7 Νοεμβρίου 2011

Όμηροι…


   Επιτέλους συμφώνησαν.. Επιτέλους όμως για ποιόν; Για εμάς; Για τους ίδιους; Για το σύστημα που αλληλοστηρίζεται;  Για την Ευρωπαϊκή προοπτική που δεν υπάρχει; Για το τραπεζικό σύστημα; Η μήπως για το παγκόσμιο θέατρο που η χώρα που συνέλαβε την ιδέα του ανακάλυψε ένα καινούργιο είδος; Την φαρσοκωμωδία του παραλόγου..
   Από χτες το βράδυ μέσω του κλίματος των media η χώρα πανηγυρίζει. Οι μετριοπαθείς «σοβαροί» αναλυτές μας μιλούν για τη λογική που επικράτησε αυτές τις κρίσιμες ώρες, οι «χρωματισμένοι» επιφορτισμένοι ρεπόρτερ  για τα βήματα καλής θέλησης που έκαναν οι δικοί τους και για την επικοινωνιακή νίκη ή έστω μικρότερη απώλεια του «ηγέτη» που στηρίζουν, οι χωρίς καμία ενημέρωση βουλευτές σε ελαφρές και άνευ ουσίας δηλώσεις να τονίζουν πως “η σωτηρία της χώρας προέχει, δεν είναι ώρα να μιλήσουν χάριν της πατρίδος αλλά δεν ξεχνούν τι έχει κάνει ο αντίπαλος”, και το γαϊτανάκι του θιάσου δεν έχει σταματημό. Μια παράσταση που ξεκίνησε από την Παρασκευή με την παρωδία της ψήφου εμπιστοσύνης για μια εβδομάδα – μιας και την Παρασκευή θα επαναληφθεί..- και που δυστυχώς δεν τελείωσε σήμερα αλλά έχει πολλές πράξεις ακόμα.
   Η νέα μέρα λοιπόν ξεκίνησε. Σοφός, και πρώτος τη τάξη υποψήφιος για να οδηγήσει τη χώρα μέχρι τις εκλογές  –αν ασφαλώς δεχτεί κιόλας- ο κ. Λουκάς Παπαδήμος.  Με εμπειρία στην Ευρώπη από τη θέση του αντιπροέδρου της ΕΚΤ, υπερκομματικά αποδεκτός και με τα media να έχουν φροντίσει εδώ και καιρό για την «αγιογραφία» του.  Ο άνθρωπος που το κύρος του δεν έχει σχέση με το σάπιο σύστημα και θα οδηγήσει αυτές τις κρίσιμες ώρες τη χώρα να ξεπεράσει το αδιέξοδο.  Άφθαρτος ; Εξω-συστημικός ;  Χωρίς ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση;    
   Μήπως ως Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος την περίοδο της μεγαλύτερης αναδιανομής πλούτου υπέρ των ελαχίστων στη χώρα, και μεγαλύτερου ατιμώρητου σκανδάλου –ίσως και σε παγκόσμια κλίμακα-, αυτής του Χρηματιστηρίου, έχει ευθύνες ;
   Μήπως επί των ημερών του τη στιγμή που το Χρηματιστήριο άρχισε να καταρρέει και με τη δική του υπογραφή  πάρθηκε η απόφαση τριπλασιασμού του ποσού των μετοχοδανείων για να διατηρήσουν ενεχυριάζοντας τις μετοχές τους οι μεγαλομέτοχοι το ποσοστό τους ; Σύμφωνα με δημοσίευμα της Ημερησίας στις 28/3/2001 που αφορούσε τις χορηγήσεις από τις τράπεζες του ποσού των 510 Δισεκατομμυρίων δραχμών αναφέρεται πως : “Aντιστοίχως, σε μεγαλομετόχους ή επιχειρήσεις χορηγήθηκαν συνολικά 370 δισ. δρχ., ποσό όπως σημείωσε «μικρό σε σχέση με τον καθολικό τζίρο», προκειμένου να συμμετάσχουν σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου. Oι πιστώσεις αυτές, σύμφωνα με τον κ. Παπαδήμο, είναι ασφαλείς καθώς έχουν παραχωρηθεί με ενέχυρο μετοχές και τίτλους, αξίας πολύ σημαντικότερους από αυτές των δανείων” . Η συνέχεια γνωστή στους πάντες. Οι τιμές των μετοχών ξευτελίστηκαν, οι μεγαλομέτοχοι δεν επέστεψαν ποτέ τα ποσά αυτά εγκαταλείποντας τις εταιρίες τους στις πιστώτριες τράπεζες που πρόσθεσαν στο χαρτοφυλάκιο τους πλειοψηφικά πακέτα εταιριών πτωχυμένων  κ.ο.κ. Όλα αυτά υπό την εποπτεία και την υπογραφή του σημερινού πρώτου εκλεκτού υποψήφιου κοινής αποδοχής πρωθυπουργού που θα βάλει τάξη στη χώρα. Η καλύτερα, αυτού που δεν θα ταράξει τα νερά και θα διατηρήσει την ισσοροπία..
   Οι πολιτικές εξελίξεις  των τελευταίων ημερών έδωσαν απαντήσεις σε αρκετά ζητήματα. Απαντήσεις που ήδη γνωρίζαμε. Οι προσωπικές φιλοδοξίες όμως των πολιτικών μας ταγών του δικομματισμού καθώς και η ανάγκη αυτοσυντήρησης του πολιτικού μας συστήματος αποκάλυψαν με τον πιο «εκκωφαντικό» τρόπο την πολιτική γύμνια τους.
    Ξαφνικά, η χωρίς διαπραγμάτευση επιβαλλόμενη νέα δανειακή σύμβαση έγινε η νέα μεγάλη ιδέα του έθνους.  Η ανάγκη συνέχισης του ίδιου τρόπου διαχείρισης, εγκλωβισμένο σε εκβιασμούς, «στοιχεία» και μαύρες σελίδες του ένοχου παρελθόντος από τους ίδιους που ασέλγησαν στα κρατικά έσοδα δημιουργώντας το κρατικό έκτρωμα του παρόντος, ονομάστηκε ως η σώφρονα πολιτική λύση. Οι πανηγυρισμοί για της συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας σε μια Ευρώπη που λόγω ακριβώς της εφαρμογής αυτών των πολιτικών αποσυντίθεται, και στην οποία η χώρα –μαζί με τις υπόλοιπες του νότου- δεν έχει λόγο σε κανένα κέντρο αποφάσεων, ονομάστηκε συνέχιση του οράματος.
   Κυρίως όμως η γνώμη του εκλογικού σώματος μεταφράστηκε σε επικίνδυνη προοπτική και πολυτέλεια μιας και κρίνεται από όλο το σύστημα εξουσίας ανώριμος να αποφασίσει για το μέλλον του.  Αυτό που ήδη έχει υποθηκευτεί, και βυθίζει ένα ολόκληρο λαό ανήμπορο σε κατάθλιψη.   Όμηροι  χωρίς ελπίδα, υποταγμένοι λίγο πριν την οριστική εξαθλίωση και με τα δολοφονημένα όνειρα να στοιχειώνουν το μέλλον. Το μέλλον μιας γενιάς που δεν της δόθηκε  η δυνατότητα να ελπίζει..  

4 Νοεμβρίου 2011

Στελέχη επιχειρήσεων σε έναν εργασιακό μεσαίωνα…


    Ίσως το Post να φαίνεται λίγο άκαιρο λόγω των ημερών. Τη στιγμή που τα πάντα κινούνται στον αστερισμό των «σωτήρων» υποψήφιων πρωθυπουργών και των της καταμέτρησης πόσα πρόβατα είναι ήδη στο μαντρί, πόσα απ έξω, ποια είναι ατίθασα και ποια αποφασίζουν να γίνουν ελευθέρας βοσκής, το να αναφέρεται κάποιος στα λεγόμενα «μικρά» καθημερινά μπορούν να τον χαρακτηρίσουν από «εκτός τόπου και χρόνου» μέχρι οπαδό του λαϊκισμού..
    Αναπόφευκτα όμως ο καθένας βλέπει τα πράγματα από το δικό του μικρόκοσμο και από τη δική του «επικαιρότητα» . Και επειδή η δική μου επικαιρότητα κινείται σε ρυθμό εργασιακών απολύσεων και εργασιακής ανασφάλειας, όπως και των περισσότερων ανθρώπων που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, θα ήθελα να αναδημοσιεύσω ένα παλιό άρθρο της ΣΙΣΣΥ ΑΛΩΝΙΣΤΙΩΤΟΥ  που έχω κρατήσει στο αρχείο μου. Γραμμένο σε μια εποχή που τα πράγματα ήταν «καλύτερα» από σήμερα, επίκαιρο τότε, τραγικά επίκαιρο τώρα μιας και έχουν προστεθεί και νέες παράμετροι στον εργασιακό μας μεσαίωνα…

   "Στελέχη επιχειρήσεων ονομάζονται όλοι οι εργαζόμενοι που διαθέτουν πτυχίο ανώτατης σχολής και τουλάχιστον ένα μεταπτυχιακό. Είναι υπάλληλοι μεγάλων ελληνικών και πολυεθνικών επιχειρήσεων, καθώς και τραπεζών.
   Είναι νέοι, φορούν κοστούμι από το πρωί μέχρι το βράδυ, δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, ονομάζονται μπραντ μάνατζερ, ασίσταντ μπραντ μάνατζερ, μάρκετινγκ μάνατζερ και άλλα δυσερμήνευτα επί της ουσίας. Προχωρούν, έχοντας μπροστά τους συνεχώς το καρότο της προαγωγής από τη μία και το φόβο της απόλυσης από την άλλη. Η μέρα τους ξεκινά στις 7 το πρωί και τελειώνει στις 11 περίπου το βράδυ, ενώ τα Σαββατοκύριακα (όχι όλα) είναι παρόντες στις εκθέσεις των προϊόντων της εταιρείας τους, σε ειδικές συσκέψεις που δεν μπορούν να γίνουν άλλη ώρα, σε ραντεβού και ειδικά... μίτινγκ με ξένους και εγχώριους πελάτες.     
   Καμιά επιχείρηση δεν τους πληρώνει υπερωρίες, κανείς τους δεν τολμάει να ζητήσει να πληρωθεί υπερωρίες. Αν αυτό γίνει, θα γραφτεί ως μελανό σημείο στο βιογραφικό τους, θα εμποδίσει την εξέλιξή τους, θα απολυθούν κάποια άλλη στιγμή για κάποιον ανεξήγητο λόγο. Κανένα συνδικάτο δεν τους προστατεύει, καμιά κρατική επιθεώρηση εργασίας δεν απασχολείται με το γεγονός. Το μαστίγιο του επιστάτη της φυτείας έχει αντικατασταθεί με τις προσβολές, τις ψυχοφθόρες ύπουλες κινήσεις και κουβέντες των ανωτέρων, που ένα σημαντικό κομμάτι της δουλειάς τους είναι να κρατούν έντονο το στείρο και πρωτόγονο ανταγωνισμό μεταξύ των υφισταμένων τους, αλλά και να φροντίζουν ώστε να αποκρούουν τις αντίστοιχες κινήσεις των δικών τους ανωτέρων.
   Τα στελέχη των επιχειρήσεων έχουν μικρότερη αξία από τα προϊόντα, για την προώθηση των οποίων εργάζονται, ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν έχουν καμία αξία, σε αντίθεση με τα προϊόντα για τα οποία δραστηριοποιούνται πλείστες όσες επιτροπές πιστοποίησης ελέγχου κ.λπ. Οι επιχειρήσεις που αγοράζουν τη ζωή τους τούς κατατάσσουν στα αναλώσιμα. Εκεί που και οι ίδιοι, αδαείς εθελοντές, ακούμπησαν την ψυχή τους. Παιδιά ενός αδιέξοδου πολιτισμού, που εξελισσόμενος αυτοκαταστρέφεται ποδοπατώντας τον πυρήνα του, τον άνθρωπο, δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν, να επαναπροσδιορίσουν τις καθοδηγούμενες από το σύστημα απαιτήσεις τους, να αντικαταστήσουν τη γρήγορη πληροφορία με την πραγματική γνώση, να ζήσουν. Καταθέτουν μόνο τη γερασμένη τους νεότητα στο βωμό ενός κατώτατου πολυεθνικού θεού... "

3 Νοεμβρίου 2011

Πολιτικό Σύστημα σήμερα. Σκέψεις φόβου και οργής


   Ανέκαθεν προσπαθούσα να δω τα πράγματα με νηφαλιότητα.  Να μην επιτρέπω στην πρώτη σκέψη μετά από την ανάγνωση κάποιας είδησης να με ωθήσει στο δικό μου, συμπέρασμα.  Περίμενα πάντα να καταλαγιάσει η πρώτη εντύπωση, και να απαλλαγεί η γνώμη μου από τα εν θερμώ πορίσματα, από τις δικές μου αγκυλώσεις ή στερεότυπα, από την επικράτηση της λογικής και της εξ αποστάσεως παρατήρησης.  Ενδεχομένως αυτό να με οδηγούσε και σε μια Politically Correct στάση με την «αμερικάνικη» έννοια του όρου και καμιά φορά σε ελιτίστικη προσέγγιση των πραγμάτων. Έχω αποδώσει πάρα πολλές φορές τις ευθύνες για ότι συμβαίνει στον τόπο σε εμάς τους έλληνες ψηφοφόρους - κάτι που ασφαλώς και ενστερνίζομαι- υπέρμετρα όμως ίσως για το πραγματικό μέγεθος της ευθύνης μας. Όχι με πρόθεση να επιμερίσω τις ευθύνες αλλά με κύριο γνώμονα την καυτηρίαση του δικού μας ωχαδελφισμού, της δικής μας νοοτροπίας αποποίησης των βαρών.
   Τις τελευταίες ημέρες όμως η δεύτερη σκέψη που ακολουθεί είναι «χειρότερη» από την πρώτη.  Είναι σκέψη οργής.  Δεν καταλαγιάζει αλλά ο καταιγισμός των εξελίξεων την κάνει ακόμα πιο έκδηλη. Η οργή δίνει τη θέση της στην αηδία, και αυτή στο φόβο.  Όχι τον «επιβαλλόμενο»  φόβο που αποτελεί το μεγαλύτερο  ψυχολογικό «εργαλείο» του συστήματος, αλλά τον φόβο του αύριο για το πώς μπορείς να σταθείς σε μια τόσο άρρωστη και αποσαθρωμένη δεκτική κοινωνία.
   Το περίφημο δημοψήφισμα, η κουβέντα και τα γεγονότα γύρω από αυτό,  έριξε και τις τελευταίες μάσκες του πολιτεύματος. Διέλυσε και τις τελευταίες αμφιβολίες για το επίπεδο της στρεβλής μας «δημοκρατίας»
Ο πρωθυπουργός λειτουργώντας σαν απόλυτος μονάρχης  μεσαιωνικού ή δικτατορικού καθεστώτος αποφασίζει μόνος του να παίξει το ήδη υποθηκευμένο μέλλον μιας χώρας σε μια ζαριά. Παραβλέποντας θεσμούς, νόμους, σύνταγμα, ακόμα και την δική του κοινοβουλευτική ομάδα. Η τελευταία παραιτείται, ανεξαρτητοποιείται,  αλλάζει θέσεις, κάνει διαγγέλματα μέσω facebook και tweeter την ώρα που υπάρχει ήδη στη Βουλή διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης. Μιας βουλής διακοσμητικής που ειδικά αυτή τη διετία ανέχτηκε οποιαδήποτε συνταγματική εκτροπή.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός οικονομικών αλλάζει 3 φορές άποψη μέσα σε 48 ώρες για το ίδιο θέμα ανάλογα με το πώς διαμορφώνεται το κλίμα που κάποτε επηρέαζε αλλά πλέον τον έχει υπερβεί, και προσπαθεί με κάθε τρόπο να σώσει την παρτίδα της επόμενης μέρας.
Η αξιωματική αντιπολίτευση υπεραμύνεται –άμεσα ή έμμεσα- της συνθήκης που μέχρι χτες η εφαρμογή της αποτελούσε το casus beli – με την κυβέρνηση, ενώ πλέον και «υπό το φόβο»  του να έχει τον πρώτο λόγο στις αποφάσεις  δεσμεύεται για τη συνέχειας μιας πολιτικής που οδήγησε στην κονιορτοποίηση της μεσαίας τάξης και τον «εξευτελισμό» της ζωής της κατώτερης, με μόνη διαφοροποίηση της αοριστολογία του μείγματος της ίδιας πολιτικής.  
Ο Καρατζαφέρης και αυτό που εκπροσωπεί έχει κάνει ρεκόρ εμφανίσεων στα κανάλια ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΛΟΥΝ- και εμφανίζεται από αυτά όχι απλά ως ο σοφός και νηφάλιος του πολιτικού συστήματος αλλά και ως ο μελλοντικός ρυθμιστής του.
Το ΚΚΕ, το μοναδικό πολιτικό σχήμα που θα ζητούσε το ΟΧΙ του ελληνικού λαού σε ένα δημοψήφισμα που όπως πλέον τίθεται είναι κομμένο και ραμμένο στην πάγια αντιευρωπαϊκή θέση του, να ζητά εκλογές και να αρνείται ουσιαστικά την «ευκαιρία» που κατά λάθος του δόθηκε και που θα το έβγαζε από το απολιθωμένο του περιθώριο. Δικαιώνοντας όσους το αποκαλούν είτε ανακόλουθο και «ψευδοεπαναστατικό» στα λόγια, είτε ακόμα χειρότερα ως δεκανίκι του αστικού συστήματος.
Η  εκτός ΚΚΕ αριστερά στον υπέρτατο αγώνα της αοριστολογίας και της κατακεραύνωσης , χωρίς πρόταση και λύση, χωρίς καθαρή θέση που ενδεχομένως δεν θα χαϊδέψει αυτιά αλλά θα έχει λόγο εκλογικής στήριξης, και κυρίως χωρίς υπόνοια εύρεσης κοινής γραμμής,  έτοιμη να χάσει για άλλη μια φορά το τρένο της δημιουργίας ενός πόλου που θα παίξει καθοριστικό ρόλο σε κυβερνητικό σχήμα στο πολιτικό μέλλον.  
Τα υπόλοιπα νεοπαγή κόμματα, αποτελούμενα όμως από στελέχη του ίδιου πολιτικού συστήματος, στον αγώνα ανεύρεσης συμμαχιών για μια πιθανή είσοδο στη νέα βουλή που μετά την εξασφάλιση των απαραιτήτων εδρών η πιθανότητα αποσύνθεσης αυτής της συμμαχίας είναι κάτι παραπάνω από πιθανή μιας και δεν έχει ιδεολογικά ή πολιτικά παρά μόνο πολιτικάντικα  κριτήρια.
Δημοκρατία στην εντατική με το φόβο πως οι ίδιοι άνθρωποι θα κληθούν σήμερα ή αύριο, με εκλογές ή κυβέρνηση κοινής αποδοχής να διαχειριστούν με τον ίδιο τρόπο, με τις ίδιες αγκυλώσεις και κάτω από το άρμα ιδίων συμφερόντων  το αύριο μιας διαλυμένης χώρας.
Δημοκρατία που ψυχορραγεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο όταν η «ηγεσία» της  ΕΕ απειλεί με αντίποινα οικονομικής εξόντωσης –ανεξαρτήτως των ελληνικών ειδικών συνθηκών, αλλά με την ευκαιρία εξ αιτίας των συνθηκών της Ελλάδας- οποιαδήποτε χώρα αποφασίσει να προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία για την κύρωση μιας πολιτικής που εκ του αποτελέσματος απειλεί να διαλύσει ολόκληρο τον ευρωπαϊκό κοινωνικό ιστό.  
   Ζητείται Ελπίς για να δανειστώ τον τίτλο του Αντώνη Σαμαράκη. Μόνο που αυτή τη στιγμή, ως μέρος ενός λαού που παρακολουθεί αμέτοχος το τι συμβαίνει, που υποψιάζεται τις διεργασίες που συντελούνται αλλά δεν θα μάθει ποτέ, που περιμένει  τη λύση ενός γόρδιου δεσμού από ανθρώπους που έχουν αποδείξει εμπράκτως ότι δεν τον εκπροσωπούν, δεν ξέρω πια σε τι μπορώ να ελπίζω. Και μπορεί να θέλω να πιστέψω πως η επερχόμενη οικονομική μας πτώχευση θα μας δώσει μέσα από τον πάτο του βαρελιού την ευκαιρία να ανασυνταχθούμε ως κοινωνία και ως  υπεύθυνοι πολίτες πάνω από όλα, διαλύοντας τον παρασιτισμό και όλα αυτά που μισούμε σε εμάς, αλλά από την άλλη έχω χάσει την ελπίδα μου στις πλειοψηφίες.  Και ίσως για αυτό οργίζομαι και φοβάμαι.