Κυπριακή κρίση και νεοελληνική ελαφρότητα..

Δυο εβδομάδες μετά την πρώτη απόφαση – συμφωνία του Eurogroup για το ζήτημα της Κυπριακής οικονομικής κρίσης. Δυο εβδομάδες μετά το βροντερό όχι που πανηγυρίσαμε ως Ελλαδίτες, απέναντι στην πράγματι χωρίς κανένα σημείο ομοιογένειας και αλληλεγγύης σημερινή Ευρώπη, αντιμετωπίζοντας το σαν πολεμική ιαχή και παπαγαλίζοντας μια γενική ιδέα όπως πάντα για την κυπριακή πραγματικότητα. Bγαλμένη κυρίως από απόψεις συμπατριωτών μας εκ του ασφαλούς και με το αλάθητο που τις χαρακτηρίζει.
Επιτόκια, ομόλογα, δάνεια, «κούρεμα», PSI,Ρώσοι, Κινέζοι, κλπ. αποτέλεσαν τα εφόδια για νέες θεωρίες, ή μάλλον για παραλλαγές των ίδιων θεωριών που μπορούσαμε να φωνάξουμε δυνατότερα μιας και δεν θα άγγιζαν εμάς –γιατί έτσι νομίζουμε- άμεσα. Κυρίως όμως για να δούμε εξ αποστάσεως ποια θα ήταν η στάση των δανειστών σε μια αθέτηση συμφωνίας.
Έχοντας πάντα στο μυαλό μας το Ελληνικό πρόβλημα και την άνευ όρων υπακοή στα δικά μας μνημόνια, αθροίσαμε και συμψηφίσαμε δυο εντελώς διαφορετικά προβλήματα που το μόνο κοινό είχαν την ανάγκη οικονομικού δανεισμού για την αποφυγή της χρεοκοπίας. Παράλληλα, μετά από τέσσερα σχεδόν χρόνια νιώσαμε «δυνατοί». Με την ψευδαίσθηση οτι πρόβλημα είχε μεταφερθεί αλλού ενώ παραμένει μιας και οι τράπεζες μας βρέθηκαν στο ρόλο του αγοραστή που μπορεί να φέρει την εξυγίανση από αυτή του χρηματοδοτούμενου, και επενδύσαμε στην επικαιρότητα που δεν μας είχε στο μάτι του κυκλώνα.
Ενισχύσαμε τον αντιευρωπαισμό μας, την πεποίθηση μας για τη γεωστρατηγική σημασία της περιοχής μας -αλλά με πολεμικούς όρους παρ ότι δεν ζούμε στην εποχή του ψυχρού πολέμου- και την πίστη μας για τη μόνιμη αδικία που συμβαίνει εις βάρος μας από όλα τα θεσμικά όργανα που συμμετέχουμε..
Το γιατί είμαστε εμείς εδώ που είμαστε, το ποια θα ήταν η θέση της χρεοκοπημένης Κύπρου εκτός Ευρώπης σε μια συγκυρία που οι συσχετισμοί ξανά αλλάζουν (Βλ. Τουρκία – Ισραήλ) , το πώς θα εναντιωθούμε στην πολιτική ανυπαρξία του τόπου μας που αντί να μεταρρυθμίσει διαχειρίζεται το χρόνο, το τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε αν παρατηρήσουμε αποστασιοποιημένα την κυπριακή αντιμετώπιση, δεν ήταν στις προτεραιότητες μας. Για εμάς προείχε η ανάγκη να χαϊδέψουμε το κεφάλι του παιδιού μας για όσα συμβαίνουν στους άλλους και δεν συμβαίνουν σε εμάς . "Ξεχνώντας" οτι το σώμα του είναι στην εντατική διασωληνωμένο..