Ζητείτε ελπίς, αλλα απο πού να πηγάσει...

Είναι στιγμές που δεν έχεις τι να γράψεις. Ή καλύτερα έχεις τόσα πολλά που αν τα χωρέσεις σε μια ανάρτηση, όχι νόημα δεν θα βγει αλλά θα «ξεχάσεις» και με τι ξεκίνησες.. Θυμάμαι παλιότερα, πριν τα spread γίνουν θέμα συζήτησης στο στόμα του κάθε έλληνα πολίτη, που αρκούσε ένα θέμα, μια δήλωση, ένα νομοσχέδιο για να πάρουν τα πληκτρολόγια φωτιά. Όχι πως δεν υπήρχε καταιγισμός ειδήσεων, απλά η λίμνη φαινόταν ήρεμη, το χαλί έκρυβε τα σκουπίδια και η μόνιμη επωδός της λεγόμενης κοινή γνώμης ήταν το πάλε ποτέ γνωστό «αυτά δεν γίνονται εδώ».
Όσοι γράφαμε γιατί ασφυκτιούσαμε –ή και γιατί ίσως δεν ήμασταν βολεμένοι, άλλοι συνειδητά άλλοι όχι- είχαμε την ταμπέλα του μίζερου, του γκρινιάρη ή του αιθεροβάμονα. Πάντως ασύμβατοι με το κοινό αίσθημα. Προσπαθούσαμε όμως να δούμε τα πράγματα αισιόδοξα. Οραματιζόμασταν έναν απογαλακτισμό από τη χρόνια συντηρητικοποίηση και ένα εξευρωπαϊσμό της ελληνικής κοινωνίας σε στάση, συμπεριφορά, παιδεία, καθημερινότητα. Όχι, κανείς μας δεν μάντεψε το τι έρχεται. Ήμασταν όμως απλά πιο υποψιασμένοι πως «τα όπλα» μας ήταν άδεια μιας και τα είχαμε αδειάσει στον ίδιο μας τον εαυτό.
Στην πορεία χωριστήκαμε σε «μνημονιακοί» – «αντιμνημονιακοί», «αγανακτισμένοι» που πίστευαν στο ξύπνημα και «μη αγανακτισμένοι» που έβλεπαν το μπάχαλο, χωρισμένοι όπως πάντα με το αλάθητο και την αθωότητα ως κύριο χαρακτηριστικό όλων μας. Σαν να μην είμαστε κομμάτι αυτής της κοινωνίας και ο καθένας μας να κοιτάει τα πάντα από κάποιο αποστειρωμένο παράθυρο.
Η σύγχυση φάνηκε και εκφράστηκε στις εκλογές και πολιτικά στην ουσία της. ΝΔ – Πασοκ και ΔΗΜΑΡ βρέθηκαν να στηρίζονται από κόσμο που ουδέποτε θα τους ακολουθούσε, ο ΣΥΡΙΖΑ να συλλέγει κόσμο που είναι κάθετα αντίθετος σε θέσεις που πρεσβεύουν συνιστώσες του, συνομοσιολόγοι και φασίστες κατέλαβαν δια της ψήφου βουλευτικά έδρανα, και φτάσαμε στη σημερινή βουλή των αντιπροσώπων μας που μπορεί να είναι από τη μία ότι χειρότερο έχουμε εκλέξει, από την άλλη όμως είναι μάλλον και το πιο αντιπροσωπευτικό μας καθρέφτισμα με το φόβο να γίνει ακόμα αντιπροσωπευτικότερο στο μέλλον.. Μια κοινωνία που είναι βαθιά ποτισμένη με τη βία σε όλες τις εκφάνσεις της, το φασισμό, το ρατσισμό, τον ατομικισμό, το φανατισμό και που αρνείται να συνθέσει και να σκεφτεί συλλογικά ίσως γιατί δεν το έκανε ποτέ μέχρι σήμερα.
Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία μόνο που πλέον ψάχνω να βρω από πού μπορεί να πηγάσει αυτή η ελπίδα. Ίσως χρειάζεται να πάμε ακόμα πιο κάτω για να καταφέρουμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας τουλάχιστον όσοι συμφωνούμε στα βασικά και τα ουσιώδη. Μόνο που ακόμα και σήμερα είμαστε με το δάκτυλο στη σκανδάλη διαφωνώντας ακόμα και για ανούσια επί μέρους μιας και τα διυλίζουμε στις ιδεολογικές μας αγκυλώσεις που καλά κρατούν. Αυτές που μάθαμε να μας κάνουν να πεταγόμαστε σαν ελατήρια στο άκουσμα μιας λέξης ακόμα και αν έχουμε στην πράξη αποδεχτεί πως ήμασταν λάθος…