1 Ιουνίου 2013

Αντιρατσιστικά νομοσχέδια. Οταν η μικροπολιτική γίνεται επικίνδυνη.

   Δεν ήθελα να γράψω κάτι για το «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο όπως και για πολλά άλλα που ακούμε καθημερινά και σε άλλες εποχές θα με «τσίγκλαγαν». Αφενός, δεν πιστεύω πως ο ρατσισμός αντιμετωπίζεται με νομοσχέδια άλλα με παιδεία. Αφετέρου, με διακρίνει μια άρνηση του να επαναλαμβάνω αυτά που στο δικό μου μικρό μυαλό θεωρώ αυτονόητα.
   Με εξόργισε όμως το πώς ένα τόσο θεμελιώδες ζήτημα όπως ο ρατσισμός μπορεί να ευτελίζεται τόσο εύκολα και να αποτελεί παλαιού τύπου παιχνίδι μικροπολιτικών συμφερόντων εσωτερικής κομματικής κατανάλωσης. Γιατί η κατάθεση τριών διαφορετικών νομοσχεδίων για το ίδιο θέμα, που θύμισε τα αντίστοιχα ανά κόμμα πορίσματα των εξεταστικών της μη κάθαρσης, τέτοιο είναι. Ένα παιχνίδι στενόμυαλων ισορροπιών και εξαγοράς αποπροσανατολιστικού χρόνου στα ΜΜΕ.
   Θεωρητικά, το πρόβλημα ήταν η αύξηση των ρατσιστικών φαινομένων μα κυρίως η αντιμετώπιση των πρακτικών της Χρυσής Αυγής από το λεγόμενο «δημοκρατικό» ή «συνταγματικό» τόξο. Χρησιμοποιώ τη λέξη θεωρητικά γιατί οι μέχρι τώρα αντιδράσεις στη Βουλή όχι μόνο δεν ήταν σε ουσιαστική κατεύθυνση, αλλά αντιθέτως, δεν έδειχναν σε κανένα επίπεδο τη διαφορετικότητα του «τόξου» από την άκρα Δεξιά. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα έδιναν το δικαίωμα που έψαχνε η Χρυσή Αυγή να κατηγορήσει τους αντιπάλους της για αντιδημοκρατικότητα και ασέβεια των κανονισμών σε ένα δημοκρατικά εκλεγμένο κόμμα. Αντί να τους εκθέτουν, εκτίθενται οι ίδιοι.
   Φτάνοντας στο νομοσχέδιο -που έγινε νομοσχέδια- το δημοκρατικό και αντιρατσιστικό τόξο «πέτυχε» ένα ζήτημα όπως ο ρατσισμός και η αντιμετώπιση του αντί να χαρακτηρίζεται από δεδομένη ομοφωνία να αποτελεί ζήτημα προσεγγίσεως. Μόνο που ένα τόσο σοβαρό θέμα ιδιαίτερα όταν αποτελεί σήμερα κοινωνική γάγγραινα δεν αποτελεί αντιπολιτευτική ευκαιρία ούτε κυβερνητική επιτυχία. Το να καταλήξεις με γνώμονα τα ανθρώπινα δικαιώματα σε ένα κοινό νομοσχέδιο από ΟΛΑ τα κόμματα μαζί είναι απλώς ένα πολιτισμικό προαπαιτούμενο. Όχι πολιτικού πολιτισμού αλλά στοιχειώδους που εκλείπει. Ίσως και γιατί ο νεοφασισμός είναι εδώ και πολλά χρόνια εδραιωμένος με πολλές εκφάνσεις στα δημοκρατικά κόμματα ( Την άποψη μου την έχω καταθέσει στην ανάρτηση Νεοφασισμός στην Ελλάδα. Φασισμός ναι αλλά καθόλου νέος)
   Εξάλλου τα νομοθετήματα πάταξης και ποινικοποίησης δεν αντιμετωπίζουν τα αίτια. Ο ρατσισμός αντιμετωπίζεται πρωτίστως και μακροπρόθεσμα μέσω της παιδείας και της εκπαίδευσης, μέσω του καθημερινού παραδείγματος συμπεριφοράς, και κυρίως μέσα από την ανάδειξη και τη συνειδητοποίηση του ότι αν γίνει αποδεκτός λόγω του μεταναστευτικού προβλήματος που στρουθοκαμηλίζουμε πως δεν υπάρχει, αύριο ο στόχος δεν θα είναι οι μετανάστες αλλά οι ίδιοι που σήμερα αποδέχονται στην αμάθεια τους και την κρατική ανυπαρξία τις φασιστικές πρακτικές του.
   Κι αν τελικά θέλουμε να δούμε τι κατάφεραν τα υπόλοιπα κόμματα στα μάτια όσων θέλγονται με τις φασιστικές πρακτικές του ντροπιαστικού για τη δημοκρατία μας εκλεγμένου κόμματος, αυτό είναι πως ο ρατσισμός έχει διάφορες ερμηνείες. Και αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη υπηρεσία ενδυνάμωσης αυτού που θεωρητικά ήθελαν να πολεμήσουν και να γεμίσουν με αίσθημα ντροπής και φόβου όλους εμάς που τρέμουμε στην ιδέα περαιτέρω ριζώματος του στην κοινωνία ακόμα και αν αύριο ο διάττοντας αστέρας της ΧΑ εξαφανιστεί από την πολιτική σκηνή. Θα έχει όμως ριζώσει περαιτέρω μέσα στην ήδη ρατσιστική ελληνική κοινωνία.

Δεν υπάρχουν σχόλια: