«Πρώτη φορά Αριστερά». Μια φράση που ενοχλεί γιατί ποτέ δεν "ήρθε"..

Πρώτη φορά Αριστερά. Με ενοχλεί πολύ αυτή η έκφραση που χρησιμοποιούμε ως ανέκδοτο τον τελευταίο χρόνο. Όχι γιατί είναι άστοχη, κάθε άλλο με βάση τα πεπραγμένα μιας μόνο κατ όνομα Αριστερής Κυβέρνησης. Με ενοχλεί ακριβώς γιατί δεν ήρθε ποτέ αυτή η πρώτη φορά Αριστερά.

Από την αρχή ήταν δύσκολο να υπάρξει ισορροπία μιας και δυστυχώς η Αριστερά δεν ήταν ποτέ μια. Άραγε πέρα από την κοινή μαρξιστική βάση ποιος ακριβώς είναι ο πρακτικός ορισμός της Αριστεράς; Του Λένιν; Του Στάλιν; Του Τρότσκι, Του Μάο; Του Τίτο; 

Η για εισέλθω σε πιο εσωστρεφείς ακόμα όρους που η εκάστοτε σέχτα θεωρεί ως θέσφατο αλλά ουδόλως αγγίζουν την υπόλοιπη κοινωνία, ποια ακριβώς αριστερά πλησιάζει το ορθό ιδεολόγημα; Η επαναστατική; Η ριζοσπαστική; Του ρεβιζιονισμού; Του ρεφορμισμού; Των όπλων; Της ανανέωσης; Της απομόνωσης; Της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Της Σοσιαλδημοκρατίας; Του αριστερού Ευρωσκεπτικισμού;

Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλες ταμπέλες-διαχωριστηκές γραμμές. Δεν είναι κάτι καινούργιο εξάλλου στην «αριστερή» ιστορία. Καινούργια ήταν η ευκαιρία διακυβέρνησης με γνώμονα τον πολίτη και όχι τους πελάτες, την απονομή δικαιοσύνης και την αποσυντηριτηκοποίηση μιας άρρωστης κοινωνίας. Σε ένα περιβάλλον παγκοσμιομένου καπιταλισμού μεν αλλά με όλα τα δεινά που η ασυδοσία του προκάλεσε. Φτωχοποίηση, διαφθορά, ισοπέδωση νόμων και αξιοπρέπειας, όλα όσα ζούμε στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Αυτά άλλωστε αποτέλεσαν και το μείγμα που έκαναν για πρώτη φορά την Αριστερά στη χώρα μας κυβερνώσα έστω και χωρίς κινηματική δυναμική μιας και οι ψηφοφόροι που την επέλεξαν δεν το έπραξαν για ιδεολογικούς αλλά για συμφεροντολογικούς λόγους ως σανίδα σωτηρίας σε μια αδιέξοδη πραγματικότητα κυρίως όμως με την ελπίδα του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς λόγω της μη διακυβέρνησης της μέχρι σήμερα.

Η πολυφωνία μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, η ιδεολογική ανομοιογένεια των ψηφοφόρων του και η οικονομική πραγματικότητα - ασφυξία σε συνδυασμό με τα εμπόδια των απελθέντων που επένδυσαν σε μια αριστερή παρένθεση έκαναν εξαρχής πολύ δύσκολο το εγχείρημα. 

Μόνο που για την ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος το στοίχημα δεν ήταν η διαχείριση των ισορροπιών της νίκης του και η προσπάθεια απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης ως το θεμέλιο λίθο μιας νέου τύπου διακυβέρνησης αλλά η δημιουργία ενός προσωποπαγούς κόμματος εξουσίας που θα καταλάμβανε τον ορφανό χώρο που άφησε η νομοτελειακή διάλυση του ΠΑΣΟΚ.

Δεν θα αναφερθώ στο αναπόφευκτο τρίτο μνημόνιο όπως εξελίχτηκε. Με μνημόνιο ή χωρίς εξάλλου οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις είναι επιβεβλημένες ώστε να διορθώσουν την ελληνική στρέβλωση των γραφειοκρατικών και πελατειακών καρκινωμάτων της απαρχαιωμένης και βολικής δημόσιας διοίκησης. Μόνο που αυτή η προσπάθεια που μακροπρόθεσμα και σε συνδυασμό με την σύγκρουση της ανομίας θα μπορούσαν να φέρουν μια δικαιότερη κατανομή βαρών και την προοπτική δημιουργίας ενός κράτους που σέβεται τον πολίτη σκόνταψε στην «ανάγκη» δημιουργίας ή διατήρησης νέων πελατών ψηφοφόρων.

Ταυτόχρονα, η επιλογή Παυλόπουλου με ότι αυτός συμβολίζει ως Πρόεδρου της Δημοκρατίας, ο εναγκαλισμός και η μη ρήξη με την Εκκλησία, οι παρελάσεις φιέστες του εκλογικού συνέταιρου, η γελοιοποίηση ενός δημοψηφίσματος, το πρόταγμα των δύο ψήφων που έλειπαν ως κεντρικό ζητούμενο στις τελευταίες εκλογές αντί απλής αναλογικής, η αγαστή συνεργασία με τον Αμερικανικό παράγοντα όπως εσχάτως αποκαλύφτηκε, οι φιέστες με τον πρώην πλανητάρχη για χάρη της κυρίας Αγγελοπούλου και τόσες άλλες σχεδόν καθημερινές πλέον ανορθογραφίες δεν δικαιώνουν απλά το χαρακτηρισμό ως «Αριστερού» ανεκδότου αλλά προσβάλουν και στέρησαν την ελπίδα για μια διακυβέρνηση με «Αριστερές» προτεραιότητες στην κοινωνία. Μόνο που αυτές δεν συνάδουν πλέον με τις προτεραιότητες του Ηγέτη της χώρας που πλέον ψαρεύει αλλού στον εκλογικό χάρτη και μάλιστα χωρίς αντιπολίτευση μιας και αφενός την «ξεφορτώθηκε» στο εσωτερικό του, και τη δέσμευσε με την υπογραφή και την ψήφο της στο «εξωτερικό» μέτωπο. Κρίμα. Οχι γιατί χάθηκε μια ευκαιρία. Κρίμα γιατί είναι ουτοπία να νομίζουμε πως θα ξανάρθει..