Αριστερή» παρένθεση; Μάλλον αλλά αποκλειστικά με «Αριστερή» ευθύνη.

   Σχεδόν τέσσερις μήνες μετά της εκλογές και η Κυβέρνηση ακόμα αναζητεί το λεγόμενο διακύβευμα. Για την ακρίβεια παλινδρομεί ανάμεσα στην ιδεοληψία και τα δεκάδες στερεότυπα των στελεχών της που αδυνατούν όχι απλά να βρουν κοινή συνισταμένη αλλά έστω και υποτυπώδη λογική.
   Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν η επιβράβευση της πολυφωνίας των θέσεων του. Δεν ήταν ούτε η προσδοκία της τελικά μη κοστολογημένης εξαγγελίας στη ΔΕΘ. Η νίκη ήρθε για τρεις λόγους.
- Ο πρώτος ήταν νομοτελειακός. Το Πασοκ και η ΝΔ απέτυχαν πλήρως να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία που τους δόθηκε να αναδιοργανώσουν το κράτος που οι ίδιοι διέλυσαν.
- Ο δεύτερος ήταν η ίδια η κατάσταση στην ελληνική οικονομία και κοινωνία. Φτωχοποίηση, κατακόρυφη πτώση βιοτικού επιπέδου, ανεργία, κλπ. Ζητήματα φλέγοντα που όλοι μας βιώνουμε και δεν χρειάζονται περαιτέρω ανάλυσης.
- Ο τρίτος και ίσως σημαντικότερος για να καταστεί η Αριστερά κυβερνώσα, μιας και προσέλκυσε ψηφοφόρους που ουδέποτε τους έθελγε μια τέτοια προοπτική, αφορούσε στην προσδοκία μιας καλύτερης διαπραγμάτευσης. Από τη στιγμή που ο Συριζα είχε κάνει σαφές προεκλογικά πως ο προσανατολισμός της μελλοντικής του διακυβέρνησης παραμένει ευρωπαϊκός και οι λεγόμενοι «σκελετοί» δεν υπήρχαν μιας και «αμαρτίες» προηγούμενης διακυβέρνησης απουσίαζαν, φάνταζε κάτι αν όχι εφικτό τουλάχιστον προσεγγίσιμο. Μια διαπραγμάτευση που θα είχε λιγότερο «επώδυνους» στόχους γνωρίζοντας ασφαλώς τη δυσκολία να επιτευχθεί κάτι τέτοιο.
Το πραγματικό στοίχημα εξάλλου δεν ήταν στο εξωτερικό αλλά στο εσωτερικό. Έχω αναφερθεί για αυτό σε προηγούμενο post (Αποτελέσματα Eυrogroup. Κι όμως το στοίχημα είναι στο «εσωτερικό»
τονίζοντας την αυτονόητη χρονική πίεση να πράξει άμεσα. Οι μεταρρυθμίσεις –δαιμονοποιημένη λέξη που ΔΕΝ σημαίνει νεοφιλελεύθερος σύντροφοι..- και η κοινωνική δικαιοσύνη εξάλλου δεν αποτελούν θέμα χρηματοδότησης αλλά νομοθέτησης, κανονιστικών πλαισίων και εφαρμογής τους. Στοιχεία απαραίτητα για πραγματική ανάπτυξη που μόνο μέσα από αυτά θα μπορέσει η οποιαδήποτε κυβέρνηση να διαπραγματευθεί χωρίς το πιστόλι στον κρόταφο. Γιατί ακόμα και η ρήξη προϋποθέτει την ύπαρξη τουλάχιστον μιας παραγωγικής βάσης ικανής να απορροφήσει τους κραδασμούς κάτι που ασφαλώς σήμερα δεν υπάρχει μιας και τις προηγούμενες δεκαετίες Κυβερνώντες αλλά και «παραγωγοί» φρόντισαν να εξαλείψουν.
   Το βασικότερο από όλα όμως είναι ο χρόνος. Καμία πολιτική όσο στοχευμένη κι αν είναι δεν μπορεί να φέρει άμεσα αποτελέσματα αλλά χρειάζεται βάθος χρόνου. Ειδικότερα δε όταν στη χώρα μας η αντιμετώπιση των παθογενειών δεν αντιμετωπίζεται μόνο με δέσμες μέτρων αλλά έχει να αντιμετωπίσει νοοτροπίες δεκαετιών βασισμένες στο έλλειμμα παιδείας και τον ατομικισμό. Επειδή λοιπόν θαύματα δεν γίνονται ούτε με την Αγία Βαρβάρα.. τίποτα δεν μπορεί να συμβεί χωρίς πίστωση χρόνου.
   Τέσσερις μήνες μετά όμως και αυτό που βιώνουμε -πέρα από τον επικοινωνιακό καταιγισμό των διαπραγματεύσεων- είναι η απόδειξη πως το κυβερνών κόμμα δεν είχε σχέδιο εξουσίας. Η καλύτερα, το σχέδιο που είχε η ηγετική ομάδα δεν ήταν συμφωνημένο με τα υπόλοιπα στελέχη του που κατά ομάδες ή κατά μόνας είχαν το δικό τους.
   Υπουργοί και βουλευτές να εξαγγέλλουν, να κοντράρονται και να αλληλοδιαψεύδονται, πολυφωνία χωρίς ίχνος κοινής συνισταμένης, δείγματα αλαζονείας που έκαναν την εμφάνιση τους πολύ νωρίς, απόψεις και θέσεις αρμοδίων που ξεπερνούν τη φαντασία (βλ. μετανάστες που λιάζονται στην Ομόνοια.. ), πλήρης απουσία κοινής γλώσσας και γραμμής. Αντιθέτως ανάδειξη του θέσφατου της εκάστοτε ιδεοληψίας και παραλογισμός.
Παραλογισμός που ξεκίνησε απο το οξύμωρο της συγκατοίκησης με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου που λειτουργεί ως Υπουργός άλλης Κυβέρνησης.
Παραλογισμός ιδεολογικός όταν ζούμε μέρες «Ελληνορθόδοξου πολιτισμού» και εκδηλώσεων που ξεπερνούν την ίδια τη δεξιά.
Παραλογισμός πολιτικός με την επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου στη θέση του ΠτΔ με ότι συμβολίζει το έργο του που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την κοινωνική δικαιοσύνη της αριστεράς.
Απο τον Κατρούγκαλο ως την Κωνσταντοπούλου, απο το Μιχελογιαννάκη ως τη Χριστοδουλοπούλου, και από τα show Βαρουφάκη έως την Ραχήλ Μακρή, τα περιστατικά είναι πάρα πολλά για τέσσερις μόλις μήνες.
Προφανώς, τίποτα από όλα αυτά δεν δικαιώνει τις πολιτικές Σαμαρά και Βενιζέλου. Καταφέρνει όμως να τους κρατά στο προσκήνιο αντί να έχουν πάρει ήδη θέση στις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας. Κι αν το σύνθημα του Συριζα στις εκλογές ήταν το «η Ελπίδα Έρχεται», μετατρέπεται καθημερινά σε «Η Ελπίδα αυτοκτονεί» με το μαρτύριο της σταγόνας...