Σχολικές γιορτές και μαθητικές παρελάσεις.

Γιατί είναι καλύτερο τα παιδιά να βαδίζουν από το να σκέφτονται.  
Nα τραγουδούν από το να μαθαίνουν.  
Nα μετράνε έν-δυό από το να αφαιρούν κλεμμένα όνειρα. 
Που θα βροντοφωνάξουν ζήτω η Ελλάς πριν πατήσουν το διπλανό τους στην ανταγωνιστική καθημερινότητα. 
Που θα συνεχίζουν να γιορτάζουν τις ενάρξεις των πολέμων αντί το τέλος τους, την αφετηρία των διχασμών.
Που δεν θα μάθουν για τους εμφύλιους ούτε τη μοίρα των αγωνιστών που πολέμησαν για ιδανικά. Που θα ψάχνουν τις ευθύνες στους ξένους χωρίς να κοιτάνε τον «καθρέφτη» των αχυρανθρώπων της ιστορίας. 
Που θα νομίζουν ως ελευθερία τη βίαιη ένταξη τους στη σκακιέρα των επιρροών. 
Που θα συνεχίσουν εν τέλει να θεωρούν ιστορία την παραχάραξη. 
Που δεν θα μάθουν ποτέ να αναζητούν την αλήθεια στις συλλογικές ευθύνες. 
Γιατί έτσι θα συνεχίσουμε να στοχεύουμε σε νέες γενιές τηλεθεατών και αναγνωστών που θα ασχοληθούν με τη σέξι δασκάλα των επετειακών καλλιστείων αντί να κλείσουν την τηλεόραση.
Γιατί έτσι θα παγιώνουμε τους μύθους και θα ζούμε "εθνικά υπερήφανοι" ως παρίες..