Λίστα Lagarde. Η πιο πρόσφατη πράξη Mediaκής και πολιτικής Αλητείας..

Το κείμενο είναι γραμμένο και δημοσιευμένο πριν από 8 μέρες. Στη χθεσινή κοινοβουλευτική παρωδία, απλά τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους….
Το τελευταίο τρίμηνο βομβαρδιζόμασταν καθημερινά από το «τεράστιο» σκάνδαλο που συγκλόνιζε την ελληνική πολιτική σκηνή. Την περιβόητη λίστα Faltsiani με τα ονόματα των Ελλήνων που είχαν καταθέσεις στη Ελβετική τράπεζα HSBC. Από μόνη της η ύπαρξη της λίστας -στην «καπιταλιστική» χώρα που ο πλούτος ποινικοποιείται τουλάχιστον ηθικά στις ανώριμες κοινωνικά συνειδήσεις μας– αποτελούσε ένα θέμα πρώτης τάξεως για εκμετάλλευση. Εξάλλου σε τέτοια ζητήματα καταθέσεων στο εξωτερικό ισχύει το δικό μας θέσφατο «όλοι ένοχοι μέχρις αποδείξεως του εναντίον».

Η λίστα όμως είχε ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Παρασκηνιακή διαδρομή ψηφιακού υλικού, εμπλοκή δυο υπουργών οικονομικών με επιλεκτική αμνησία, ενδοκομματικές ίντριγκες και πολλά ακόμα στοιχεία που θα μπορούσαν να αποτελούν καλογραμμένο σενάριο ιδίως μετά τη διαγραφή συγκεκριμένων ονομάτων από το αρχείο.

Πέρα όμως από τη «χολιγουντιανή» παράμετρο έγειρε πολλά πραγματικά ερωτήματα τόσο για την αντιμετώπιση της διαφθοράς στη χώρα στο υψηλότατο επίπεδο όσο και για το πολιτικό θράσος και την πλήρη υποβάθμιση της νοημοσύνης μας όσον αφορά τις δικαιολογίες των εμπλεκομένων. Ένα αρχείο που φτάνει στον υπουργό οικονομικών όχι από κάποιο κλητήρα του υπουργείου του αλλά από τη γαλλίδα ομόλογο του σε μια περίοδο που η χώρα βρίσκεται στο επίκεντρο, είναι αδύνατο να μην έχει έρθει σε γνώση τόσο του Πρωθυπουργού και όλου του οικονομικού και όχι μόνο επιτελείου αλλά και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης –εταίρου της τότε γαλλικής κυβέρνησης στο Λαϊκό κόμμα- και των συνεργατών του.

Μέχρι πριν 3 μέρες το πολιτικό θερμόμετρο όπως μας πληροφορούσαν τα media βρισκόταν στο κόκκινο.. Προανακριτικές, κάλπες ενόχων, διαξιφισμοί στα όρια της ευπρέπειας, μια οσμή σκανδάλου που γινόταν μπόχα, τα πάντα ρευστά και στον αέρα ακόμα και για τη μακροβιότητα της κυβέρνησης. Εντελώς ξαφνικά, χτες μαθαίνουμε πως με βάση την ημερομηνία του ψηφιακού αντιγράφου οι δυο πρώην υπουργοί «αθωώνονται» για την αφαίρεση των ονομάτων μιας και αυτή έγινε στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην παράδοση και την παραλαβή του υπουργικού θώκου. Και πριν προλάβουμε να «συνέλθουμε» από την ξαφνική τροπή των πραγμάτων, σήμερα μαθαίνουμε πως το αντίγραφο -που μέχρι να «βγάλει» ο Βαξεβάνης ήταν χαμένο, ξεχασμένο και μοναδικό- κυκλοφορούσε σε πολλές κόπιες και αποτελούσε προϊόν διαπραγμάτευσης ανάμεσα σε όσους το κατέχουν από τη μία και δημοσιογράφους και εκδότες από την άλλη. Αυτών δηλαδή που μέχρι προχτές ακόμα διαμόρφωναν με βάση τη μοναδικότητα του αντιγράφου το πολιτικό τοπίο…..

Ανέκαθεν απεχθανόμουν τη συνομοσιολογία και τα σενάρια. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση όλη η υπόθεση με βάση την εξέλιξη της μου μοιάζει με ένα σήριαλ εκβιασμών που οι σεναριογράφοι αλλάζουν τα δεδομένα της καθημερινά «παίζοντας» με τα όρια των πάντων και αδιαφορώντας επιδεικτικά για το αν εκτίθενται ή όχι. Την πραγματική αλήθεια δεν θα την μάθουμε ποτέ προφανώς όπως τόσες πλείστες φορές. Ειδαμε απλά μια ακόμα πράξη Media-κής και πολιτικής αλητείας που σίγουρα δεν είναι η τελευταία. Απλά είναι η μεγαλύτερη μέχρι την επόμενη..