19 Δεκεμβρίου 2019

ΤΟ ΛΟΥΤΡΆΚΙ ΕΚΠΈΜΠΕΙ SOS

Ακτιβιστικη Ομαδα Αιγαλεω
ΤΟ ΛΟΥΤΡΆΚΙ ΕΚΠΈΜΠΕΙ SOS
Την Κυριακή στης (8/12/2019) πρωινές ώρες.
Μέλη της ομάδα μας πήγαν να βοηθήσουν τους εθελοντές του Λουτρακίου όπου πραγματικά δίνουν μάχη με τον θάνατο...
Τα ζώα στην χωματερή Λουτρακίου είναι σε τραγική κατάσταση,σε μια αχανές περιοχή που δεν μπορεί κάποιος εύκολα να τα προσεγγίσει λόγο ότι είναι τα περισσότερα φοβικα.
Η κυρία που τα φροντίζει με μερικούς εθελοντές της, όπου σε καθημερινή βάση αντικρίζει με τα μάτια αυτές της εικόνες που είδαμε και εμεις και σας της παρουσιάζουμε εδω.
Δήμος Λουτρακίου είναι παντελώς αδιάφορος για την τυχη τους..
Όσες ενέργειες έκανε, έπεσαν στο κενό..
Και που δεν πήγε, και τι δεν έκανε για να απομακρύνουν τα ζώα από αυτό το κολαστήριο....
Όλοι οι φορείς της πόλης κλείνουν τα μάτια.. Εκτός της κυρίας και των μερικών εθελοντών που παλεύουν μόνες τους να τα κρατήσουν στην ζωή.
Την επομένη μέρα (9/12) κάναμε κάποιες άμεσες κινήσεις.
Η κινήσεις μας αυτές αλλα και της κυρίας τελικά μόνο άκαρπες τελικά δεν ήταν..
Σημερα 13/12 η εισαγγελέας παρενέβη και ζητά ποινικές ευθύνες ( δεν είμαστε σε θέση να πούμε περισσότερα στοιχεία ακόμα).
Εμεις ζητάμε να απομακρύνθουν άμεσα τα ζώα απο εκεί ώστε να νοσηλευτουν. Σε ασφαλές μέρος ώστε η νοσηλεία τους να γίνετε όσο περισσότερο σε καλύτερες συνθήκες, από τι είναι τώρα.
Υπολογίζουμε στα 80 ζώα όπου τα περισσότερα είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση!
Πρέπει όλοι να βοηθήσουμε αυτές της ψυχές να βρουν την πραγματικότητα που κάποιοι τα καταδίκασαν εις θανάτων!

11 Μαρτίου 2019

Αντίο Γιάννη. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα αποχαιρετούν τον σπουδαίο Γιάννη Μπεχράκη

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα αποχαιρετούν τον σπουδαίο Γιάννη Μπεχράκη
Έναν από τους κορυφαίους φωτορεπόρτερ στον κόσμο, μα πάνω από όλα, έναν σπουδαίο άνθρωπο που έβρισκε την ελπίδα ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις.
Ο Γιάννης Μπεχράκης και οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα συνεργάστηκαν το 2016 στην έκθεση φωτογραφίας «People on the Move» στον Αερολιμένα Αθηνών.Το βίντεο της έκθεσης δημοσιεύεται για πρώτη φορά στα ψηφιακά Μέσα για να τιμήσουμε τη μνήμη και τη ματιά μοναδικής ευαισθησίας του Γιάννη Μπεχράκη. Αντίο, Γιάννη! Σε ευχαριστούμε για όλα. Αθήνα, Μάρτιος 2019.

28 Ιανουαρίου 2019

Περί Πατρίδας..


 Πατρίδα. Όμορφη, παράξενη, γλυκιά, πληγωμένη, με πόσα επίθετα την έχουν προσδιορίσει οι ποιητές της. Μόνο που το κοινό δεν τους άκουσε ποτέ του γιατί είναι ιδίοτυπα κωφάλαλο. Ακούει επιλεκτικά τα χάδια και κραυγάζει μίσος. 
 Πατρίδα του δεν είναι η γη που πατάει, οι άνθρωποι της κοινότητας του, οι φίλοι του και η οικογένεια του, ο τόπος που θέλει να δημιουργήσει το κοινό μέλλον άλλα ο χώρος μέσα στο συρματόπλεγμα και τα τείχη που έχτισε αποκλείοντας. Αυτός που η υπογραφή συνόρων σε κάποιο αλισβερίσι έκανε εχθρικό και εκτός πατρίδας το απέναντι χωριό που ίσως γεννήθηκε η μάνα του ή η γιαγιά του. 
 Πατρίδα του έγινε η σημαία μιας αυτοκρατορίας που της άλλαξαν το χρώμα και του την πρόσφεραν μαζί με μια ψεύτικη υποτακτική ελευθερία που οι ντόπιοι υπεργολάβοι της γέμισαν με μύθους που τόνωσαν το μονίμως σκυφτό Εγώ του. Αυτού που την ίδια στιγμή που φωνάζει «Εμείς» κρύβει το μαχαίρι για να το καρφώσει στην πλάτη του διπλανού του αν κινδυνεύσουν τα «κεκτημένα» του. 
 Πατρίδα του έγιναν οι ονοματοδοσίες δρόμων ηρώων σε διασταυρώσεις που ο ένας είχε σκοτώσει, φυλακίσει ή εξοντώσει τον άλλο. Πατρίδα του έγιναν τα μάρμαρα που δεν «διάβασε», δεν κοιτάχτηκε με τους άλλους μέσα από αυτά και έμειναν μια ανάμνηση σχολικής εκδρομής. Πατρίδα του έγινε η «θυσία» του στο στρατό που έκανε τα πάντα για να αποφύγει την ταλαιπωρία και όχι η καθημερινή του στάση για να την προστατεύσει πρώτα από όλα από τον εαυτό του. 
 Πατρίδα του έγιναν τα πρωτοσέλιδα των δακρύων από εκείνους που έκαναν τα πάντα για να γεμίσουν δάκρυα υπερασπίζοντας οικονομικά συμφέροντα που ποτέ δεν είχαν πατρίδα. 
   Κυρίως όμως σήμερα, πατρίδα του έγιναν τα δάκτυλά που δείχνουν προδότες όσους έχουν διαφορετική άποψη, φωνάζοντας χωρίς ίχνος ορθολογικής και ιστορικής επάρκειας. Έτοιμοι από καιρό για άλλο ένα διχασμό αλλά καθόλου θαρραλέοι ώστε να δουν τα ιστορικά λάθη συλλογικά και τις ευθύνες που πάντα και αυτονόητα επιμερίζονται. «Κολλημένοι» σε εμφύλια πάθη τοπικού επιπέδου του παρελθόντος και συνήθως προσωπικών διαφόρων με ιδεολογικό προσωπείο, μακρυά από τη συλλογική εικόνα που ποτέ δεν έμαθαν να βλέπουν. Αυτή που αποτελεί την πατρίδα ως σύνολο και Όχι τη μάτια που εξαρτάται από το βαθμό της απαίδευτης «μυωπίας» τους.