκρυα υπερασπίζοντας οικονομικά συμφέροντα που ποτέ δεν είχαν πατρίδα. 

   Κυρίως όμως σήμερα, πατρίδα του έγιναν τα δάκτυλά που δείχνουν προδότες όσους έχουν διαφορετική άποψη, φωνάζοντας χωρίς ίχνος ορθολογικής και ιστορικής επάρκειας. Έτοιμοι από καιρό για άλλο ένα διχασμό αλλά καθόλου θαρραλέοι ώστε να δουν τα ιστορικά λάθη συλλογικά και τις ευθύνες που πάντα και αυτονόητα επιμερίζονται. «Κολλημένοι» σε εμφύλια πάθη τοπικού επιπέδου του παρελθόντος και συνήθως προσωπικών διαφόρων με ιδεολογικό προσωπείο, μακρυά από τη συλλογική εικόνα που ποτέ δεν έμαθαν να βλέπουν. Αυτή που αποτελεί την πατρίδα ως σύνολο και Όχι τη μάτια που εξαρτάται από το βαθμό της απαίδευτης «μυωπίας» τους.