22 Οκτωβρίου 2010

Αντιμνημονιακή ψήφος, το μεγάλο παραμύθι του συστήματος. Μόνο που οι εκλογές είναι για την αυτοδιοίκηση..

   Η φράση «κλειδί» για τις επερχόμενες εκλογές ονομάζεται αντιμνημονιακή ψήφος. Αυτή που κάθε υποψήφιος σε όλες της βαθμίδες αιρετότητας  χρησιμοποιεί αφειδώς, αυτή που αποτελεί και την βασική κομματική γραμμή προς τους «ανεξάρτητους» υποψηφίους, και τέλος αυτή που όλα τα εργαλεία του συστήματος, (media, εταιρίες δημοσκόπησης, «πνευματικός» -με την εξευτελιστική έννοια του όρου- κόσμος κλπ.)   έχουν αναγάγει ως τη μοναδική εκλογική συνισταμένη.
    Ξεχνώντας όλοι μια λεπτομέρεια… Οι εκλογές αυτές είναι αυτοδιοικητικές και όχι δημοψήφισμα ή βουλευτικές. Οι περιφερειάρχες και οι δήμαρχοι που θα προκύψουν δεν θα καταθέσουν πρόταση μομφής στην κυβέρνηση, δεν θα ψηφίσουν νόμους, δεν θα αποφασίσουν για τα οικονομικά μέτρα, γιατί απλά δεν είναι αυτός ο ρόλος τους και δεν έχουν την παραμικρή  αρμοδιότητα για αυτά.
   Ασφαλώς και αυτές οι εκλογές έχουν και άλλα χαρακτηριστικά, ασφαλώς και τα μέτρα που έφερε ή «φορτώθηκε» το μνημόνιο αποτελεί ένα σημαντικό μέρος επηρεασμού  της ψήφου και κατά συνέπεια του εκλογικού αποτελέσματος, ασφαλώς και έχουμε μια παντελώς επικίνδυνη κυβέρνηση ημετέρων. Μόνο που αποτελούν το δευτερεύον κομμάτι μιας ατζέντας που θα έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετική.
    Καμία συζήτηση για την κατάσταση των πόλεων που στα δημοτικά πλαίσια ,αναβάθμιση σημαίνει πεζόδρομος με καφετέριες, που πολιτισμός σημαίνει συναυλίες αρπαχτής,  που περιβαλλοντολογική παρέμβαση σημαίνει η αλλαγή ονομασίας ενός πάρκου, που δημοτική αστυνομία σημαίνει βιομηχανία παραγωγής κλήσεων. Καμία συζήτηση για το ρόλο που μπορεί και όχι θα έπρεπε αλλά είναι και υποχρεωμένη να ασκήσει μια δημοτική ή περιφερειακή αρχή.  
     Η όλη συζήτηση κινείται γύρω και μόνο από το μνημόνιο και προφανώς  αυτό είναι κάτι που εξυπηρετεί τους πάντες στο σαθρό πολιτικό μας σύστημα μέρος του οποίου είναι και οι αυτοδιοικητικοί μας άρχοντες. Κανείς εν ενεργεία που ζητά την επανεκλογή του δεν θα απολογηθεί για τα πεπραγμένα του. Τα κόμματα θα συσπειρωθούν και θα είναι όλα κερδισμένα την επόμενη των εκλογών, μιας και άλλα θα πάρουν το μήνυμα, άλλα θα δικαιωθούν και όλα εν τέλει θα καπελώσουν την αντίδραση που έχει η ψήφος. Η αποχή και το άκυρο θα κινηθούν σε αναμενόμενα όπως θα βαπτισθούν επίπεδα και η πολιτική φαιδρότητα θα συνεχιστεί αβίαστα.
   Κι όμως, και σε αυτές τις εκλογές υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν και μπορούν να προσφέρουν, που μπορούν να συγκρουστούν και να διεκδικήσουν για την περιοχή τους, που μπορούν και θέλουν να προσπαθήσουν σε μια μικρή αναβάθμιση της ποιότητας ζωής του ελληνικού χάους των πόλεων.  Άνθρωποι που στις μικρές ειδικά  τοπικές κοινωνίες γνωρίζουμε τη στάση τους και τη θέληση τους ανεξαρτήτως αν ανήκουν σε διαφορετικούς από εμάς ιδεολογικούς χώρους ή αφετηρίες. Αν η ψήφος μας δεν «καθοδηγηθεί από το μυαλό μας» στους κομματικούς προτεινόμενους και σε αυτούς που βλέπουν την προσφορά ως πολιτική αντιπαροχή, αν αφήσουμε έξω από τα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια τους «γνωστούς» σε όλους μας απασχολούμενους με τα προβλήματα μόνο κατά τις εκλογές, αν εκλέξουμε κάποιους μη ιλουστρασιόν που θέλουν να αγωνιστούν και όχι να συμμετάσχουν, αν  δηλαδή ψηφίσουμε ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ  τότε  η ψήφος μας εκτός από αντί θα έχει και κάποιο θετικό πρόσημο για εμάς. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη επανάσταση σε περιόδους ηθικής, πολιτικής, θεσμικής, οικονομικής και εν τέλει πολιτισμικής κρίσης, από μια υγιή αντίδραση και επιλογή.
   Εκτός εάν θεωρούμε πως οι υποψηφιότητες τύπου  Γιάννη Δημαρά(συμπαθέστατος και σίγουρα με εντιμότερη στάση από  πάρα πολλούς)  και Κουρούση  αποτελούν το νέο, το οραματικό, το ρηξικέλευθο  και αυτό που θα τρομάξει το σύστημα. Τότε…

18 Οκτωβρίου 2010

Γκετοποίηση περιοχών και «καθεστώς» Αγίου Παντελεήμονα. Το είδωλο του καθρέφτη μιας κοινωνίας που παραμορφώνεται

Τις απόψεις μου για το θέμα των μεταναστών τις έχω αναπτύξει στο παρελθόν στην  ανάρτηση Μεταναστευτικό ζήτημα και Άκρα Δεξιά.  Μόνο που τα όσα συμβαίνουν σε καθημερινή βάση στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα δεν αποτελούν πεδίο φιλολογικής συζήτησης και ανάπτυξης απόψεων αλλά ντροπής.
   Το Σάββατο το βράδυ   «αγανακτισμένοι κάτοικοι»  σύμφωνα με το mediako όρο επιτέθηκαν σε τζαμί εγκλωβίζοντας πέντε ανθρώπους για μιάμιση ώρα. Ένα ακόμα περιστατικό βίας που ασφαλώς δεν αποτελεί είδηση στην ζωή της πόλης αλλά μέρος της καθημερινότητας σε μια περιοχή που επιλέγεται πλέον συμβολικά να χαρακτηρίζει τη βαρβαρότητα μας και την αρρώστια της ψυχής μας.  
   Μια περιοχή που ο ρατσισμός μπορεί να ανθίσει και να δράσει εγκληματικά χωρίς να υπόκειται σε νόμους, που η συντεταγμένη πολιτεία με την εκκωφαντική και προφανώς εσκεμμένη απουσία της μπορεί να περνά το μήνυμα του εθνικιστικού της υπόβαθρου και της ξενοφοβίας της, μια περιοχή «τρύπα» στον χάρτη που έχει μεταβληθεί στο επίσημο προτεκτοράτο της Χρυσής Αυγής. Ένας «πιλότος» της μελλοντικής  γκετοποίησης πολλών περιοχών της Αθήνας  που για να γίνει «κοινωνικά αποδεκτή» χρειάζεται αίμα και «αγανακτισμένους πολίτες», και που θα αποτελέσει -όταν τα πράγματα φτάσουν στο σημείο που περιμένουν- το επίκεντρο μιας στρεβλής μεταναστευτικής συζήτησης.
    Μέχρι να συμβεί αυτό θα μπορούν εύκολα οι «προστάτες» της περιοχής να εξωτερικεύουν τη βία της  αρρωστημένης «πολιτικής» που πρεσβεύουν, να δίνουν ραντεβού χουλιγκανικού τύπου με ανεγκέφαλους αυτοαποκαλούμενους «αριστεριστές», να αποτελούν το νόμο και την τάξη, να καθορίζουν τις ζωές των κατοίκων ελλήνων και μη σε ένα καθεστώς ντροπής για μια χώρα που θέλει να λέει πως σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα.
    Τα όσα συμβαίνουν σήμερα στον Άγιο Παντελεήμονα αποτελούν το είδωλο στον καθρέφτη μιας κοινωνίας που παραμορφώνεται και που θα έπρεπε μαζί με το περιβάλλον να αποτελούν το πρώτο θέμα στην ατζέντα των επερχόμενων εκλογών. Εκτός  βέβαια εάν  έχουμε αποδεχτεί την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια ως υποπροϊόντα των σκουπιδιών μας….

1 Οκτωβρίου 2010

Η ησυχία πριν την κοινωνική καταιγίδα


Η φαινομενική ησυχία που επικρατεί στη χώρα μοιάζει με την ηρεμία που προηγείται της καταιγίδας. Τα σύννεφα έχουν σκεπάσει τον ουρανό και νομοτελειακά το ξέσπασμα είναι απλά θέμα χρόνου.
   Το τελευταίο εξάμηνο η χώρα έχει περιέλθει σε μια δύνη αλλαγών Το ένα σοκ διαδέχεται  το άλλο σε ένα πρωτοφανή «βιασμό» δικαιωμάτων και κεκτημένων ακολουθώντας μια πορεία που την οδηγεί –αν δεν την έχει οδηγήσει ήδη- στο λεγόμενο τρίτο κόσμο. Η έννοια της εθνικής κυριαρχίας  ακούγεται πλέον ως ρετρό σλόγκαν ασπρόμαυρης ομιλίας του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού. Το δικαίωμα στην εργασία και το σεβασμό  μεταλλάχτηκε σε αγώνα διατήρησης της πρώτης με οποιοδήποτε κόστος υπό το φόβο της ανεργίας που δεν αιωρείται πια απειλή αλλά καλπάζει.  Το βιοτικό επίπεδο βρίσκεται σε κάθετη πτώση για πολύ μεγάλο κομμάτι πλέον του πληθυσμού,  ενώ ο όρος της «αξιοπρεπούς διαβίωσης» μεταλλάσσεται με τη σειρά του με αυτόν της επιβίωσης.
 Ένας λαός που γίνεται για άλλη μια φορά πειραματόζωο  στα εργαστήρια ενός οικονομικού συστήματος μιας  Ευρώπης που παραπαίει. Ένας λαός που ενημερώνεται από μια πρωτοφανή συγχορδία ΜΜΕ, που όμοια της βρίσκεται μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, που του παρουσιάζουν ένα παράλληλο σύμπαν με μοναδική ομοιότητα τον τόπο. Ένας λαός που «βαφτίστηκε» συμμέτοχος σε ποσοστό πολύ μεγαλύτερο απ όσο του αναλογεί σε ένα παιχνίδι όχι αθώων ή ενόχων αλλά θυτών και θυμάτων που τα πάντα παρουσιάζονται ως μονόδρομος χωρίς προορισμό.
    Με τα κόμματα να προετοιμάζονται για της επερχόμενες εκλογές χωρίς να έχουν αλλάξει τίποτα σε λεκτική, τακτική και κυρίως νοοτροπία από το παρελθόν. Με το συνδικαλισμό να έχει αυτοκαταργηθεί. Με την ατιμωρησία να συνεχίζει. Με το αίσθημα του φόβου να κυριαρχεί. Με το αύριο να μοιάζει όχι μόνο αβέβαιο αλλά ζοφερό.
    Λέγεται πως οι λαοί αντιδρούν όταν δεν έχει πλέον τίποτα να χάσουν. Σήμερα το ποσοστό των ανθρώπων στη χώρα μας που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση έχει ξεπεράσει κατά πολύ το «προβλεπόμενο» των καπιταλιστικών κοινωνιών και αυξάνεται με πρόοδο που είναι γεωμετρική, ενώ το ποσοστό των ανθρώπων που απειλείται είναι πλέον πλειοψηφία ακόμα κι αν δεν έχει πλήρη επίγνωση για αυτό. Ήδη και όσο και αν ολόκληρο το σύστημα και τα μέσα του στρουθοκαμηλίζουν έντεχνα, η οργή είναι έκδηλη. Τα επεισόδια ξενοφοβίας και ρατσισμού, η πρώτη αντίδραση σε εποχές κρίσης ενός απαίδευτου -όπως συνειδητά έχουν φροντίσει- λαού, έχουν πλέον γίνει καθημερινό φαινόμενο. Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι και όσο δεν εκτονώνεται  γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη.
   Δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω περιθωριοποίηση .Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλη κοροϊδία. Κυρίως όμως δεν υπάρχουν περιθώρια η πραγματικότητα να αντιμετωπίζεται ως εικονική. Αν δεν αλλάξει άμεσα αυτή η νοοτροπία όλων όσων ασκούν εξουσία και αν δεν αντιμετωπισθεί η κατάσταση στο ανθρώπινο και όχι στο αριθμητικό πεδίο, η καταιγίδα που θα ξεσπάσει θα είναι οδυνηρή και μεταξύ δικαίων και αδίκων. Και αυτός ο τόπος δεν έχει άλλα περιθώρια για αίμα αθώων.