29 Δεκεμβρίου 2011

Μια διαφορετική διατύπωση στο στοίχημα της ελληνικής κοινωνίας

Μια εξαιρετική ανάρτηση από τον minority opinion που διάβασα στο blog του φίλου Leo Μη μαδάς τη μαργαρίτα. Την αναδημοσιεύω με την άδεια του συγγραφέα, και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό, όπως και το εισαγωγικό σχόλιο του Leo  που προσυπογράφω.

Πάντα αναρωτιόμουνα πως τα καταφέρνει ένα υπουργός, που στο επάγγελμά είναι δικηγόρος ( και πιθανότατα να το έχει ασκήσει από ελάχιστα έως καθόλου), να αναλαμβάνει το υπουργείο Εθνικής Αμύνης, μετά δύο χρόνια να μετατίθεται στο Υπουργείο Πολιτισμού, ενώ στην επόμενη τετραετία να ρυθμίζει την τύχη της Οικονομίας. Τι super τύπος νάναι άραγε, για να μπορεί μέσα σε 5 χρόνια να κάνει 3 τελείως διαφορετικές δουλειές από την πιο υπεύθυνη θέση που υπάρχει στη διοικητική πυραμίδα μιας χώρας; Και μάλιστα να παίρνει το ρίσκο ριζικών αλλαγών, να αντιμετωπίζει κρίσεις ή να καθορίζει με τις αποφάσεις του τη ζωή και την περιουσία εκατομμυρίων ανθρώπων. Μαζί του, περιδιαβαίνει τα υπουργεία και το προσωπικό του think tank, το ίδιο άσχετο με τα τόσα διαφορετικά αντικείμενα για τα οποία πρέπει να συμβουλέψει τον υπουργό ή να σχεδιάσει νομοθετήματα. Ως συνήθεις άνθρωποι κάνουμε ένα επάγγελμα και χρειαζόμαστε σχεδόν μια ζωή για να το μάθουμε σε όλο του το πλάτος και το βάθος. Αυτοί πως τα καταφέρνουν να περνάνε σε 10 χρόνια πολιτικής καριέρας από 5 διαφορετικά υπουργεία;
Προφανώς και δεν είναι υπεράνθρωποι. Απλά τις συνέπειες των «δεξιοτήτων» και των «επιτυχημένων» τους αποφάσεων τις βιώνουν όλοι οι πολίτες της χώρας τους με τα γνωστά αποτελέσματα.  Εδώ ο χαρακτηρισμός «ξερόλας» είναι κυριολεκτικός. Μόνο που έχει να κάνει με τη ζωή σου πολίτη - ψηφοφόρε.
O φίλος μας minority  opinion  μας δίνει την δική του απάντηση από μια αιρετική οπτική γωνία. Ας τον απολαύσουμε. (Leo)

Μια διαφορετική διατύπωση στο στοίχημα της ελληνικής κοινωνίας
του minority opinion

‘η επαγγελματική πολιτική διαδικασία, όχι τυχαία, αναδεικνύει και προωθεί πάντοτε στην εξουσία τα χειρότερα στελέχη κάθε κοινωνίας’

Με αφορμή την κρίση που βιώνει τα τελευταία τρία χρόνια η χώρα μας, έχει ανάψει για τα καλά η συζήτηση σχετικά με το άθλιο επίπεδο της ελληνικής πολιτικής τάξης και τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε το σημερινό ανίκανο και διεφθαρμένο ‘πολιτικό προσωπικό’, με νέους ικανούς και άφθαρτους, που θα μπορέσουν να μας βγάλουν από το σημερινό τέλμα, να μας οδηγήσουν στην ανάπτυξη, την ευημερία, την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Αρκεί λοιπόν να βρούμε αυτούς τους ‘νέους’ πολιτικούς και τους αντίστοιχους πολιτικούς σχηματισμούς μέσα στους οποίους δραστηριοποιούνται, για να ζήσουμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα.
Από τον χαρακτηρισμό ‘πολιτικό προσωπικό’, γίνεται κατανοητό ότι η πολιτική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, η οποία απαιτεί σοβαρούς επαγγελματίες αποκλειστικής απασχόλησης, οι οποίοι πρέπει να θυσιάσουν τις προσωπικές τους ασχολίες και φιλοδοξίες, για να αφιερωθούν ψυχή τε και σώματι στο κοινό καλό.
Ας εξετάσουμε λοιπόν τα προσόντα που πρέπει να διαθέτει κάποιος, για να επιβιώσει επαγγελματικά στον πολιτικό στίβο και να αποκτήσει πρόσβαση σε κυβερνητική εξουσία, ανεξάρτητα από τον πολιτικό σχηματισμό που έχει επιλέξει σαν φορέα των φιλοδοξιών του για κοινωνική προσφορά και από την εποχή ή τη χώρα στην οποία πολιτεύεται.

1. Απόλυτη πίστη στην ιδεολογία και τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνταγές που προκύπτουν από την ιδεολογία αυτή, χωρίς υπονομευτικές αμφιβολίες. Η ιδεολογία και οι συνταγές, μπορεί να αλλάζουν κατά καιρούς, αλλά η πίστη προς αυτές, ποτέ. Αυτό αποκλείει από την επαγγελματική πολιτική διαδικασία, οποιοδήποτε σκεπτόμενο άνθρωπο, ο οποίος συνήθως διατηρεί επιφυλάξεις για την απόλυτη αλήθεια των απόψεών του, τις οποίες βασανίζει και μεταβάλλει συνεχώς, μέσα από το κόσκινο της εμπειρίας, των νέων δεδομένων και της γνώσης που αποκτά μεγαλώνοντας.
2. Ισχυρή επιθυμία για άσκηση εξουσίας πάνω στους συμπολίτες του, πολλές φορές ενάντια στη θέληση τους. Αυτό αποκλείει τους πιο καλοπροαίρετους συμπολίτες μας, οι οποίοι δεν έχουν καμιά διάθεση να χρησιμοποιήσουν την κρατική βία, για να επιβάλουν τις απόψεις ή τα οράματά τους, σε όσους διαφωνούν.
3. Τυφλή υπακοή στην κομματική ιεραρχία, μέχρι να αναρριχηθεί ο ίδιος στα ηγετικά κομματικά κλιμάκια. Όντας μέλος της ηγεσίας, μπορεί να χρησιμοποιήσει την κομματική πειθαρχία, με τη σειρά του, για να επιβάλει τις απόψεις του στον κομματικό μηχανισμό. Αυτό αναδεικνύει τους πιο τιποτένιους συμπολίτες μας, σε υψηλόβαθμα στελέχη σε όλους τους κομματικούς μηχανισμούς.
4. Απουσία ηθικών αναστολών. Όταν το ζητούμενο είναι η εξουσία και η δυνατότητα να κυβερνήσει κάποιος την πατρίδα του και να την οδηγήσει προς ένα λαμπρό μέλλον, τότε η μάχη φυσικά γίνεται με όλα τα θεμιτά ή αθέμιτα μέσα, μέχρι εσχάτων και χωρίς ηθικές αναστολές. Οι εσωκομματικοί και οι αντίπαλοι πολιτικοί των άλλων κομμάτων πρέπει να εξοντωθούν, όχι μόνο πολιτικά, αλλά και ηθικά και προσωπικά.
5. Απόλυτη πίστη στο αξίωμα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Για έναν επαγγελματία πολιτικό, ο σκοπός της σωτηρίας της πατρίδας, εξαγνίζει τα αναγκαία μέσα (εξαγορά ψήφων με δημόσιο χρήμα, ενίσχυση του κομματικού ή και του προσωπικού ταμείου, με μαύρο δημόσιο ή ιδιωτικό χρήμα, ελαστική ερμηνεία των νόμων και του συντάγματος, για πράξεις και παραλείψεις οι οποίες προωθούν τους σκοπούς του κόμματος και κατά συνέπεια της πατρίδας κλπ). Αυτό φιλτράρει και επιτρέπει να επιβιώσουν στον πολιτικό στίβο, στην καλύτερη περίπτωση άνθρωποι με ελαστική συνείδηση και στην πιο συνηθισμένη απατεώνες και κλέφτες, που δεν έχουν τα κότσια να ασκήσουν το πραγματικό τους επάγγελμα, χωρίς πολιτική και κρατική προστασία.
6. Απουσία προσωπικής αξιοπρέπειας. Από την περίοδο της αφισοκόλλησης μέχρι και την εισαγωγή στον στενό κύκλο της ηγετικής ομάδας, ένας πολιτικός πρέπει να ανέχεται χωρίς διαμαρτυρίες, όλες τις προσωπικές προσβολές των ανώτερων κομματικών στελεχών, γιατί σε αντίθετη περίπτωση αποβάλλεται σαν ξένο, εχθρικό σώμα. Ένας επαγγελματίας πολιτικός θα πρέπει επίσης να ξεπερνά, χωρίς δεύτερη σκέψη, την αμηχανία και ταπείνωση που θα ένοιωθε ένας φυσιολογικός άνθρωπος, από τις ψευδείς και αντιφατικές υποσχέσεις που είναι υποχρεωμένος να δίνει, προς κάθε λογής ψηφοφόρους, οι οποίες διαψεύδονται σχεδόν αμέσως σε περίπτωση κατάληψης της εξουσίας. Η ενθουσιώδης υποστήριξη αλλοπρόσαλλων, αντιφατικών και πολλές φορές αντίθετων μεταξύ τους κομματικών πολιτικών θέσεων, δεν πρέπει να μειώνεται από μικροαστικές ευαισθησίες τύπου προσωπικής αξιοπρέπειας. Στο βωμό της κομματικής ανέλιξης, πολλοί πολιτικοί στην χώρα μας αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, εκτός από το γλοιώδες λιβάνισμα του εκάστοτε καραγκιόζη αρχηγού, έχουν χρησιμοποιήσει ακόμα και τις υπηρεσίες των συζύγων τους. Με τον τρόπο αυτό, η πολιτική διαδικασία αποβάλλει οιονδήποτε διαθέτει στοιχειώδη αξιοπρέπεια και αναδεικνύει αυτούς που όλοι ξέρουμε και αποφεύγουμε στο επαγγελματικό και κοινωνικό μας περιβάλλον.
7. Ικανή δόση ανοησίας. Η ανοησία είναι εντελώς απαραίτητη σε έναν επαγγελματία πολιτικό, για να μπορεί να πείσει τον εαυτό του, ότι ξέρει καλύτερα από τους ίδιους, τι είναι καλό για τους συμπολίτες του. Ο καθένας από εμάς αγωνίζεται σε όλη του τη ζωή, για να καταφέρει να γνωρίσει τον τομέα με τον οποίο ασχολείται επαγγελματικά, να καταφέρει να χαράξει τον προσωπικό του δρόμο προς την ευτυχία, να συγκροτήσει τους δικούς του κανόνες ηθικής συμπεριφοράς απέναντι στην οικογένεια και τους συμπολίτες του. Ενώ λοιπόν ο καθένας μας έχει δημιουργήσει με μεγάλο κόπο, γνώση και δυσκολία τη δική του ισορροπία σε όλα αυτά, έρχεται η πολιτική τάξη, μέσα από πολυβολισμούς νόμων και διοικητικών αποφάσεων επί παντός επιστητού, να τα ανατρέψει, γιατί μας θεωρεί ανίκανους να φροντίσουμε τον εαυτό και τις οικογένειές μας. Μέσα από το φίλτρο της ανοησίας, προωθούνται και αναδεικνύονται άνθρωποι που περιφρονούν βαθιά τους συμπολίτες και ψηφοφόρους τους, τους οποίους θεωρούν σαν χρήσιμη πρώτη ύλη για να εφαρμόσουν τα κοινωνικά και οικονομικά πειράματα που απορρέουν από τις διάφορες ιδεολογίες του συρμού.
Γνωρίζω πολύ καλά ότι στο παρελθόν είχαν δοκιμάσει να ασχοληθούν επαγγελματικά με την πολιτική, άνθρωποι ικανοί, έντιμοι και με διάθεση κοινωνικής προσφοράς. Το πολιτικό σύστημα, η πολιτική διαδικασία και το εκλογικό σώμα τους απέβαλε, χωρίς καμιά εξαίρεση, με συνοπτικές διαδικασίες
Λαμβάνοντας υπόψιν τα πάρα πάνω, είναι κατά τη γνώμη μου φανερό, ότι η επαγγελματική πολιτική διαδικασία, όχι τυχαία, αναδεικνύει και προωθεί πάντοτε στην εξουσία τα χειρότερα στελέχη κάθε κοινωνίας. Όσοι ασχολούνται επαγγελματικά με την πολιτική, δηλαδή με στόχο να αποκτήσουν την εξουσία και να επιβάλουν πάσι θυσία το όραμά τους στους συμπολίτες τους, θα μπορούσαν να σταδιοδρομήσουν με την ίδια επιτυχία και σε παρεμφερείς εγκληματικές οργανώσεις, όπως η Καμόρα, με τις οποίες τα πολιτικά κόμματα εξουσίας, μοιράζονται πολλά κοινά χαρακτηριστικά.
Γι' αυτό το λόγο, θα έλεγα ότι είναι πιο εύκολο και πρακτικό, αντί να ψάχνουμε κάτι που δεν είναι εφικτό, δηλαδή την ανάδειξη στην εξουσία, ανθρώπων ικανών, έντιμων και αλτρουιστών, να προσπαθήσουμε, πράγμα καθόλου εύκολο, να περιορίσουμε το μέγεθος της ζημιάς που κάνουν, οι ανέντιμοι απατεώνες, που τελικά παίρνουν πάντοτε την εξουσία. Για να επιτευχθεί αυτό, είναι απαραίτητο να περιοριστεί η δυνατότητα παρέμβασης της πολιτικής ομάδας που βρίσκεται κάθε φορά στην εξουσία, πάνω στην κοινωνία των πολιτών.
Στη σημερινή ελληνική πολιτική πραγματικότητα, με ένα ποσοστό γύρω στο 35-40% του εκλογικού σώματος, ένα κόμμα αποκτά απόλυτη πλειοψηφία στην νομοθετική, στην εκτελεστική και εμμέσως και στη δικαστική εξουσία. Επιπλέον μπορεί να ψηφίσει οποιονδήποτε νόμο επιθυμεί, για οποιοδήποτε θέμα, χωρίς κανένα περιορισμό, γιατί ελέγχει εμμέσως και το συνταγματικό δικαστήριο, που ελέγχει την εφαρμογή του τρισάθλιου συντάγματος που βρίσκεται σε ισχύ στη χώρα μας και αλλάζει κάθε τόσο, σύμφωνα με τις τρέχουσες ανάγκες της πολιτικής τάξης. Σύμφωνα με το Ελληνικό σύνταγμα, οι πολίτες δεν διαθέτουν κανένα αναφαίρετο δικαίωμα. Όλα ανεξαιρέτως τα δικαιώματα, πηγάζουν από το κράτος, το οποίο τα παραχωρεί προσωρινά στους πολίτες, διατηρώντας πάντοτε το δικαίωμα να τα αφαιρέσει αν κρίνει σκόπιμο.

Αυτού του είδους η απόλυτη ασυδοσία στην άσκηση της κρατικής εξουσίας, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, γιατί σε αντίθεση με άλλα εξίσου ασύδοτα καθεστώτα του παρελθόντος, το σημερινό διαθέτει και την δημοκρατική εκλογική νομιμοποίηση, που αποτρέπει τις αυθόρμητες λαϊκές αντιδράσεις που είχαν τα καθεστώτα αυτά.
Οι τρόποι με τους οποίους μπορεί να περιοριστή η ασυδοσία της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι πολλοί. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά σε συντάγματα άλλων ανεπτυγμένων χωρών για να βρούμε αρκετές ενδιαφέρουσες ιδέες προς αυτή την κατεύθυνση. Ο πολιτειακός χάρτης της Αρχαίας Αθήνας, με την δεδομένη επιφύλαξη απέναντι στην κατάχρηση της πολιτικής εξουσίας, μπορεί να μας δώσει ακόμα περισσότερες ιδέες προς την ίδια κατεύθυνση, γιατί τα πολιτικά προβλήματα, παραμένουν στην ουσία τους αναλλοίωτα ανά τους αιώνες.
Μια γρήγορη παράθεση από σκόρπιες προτάσεις που θα μπορούσαν να μπουν στο νέο συνταγματικό χάρτη της χώρας, θα μπορούσε να περιλαμβάνει:

1. Την ομοσπονδιακή δομή διακυβέρνησης, όπου κάθε περιφέρεια θα αποφασίζει για οτιδήποτε την αφορά, εκτός από την εξωτερική πολιτική, την εξωτερική ασφάλεια και μια χαμηλή εθνική φορολογία για την χρηματοδότηση των λειτουργιών που διαχειρίζεται το κεντρικό κράτος. Με τον τρόπο αυτό η όποια αποτυχία θα περιοριζόταν γεωγραφικά και πληθυσμιακά σε επίπεδο περιφέρειας. Επιπλέον μέσα από τον ανταγωνισμό των διαφορετικών κοινωνικών και οικονομικών πολιτικών, θα μπορούσαν να αναδειχθούν οι πιο επιτυχημένες και να εφαρμοστούν εθελοντικά και από τις άλλες περιφέρειες.
2. Τον περιορισμό των πόρων που αφαιρεί το κράτος από την κοινωνία, μέσα από την φορολογία, επιστρέφοντας με τον τρόπο αυτό ένα μέρος της εξουσίας του, πίσω στους ίδιους τους πολίτες, αυξάνοντας τις επιλογές τους.
3. Για την μακροπρόθεσμη επιβίωση της δημοκρατίας μας, είναι νομίζω απαραίτητος ο πλήρης διαχωρισμός της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας, μέσα από ανεξάρτητες χωριστές εκλογικές διαδικασίες για κάθε εξουσία, στα πλαίσια ενός προεδρικού συστήματος διακυβέρνησης, με την ελπίδα ότι κάθε κλάδος θα ανήκει σε διαφορετικά πολιτικά στρατόπεδα και θα ελέγχεται ο ένας από τον άλλο. Ένας τρόπος για να επιτευχθεί αυτό, θα ήταν να μην συμπίπτουν χρονικά οι εκλογές για τους τρείς κλάδους της εξουσίας.
4. Στην ίδια λογική οι βουλευτικές εκλογές θα μπορούσαν να γίνονται σταδιακά. Οι μισοί βουλευτές να εκλέγονται ανά 2 χρόνια με τετραετή θητεία, για να πιέζεται συνεχώς το πολιτικό σύστημα, με την προοπτική απώλειας της νομοθετικής πλειοψηφίας. Το σύνταγμα θα μπορούσε να δίνει επιπλέον, την δυνατότητα απόλυσης εν ενεργεία βουλευτών οποιαδήποτε στιγμή, με την συλλογή ικανού αριθμού υπογραφών από ψηφοφόρους της εκλογικής τους περιφέρειας και ενδεχομένως, υποχρεωτική προκήρυξη νέων εκλογών για πρόεδρο και κυβέρνηση, με την αντίστοιχη συλλογή υπογραφών σε εθνικό επίπεδο.
5. Η συνταγματική απαγόρευση μεταφοράς χρεών στις μελλοντικές γενιές, μέσα από την υποχρέωση για ισοσκελισμένους κρατικούς προϋπολογισμούς, θα έβαζε ένα πολύ ισχυρό χαλινάρι στη δυνατότητα διασπάθισης του ιδρώτα των εργαζομένων αυτής της χώρας και θα εξασφάλιζε την αποφυγή καταστροφών, όπως αυτές που ζούμε σήμερα.
Για την τέταρτη εξουσία ενδεχομένως να μην χρειάζεται να γίνει οτιδήποτε, εφόσον παραμείνει ελεύθερο το διαδίκτυο, που θα αντικαταστήσει πολύ σύντομα τα χρεωκοπημένα ΜΜΕ της διαπλοκής.
Είμαι σίγουρος ότι αν η ελληνική κοινωνία συμφωνούσε στον στόχο του περιορισμού της ζημιάς που κάνει η εκάστοτε πολιτική τάξη της χώρας, θα μπορούσε να βρει περισσότερους και καλύτερους τρόπους για να το πετύχει, από αυτούς που αναφέρω πιο πάνω, βαθαίνοντας ταυτόχρονα την δημοκρατική διαδικασία και τη δική της συμμετοχή.

Η μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών, θα μπορούσε φυσικά να οδηγήσει και στα αντίθετα αποτελέσματα, αλλά αυτό είναι και το ρίσκο της δημοκρατίας, όπου η κοινωνία παίρνει στο τέλος αυτό που δικαιούται. Ούτε παραπάνω, ούτε λιγότερο.

16 Δεκεμβρίου 2011

Το δέντρο των «αθλίων»..


  Χριστούγεννα. Και η πλατεία Συντάγματος δεν έχει δέντρο.. Οι Αθηναίοι είμαστε «έξαλλοι» με την κατάντια της πόλης. Τι μιζέρια θεέ μου. Μέχρι και τα Τίρανα έχουν. Πριν κάποια χρόνια ήμασταν και πάλι «έξαλλοι». Υψώναμε τότε το «διάσημο» Αβραμοπουλικό ψηλότερο δέντρο της Ευρώπης με στολισμό ΔΕΗ για να γιορτάζουν οι Αλβανοί και οι Πακιστανοί τον ερχομό της πρωτοχρονιάς με τα λεφτά μας… Τι κίτς και τι σπατάλη.. Κάπου στο ενδιάμεσο το δέντρο του Συντάγματος αποτέλεσε στο «αρρωστημένο» μας μυαλό και  απόδειξη της «αντίστασης» μας απέναντι στο  κράτος και ίσως και τον καπιταλισμό που είμαστε σίγουροι ότι συμβολίζει. Και απολαμβάναμε τότε τη θέα του να καίγεται.. Εξάλλου κατά παράφραση του τίτλου της γνωστής ταινίας, «Τα όμορφα δέντρα, όμορφα καίγονται» και τι πιο όμορφο από το κάψιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρου..Εντάξει είναι πιο όμορφα τα δέντρα που κάηκαν στην πρώην «δασική» περιοχή που είχαμε οικόπεδο αλλά αυτό το ζήτημα είναι εκτός χριστουγεννιάτικου θέματος.  Στην πορεία είχαμε το δέντρο που για φάτνη είχε μια διμοιρία με ΜΑΤ.  Ενδεχόμενος θα ήταν μια αξιόλογη προσέγγιση ενός σουρεαλιστικού εκθέματος στην Tate Modern αλλά έχω ακόμα τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσον στη σκέψη των αρχών ήταν η εικαστική προσέγγιση παρ ότι είμαστε πολίτες ιδεολογικά συνειδητοποιημένοι, αντιστασιακοί και με μεγάλη έμφαση στην καλλιέργεια της αισθητικής μας. Αυτής  που μας χαλάνε οι άστεγοι της πλατείας Κλαυθμόνος και του Συντάγματος και σπεύσαμε να τους απομακρύνουμε. Η υπαιτιότητα εξάλλου είναι δική τους. Ας έδιναν 10 ευρώ να νοικιάσουν μια στολή Αϊ Βασίλη και ας καθόντουσαν. Δέκα ευρώ ΟΛΟΙ έχουμε και στο κάτω κάτω κάτι πρέπει να κάνουμε ώστε να γίνει η πόλη μας δημοφιλής χειμερινός τουριστικός προορισμός σε περίοδο κρίσης. Η ύπαρξη ή όχι του δέντρου εξάλλου έχει μεγαλύτερη αξία από την ύπαρξη τους για αυτό και αποτελεί πιο φλέγον ζήτημα από την απομάκρυνση τους.  
   Δεν μας πείραξε εξάλλου καθόλου και η πρωτοβουλία να κρύψουμε ή να «αξιοποιήσουμε» εορταστικά τα εκατοντάδες κλειστά μαγαζιά του κέντρου. Το ότι κάποιοι από αυτούς που έκλεισαν είναι σήμερα άνεργοι, μιας και είχαν ΤΕΒΕ δεν δικαιούνται καν ταμείο ανεργίας, και πολλοί από αυτούς δεν θα καταφέρουν όχι δώρο στα παιδιά τους να πάρουν αλλά ούτε καν το χριστουγεννιάτικο τραπέζι να εξασφαλίσουν,  δεν είναι κάτι που πρέπει να μας χαλάσει την γιορτινή μας πραγματικότητα.  Την έχουμε ανάγκη σε μέρες κρίσης. Εξάλλου το χρέος μας θα το κάνουμε. Θα αφήσουμε το ευρώ μας στον κιθαρίστα της Ερμού που θα παίζει τα κάλαντα, θα δώσουμε παραπάνω φιλοδώρημα στο σερβιτόρο, θα πάρουμε τηλέφωνο για ευχές τον πρώην συνάδελφο που στον υπέρ πάντων αγώνα επιβίωσης μας του σκάψαμε το λάκκο για να «σωθούμε», θα κουνήσουμε το κεφάλι συγκαταβατικά στο ρεπορτάζ της tv για τους «άθλιους» των Αθηνών που τρέφονται με συσσίτια λίγο πριν αλλάξουμε κανάλι γιατί είναι Χριστούγεννα και το κλίμα πρέπει να είναι εορταστικό.  Το κλίμα που δεν αφορά ένα πολύ τεράστιο πλέον κομμάτι συνανθρώπων μας που είναι άνεργοι, που έβαλαν λουκέτο, που χρωστούν, που χάνουν το νόημα της ζωής τους πασχίζοντας να περισώσουν ένα ίχνος αξιοπρέπειας που ποδοπατούμε καθημερινά γιατί αρνούμαστε να κατανοήσουμε πως η δική μας ευημερία περνάει μέσα από την ευημερία του διπλανού μας. Αυτού που χαρακτηρίζουμε «άθλιο» μέσα στην αθλιότητα μας. Αλλά είπαμε.. Έχουμε το δέντρο να ασχοληθούμε..  

7 Δεκεμβρίου 2011

Κυβέρνηση Παπαδήμου. Άλλο ένα “πετυχημένο” πείραμα…


   Η ειδησιογραφία περιέχει μια μικρή είδηση...Υπερψηφίστηκε ο προϋπολογισμός για το 2012 με 258 ψήφους.  Αναμενόμενο ασφαλώς  μετά την απόφαση στήριξης της κυβέρνησης Παπαδήμου από τα δύο «μεγάλα» κόμματα. Αναμενόμενη όμως και η θέση της είδησης στην ιεράρχηση της επικαιρότητας.  Λιγότερο σημαντική από την μη πρόκριση του ολυμπιακού και λίγο περισσότερο σημαντική από τον καιρό της επόμενης μέρας. Ενδεχομένως, αν δεν υπήρχε για άλλη μια φορά η ομιλία του πρώην Πρωθυπουργού που το τελευταίο διάστημα έχει εντρυφήσει στο νέο θεατρικό είδος του αυτό-αγιογραφικού του μονόπρακτου με τακτικές παραστάσεις, να μην αναφερόταν καν ως γεγονός. Και ας αφορά την πιο ουσιαστική διαδικασία της Βουλής που η αποδοχή ή όχι του προϋπολογισμού ενέχει χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης. Η όλη συζήτηση εξάλλου δεν αφορούσε το περιεχόμενο του προϋπολογισμού αλλά περιορίστηκε αφ ενός στη δελφινομαχία από πλευράς Πασόκ, αφ ετέρου στην αποποίηση οποιονδήποτε κυβερνητικών ευθυνών από τη ΝΔ που δεν συγκυβερνά αλλά στηρίζει, αντιπολιτεύεται αλλά και συμπολιτεύεται, έχει υπουργούς αλλά δεν είναι μέλος, και άλλα τραγελαφικά. 
   Κάτω από αυτό το πρίσμα η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει πετύχει μέχρι στιγμής 100% το στόχο της.  Η διακυβέρνηση της χώρας, ο συνεχιζόμενος ολισθηρός δρόμος προς τη βιοποριστική αθλιότητα, τα νέα μέτρα που θα έρθουν μιας και η οικονομική πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί με αλχημείες εξισορρόπησης συσχετισμών πολιτικού κόστους, οι συνεχείς πτωχεύσεις ανθρώπων, δεν αποτελούν πλέον είδηση.    
   Η ζωή στη χώρα κινείται πλέον με αυτόματο πιλότο σε τρία παράλληλα σύμπαντα. Της κοινωνίας, της πολιτικής και της ειδησιογραφίας.  Κι αν για την κοινωνία τα αποτελέσματα της πολιτικής έχουν άμεσο αντίκτυπο, για την πολιτική και την ειδησιογραφία τίποτα δεν τέμνεται προς την κοινωνία.  Τα δύο κόμματα κερδίζουν χρόνο και αναλώνονται σε μια προσπάθεια να περιορίσουν τη φθορά τους , το Λαός να εκμεταλλευτεί κάθε καιροσκοπική ευκαιρία χαϊδέματος των αυτιών της κοινής γνώμης, ενώ τα κόμματα της αριστεράς να κερδίσουν ποσοστά από την αγανάκτηση με επιχειρηματολογία ανάλογα με το σε ποιο κομμάτι της εκλογικής πίτας στοχεύουν  χωρίς να χρειαστεί να υποβάλουν προτάσεις ή να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.
   Τα ΜΜΕ πάντα στο παιχνίδι της εξουσίας έχουν ταυτιστεί πλήρως με την ύστατη προσπάθεια αυτοσυντήρησης των κομμάτων.  Πλήρης ταύτιση απόψεων, έλλειψη πλουραλισμού που θα ζήλευε ακόμα και η κάποτε κραταιά ΕΡΤ την εποχή που δεν υπήρχαν ελεύθερες συχνότητες για άλλους, πλήρης αγιοποίηση του μονεταριστικού μονόδρομου που ενώ για την υπόλοιπη Ευρώπη καταλήγει σε αδιέξοδο για τη μηντιακή αντίληψη αποτελεί τη νέα μεγάλη ιδέα του έθνους που πρέπει με οποιοδήποτε κόστος να περάσει ως αναγκαία συνθήκη. 
   Η μη εκλεγμένη Κυβέρνηση Παπαδήμου εμφανίστηκε ως η μοναδική λύση με σκοπό την εκταμίευση της 6ης δόσης και την ολοκλήρωση της συνθήκης της 27 Οκτωβρίου. Μια συνθήκη που ήδη έχει σχεδόν ακυρωθεί μιας και η αποδοχή του περιβόητου κουρέματος –στο οποίο και ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν αντίθετος!!!- από τους ιδιώτες αποκλείεται όπως  φαίνεται να προχωρήσει.
 Θα προχωρήσουν όμως όλες οι συμβάσεις που κανείς υπουργός μονοκομματικής κυβέρνησης δεν θα έβαζε την υπογραφή του υπο το φόβο της ανομίας τους. Θα προχωρήσει η περαιτέρω διάλυση των εργασιακών σχέσεων στο βωμό της ανάπτυξης που δεν θα υπάρξει. Θα προχωρήσει περαιτέρω η προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης για τα αδιέξοδα που προκαλούν οι εκλογικές και δημοκρατικές διαδικασίες. Θα προχωρήσει η ανταμοιβή της αντιπαροχής που πρόσφερε η ελληνική ακροδεξιά αυτά τα δύο χρόνια όχι μόνο με την υπουργοποίηση 4 στελεχών της που ήδη έγινε, αλλά με την ανάδειξη τους ως εκφραστές της μετριοπάθειας και της λογικής σε ένα παιχνίδι στρεβλών εντυπώσεων και περαιτέρω συντηρητικοποίησης της κοινωνίας.
  Το πείραμα της Κυβέρνησης παρωδίας των 50 υπουργών και υφυπουργών , των 2 αντιπροέδρων και των 3 αρχηγών θα γραφτεί και αυτό στην ιστορία των μεγάλων λαθών με μοναδικούς χαμένους για άλλη μια φορά εμάς και την τραυματισμένη μας δημοκρατία. Αλλά πόσο ακόμα αντέχει αυτός ο τόπος από πειράματα ;