Γιατί Ναι έστω και σ αυτή την Ευρώπη..

Χαρακτηρίζω τον εαυτό μου Αριστερό. Ο καθένας μας βέβαια μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί όπως θέλει. Δεν υπάρχουν δεξιόμετρα ή αριστερόμετρα εξάλλου. Η στάση ζωής, οι προσλαμβάνουσες, η ιστορική ή η χρονική συγκυρία, ο κατά «λάθος τόπος» που όλοι γεννηθήκαμε και θεωρούμε οικόπεδο και η πολιτική του ιστορία, οι αναγνώσεις του, είναι πάρα πολλά αυτά που καθορίζουν την πορεία του καθενός και τη θέση του στον πολιτικό χάρτη. Κυρίως όμως η στάση του απέναντι στα πράγματα και τους ανθρώπους.

 Θα ψηφίσω ναι την Κυριακή αν φτάσουμε μέχρι εκεί. Με πολύ βαριά καρδιά είναι η αλήθεια αλλά όχι με τη λογική του μή χείρον βέλτιστον. Αρχικά με την απλή λογική του γνωστού απέναντι σ το άγνωστο. Δεν με ενδιαφέρουν οι κορώνες της αντιπολίτευσης. Με ενδιαφέρει η ασάφεια της Κυβέρνησης. Το δημοψήφισμα εξάλλου δεν αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης, ούτε η απόρριψη του Κυβερνητικού προκρίματος αποτελεί συνταγματικά αιτία απώλειας της δεδηλωμένης.

 Οι σημαντικότεροι λόγοι όμως είναι δύο.

 Ο πρώτος έχει να κάνει πως μια ενδεχόμενη έξοδος από το Ευρω δεν είναι δυνατόν να συμβεί χωρίς προετοιμασία. Όχι επικοινωνιακή, ούτε λήψεως μέτρων. Τα πλεονεκτήματα ενός μη συνδεδεμένου νομίσματος όπως η δραχμή απαιτούν ισχυρή παραγωγική και εξαγωγική βάση που δεν πραγματοποιείται μετά απο μια απόφαση αλλά χρειάζεται αρκετά χρόνια προετοιμασίας για να καρποφορήσει. Σε μια χώρα που ο παραγωγικός της ιστός είναι στην καλύτερη περίπτωση υποτυπώδης, μετά τη διάλυση του τις τελευταίες δεκαετίες, η ανάπτυξη γίνεται έρμαιο των εισαγωγών στα αναγκαία που η αναγκαστική υποτίμηση τα κάνει απρόσιτα για ένα πολύ μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού από αυτό που ήδη υποφέρει.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την μη υπάρχουσα κοινωνική συνοχή. Ήδη έχουμε μπει σε ένα κυκεώνα κατηγοριών και κατηγόρων σε εμφυλιακό κλίμα. Το ενδεχόμενο της εξόδου έχει χωρίσει τη χώρα σε υπέρμαχους της Ευρώπης και μή. Μονολιθικά και ακραία. Οι μεν κατηγορούν αυτούς που ψήφισαν Σύριζα τον Ιανουάριο ως υπεύθυνους για τη σημερινή κατάσταση «ξεχνώντας» πως τα χρέη σωρεύτηκαν από αυτούς που έσπευσαν ήδη να καπελώσουν την «Ευρωλατρέια». Οι δε κατηγορούν ως προδότες και υπόδουλους στα ξένα συμφέροντα όσους τάσσονται υπέρ του ναι «ξεχνώντας» με τη σειρά τους πως η Κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν άγγιξε κανένα από τα καρκινώματα της ελληνικής οικονομίας για τα οποία η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά εμάς και όχι τους ξένους. Το κλίμα είναι βαθιά διαποτισμένο από ρεβανσισμό, την μεγαλύτερη πληγή της νεότερης ιστορίας μας που συνήθως επιλεκτικά δεν μελετάμε. Και κλείνουμε τα μάτια στο πως, είτε με ναι είτε με όχι, η επόμενη μέρα θα μας βρει πάλι να συνυπάρχουμε. Απλά με ένα όχι πιστεύω πως η λεκτική βία είναι πολύ πιο εύκολο να περάσει στην ανεξέλεγκτη. Όχι λόγω των νικητών ή των ηττημένων αλλά της εξαθλίωσης που φοβάμαι ότι θα προκύψει.

Επειδή δεν πρόκειται να ταυτιστώ με κανένα άκρο, επειδή αρνούμαι η ψήφος μου να είναι πατροναρισμένη και επειδή δεν δέχομαι κανένα χαρακτηρισμό θα ψηφίσω σιωπηλά και δεν θα πανηγυρίσω για κανένα αποτέλεσμα. Είτε με ναι, είτε με όχι τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα για όλους μας. Όπως και να έχει εξάλλου θα πρέπει να δημιουργήσουμε ένα καινούργιο κράτος, με νέα νοοτροπία και με πιο γερά θεμέλια. Κάτι που χρειάζεται την προσπάθεια όλων μας και όχι των νικητών. Και θα ψηφίσω ναι με πολύ βαριά καρδιά και φόβο, όχι γιατί υπερασπίζομαι τους παράλογους εκβιασμούς των γραφειοκρατών της ΕΕ που δεν έχουν καμία σχέση με το Ευρωπαϊκό ιδεώδες αλλά γιατί ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία να κερδίσουμε χρόνο αλλάζοντας στο εσωτερικό τις δικές μας ανορθογραφίες και μεταρρυθμίζοντας το σαθρό μας κράτος.

Δεν αγνοώ την κατάσταση που βρίσκεται ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που νιώθει πως δεν έχει να χάσει τίποτα. Απλά πιστεύω πως έχει να χάσει περισσότερα εκτός ακόμα και αυτής- νομισματικής ένωσης και Ευρώπης που παρά τα δεκάδες προβλήματα δημοκρατίας που έχει παραμένει το πιο ελεύθερο κομμάτι του πλανήτη.

Αυτή είναι η δική μου άποψη και την καταθέτω απλά γιατί θεωρώ πως κάθε υπεύθυνος πολίτης πρέπει να εκφράζει τα επιχειρήματα του ανεξαρτήτως αν είναι ορθά ή λανθασμένα. Αυτό άλλωστε μόνο η ιστορία το κρίνει.