18 Δεκεμβρίου 2015

2015 Απολογισμοί και ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο που είναι περισσότερο στο χέρι μας απ ότι νομίζουμε..

Ανέκαθεν η αλλαγή του χρόνου προσφέρεται για σκέψεις, απολογισμούς, οριοθέτηση νέων στόχων. Σαν το αυθαίρετο κλείσιμο ενός κύκλου που στιγμιαία ρίχνει στη λήθη τις «δύσκολες» στιγμές και καταστάσεις που πέρασαν και μεταβαίνει στην αφετηρία ενός νέου με την αναγκαία ψευδαίσθηση πως το νέο θα είναι πιο όμορφο ή έστω λιγότερο κακό από αυτό που πέρασε. Είναι η στιγμή που εκούσια η αέναη συνέχεια της πορείας διακόπτεται, και η ανάγκη μας για αισιοδοξία και άντληση δύναμης για το νέο κύκλο – που γνωρίζουμε πως θα είναι εξίσου ή και περισσότερο δύσκολος- μας γεμίζει ελπίδα. Περισσότερο μεταφυσικά παρά ορθολογιστικά, μα αναγκαία για ανασύνταξη δυνάμεων και ανάταση. 

Συνήθως αυτή η σπασμωδική ανάγνωση ενώ ρίχνει στον καιάδα τη χρονιά που πέρασε -μιας και της προσάπτει μόνο τα αρνητικά- τη δικαιώνει εν τέλει αρκετά αργότερα όταν οι προσδοκίες του νέου δεν επαληθεύονται και η πραγματικότητα γίνετε πιο ζοφερή από το χτες. Είναι η στιγμή που η προσδοκία συναντά την καθημερινότητα και η χρυσόσκονη της εορταστικής ευφορίας κατακάθεται βίαια στο έδαφος των προβλημάτων που δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν στην πραγματικότητα. 

Υπάρχει όμως και η «άλλη» ανάγνωσηΑυτή που προσπαθεί να «δει» την παρακαταθήκη της ελπίδας μέσα από τις νέες συνθήκες και την πραγματικότητα που αφήνει πίσω της η χρονιά που πέρασε. Το 2015 έφερε νέες αλλαγές στη ζωή μας. Αλλαγές βίαιες που συνέχισαν την πτώση μας σε  ένα χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο από αυτό που είχαμε συνηθίσει. Η ανασφάλεια για το άμεσο μέλλον έγινε ο καθοριστικός ψυχολογικός παράγοντας που καθορίζει τις κινήσεις μας, η ελευθερία μας συρρικνώθηκε περαιτέρω, η δημοκρατία μας δεν επούλωσε τις πληγές των τραυμάτων της που παραμένουν ανοιχτές. Είδαμε την ανεργία να μαστίζει τον άμεσο περίγυρο μας, την ανέχεια να κάνει ολοένα και πιο έντονη την εμφάνιση της στις γειτονιές μας, τη ζωή μας να γεμίζει με φόβο. Κι όμως μέσα από αυτή την κατάσταση μπορούμε να δούμε ψήγματα που μας γεμίζουν ελπίδα. Όχι «ψεύτικη» και ανακουφιστική αλλά πραγματική που να μπορεί να μας κάνει να οραματιζόμαστε τη δημιουργία ένα μέλλοντος καλύτερου και στηριγμένου σε πιο στέρεες και ανθρώπινες βάσεις. 


Επειδή η πολιτική είναι άμεσα συνυφασμένη με την πραγματικότητα, η περασμένη χρονιά έκλεισε τον κύκλο των ψεύτικων ελπίδων. Καταλάβαμε –όσοι το χρειαζόμασταν- πως οι σωτήρες και οι ηγέτες δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι θαυματοποιοί των παιδικών μας παραμυθιών. Φαντασιακά μορφώματα που η πραγματικότητα αποκαθήλωσε.  Και μπορεί η πίστη στο θαύμα να είναι απαραίτητη σε κάποιους, η αποδοχή της πραγματικότητας είναι η προσγείωση στο να βρει ο καθένας μας λύσεις. Και ίσως, αυτή η ανώμαλη προσγείωση μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πως όσο αποτελούμε ένα σύνολο μεμονωμένων ιδιοτελών πολιτών που αγνοεί συνειδητά τα δικαιώματα του διπλανού του, δεν θα αργήσει να έρθει η στιγμή που θα αγνοηθούν και τα δικά μας διαλύοντας εν μια νυκτί την επίπλαστη πραγματικότητα μας. 

Ήταν η χρονιά που «ξανανακαλύψαμε» και ήρθαμε σε επαφή με ανθρώπους με κοινά οράματα, κοινές ανησυχίες για το μέλλον και που μπορούμε μαζί τους να δημιουργήσουμε υγιή κύτταρα μιας κοινωνίας που νοσεί. 
Ήταν η χρονιά που πολλοί από εμάς επαναπροσδιορίσαμε τις αξίες μας και επενδύσαμε περισσότερο στις ανιδιοτελείς ανθρώπινες σχέσεις ως τη μόνη δικλείδα ασφαλείας που έχουμε. 
Ήταν η χρονιά που μας έδωσε άλλη μια ευκαιρία για να κάνουμε την την αυτοκριτική μας, να δούμε  τα λάθη μας, να απομυθοποιήσουμε την αθωότητα μας στις ευθύνες που μας αναλογούν. 
Τέλος, ήταν η χρονιά που ξεγύμνωσε το επίπεδο παιδείας που μας χαρακτηρίζει σαν λαό -παιδείας πραγματικής, κοινωνικής, πολιτικής- και που εείναι το μεγαλύτερο «αγκάθι», το μεγαλύτερο εμπόδιο που πρέπει να προσπεράσουμε για να μπορέσουμε να χτίσουμε ένα πιο σίγουρο αύριο. 
Ίσως όλα αυτά να αποτελούν δικές μου ελπίδες για αυτά που μας άφησε ο περασμένος χρόνος. Ίσως και να μην έχουν συμβεί στην πραγματικότητα τουλάχιστον όσον αφορά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Ίσως η πίστη μου πως τελικά οι συνθήκες θα οδηγήσουν αναγκαστικά σε αυτό που δεν καταφέραμε τόσα χρόνια, στον εξανθρωπισμό της κοινωνίας μας να είναι υπέρμετρη. Ακόμα όμως και αν αφορούν ένα μικρό κομμάτι της ή μια εν δυνάμει δυναμική, με κάνει να πιστεύω πως είμαστε όλο και πιο κοντά στην συνειδητοποίηση πως το κράτος –άθλιο, απάνθρωπο, χρεοκοπημένο ή όχι- ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ, άρα είναι αποκλειστικά στο χέρι μας να το αλλάξουμε. "



Κάθε τέτοια περίοδο, πριν ξεκινήσω να γράφω το τελευταίο μου post για το χρόνο που φεύγει, ρίχνω μια ματιά στο τι είχα γράψει αντίστοιχα τα προηγούμενα χρόνια. Φέτος, απλά τροποποιώ ένα παλαιότερο κείμενο. Όχι γιατί δεν δικαιώθηκαν οι προσδοκίες μου και η κοινωνική πραγματικότητα σε συνδυασμό έκανε τα πράγματα πιο ζοφερά, αλλά γιατί δεν θέλω να πάψω να πιστεύω στην ελπίδα. Σε όλους, φίλους, αναγνώστες, περαστικούς, εύχομαι αυτή η χρονιά να μας δώσει ότι ουσιαστικό περιμένει ο καθένας από τη σκοπιά του. Κυρίως όμως να ξυπνήσει τον ανθρωπισμό και την ανιδιοτέλεια μέσα μας. Καλή χρονιά. 

8 Δεκεμβρίου 2015

Ο άκρως επικίνδυνος & άτυχος Κος Τσίπρας.

Προφανώς, δεν χρειάζεται μια συνέντευξη για να αντιληφθεί κανείς την πραγματικότητα. Τη ζει στην καθημερινότητα που οι μοναδικές σταθερές της είναι η αβεβαιότητα, ο εγκλωβισμός και η έλλειψη προοπτικής και ελπίδας.  Ούτε χρειάζεται σταχυολόγηση των όσων ειπώθηκαν στην παρωδία.  Όταν ένας Πρωθυπουργός που έχει υπογράψει το 3ο μνημόνιο αναφέρεται στα πέτρινα χρόνια των μνημονίων σαν να βρίσκεται ακόμα στην αντιπολίτευση ή ανακοινώνει άνοδο εισηγμένης μετοχής στο ΧΑΑ τα λόγια περιττεύουν.
Κι όμως, ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε χτες το ακατόρθωτο. Σε μια στημένη συνέντευξη που θύμισε την αντίστοιχη προεκλογική Σαμαρά, έπεισε – ή θα έπρεπε να έχει πείσει - ακόμα και τον τελευταίο ψηφοφόρο πως δεν είναι τίποτε άλλο από έναν άκρως επικίνδυνο αριβίστα. Ένας επαγγελματίας πολιτικός ενός άλλου κομματικού σωλήνα που μεθοδικά νίκησε στο εσωκομματικό ξεκαθάρισμα και οι συγκυρίες τον έφεραν να ηγείται μιας παράταξης και τελικά της χώρας. Αλήθεια τι πρόσφερε η χτεσινή συνέντευξη εκτός από ευχολόγια, αποποίηση ευθυνών και παρουσίαση μιας εικονικής πραγματικότητας; Ποια ήταν η αυτοκριτική του για την ασέλγεια του ίδιου και των συνεργατών του στην Αριστερά και τις ιδέες της που εξακολουθεί να καπηλεύεται;
Εν κατακλείδι, από την χτεσινή παρουσία του μόνο δύο ασφαλή συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν.
-Το πρώτο είναι η αγαστή και απολύτως εναρμονισμένη με την τραγική κατάσταση που βιώνουμε, κυριαρχία του στη λήψη αποφάσεων. Όταν ένας τέτοιος άνθρωπος αποφασίζει για την τύχη μιας χώρας η τραγικότητα είναι η πορεία στο γκρεμό είναι μονόδρομος.  
-Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι η ατυχία του. Γιατί ήταν άτυχος που το σχέδιο Σαμαρά περί «αριστερής παρένθεσης» δεν ευοδώθηκε. Αν είχε συμβεί τώρα θα ήταν ένας ακόμα «ψεύτικος ήρωας» τη πολιτικής μας ιστορίας. Η προσπέραση του σκοπέλου και η απόλυτη κυριαρχία του τελικά τον απογύμνωσε.  Χτες απλά έπεσε και το τελευταίο φύλλο συκής.
Και εδώ ξεκινάει ο δικός μας εφιάλτης. Γιατί η δεύτερη νίκη του στις πρόσφατες εκλογές είναι απολύτως δικαιολογημένη αν αναλογιστούμε το τι συμβαίνει στη ΝΔ των τεσσάρων υποψηφίων αρχηγών και την παρουσία των υπολοίπων κομμάτων. Και όταν σε μια χώρα που βρίσκεται στο ναδίρ ρυθμιστής γίνεται ο Βασίλης Λεβέντης ως πιθανό back up του Πάνου Καμμένου και η ΧΑ ανεβαίνει τότε μάλλον έχουμε βγει από την "πρίζα" της εντατικής και κάνουμε πως δεν το ξέρουμε
...

21 Νοεμβρίου 2015

Η πραγματική διάσταση του φόβου.

* Της Μπέτυς Μπαντά
Με αφορμή τα δημοσιεύματα διαδικτυακών φίλων που διάβασα περί τρομοκρατικών χτυπημάτων στο Παρίσι κι τις ‘ανέφελες’ κ ‘ανέμελες’ αντιδράσεις τους, μεταξύ γελοίου και σοβαρού, και έχοντας η ίδια ζήσει σε ‘δύσκολες’ αλλά καλά οργανωμένες χώρες με ‘εμπειρία’ σε τρομοκρατικές επιθέσεις, όντας παραλίγο θύμα επίθεσης του IRA, θα ήθελα να γράψω κι εγώ με τη σειρά μου τα παρακάτω:
Ο φόβος είναι το πιο καταλυτικό συναίσθημα. ‘Βίος βίου δεόμενος ουκ έστιν βίος’, όπως προείπε κ ο Μένανδρος. Δεν θα διαφωνήσω σε αυτό. Ποτέ δεν φοβήθηκα. Και ιδιαίτερα τον αδικαιολόγητο φόβο… το ‘αδεές δέος’…
Υπάρχουν όμως περιπτώσεις ‘έσθ’ όπου το δεινόν εύ’. Που δηλαδή ‘ο φόβος’ ξεφεύγει από τον αυστηρό του ορισμό και όπως είπε κι ο Αισχύλος ‘είναι καλό πράγμα’. Μόνον ένας δειλός ή ένας ηλίθιος τολμάει να υπερηφανεύεται ότι δεν έχει νοιώσει ποτέ του φόβο (Bertrand Russell) .Η κατάλληλη λέξη είναι ‘proactive’…να είσαι ‘proactive’. Γιατί πάντα ο ‘φοβισμένος’ άνθρωπος είναι ‘τρομοκρατημένος’ πριν τον κίνδυνο, ο δειλός κατά τη διάρκεια και ο ‘θαρραλέος’ μετά…
Για όσους λοιπόν είστε τόσο αδαής, ευκολόπιστοι, ανώριμοι και διακηρύττετε με περίσσια ‘ποζεριά και αμυαλιά την ‘και καλά’ αντικομφορμιστική σας στάση έναντι στον πραγματικό κίνδυνο, καλό θα ήταν να ξυπνήσετε και να αντιμετωπίσετε τις καταστάσεις σαν ώριμοι ενήλικες, βάζοντας το μυαλό σας σε λειτουργία, χωρίς φόβο, αλλά με σύνεση των πράξεών σας, δρώντας κατασταλτικά αλλά και με σύνεση, πρόνοια και προφύλαξη, χαρακτηριστικά που θα σας προσδώσουν τον όρο του σκεπτόμενου –και μη φοβισμένου- ενήλικα… γιατί μου προκαλείτε τόσο γέλιο… που από την σχολική 5ήμερη είχα να νοιώσω…


** Η Μπέτυ έζησε τα γεγονότα στις 13/11 ενώ ήταν στο Παρίσι.. 

16 Νοεμβρίου 2015

Παρίσι 13/11/2015. Χωρίς Ελπίδα..

   Ο Ισλαμικός φανατισμός δεν απέχει πολλά χρόνια στην κλίμακα της ιστορίας από το Χριστιανικό φανατισμό. Απλά η Δύση κατάφερε μετά την Αντιμεταρρύθμιση και το Διαφωτισμό μέσω του κοσμικού κράτους και όχι αναίμακτα να υποσκελίσει το ιερατείο και τη μισαλλοδοξία του. Ο Ισλαμικός φονταμενταλισμός δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια ακόμη έκφραση φανατισμού και θρησκευτικής μισαλλοδοξίας.   
   Αλήθεια, ποια θρησκεία αποδέχεται το σαρκασμό, την αντίθεση, τη μη δογματική γνώση και αλήθεια; Σε ποια θρησκεία η θέση της γυναίκας είναι στην ίδια μοίρα με του άντρα; Ποια θρησκεία αποδέχεται την ελευθεριότητα της τέχνης; Ερωτήματα που ενώ έχουν απαντηθεί μετά την πνευματική ώθηση που έδωσε Διαφωτισμός και θα έπρεπε να εκλείπουν παραμένουν επίκαιρα. Ακόμα και στη Δύση που το κοσμικό κράτος κατάφερε να υποσκελίσει τη δύναμη του Χριστιανικού ιερατείου, ο θρησκευτικός φανατισμός δεν έπαψε να υπάρχει, να αναζωογονείται ή να υποδαυλίζεται από αυτό. 
   Κι αν στη Δύση η εκκοσμίκευση κατάφερε να δημιουργήσει ένα πολιτισμό ανοχής και αποδοχής προς το διαφορετικό, η Ανατολή ακολούθησε αντίστροφη πορεία. Από τον προοδευτισμό της γέννησης του Ισλάμ κατέληξε στην ανάπτυξη ακραίων ομάδων και ιερατείων που οι ιεροί πόλεμοι επιχειρούν να γίνουν μέρος του δόγματος. Τα γεωπολιτικά παιχνίδια των Δυτικών κρατών την τελευταία πεντηκονταετία χρησιμοποίησαν αυτή την τάση προς όφελος τους. Άλλοτε ενισχύοντας, άλλοτε χρηματοδοτώντας ή εξοπλίζοντας ακραίες ομάδες, και στις χειρότερες περιπτώσεις δίνοντας τους την εξουσία. Ποντάροντας στο μίσος που όμως θα γύριζε κάποτε εναντίον τους. Και όπως πάντα στην ιστορία, εις βάρος αθώων όπως σήμερα στο Παρίσι. 
   Η χρονική συγκυρία, χειρότερη από ποτέ. Μια Ευρώπη που έχει απολέσει τα πνευματικά και πολιτιστικά πρωτεία, μια Ευρώπη που η άνοδος των άκρων και του ρατσισμού είναι συνεχής και με μια πρόοδο που η τάση της τείνει να γίνει γεωμετρική. Μια Ευρώπη που συντηριτικοποιείται συνεχώς και οι εθνικισμοί και οι φανατισμοί ξανα-ανατέλουν. Μια Ευρώπη που δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά μα κυρίως ανθρωπιστικά με το μεταναστευτικό. Αυτή η Ευρώπη καλείται να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία ένα γεγονός που μπορεί να αποτελέσει μια σπίθα στα αρρωστημένα μυαλά των δικών της φανατικών. 
   Γιατί πλέον δεν είναι αναγκαία μόνο η εκκοσμίκευση του φανατικού Ισλαμικού κομματιού αλλά και η επιστροφή της Ευρώπης σε αξίες που φθίνουν. Μοναδική ελπίδα είναι η ανθρωπιστική παράδοση που χτίστηκε τα χρόνια μετά τον πόλεμο να αφυπνίσει τις συνειδήσεις και να αντιπαρατεθεί με το φανατισμό που ανακάμπτει. Να επαναφέρει την αξία στον άνθρωπο ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, καταγωγής ή ιδιαιτερότητας. Να μήν επενδύσει στο φόβο και να σταματήσει να υψώνει τείχη γιατί ο διαχωρισμός και ο αποκλεισμός φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα. Υπάρχει λύση; Ναι αν αντί για πόλεμο ασχοληθεί σοβαρά με το να κόψει τις πηγές χρηματοδότησης και εξοπλισμού του ISIS ή αν ο υπόλοιπος μουσουλμανικός κόσμος εναντιωθεί για να τους απομονώσει.  

Υπάρχει αυτή η ελπίδα; Πολύ φοβάμαι πως δεν φαίνεται στον ορίζοντα… 

* Το παρόν κείμενο με ελάχιστες τροποποιήσεις είναι ουσιαστικά αναδημοσίευση του άρθρου μετά τη δολοφονική επίθεση στο Charlie Hebdo.  Δυστυχώς και αυτό απαντά στην ελπίδα, δεν άλλαξε απολύτως τίποτα απο τότε.. 

27 Οκτωβρίου 2015

Σχολικές γιορτές και μαθητικές παρελάσεις.

Γιατί είναι καλύτερο τα παιδιά να βαδίζουν από το να σκέφτονται.  
Nα τραγουδούν από το να μαθαίνουν.  
Nα μετράνε έν-δυό από το να αφαιρούν κλεμμένα όνειρα. 
Που θα βροντοφωνάξουν ζήτω η Ελλάς πριν πατήσουν το διπλανό τους στην ανταγωνιστική καθημερινότητα. 
Που θα συνεχίζουν να γιορτάζουν τις ενάρξεις των πολέμων αντί το τέλος τους, την αφετηρία των διχασμών.
Που δεν θα μάθουν για τους εμφύλιους ούτε τη μοίρα των αγωνιστών που πολέμησαν για ιδανικά. Που θα ψάχνουν τις ευθύνες στους ξένους χωρίς να κοιτάνε τον «καθρέφτη» των αχυρανθρώπων της ιστορίας. 
Που θα νομίζουν ως ελευθερία τη βίαιη ένταξη τους στη σκακιέρα των επιρροών. 
Που θα συνεχίσουν εν τέλει να θεωρούν ιστορία την παραχάραξη. 
Που δεν θα μάθουν ποτέ να αναζητούν την αλήθεια στις συλλογικές ευθύνες. 
Γιατί έτσι θα συνεχίσουμε να στοχεύουμε σε νέες γενιές τηλεθεατών και αναγνωστών που θα ασχοληθούν με τη σέξι δασκάλα των επετειακών καλλιστείων αντί να κλείσουν την τηλεόραση.
Γιατί έτσι θα παγιώνουμε τους μύθους και θα ζούμε "εθνικά υπερήφανοι" ως παρίες..  

29 Σεπτεμβρίου 2015

«Πρώτη φορά Αριστερά». Μια φράση που ενοχλεί γιατί ποτέ δεν "ήρθε"..

Πρώτη φορά Αριστερά. Με ενοχλεί πολύ αυτή η έκφραση που χρησιμοποιούμε ως ανέκδοτο τον τελευταίο χρόνο. Όχι γιατί είναι άστοχη, κάθε άλλο με βάση τα πεπραγμένα μιας μόνο κατ όνομα Αριστερής Κυβέρνησης. Με ενοχλεί ακριβώς γιατί δεν ήρθε ποτέ αυτή η πρώτη φορά Αριστερά.
Από την αρχή ήταν δύσκολο να υπάρξει ισορροπία μιας και δυστυχώς η Αριστερά δεν ήταν ποτέ μια. Άραγε πέρα από την κοινή μαρξιστική βάση ποιος ακριβώς είναι ο πρακτικός ορισμός της Αριστεράς; Του Λένιν; Του Στάλιν; Του Τρότσκι, Του Μάο; Του Τίτο; 
Η για εισέλθω σε πιο εσωστρεφείς ακόμα όρους που η εκάστοτε σέχτα θεωρεί ως θέσφατο αλλά ουδόλως αγγίζουν την υπόλοιπη κοινωνία, ποια ακριβώς αριστερά πλησιάζει το ορθό ιδεολόγημα; Η επαναστατική; Η ριζοσπαστική; Του ρεβιζιονισμού; Του ρεφορμισμού; Των όπλων; Της ανανέωσης; Της απομόνωσης; Της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Της Σοσιαλδημοκρατίας; Του αριστερού Ευρωσκεπτικισμού;
Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλες ταμπέλες-διαχωριστηκές γραμμές. Δεν είναι κάτι καινούργιο εξάλλου στην «αριστερή» ιστορία. Καινούργια ήταν η ευκαιρία διακυβέρνησης με γνώμονα τον πολίτη και όχι τους πελάτες, την απονομή δικαιοσύνης και την αποσυντηριτηκοποίηση μιας άρρωστης κοινωνίας. Σε ένα περιβάλλον παγκοσμιομένου καπιταλισμού μεν αλλά με όλα τα δεινά που η ασυδοσία του προκάλεσε. Φτωχοποίηση, διαφθορά, ισοπέδωση νόμων και αξιοπρέπειας, όλα όσα ζούμε στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Αυτά άλλωστε αποτέλεσαν και το μείγμα που έκαναν για πρώτη φορά την Αριστερά στη χώρα μας κυβερνώσα έστω και χωρίς κινηματική δυναμική μιας και οι ψηφοφόροι που την επέλεξαν δεν το έπραξαν για ιδεολογικούς αλλά για συμφεροντολογικούς λόγους ως σανίδα σωτηρίας σε μια αδιέξοδη πραγματικότητα κυρίως όμως με την ελπίδα του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς λόγω της μη διακυβέρνησης της μέχρι σήμερα.
Η πολυφωνία μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, η ιδεολογική ανομοιογένεια των ψηφοφόρων του και η οικονομική πραγματικότητα - ασφυξία σε συνδυασμό με τα εμπόδια των απελθέντων που επένδυσαν σε μια αριστερή παρένθεση έκαναν εξαρχής πολύ δύσκολο το εγχείρημα. 
Μόνο που για την ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος το στοίχημα δεν ήταν η διαχείριση των ισορροπιών της νίκης του και η προσπάθεια απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης ως το θεμέλιο λίθο μιας νέου τύπου διακυβέρνησης αλλά η δημιουργία ενός προσωποπαγούς κόμματος εξουσίας που θα καταλάμβανε τον ορφανό χώρο που άφησε η νομοτελειακή διάλυση του ΠΑΣΟΚ.
Δεν θα αναφερθώ στο αναπόφευκτο τρίτο μνημόνιο όπως εξελίχτηκε. Με μνημόνιο ή χωρίς εξάλλου οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις είναι επιβεβλημένες ώστε να διορθώσουν την ελληνική στρέβλωση των γραφειοκρατικών και πελατειακών καρκινωμάτων της απαρχαιωμένης και βολικής δημόσιας διοίκησης. Μόνο που αυτή η προσπάθεια που μακροπρόθεσμα και σε συνδυασμό με την σύγκρουση της ανομίας θα μπορούσαν να φέρουν μια δικαιότερη κατανομή βαρών και την προοπτική δημιουργίας ενός κράτους που σέβεται τον πολίτη σκόνταψε στην «ανάγκη» δημιουργίας ή διατήρησης νέων πελατών ψηφοφόρων.
Ταυτόχρονα, η επιλογή Παυλόπουλου με ότι αυτός συμβολίζει ως Πρόεδρου της Δημοκρατίας, ο εναγκαλισμός και η μη ρήξη με την Εκκλησία, οι παρελάσεις φιέστες του εκλογικού συνέταιρου, η γελοιοποίηση ενός δημοψηφίσματος, το πρόταγμα των δύο ψήφων που έλειπαν ως κεντρικό ζητούμενο στις τελευταίες εκλογές αντί απλής αναλογικής, η αγαστή συνεργασία με τον Αμερικανικό παράγοντα όπως εσχάτως αποκαλύφτηκε, οι φιέστες με τον πρώην πλανητάρχη για χάρη της κυρίας Αγγελοπούλου και τόσες άλλες σχεδόν καθημερινές πλέον ανορθογραφίες δεν δικαιώνουν απλά το χαρακτηρισμό ως «Αριστερού» ανεκδότου αλλά προσβάλουν και στέρησαν την ελπίδα για μια διακυβέρνηση με «Αριστερές» προτεραιότητες στην κοινωνία. Μόνο που αυτές δεν συνάδουν πλέον με τις προτεραιότητες του Ηγέτη της χώρας που πλέον ψαρεύει αλλού στον εκλογικό χάρτη και μάλιστα χωρίς αντιπολίτευση μιας και αφενός την «ξεφορτώθηκε» στο εσωτερικό του, και τη δέσμευσε με την υπογραφή και την ψήφο της στο «εξωτερικό» μέτωπο. Κρίμα. Οχι γιατί χάθηκε μια ευκαιρία. Κρίμα γιατί είναι ουτοπία να νομίζουμε πως θα ξανάρθει..

6 Ιουλίου 2015

Μεγάλος νικητής αλλά με την κλεψύδρα να έχει ήδη αρχίζει να αδειάζει..

Ψήφισα ΝΑΙ. Με μεγάλη αμφιταλάντευση μέσα στο παραβάν μετά από μια πάλη ανάμεσα στη λογική –τη δική μου και ενδεχομένως λανθασμένη- και το συναίσθημα. Τους λόγους τους είχα αναφέρει στην ανάρτηση Γιατί Ναι έστω και σ αυτή την Ευρώπη.. Και παρά το συντριπτικό ποσοστό και το κλίμα αισιοδοξίας που έφερε αν μου δινόταν η δυνατότητα να ξαναψηφίσω πάλι. Ναι θα ψήφιζα.  Όχι με το δόγμα του αμετανόητου αλλά γιατί φοβάμαι πως η πράξη είναι πολύ διαφορετική απο τη θεωρία. Ιδίως όταν η τελευταία είναι ασαφής.
Το ποσοστό του ΟΧΙ ήταν μια τεράστια προσωπική νίκη του Αλέξη Τσίπρα. Πολύ μεγαλύτερη από αυτή των εκλογών. Συγκυριακά; Ελλείψει άλλου; Ελάχιστη σημασία έχει μιας και είχε απέναντι του ολόκληρη την αντιπολίτευση, τα media, και τη λεγόμενη καθεστηκυία τάξη. Τον καθιστά το κυρίαρχο πρόσωπο όχι μόνο στο Σύριζα αλλά σε όλη την πολιτική ζωή της χώρας και πρέπει να είναι κανείς πολύ μικρόψυχος ή φανατικός για να μην το αναγνωρίσει.
Το ποσοστό αυτό όμως κρύβει μέσα του μια πολύ μεγάλη παγίδα που καλείται να διαχειριστεί. Η ψήφος στο ΝΑΙ ήταν πολύ πιο αρραγής από αυτή του ΟΧΙ. Δεν θα αναφερθώ στα ταξικά, ηλικιακά, κοινωνικά, ή ότι άλλα κριτήρια έπαιξαν ρόλο στην επιλογή του Όχι.  Αναλύσεις θα γίνουν και θα μιλήσουν καλύτερα οι ειδικοί. 
 Το πρόβλημα που καλείται να λύσει και να διαχειριστεί είναι πως υπάρχουν πάρα πολλοί, διαφορετικοί έως και εκ διαμέτρου αντίθετοι λόγοι ψήφου μέσα σε αυτό το όχι. Περνώντας πλέον στην πράξη και τη χάραξη μιας πολιτικής θα βρει αναγκαστικά απέναντι του πολλούς από αυτούς που τον στήριξαν χτες. Έχει το αβαντάζ του ότι είναι πλέον κυρίαρχος στο κόμμα του αλλά και το ότι έχει ρίξει στα σχοινιά την ήδη ανύπαρκτη αντιπολίτευση. Η κατάσταση της οικονομίας που είναι σε δεινή κατάσταση και της καθημερινότητας μπορούν σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα μετατρέψουν το χειροκρότημα σε οργή. Σε μια οριακή κατάσταση όπως η σημερινή ο χρόνος καλπάζει και το παρόν ξεπερνιέται. Το ξέρει και ο ίδιος πως η κλεψύδρα του χρόνου έχει αρχίζει να αδειάζει ήδη από την στιγμή που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα. Δεν αλλάζει μόνο για τον ίδιο αλλά για όλους μας. Έχει όλα τα εχέγγυα και τη δύναμη να αδράξει την ευκαιρία του. Εμείς απλά οφείλουμε να τον στηρίξουμε και να ευχόμαστε να τα καταφέρει.

30 Ιουνίου 2015

Γιατί Ναι έστω και σ αυτή την Ευρώπη..

Χαρακτηρίζω τον εαυτό μου Αριστερό. Ο καθένας μας βέβαια μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί όπως θέλει. Δεν υπάρχουν δεξιόμετρα ή αριστερόμετρα εξάλλου. Η στάση ζωής, οι προσλαμβάνουσες, η ιστορική ή η χρονική συγκυρία, ο κατά «λάθος τόπος» που όλοι γεννηθήκαμε και θεωρούμε οικόπεδο και η πολιτική του ιστορία, οι αναγνώσεις του, είναι πάρα πολλά αυτά που καθορίζουν την πορεία του καθενός και τη θέση του στον πολιτικό χάρτη. Κυρίως όμως η στάση του απέναντι στα πράγματα και τους ανθρώπους.

 Θα ψηφίσω ναι την Κυριακή αν φτάσουμε μέχρι εκεί. Με πολύ βαριά καρδιά είναι η αλήθεια αλλά όχι με τη λογική του μή χείρον βέλτιστον. Αρχικά με την απλή λογική του γνωστού απέναντι σ το άγνωστο. Δεν με ενδιαφέρουν οι κορώνες της αντιπολίτευσης. Με ενδιαφέρει η ασάφεια της Κυβέρνησης. Το δημοψήφισμα εξάλλου δεν αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης, ούτε η απόρριψη του Κυβερνητικού προκρίματος αποτελεί συνταγματικά αιτία απώλειας της δεδηλωμένης.

 Οι σημαντικότεροι λόγοι όμως είναι δύο.

 Ο πρώτος έχει να κάνει πως μια ενδεχόμενη έξοδος από το Ευρω δεν είναι δυνατόν να συμβεί χωρίς προετοιμασία. Όχι επικοινωνιακή, ούτε λήψεως μέτρων. Τα πλεονεκτήματα ενός μη συνδεδεμένου νομίσματος όπως η δραχμή απαιτούν ισχυρή παραγωγική και εξαγωγική βάση που δεν πραγματοποιείται μετά απο μια απόφαση αλλά χρειάζεται αρκετά χρόνια προετοιμασίας για να καρποφορήσει. Σε μια χώρα που ο παραγωγικός της ιστός είναι στην καλύτερη περίπτωση υποτυπώδης, μετά τη διάλυση του τις τελευταίες δεκαετίες, η ανάπτυξη γίνεται έρμαιο των εισαγωγών στα αναγκαία που η αναγκαστική υποτίμηση τα κάνει απρόσιτα για ένα πολύ μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού από αυτό που ήδη υποφέρει.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την μη υπάρχουσα κοινωνική συνοχή. Ήδη έχουμε μπει σε ένα κυκεώνα κατηγοριών και κατηγόρων σε εμφυλιακό κλίμα. Το ενδεχόμενο της εξόδου έχει χωρίσει τη χώρα σε υπέρμαχους της Ευρώπης και μή. Μονολιθικά και ακραία. Οι μεν κατηγορούν αυτούς που ψήφισαν Σύριζα τον Ιανουάριο ως υπεύθυνους για τη σημερινή κατάσταση «ξεχνώντας» πως τα χρέη σωρεύτηκαν από αυτούς που έσπευσαν ήδη να καπελώσουν την «Ευρωλατρέια». Οι δε κατηγορούν ως προδότες και υπόδουλους στα ξένα συμφέροντα όσους τάσσονται υπέρ του ναι «ξεχνώντας» με τη σειρά τους πως η Κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν άγγιξε κανένα από τα καρκινώματα της ελληνικής οικονομίας για τα οποία η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά εμάς και όχι τους ξένους. Το κλίμα είναι βαθιά διαποτισμένο από ρεβανσισμό, την μεγαλύτερη πληγή της νεότερης ιστορίας μας που συνήθως επιλεκτικά δεν μελετάμε. Και κλείνουμε τα μάτια στο πως, είτε με ναι είτε με όχι, η επόμενη μέρα θα μας βρει πάλι να συνυπάρχουμε. Απλά με ένα όχι πιστεύω πως η λεκτική βία είναι πολύ πιο εύκολο να περάσει στην ανεξέλεγκτη. Όχι λόγω των νικητών ή των ηττημένων αλλά της εξαθλίωσης που φοβάμαι ότι θα προκύψει.

Επειδή δεν πρόκειται να ταυτιστώ με κανένα άκρο, επειδή αρνούμαι η ψήφος μου να είναι πατροναρισμένη και επειδή δεν δέχομαι κανένα χαρακτηρισμό θα ψηφίσω σιωπηλά και δεν θα πανηγυρίσω για κανένα αποτέλεσμα. Είτε με ναι, είτε με όχι τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα για όλους μας. Όπως και να έχει εξάλλου θα πρέπει να δημιουργήσουμε ένα καινούργιο κράτος, με νέα νοοτροπία και με πιο γερά θεμέλια. Κάτι που χρειάζεται την προσπάθεια όλων μας και όχι των νικητών. Και θα ψηφίσω ναι με πολύ βαριά καρδιά και φόβο, όχι γιατί υπερασπίζομαι τους παράλογους εκβιασμούς των γραφειοκρατών της ΕΕ που δεν έχουν καμία σχέση με το Ευρωπαϊκό ιδεώδες αλλά γιατί ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία να κερδίσουμε χρόνο αλλάζοντας στο εσωτερικό τις δικές μας ανορθογραφίες και μεταρρυθμίζοντας το σαθρό μας κράτος.

Δεν αγνοώ την κατάσταση που βρίσκεται ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που νιώθει πως δεν έχει να χάσει τίποτα. Απλά πιστεύω πως έχει να χάσει περισσότερα εκτός ακόμα και αυτής- νομισματικής ένωσης και Ευρώπης που παρά τα δεκάδες προβλήματα δημοκρατίας που έχει παραμένει το πιο ελεύθερο κομμάτι του πλανήτη.

Αυτή είναι η δική μου άποψη και την καταθέτω απλά γιατί θεωρώ πως κάθε υπεύθυνος πολίτης πρέπει να εκφράζει τα επιχειρήματα του ανεξαρτήτως αν είναι ορθά ή λανθασμένα. Αυτό άλλωστε μόνο η ιστορία το κρίνει.

27 Ιουνίου 2015

ΟΧΙ ποντάροντας στο ΝΑΙ...

   Προσπαθώντας να ερμηνεύσω την χτεσινή απόφαση για δημοψήφισμα καταλήγω –πιθανότατα εντελώς λανθασμένα- στο εξής. Με δεδομένο το ότι ένα δημοψήφισμα έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα ο Πρωθυπουργός και οι στενοί συνεργάτες του λένε ΟΧΙ ποντάροντας στο ΝΑΙ. Εκλογές προκηρύσσονται μόνο με απώλεια δεδηλωμένης άρα μόνο από την Κυβέρνηση όσο και να χτυπιέται η αντιπολίτευση. Ένα αρνητικό δημοψήφισμα μπορεί να αποτελέσει πολιτική ήττα αλλά δεν αποτελεί συνταγματικά αιτία πτώσης. Στερεί όμως τη «νομιμοποίηση» οποιασδήποτε διαφωνίας στο εσωτερικό του κόμματος. 
   Όλες οι επιλογές του Πρωθυπουργού από τη στιγμή που εξελέγη ήταν στην κατεύθυνση δημιουργίας κραταιού κόμματος γνωρίζοντας πως οι ψήφοι προς το Σύριζα ήταν κατά κύριο λόγω δανεικοί. Γιατί πέρα από τις διαπραγματεύσεις που αφορούσαν το εξωτερικό, δεν συγκρούστηκε, δεν μεταρρύθμισε, δεν έδειξε την πρόθεση να αλλάξει τίποτα που θα μπορούσε να δυσαρεστήσει την νέα του εκλογική πελατεία. Μόνο που εκλέχτηκε για να κυβερνήσει τη χώρα και όχι το κόμμα του. Προχωρώντας όμως στην κίνηση του δημοψηφίσματος προτάσσοντας το όχι αλλά επενδύοντας στο ναι, αγνοεί ή δεν μπορεί να αντιληφθεί ούτε αυτός ούτε το αστικό στενό περιβάλλον των συμβούλων του δύο πολύ σημαντικές παραμέτρους. 
 Η πρώτη ανάγεται στη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή –προ εξέλιξης του υπερηχογραφήματος..- πως «η κάλπη είναι έγκυος.. και δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου βγάλει». Υπάρχει πλέον και μετά από 5 χρόνια οικονομικής αφαίμαξης και ανεργίας ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που όχι μόνο δεν έχει τίποτα να χάσει αλλά κάποιοι εξ αυτών ίσως και ρεβανσιστικά επιδιώκουν μια καταστροφή. Και το ποσοστό αυτό είναι πολύ μεγάλο και μη μετρήσιμο. 
   Η δεύτερη όμως και πιο σημαντική είναι πως σε μια χώρα με μεγάλη επιρροή των άκρων και διαλυμένη την κοινωνική συνοχή το ενδεχόμενο περαιτέρω διχασμού είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα έρθει με αυτή την απόφαση. Γιατί πέρα από τους ακραίους του κόμματος του που θα επενδύσουν στην «ηρωοποίηση» και την «προδοσία», ΚΑΙ οι πολιτικοί του αντίπαλοι εκτός κόμματος θα αδράξουν την ευκαιρία της κάθαρσης τους υποδαυλίζοντας πάθη και διαχωρισμούς. Πράξεις πρόκλησης πληγών με πολύ πιθανή τη δημιουργία ανεξέλεγκτης κατάστασης. 
   Και με αυτά τα δεδομένα η χτεσινή απόφαση δεν ονομάζεται πολιτική ζαριά αλλά ακραίος τυχοδιωκτισμός με το μόνο σίγουρο πως ανεξαρτήτως αποτελέσματος η επόμενη μέρα θα είναι πολύ χειρότερη από την προηγούμενη.

20 Μαΐου 2015

Αριστερή» παρένθεση; Μάλλον αλλά αποκλειστικά με «Αριστερή» ευθύνη.

   Σχεδόν τέσσερις μήνες μετά της εκλογές και η Κυβέρνηση ακόμα αναζητεί το λεγόμενο διακύβευμα. Για την ακρίβεια παλινδρομεί ανάμεσα στην ιδεοληψία και τα δεκάδες στερεότυπα των στελεχών της που αδυνατούν όχι απλά να βρουν κοινή συνισταμένη αλλά έστω και υποτυπώδη λογική.
   Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν η επιβράβευση της πολυφωνίας των θέσεων του. Δεν ήταν ούτε η προσδοκία της τελικά μη κοστολογημένης εξαγγελίας στη ΔΕΘ. Η νίκη ήρθε για τρεις λόγους.
- Ο πρώτος ήταν νομοτελειακός. Το Πασοκ και η ΝΔ απέτυχαν πλήρως να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία που τους δόθηκε να αναδιοργανώσουν το κράτος που οι ίδιοι διέλυσαν.
- Ο δεύτερος ήταν η ίδια η κατάσταση στην ελληνική οικονομία και κοινωνία. Φτωχοποίηση, κατακόρυφη πτώση βιοτικού επιπέδου, ανεργία, κλπ. Ζητήματα φλέγοντα που όλοι μας βιώνουμε και δεν χρειάζονται περαιτέρω ανάλυσης.
- Ο τρίτος και ίσως σημαντικότερος για να καταστεί η Αριστερά κυβερνώσα, μιας και προσέλκυσε ψηφοφόρους που ουδέποτε τους έθελγε μια τέτοια προοπτική, αφορούσε στην προσδοκία μιας καλύτερης διαπραγμάτευσης. Από τη στιγμή που ο Συριζα είχε κάνει σαφές προεκλογικά πως ο προσανατολισμός της μελλοντικής του διακυβέρνησης παραμένει ευρωπαϊκός και οι λεγόμενοι «σκελετοί» δεν υπήρχαν μιας και «αμαρτίες» προηγούμενης διακυβέρνησης απουσίαζαν, φάνταζε κάτι αν όχι εφικτό τουλάχιστον προσεγγίσιμο. Μια διαπραγμάτευση που θα είχε λιγότερο «επώδυνους» στόχους γνωρίζοντας ασφαλώς τη δυσκολία να επιτευχθεί κάτι τέτοιο.
Το πραγματικό στοίχημα εξάλλου δεν ήταν στο εξωτερικό αλλά στο εσωτερικό. Έχω αναφερθεί για αυτό σε προηγούμενο post (Αποτελέσματα Eυrogroup. Κι όμως το στοίχημα είναι στο «εσωτερικό»
τονίζοντας την αυτονόητη χρονική πίεση να πράξει άμεσα. Οι μεταρρυθμίσεις –δαιμονοποιημένη λέξη που ΔΕΝ σημαίνει νεοφιλελεύθερος σύντροφοι..- και η κοινωνική δικαιοσύνη εξάλλου δεν αποτελούν θέμα χρηματοδότησης αλλά νομοθέτησης, κανονιστικών πλαισίων και εφαρμογής τους. Στοιχεία απαραίτητα για πραγματική ανάπτυξη που μόνο μέσα από αυτά θα μπορέσει η οποιαδήποτε κυβέρνηση να διαπραγματευθεί χωρίς το πιστόλι στον κρόταφο. Γιατί ακόμα και η ρήξη προϋποθέτει την ύπαρξη τουλάχιστον μιας παραγωγικής βάσης ικανής να απορροφήσει τους κραδασμούς κάτι που ασφαλώς σήμερα δεν υπάρχει μιας και τις προηγούμενες δεκαετίες Κυβερνώντες αλλά και «παραγωγοί» φρόντισαν να εξαλείψουν.
   Το βασικότερο από όλα όμως είναι ο χρόνος. Καμία πολιτική όσο στοχευμένη κι αν είναι δεν μπορεί να φέρει άμεσα αποτελέσματα αλλά χρειάζεται βάθος χρόνου. Ειδικότερα δε όταν στη χώρα μας η αντιμετώπιση των παθογενειών δεν αντιμετωπίζεται μόνο με δέσμες μέτρων αλλά έχει να αντιμετωπίσει νοοτροπίες δεκαετιών βασισμένες στο έλλειμμα παιδείας και τον ατομικισμό. Επειδή λοιπόν θαύματα δεν γίνονται ούτε με την Αγία Βαρβάρα.. τίποτα δεν μπορεί να συμβεί χωρίς πίστωση χρόνου.
   Τέσσερις μήνες μετά όμως και αυτό που βιώνουμε -πέρα από τον επικοινωνιακό καταιγισμό των διαπραγματεύσεων- είναι η απόδειξη πως το κυβερνών κόμμα δεν είχε σχέδιο εξουσίας. Η καλύτερα, το σχέδιο που είχε η ηγετική ομάδα δεν ήταν συμφωνημένο με τα υπόλοιπα στελέχη του που κατά ομάδες ή κατά μόνας είχαν το δικό τους.
   Υπουργοί και βουλευτές να εξαγγέλλουν, να κοντράρονται και να αλληλοδιαψεύδονται, πολυφωνία χωρίς ίχνος κοινής συνισταμένης, δείγματα αλαζονείας που έκαναν την εμφάνιση τους πολύ νωρίς, απόψεις και θέσεις αρμοδίων που ξεπερνούν τη φαντασία (βλ. μετανάστες που λιάζονται στην Ομόνοια.. ), πλήρης απουσία κοινής γλώσσας και γραμμής. Αντιθέτως ανάδειξη του θέσφατου της εκάστοτε ιδεοληψίας και παραλογισμός.
Παραλογισμός που ξεκίνησε απο το οξύμωρο της συγκατοίκησης με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου που λειτουργεί ως Υπουργός άλλης Κυβέρνησης.
Παραλογισμός ιδεολογικός όταν ζούμε μέρες «Ελληνορθόδοξου πολιτισμού» και εκδηλώσεων που ξεπερνούν την ίδια τη δεξιά.
Παραλογισμός πολιτικός με την επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου στη θέση του ΠτΔ με ότι συμβολίζει το έργο του που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την κοινωνική δικαιοσύνη της αριστεράς.
Απο τον Κατρούγκαλο ως την Κωνσταντοπούλου, απο το Μιχελογιαννάκη ως τη Χριστοδουλοπούλου, και από τα show Βαρουφάκη έως την Ραχήλ Μακρή, τα περιστατικά είναι πάρα πολλά για τέσσερις μόλις μήνες.
Προφανώς, τίποτα από όλα αυτά δεν δικαιώνει τις πολιτικές Σαμαρά και Βενιζέλου. Καταφέρνει όμως να τους κρατά στο προσκήνιο αντί να έχουν πάρει ήδη θέση στις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας. Κι αν το σύνθημα του Συριζα στις εκλογές ήταν το «η Ελπίδα Έρχεται», μετατρέπεται καθημερινά σε «Η Ελπίδα αυτοκτονεί» με το μαρτύριο της σταγόνας...

21 Φεβρουαρίου 2015

Αποτελέσματα Eυrogroup. Κι όμως το στοίχημα είναι στο «εσωτερικό»..

   Το μεγάλο στοίχημα της Κυβέρνησης δεν είναι στο εξωτερικό –και δεν ήταν ποτέ για καμία Κυβέρνηση μέχρι τώρα- αλλά στο εσωτερικό της χώρας. Η Ελλάδα είναι υπερχρεωμένη και αυτό σημαίνει υποχρεώσεις. Οι κολοτούμπες και τα σκισίματα των μνημονίων είναι όμορφα για εσωτερική κατανάλωση στα media και στις κομματικές ισορροπίες αλλά όχι η πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα στο χτεσινό Eurogroup και από τη στιγμή που η επιλογή μας είναι η παραμονή στην Ευρωζώνη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνέχιση μας στη «ζωή με μηχανική υποστήριξη». Με τρία όμως θετικά σημεία.
    Το πρώτο αφορά τα άμεσα οικονομικά. Είναι μια ελάφρυνση των στόχων του πλεονάσματος που σημαίνει πρακτικά λίγο περισσότερη ευελιξία στην κοινωνική πολιτική με βάση τα χρήματα που περισσεύουν.  Στο ίδιο μήκος κύματος είναι το πάγωμα των περαιτέρω μειώσεων μισθών και συντάξεων μέχρι το επόμενο τετράμηνο.
   Το δεύτερο είναι η παγκόσμια συζήτηση για την υφεσιακή πολιτική που επιβάλει η Γερμανία ως ηγεμονούσα δύναμη στην Ευρώπη. Παρά τους λαϊκισμούς που δεν αποφεύχθηκαν αλλά και από τις δύο πλευρές, η παγκόσμια ενασχόληση με την Ελλάδα και το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής στο ανθρωπιστικό κομμάτι που πιστώνεται στους Κυβερνητικούς χειρισμούς μπορεί μακροπρόθεσμα να επιφέρει αλλαγές. Όχι προφανώς θεμελιακές, αλλά σίγουρα ουσιώδης. Ανέκαθεν υπήρχαν φωνές –κυρίως από την πέρα του Ατλαντικού όχθη- μόνο που τώρα η συζήτηση μεταφέρθηκε και στον πυρήνα του προβλήματος.
   Το τρίτο και σημαντικότερο ίσως είναι πως η Ελλάδα –και όχι με όρους εσωτερικής κατανάλωσης- διαπραγματεύτηκε μέχρι του τέλος των περιθωρίων της και πρόβαλε αντιστάσεις παίρνοντας αυτό που πραγματικά μπορούσε να πάρει υπό τις υπάρχουσες συνθήκες. Την επόμενη μέρα να είναι λίγο ή ελάχιστα καλύτερη από την προηγούμενη. Κυρίως όμως  να ανακτήσει ή να πάρει την ευκαιρία για να ανακτήσει την χαμένη Ελληνική αξιοπιστία. Αυτή που χάθηκε από το πρώτο Μνημόνιο και μέχρι χτες όταν οι Κυβερνώντες συμφωνούσαν σε μεταρρυθμίσεις και δεσμεύσεις αλλά δεν προχωρούσαν ποτέ σε αυτές με αποτέλεσμα στο τέλος κάθε αξιολόγησης να ψάχνουν και να εφευρίσκουν λύσεις τύπου ΕΜΦΙΑ ή οριζόντιων περικοπών.  
   Στην Κυβέρνηση δόθηκε ο ασφυκτικός χρόνος των τεσσάρων μηνός να αποδείξει πως μπορεί να είναι αξιόπιστη. Να δώσει δείγματα ότι μπορεί να προβεί σε σαρωτικές αλλαγές στα γραφειοκρατικά και πελατειακά καρκινώματα, ότι έχει τη βούληση να μεταρρυθμίσει την απαρχαιωμένη «βολική» δημόσια διοίκηση και να συγκρουστεί με την ανομία έτσι ώστε  να μπορέσει να διαπραγματευθεί -με όρους περαιτέρω αξιοπιστίας που θα έχει κερδίσει, άρα και καλύτερους όσον αφορά την ευελιξία της στο να πραγματοποιήσει το προεκλογικό πρόγραμμα αναχαίτησης της κοινωνικής κρίσης - το αναπόφευκτο τέταρτο μνημόνιο ή όπως αλλιώς θέλει να ονομάσει μιας και ούτε οι αλλαγές φέρνουν αποτελέσματα εν μια νυκτί, ούτε η χρηματοδοτική ανάγκη έχει παύσει.
   Όλα αυτά εκτός από την ευκαιρία, φέρνουν τη μάχη στο πραγματικό μέτωπο που είναι το εσωτερικό. Οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις –και δεν αναφέρομαι στις απαιτήσεις των δανειστών αλλά σε αυτές που είναι επιβεβλημένες ώστε να διορθώσουν την ελληνική στρέβλωση- και που μακροπρόθεσμα θα φέρουν μια δικαιότερη κατανομή βαρών και την προοπτική δημιουργίας ενός κράτους που σέβεται τον πολίτη εκτός ότι δεν μπορούν να έχουν άμεσο αποτέλεσμα θα βρουν πολλές αντιδράσεις στο εσωτερικό. Όχι μόνο από τις ομάδες συμφερόντων που θα πρέπει να χάσουν ένα κομμάτι από την κυριαρχία τους αλλά κυρίως από τους ίδιους τους ψηφοφόρους ή τα μέλη του Σύριζα και όχι μόνο. Το πρόβλημα δεν είναι στις αλλαγές αλλά στη νοοτροπία των πολιτών που πρέπει να εφαρμόσουν ή να προσαρμοστούν σε αυτές. 
   Για αυτό και η μεγάλη μάχη με το χρόνο δεν είναι το τετράμηνο της παράτασης με τους έξω, αλλά η ίδια η επόμενη μέρα στο εσωτερικό. Αν η Κυβέρνηση δεν κινηθεί άμεσα τώρα που το Momentum της ανοχής είναι με το μέρος της και εμπλακεί σε μικροκομματικές αξιολογήσεις, κάθε μέρα που περνά θα μετρά αντίστροφα. Έχει τη δύσκολη αλλά μεγάλη της ευκαιρία να μακροημερεύσει. Το αν θα τα καταφέρει ή όχι θα το δείξει η ιστορία που στις μέρες μας τρέχει πολύ γρήγορα. Εμείς οφείλουμε να της ευχηθούμε να τα καταφέρει

8 Ιανουαρίου 2015

"Je Suis Charlie". Όταν ο τρόμος δεν είναι κανένα Ισλάμ αλλά ο φανατισμός.

    Ο Ισλαμικός φανατισμός δεν απέχει πολλά χρόνια στην κλίμακα της ιστορίας από το Χριστιανικό φανατισμό. Απλά η Δύση κατάφερε μετά την Αντιμεταρρύθμιση και το Διαφωτισμό μέσω του κοσμικού κράτους και όχι αναίμακτα να υποσκελίσει το ιερατείο και τη μισαλλοδοξία του. Ο Ισλαμικός φονταμενταλισμός δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια ακόμη έκφραση φανατισμού και θρησκευτικής μισαλλοδοξίας.   
   Αλήθεια, ποια θρησκεία αποδέχεται το σαρκασμό, την αντίθεση, τη μη δογματική γνώση και αλήθεια; Σε ποια θρησκεία η θέση της γυναίκας είναι στην ίδια μοίρα με του άντρα; Ποια θρησκεία αποδέχεται την ελευθεριότητα της τέχνης; Ερωτήματα που ενώ έχουν απαντηθεί μετά την πνευματική ώθηση που έδωσε Διαφωτισμός και θα έπρεπε να εκλείπουν παραμένουν επίκαιρα. Ακόμα και στη Δύση που το κοσμικό κράτος κατάφερε να υποσκελίσει τη δύναμη του Χριστιανικού ιερατείου, ο θρησκευτικός φανατισμός δεν έπαψε να υπάρχει, να αναζωογονείται ή να υποδαυλίζεται από αυτό.
   Κι αν στη Δύση η εκκοσμίκευση κατάφερε να δημιουργήσει ένα πολιτισμό ανοχής και αποδοχής προς το διαφορετικό, η Ανατολή ακολούθησε αντίστροφη πορεία. Από τον προοδευτισμό της γέννησης του Ισλάμ κατέληξε στην ανάπτυξη ακραίων ομάδων και ιερατείων που οι ιεροί πόλεμοι επιχειρούν να γίνουν μέρος του δόγματος. Τα γεωπολιτικά παιχνίδια των Δυτικών κρατών την τελευταία πεντηκονταετία χρησιμοποίησαν αυτή την τάση προς όφελος τους. Άλλοτε ενισχύοντας, άλλοτε χρηματοδοτώντας ή εξοπλίζοντας ακραίες ομάδες, και στις χειρότερες περιπτώσεις δίνοντας τους την εξουσία. Ποντάροντας στο μίσος που όμως θα γύριζε κάποτε εναντίον τους. Και όπως πάντα στην ιστορία, εις βάρος αθώων όπως σήμερα στο Παρίσι.
   Η χρονική συγκυρία, χειρότερη από ποτέ. Μια Ευρώπη που έχει απωλέσει τα πνευματικά και πολιτιστικά πρωτεία, μια Ευρώπη που η άνοδος των άκρων και του ρατσισμού είναι συνεχής και με μια πρόοδο που η τάση της τείνει να γίνει γεωμετρική. Μια Ευρώπη που συντηριτικοποιείται συνεχώς και οι εθνικισμοί και οι φανατισμοί ξανα-ανατέλουν. Μια Ευρώπη που δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά μα κυρίως ανθρωπιστικά με το μεταναστευτικό. Αυτή η Ευρώπη καλείται να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία ένα γεγονός που μπορεί να αποτελέσει μια σπίθα στα αρρωστημένα μυαλά των δικών της φανατικών.
   Γιατί πλέον δεν είναι αναγκαία μόνο η εκκοσμίκευση του φανατικού Ισλαμικού κομματιού αλλά και η επιστροφή της Ευρώπης σε αξίες που φθίνουν. Μοναδική ελπίδα είναι η ανθρωπιστική παράδοση που χτίστηκε τα χρόνια μετά τον πόλεμο να αφυπνίσει τις συνειδήσεις και να αντιπαρατεθεί με το φανατισμό που ανακάμπτει. Να επαναφέρει την αξία στον άνθρωπο ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, καταγωγής ή ιδιαιτερότητας. Να σταματήσει να υψώνει τείχη γιατί ο διαχωρισμός και ο αποκλεισμός φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα. Υπάρχει αυτή η ελπίδα; Πολύ φοβάμαι πως δεν φαίνεται στον ορίζοντα…
ΥΓ. Σαν Ελληνας νιώθω ντροπή για την αντιμετώπιση ενός τόσο τραγικού γεγονότος και την ένταξη του σε μικροπολιτικά προεκλογικά παιχνίδια..