31 Δεκεμβρίου 2012

2012. Απολογισμοί και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο που είναι περισσότερο στο χέρι μας απ ότι νομίζουμε..

"Ανέκαθεν η αλλαγή του χρόνου προσφέρεται για σκέψεις, απολογισμούς, οριοθέτηση νέων στόχων. Σαν το αυθαίρετο κλείσιμο ενός κύκλου που στιγμιαία ρίχνει στη λήθη τις «δύσκολες» στιγμές και καταστάσεις που πέρασαν και μεταβαίνει στην αφετηρία ενός νέου με την αναγκαία ψευδαίσθηση πως το νέο θα είναι πιο όμορφο ή έστω λιγότερο κακό από αυτό που πέρασε. Είναι η στιγμή που εκούσια η αέναη συνέχεια της πορείας διακόπτεται, και η ανάγκη μας για αισιοδοξία και άντληση δύναμης για το νέο κύκλο – που γνωρίζουμε πως θα είναι εξίσου ή και περισσότερο δύσκολος- μας γεμίζει ελπίδα. Περισσότερο μεταφυσικά παρά ορθολογιστικά, μα αναγκαία για ανασύνταξη δυνάμεων και ανάταση.

Συνήθως αυτή η σπασμωδική ανάγνωση ενώ ρίχνει στον καιάδα τη χρονιά που πέρασε -μιας και της προσάπτει μόνο τα αρνητικά- τη δικαιώνει εν τέλει αρκετά αργότερα όταν οι προσδοκίες του νέου δεν επαληθεύονται και η πραγματικότητα γίνετε πιο ζοφερή από το χτες. Είναι η στιγμή που η προσδοκία συναντά την καθημερινότητα και η χρυσόσκονη της εορταστικής ευφορίας κατακάθεται βίαια στο έδαφος των προβλημάτων που δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν στην πραγματικότητα.

Υπάρχει όμως και η «άλλη» ανάγνωση. Αυτή που προσπαθεί να «δει» την παρακαταθήκη της ελπίδας μέσα από τις νέες συνθήκες και την πραγματικότητα που αφήνει πίσω της η χρονιά που πέρασε. Το 2012 έφερε πολλές αλλαγές στη ζωή μας. Αλλαγές βίαιες που μας έσπρωξαν βίαια σε ένα χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο από αυτό που είχαμε συνηθίσει. Η ανασφάλεια για το άμεσο μέλλον έγινε ο καθοριστικός ψυχολογικός παράγοντας που καθορίζει τις κινήσεις μας, η ελευθερία μας συρρικνώθηκε, η δημοκρατία μας τραυματίστηκε. Είδαμε την ανεργία να μαστίζει τον άμεσο περίγυρο μας, την ανέχεια να κάνει την εμφάνιση της στις γειτονιές μας, τη ζωή μας να γεμίζει με φόβο. Κι όμως μέσα από αυτή την κατάσταση μπορούμε να δούμε ψήγματα που μας γεμίζουν ελπίδα. Όχι «ψεύτικη» και ανακουφιστική αλλά πραγματική που να μπορεί να μας κάνει να οραματιζόμαστε τη δημιουργία ένα μέλλοντος καλύτερου και στηριγμένου σε πιο στέρεες και ανθρώπινες βάσεις.

Ήταν η χρονιά που όλοι μας συνειδητοποιήσαμε πως τόσα χρόνια στηρίζαμε και ανεχόμασταν να μας εκπροσωπούν άνθρωποι ακατάλληλοι που αποκλειστικός τους γνώμονας ήταν το προσωπικό τους συμφέρον δημιουργώντας ένα κρατικό μόρφωμα για το οποίο είμαστε απλά ένας αριθμός φορολογικού μητρώου χωρίς δικαιώματα.

Ήταν η χρονιά που καταλάβαμε πως όσο αποτελούμε ένα σύνολο μεμονωμένων ιδιοτελών πολιτών που αγνοεί συνειδητά τα δικαιώματα του διπλανού του, δεν θα αργήσει να έρθει η στιγμή που θα αγνοηθούν και τα δικά μας διαλύοντας εν μια νυκτί την επίπλαστη πραγματικότητα μας.

Ήταν η χρονιά που συζητήσαμε και πολιτικοποιηθήκαμε ξανά χωρίς τις κομματικές παρωπίδες που μας κρατούσαν καθηλωμένους σε ψεύτικα διλήμματα, συνειδητοποιώντας πως αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν.

Ήταν η χρονιά που «ξανανακαλύψαμε» και ήρθαμε σε επαφή με ανθρώπους με κοινά οράματα, κοινές ανησυχίες για το μέλλον και που μπορούμε μαζί τους να δημιουργήσουμε υγιή κύτταρα μιας κοινωνίας που νοσεί.

Ήταν η χρονιά που πολλοί από εμάς επαναπροσδιορίσαμε τις αξίες μας και επενδύσαμε περισσότερο στις ανιδιοτελείς ανθρώπινες σχέσεις ως τη μόνη δικλείδα ασφαλείας που έχουμε.

Ήταν η χρονιά που καταλάβαμε πως η κάθοδος μας στους δρόμους χωρίς αίτημα αλλά με ένα γενικότερο «αντί» όχι μόνο δε θορύβησε την εξουσία αλλά αυτή δεν είχε κανένα πρόβλημα να μας διαλύσει βίαια και χωρίς κανένα για αυτήν κόστος, όταν έπαψε να μας χρησιμοποιεί.

Ήταν η χρονιά που οι περισσότεροι κάναμε την αυτοκριτική μας, είδαμε τα λάθη μας, απομυθοποιήσαμε την αθωότητα μας στις ευθύνες που μας αναλογούν.

Τέλος, ήταν η χρονιά που συνειδητοποιήσαμε πως το επίπεδο παιδείας που μας χαρακτηρίζει σαν λαό -παιδείας πραγματικής, κοινωνικής, πολιτικής- είναι το μεγαλύτερο «αγκάθι», το μεγαλύτερο εμπόδιο που πρέπει να προσπεράσουμε για να μπορέσουμε να χτίσουμε ένα πιο σίγουρο αύριο.

Ίσως όλα αυτά να αποτελούν δικές μου ελπίδες για αυτά που μας άφησε ο περασμένος χρόνος. Ίσως και να μην έχουν συμβεί στην πραγματικότητα τουλάχιστον όσον αφορά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Ίσως η πίστη μου πως τελικά οι συνθήκες θα οδηγήσουν αναγκαστικά σε αυτό που δεν καταφέραμε τόσα χρόνια, στον εξανθρωπισμό της κοινωνίας μας να είναι υπέρμετρη. Ακόμα όμως και αν αφορούν ένα μικρό κομμάτι της ή μια εν δυνάμει δυναμική, με κάνει να πιστεύω πως είμαστε όλο και πιο κοντά στην συνειδητοποίηση πως το κράτος –άθλιο, απάνθρωπο, χρεοκοπημένο ή όχι- ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ, άρα είναι αποκλειστικά στο χέρι μας να το αλλάξουμε. "

Κάθε τέτοια περίοδο, πριν ξεκινήσω να γράφω το τελευταίο μου post για το χρόνο που φεύγει, ρίχνω μια ματιά στο τι είχα γράψει αντίστοιχα την προηγούμενη χρονιά. Φέτος, απλά αντιγράφω και αναδημοσιεύω το περσινό κείμενο. Όχι γιατί δεν δικαιώθηκαν οι προσδοκίες μου και η κοινωνική πραγματικότητα σε συνδυασμό με την άνοδο των άκρων έκαναν τα πράγματα πιο ζοφερά, αλλά γιατί δεν θέλω να πάψω να πιστεύω στην ελπίδα. Σε όλους, φίλους, αναγνώστες, περαστικούς, εύχομαι αυτή η χρονιά να μας δώσει ότι ουσιαστικό περιμένει ο καθένας από τη σκοπιά του. Κυρίως όμως να ξυπνήσει τον ανθρωπισμό και την ανιδιοτέλεια μέσα μας. Καλή χρονιά.






16 Δεκεμβρίου 2012

Ενωμένη Ευρώπη και άνοδος των άκρων: Ένας Ουρανός που έχει ήδη σκοτεινιάσει επικίνδυνα….

Ο αρτιότερος ορισμός της Ευρώπης που έχει διατυπωθεί δεν είναι άλλος από αυτόν της κοινής βιβλιοθήκης. Από τον Αριστοτέλη ως τον Καντ, από τον Όμηρο ως το Σαίξπηρ, από το Φειδία ως τον Γκαουντί, από τον Πλίνιο ως το Ντιντερό, μέσα από εκατοντάδες τεράστιες προσωπικότητες που απαρτίζουν αυτή την κοινή βιβλιοθήκη και χάραξαν την ιστορία του δυτικού πολιτισμού, Ευρώπη σημαίνει ο καρπός ή το φαντασιακό πολιτικό και πολιτισμικό μόρφωμα ως αποτέλεσμα των διανοητών της.

Ορθολογισμός, Δημοκρατία, Ισονομία, Αυτοδιάθεση, Ανεξιθρησκία, Ανθρώπινα δικαιώματα, Σεβασμός στην ιδιαιτερότητα, Κοινωνικό κράτος, Ανθρωπισμός, τόσοι και τόσοι όροι και θεωρίες που είτε γεννήθηκαν είτε αναπτύχθηκαν στον Ευρωπαϊκό χώρο και αποτέλεσαν το υπόβαθρο για τη δημιουργία μιας κοινωνίας που τα πολιτισμικά αυτονόητα θα κατάφερναν να υπερνικήσουν την ανθρώπινη ματαιοδοξία και τα αρχέγονα ένστικτα επιβολής του δυνατότερου. Μια κοινωνία που ουδέποτε φυσικά «δημιουργήθηκε» μιας και είχαν να αντιταχθούν σε άλλες θεωρίες που επίσης γεννήθηκαν στην Ευρώπη. Εθνικισμός, Ναζισμός, Φασισμός, ανεφάρμοστος και κατ όνομα Κομμουνισμός, πρακτικές και είδη διακυβέρνησης που καπηλεύτηκαν, απομόνωσαν και εκμεταλλεύτηκαν θεωρίες χρησιμοποιώντας τες ως περίβλημα για τη νομιμοποίηση και την επιβολή τους. Η επιστροφή στην παράδοση του Herder μεταφράστηκε σε θεμελίωση της εθνικιστικής θεωρίας, ο Μαρξ ως η απόλυτη αλήθεια για τη δημιουργία της αταξικής κοινωνίας κ.ο.κ.

Ο 20ος αιώνας σφραγίστηκε από δύο παγκόσμιους πολέμους και χαρακτηρίστηκε από το χωρισμό του κόσμου σε δύο στρατόπεδα και κοσμοθεωρίες. Τα ερείπια του πολέμου και η αντιμετώπιση της φρικιαστικής πραγματικότητας για την ανθρώπινη φύση αποτέλεσαν την αφετηρία για την αναθεώρηση προς την πρόοδο των αξιών. Η νίκη των ευρωπαϊκών δυνάμεων ενάντια στο Ναζισμό δεν ήταν απλά μια γεωστρατηγική νίκη και μοιρασιά, αλλά το έναυσμα για τη στροφή στις ανθρωπιστικές αξίες και τα ιδεολογήματα της προόδου.

Μέχρι την πτώση του «υπαρκτού Σοσιαλισμού», του μορφώματος που καπηλεύτηκε τη σοσιαλιστική θεωρία, η Ευρώπη μπορεί να βρισκόταν υπό το φόβο μιας νέας πολεμικής σύγκρουσης ασφυκτιώντας στο μέσο των δύο Υπερδυνάμεων, κατάφερε όμως να προβάλει την πολιτισμική της ιδιαιτερότητα. Ένας αιώνας ζυμώσεων, ιδεολογιών και αίματος που έμοιαζε να κλείνει με μια μεγαλύτερη ελπίδα για την ανθρωπότητα και την νέα αναγέννηση της. Ο πόλεμος των δύο κόσμων είχε τελειώσει.

Η ελπίδα όχι μόνο διαψεύστηκε γρήγορα αλλά η οικονομική ευμάρεια της Δύσης και των μελών που απαρτίζουν το λεγόμενο δυτικό πολιτισμό -που αυξήθηκε με ιλιγγιώδη ρυθμό την τελευταία δεκαετία του περασμένου αιώνα μέχρι και την αυγή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008- θεοποίησε τη δύναμη του χρήματος Ο ανθρωπισμός, η ισότητα, η αυτοδιάθεση των λαών, η συλλογικότητα, έδωσαν τη θέση τους σήμερα στην φιλοσοφία της μονεταριστικής αντίληψης της παγκόσμιας οικονομίας, των αριθμών του χρήματος απέναντι στον αριθμό των ανθρώπων και τη χλευαστική ειρωνεία απέναντι στις ανθρώπινες ζωές. Οι σύγχρονοι φιλόσοφοι είναι οι μέντορες των αποφοίτων του Harvard, του LSE και των αντίστοιχων ιδρυμάτων αποθέωσης της αριθμολογίας και ανθρώπινης απαξίωσης που αποτελούν σήμερα τη Μέκκα του παγκοσμιοποιημένου πολιτισμού μας.

Η Ευρώπη της αυτοδιάθεσης των λαών μετεβλήθη στην Ευρώπη που παρεμβαίνει στην αρχή της δημοκρατίας που είναι η λαϊκή ετυμηγορία των λαών που την απαρτίζουν. Τόσο οι ελληνικές προηγούμενες εκλογές αλλά κυρίως η άμεση και ωμή παρέμβαση με θεσμικές δηλώσεις* στην Ιταλία υπό το φόβο επανόδου του Μπερλουσκόνι, -μέχρι πρότινος εταίρου και συνομιλητή των ίδιων ανθρώπων, κατά τη γνώμη μου μεγάλου πολιτικού απατεώνα, αλλά αυτό είναι κάτι που θα κρίνει ο Ιταλικός λαός- δείχνει το γκρίζο τοπίο που πλανάται πλέον στον ουρανό μιας Ευρώπης που αυτοαναιρείται.. Τοπίο που με τη σημερινή οικονομική πραγματικότητα γίνεται ακόμα πιο γκρίζο και φέρνει την άνοδο μαύρων φαντασμάτων του παρελθόντος που από νεκρά επιχειρούν να αποτελέσουν την απάντηση στη γκρίζα πραγματικότητα. Ο νεοφασισμός κάνει παντού πλέον αισθητή την παρουσία του και εκμεταλλεύεται ότι στη γνώση, τη θέση της ιστορίας πήραν οι αριθμοί, τη θέση  των Συνθηκών Ειρήνης πήρε η γνώση Συνθηκών τύπου Μάαστριχ, τη θέση της παιδείας πήρε η αρτιότερη εξειδίκευση διαχείρισης οικονομικών κεφαλαίων. Κι όταν τη θέση του γκρίζου διεκδικεί το μαύρο, ο ουρανός σκοτεινιάζει ακόμα περισσότερο. Και ο Ευρωπαϊκός ουρανός έχει σκοτεινιάσει επικίνδυνα ..


*«Όποιος κυβερνήσει την Ιταλία, ιδρυτικό μέλος της ΕΕ, πρέπει να ακολουθήσει αυτή την πορεία με την ίδια σοβαρότητα» Γεργκ Άσμουσεν

«Οι επόμενες εκλογές δεν πρέπει να λειτουργήσουν ως πρόσχημα για να αμφισβητηθεί η απόλυτη αναγκαιότητα των μέτρων λιτότητας. Η σχετική ηρεμία στις αγορές δεν σημαίνει ότι έχουμε εξέλθει από την κρίση» Ζοζέ Μπαρόζο

3 Δεκεμβρίου 2012

«Φτάνει με την ανοχή στους γκάνγκστερ της Χρυσής Αυγής» λένε ευρωπαϊκές προσωπικότητες

 Απο τα Νεα online

Κατά των ρατσιστικών επιθέσεων και της Χρυσής Αυγής τίθενται προσωπικότητες από όλη την Ευρώπη, μεταξύ των οποίων ο νομπελίστας συγγραφέας Ντάριο Φο και ο φιλόσοφος Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, που υπογράφουν κείμενο το οποίο δημοσιεύεται σήμερα, Δευτέρα, σε πολλά ευρωπαϊκά ΜΜΕ.

«Φτάνει με τις ρατσιστικές επιθέσεις! Φτάνει με την ανοχή, την προστασία και την υποστήριξη που απολαμβάνουν οι γκάνγκστερ της Χρυσής Αυγής!» γράφουν.

Η πρωτοβουλία ανήκει στο Ευρωπαϊκό Αντιρατσιστικό Κίνημα (EGAM), μια οργάνωση με μέλη από 40 χώρες και έδρα το Παρίσι, που διοργανώνει μια σιωπηλή πορεία στην Αθήνα στις 15 Δεκεμβρίου, στις 3 το μεσημέρι, από την Βουλή ως την Ακρόπολη. Την αντιρατσιστική αυτή διαμαρτυρία υποστηρίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ.

Το κείμενο υπογράφουν διανοούμενοι, καθηγητές, επικεφαλής αντιρατσιστικών οργανώσεων και κοινοτήτων μεταναστών, και μέλη της κοινωνίας των πολιτών από την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη. Ακολουθεί το πλήρες κείμενο:

«Μαζί στην Ευρώπη για την δημοκρατία

»Ενάντια στoν ρατσισμό, τον αντισημιτισμό και τον νεοναζισμό!

»Ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός και ο νεοναζισμός αναπτύσσονται, στην Ελλάδα αλλά και αλλού στην Ευρώπη, χωρίς ωστόσο οι δημοκρατικές δυνάμεις να κινητοποιούνται δυναμικά και αποφασιστικά

»Η ρατσιστική, αντισημιτική και νεοναζιστική ρητορική καθώς και οι πράξεις βίας που πολλαπλασιάζονται στην Ελλάδα απειλούν τις θεμελιώδεις αξίες της δημοκρατίας στην ίδια τη χώρα όπου αυτή γεννήθηκε.

»Αυτή η εξέλιξη δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως μια «φυσική» και ασήμαντη συνέπεια της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα, όχι μόνο επειδή τα Ανθρώπινα Δικαιώματα αποτελούν θεμέλιο για κάθε δημοκρατική κοινωνία αλλά και επειδή η κρίση δεν είναι κάτι που θα ξεπεραστεί σύντομα.

»Ενώπιον της απαράδεκτης κατάστασης που βιώνει σήμερα η Ελλάδα, εμείς, ακτιβιστές της κοινωνίας πολιτών, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, ενεργοί πολίτες στην κοινωνική και πολιτική ζωή, λέμε όλοι μαζί με μια φωνή «Φτάνει πια!»

»Φτάνει με τις ρατσιστικές επιθέσεις! Φτάνει με τη συνέργια μεταξύ αστυνομικών και νεοναζί μπράβων της Χρυσής Αυγής! Φτάνει με τις ρατσιστικές και αντισημιτικές δηλώσεις! Φτάνει με την παθητικότητα των εισαγγελικών και δικαστικών αρχών! Φτάνει με την ανοχή, την προστασία και την υποστήριξη που απολαμβάνουν οι γκάνγκστερ της Χρυσής Αυγής!

«Όλα αυτά τροφοδοτούνται από την αδιαφορία και τις αδυναμίες των δημοκρατικών δυνάμεων.

»Ας είμαστε σαφείς: Όταν πολεμάει κανείς τον ρατσισμό, τον αντισημιτισμό και τον νεοναζισμό στην Ελλάδα, δεν σημαίνει ότι πολεμάει την Ελλάδα. Σημαίνει ότι πολεμάει την ιδεολογία του μίσους που εξαπλώνεται από άκρη σε άκρη της Ευρώπης.

»Σημαίνει ότι συμμετέχει στην μεγάλη ευρωπαϊκή μάχη για την δημοκρατία. Σημαίνει ότι στηρίζει αυτούς που, παντού στην Ευρώπη, συμμερίζονται αυτή τη μάχη και έχουν ανάγκη την κινητοποίηση των δημοκρατικών δυνάμεων στην Ελλάδα. Σημαίνει ότι δίνει σε όλους, και κυρίως στους νεότερους, μια ελπίδα και μια προοπτική για το μέλλον διαφορετική από αυτήν του αδιαπέραστου ορίζοντα της αποπληρωμής του χρέους. Σημαίνει ότι παλεύει για το ευρωπαϊκό όνειρο, αυτό μιας ηπείρου πραγματικά δημοκρατικής, απαλλαγμένης από τον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό.

»Σε αυτή την μεγάλη μάχη, η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της, γιατί οι ευρωπαϊκές πολιτικές που επιβάλλονται στην Ελλάδα, κυρίως σε ό,τι αφορά στην λιτότητα και στη μετανάστευση, δημιουργούν τις συνθήκες για την εξάπλωση του νεοναζισμού.

»Οι Έλληνες πολιτικοί πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, γιατί η δυσλειτουργία ορισμένων κρατικών θεσμών αλλά και η αδιαφορία μέχρι και η υποστήριξη που απολαμβάνει η Χρυσή Αυγή αποτελούν τη βάση για την ανεκτικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται η ρητορική και οι πράξεις μίσους.

»Ολόκληρη η κοινωνία πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της. Όλοι οι πολίτες έχουν προσωπικό καθήκον να πουν «Φτάνει πια!», να δώσουν στους νεοναζί να καταλάβουν ότι υπάρχουν όρια τα οποία θέτει η δημοκρατία και τα οποία οι πολίτες είναι αποφασισμένοι να προασπιστούν.

»Γι’ αυτό απευθυνόμαστε σε όλους εκείνους που εμπνέονται από τις αρχές της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της ισότητας, καλώντας τους να ενωθούν μαζί μας, για να εκφράσουν την πίστη τους στη δημοκρατία και την απόρριψη του ρατσισμού, του αντισημιτισμού και του νεοναζισμού και να συμμετάσχουν σε σιωπηλή πορεία διαμαρτυρίας από τη Βουλή των Ελλήνων προς την Ακρόπολη, το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου, στις 3 το μεσημέρι».

2 Δεκεμβρίου 2012

Το πάρτι της μεγάλης κεντροαριστεράς γίνεται αλλού

Είναι στιγμές που ζηλεύεις κείμενα με τόση εύστοχη ματιά στην πραγματικότητα και εν αντιθέσει με τη μιζέρια ή τις εμμονές που κουβαλάμε όλοι μας  δείχνει ένα δρόμο ελπίδας. Ενα τέτοιο κείμενο είναι το παρακάτω του φίλου Λεωνίδα Καστανά απο το blog Μή μαδάς τη μαργαρίτα  
 
Του Λεωνίδα Καστανά
 
Το Νοέμβρη του 2011 οι δημοσκοπήσεις έδιναν  στο ΠαΣόκ 15-18%, στη ΔΗΜΑΡ 6-8% και στο ΣΥΡΙΖΑ 6-10%. Το Νοέμβρη του 2012 δίνουν στο ΠαΣόκ 5 %, στη ΔΗΜΑΡ 5% και στο ΣΥΡΙΖΑ 26%.
Το στοίχημα της μεγάλης κεντροαριστεράς ή της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας για κάποιους φαίνεται ότι χάνεται. Χαμένοι είναι η ΔΗΜΑΡ και το ΠαΣόκ, κερδισμένος είναι  ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα υπόλοιπα είναι «κουβέντα να γίνεται». Και καλώς γίνεται μόνο που πρέπει να κοιτάμε και την πραγματικότητα. Πριν ένα χρόνο δεν ήταν ακόμα ο καιρός, σήμερα δεν είναι πια καιρός, σύντροφοι.
Πριν ένα χρόνο το ΠαΣόκ ήταν ακόμα κυβέρνηση και ήλπιζε βάσιμα ότι θα μπορούσε να τη βγάλει καθαρή παίζοντας το παιχνίδι της σωτηρίας της χώρας και των μεταρρυθμίσεων που προωθούσε η Διαμαντοπούλου ή ο Ραγκούσης. Η ΔΗΜΑΡ ζητούσε εκλογές για να αποκτήσει κοινοβουλευτική νομιμοποίηση και διαμόρφωνε το πρόγραμμά της ταλαντευόμενη μεταξύ ενός ευπρεπούς ΣΥΡΙΖΑ και ενός ευρωπαϊκού - μεταρρυθμιστικού αριστερού κόμματος. Ήταν η εποχή των ισοδυνάμων και της απαγκίστρωσης από το μνημόνιο με την κοινωνία όρθια.  Κανένα από τα δύο κόμματα δεν έβλεπε την αναγκαιότητα κοινού σοσιαλδημοκρατικού σχήματος, οποιουδήποτε τύπου. Αντίθετα, η ΔΗΜΑΡ φιλοδοξούσε να εισπράξει τις απώλειες του ΠαΣόκ και συζητούσε με στελέχη που αποχωρούσαν από αυτό. Μέχρι και με τον Δημαρά μιλούσε.
Ο πυκνός πολιτικός χρόνος όμως είναι αμείλικτος. Γιατί κυλάει και κυλάει γρήγορα.
Σήμερα το ΠαΣόκ έχει αποσυντεθεί πλήρως, ψηφοφόροι, μέλη και στελέχη φεύγουν μαζικά αλλά δεν έρχονται στη ΔΗΜΑΡ, πηγαίνουν προς το ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγετική  ομάδα του ΠαΣόκ και μετά τις αποκαλύψεις με τις λίστες, δεν αντιπροσωπεύει ούτε το γλίσχρο ποσοστό που της δίνουν οι δημοσκοπήσεις. Η ΔΗΜΑΡ αδυνατεί να παίξει το ρόλο του αναχώματος προς το ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ όλες τις προσπάθειες που κάνει να διαφοροποιηθεί  από τις κυβερνητικές επιλογές. Η συχνά αμφίσημη στάση της απέναντι στις μεταρρυθμίσεις απογοητεύει τους αριστερούς φιλελεύθερους που την έβλεπαν με καλό μάτι και κρατάει ευρύτερα ακροατήρια σε στάση δύσπιστης αναμονής.
Το ΠαΣόκ είναι πια τελείως αφερέγγυο να εγγυηθεί μια άλλη πορεία για τη χώρα. Έχω την εντύπωση ότι πολιτικά πρόσωπα σαν το Βενιζέλο, το Λοβέρδο, το Σκανδαλίδη κλπ,  τερμάτισαν ανεπιστρεπτί την πολιτική τους καριέρα. Δεν είναι μόνο το αμαρτωλό τους παρελθόν. Δεν είναι τα δυο χρόνια απραξίας της κυβέρνησης ΓΑΠ που τους σημαδεύουν. Είναι η αδυναμία τους να διατυπώσουν σοσιαλδημοκρατικά οράματα, ή οράματα γενικώς. Αλλά ακόμα και αν εύρισκαν το κουράγιο να το κάνουν, ποιος και ποια θα τους πίστευε.
 Από την άλλη η ΔΗΜΑΡ δεν δείχνει πρόθυμη να χαράξει με τόλμη τον τρίτο δρόμο. Το δρόμο δηλαδή που της απομένει με το καθαρό left-liberal χρώμα. Οι εφαρμοστικοί νόμοι που έρχονται, οι αποκρατικοποιήσεις, η αξιολόγηση, οι μετατάξεις και οι εφεδρείες των ΔΥ, το κλείσιμο των άχρηστων υπηρεσιών,  οι συγχωνεύσεις σχολείων και πανεπιστημίων, οι ξένες επενδύσεις και οι οικολογικές τους συνέπειες, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, θα την φέρουν σε δύσκολη θέση. Αν χρειάζεσαι 10 εβδομάδες για να βγάλεις μια θολή ανακοίνωση σχετικά με τα αίσχη του ΑΠΘ, είναι σαφές ότι έχεις πρόβλημα.
Κατά πρώτο το αριστερό DNA που δομεί τον πυρήνα των κυττάρων της, κατά δεύτερο η ανάγκη να διαφοροποιείται από τις φιλελεύθερες επιταγές της τρόικα και κατά τρίτο η «λαϊκή» απαίτηση για ολική επαναφορά στο 2009, θα τις ασκήσουν αφόρητες πιέσεις. Μακάρι να τις αντέξει. Αλλά το σημερινό 5% δείχνει ότι δεν καρπώνεται τίποτα από τη διάλυση του ΠαΣόκ. Η συμμετοχή της στην κυβέρνηση σωτηρίας δεν την έσπρωξε, η συγκατάνευση στα οριζόντια μέτρα τη φθείρει. Κάποιοι «δικοί» της υπουργοί δεν «τραβάνε». Το ΠΑΡΩΝ την εξέθεσε.  Προφανώς το αύριο γι’ αυτήν δεν θα είναι εύκολο. Χρειάζεται κάτι άλλο.
Κάτι ακόμα που δεν φαίνεται να απασχολεί την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ είναι το γεγονός ότι ένας κόσμος διανοουμένων, αξιόλογων και σοβαρών ανθρώπων του χώρου της έλλογης Αριστεράς που τη στήριξαν όταν δημιουργήθηκε, έχει σήμερα αποστασιοποιηθεί από αυτήν. Κάποιοι εξ αυτών, οι λιγότεροι, γιατί δεν την θεωρούν αρκούντως αριστερή. Οι περισσότεροι όμως γιατί δεν την είδαν να διατυπώνει με σαφήνεια ένα σύγχρονο αριστερό λόγο χωρίς δισταγμούς και πισωγυρίσματα. Έτσι απομακρύνθηκαν από αυτήν και είτε αδρανούν, είτε δείχνουν ενδιαφέρον για άλλα μικρότερα σχήματα  που συγκροτούνται στο ευρύτερο μεταρρυθμιστικό τόξο, (Δράση, Δυναμική Ελλάδα, κλπ).
Αν όσοι αποσύρονται από το ΠαΣόκ συνέρεαν στη νουνεχή ΔΗΜΑΡ και βλέπαμε το ποσοστό της να εκτινάσσεται στο 10-15%, τότε όλοι θα μιλούσαμε για την ανασύσταση της σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας. Τώρα που αυτό γίνεται στο απέναντι μαγαζί είναι δίκαιο να παραδεχθούμε ότι το πάρτι της Κεντροαριστεράς γίνεται στου ΣΥΡΙΖΑ.
Οι αριστερές κορώνες του Τσίπρα και τα τριομφάλε παλιομοδίτικα σαλπίσματα του κενού δεν πρέπει να μας κρύβουν τη μεγάλη εικόνα. Ο Αντρέας όσο έστριβε προς τα δεξιά τόσο γινόταν, στα λόγια, πιο αντιαμερικάνος και πιο ανυποχώρητος. Στο κόμμα του αριστερού λαϊκισμού έχουν αναθέσει ρόλους και τους υπηρετούν με συνέπεια. Όλοι οι καλοί χωράνε για να κάνουν αμφίσημο το πολιτικό στίγμα και να  προσελκύουν ψηφοφόρους από παντού.
Και ο Σταθάκης με τις αντικρατικιστικές αιχμές του χρειάζεται γιατί μας βλέπουν και οι δανειστές και ο Λαφαζάνης με την έξοδο από το ευρώ γιατί μας ακούνε και οι καταχρεωμένοι επιχειρηματίες και ο Στρατούλης, γιατί οι ΔΥ ανησυχούν με τα νέα μέτρα. Και ο αγώνας για τη διάλυση των ΑΕΙ χρειάζεται γιατί πολλοί ανεγκέφαλοι φοιτητές καταλαβαίνουν ότι σε ένα τριτοκοσμικό πανεπιστήμιο η απόκτηση πτυχίου θα είναι πιο εύκολη. Και ο Παναγούλης είναι χρήσιμος γιατί χιλιάδες συμπατριώτες μας ονειρεύονται λιντσαρίσματα και ο ρατσιστής βουλευτής Βοιωτίας γιατί είναι πολλοί αυτοί που βρίζουν το Σόιμπλε «σακάτη», αλλά και η κυρία βουλευτής που κάπνιζε μέσα στη βουλή, γιατί όλοι καπνίζουμε όπου μας παίρνει. Οι υπάλληλοι της βουλής προφανώς και βλέπουν τη διατήρηση των προνομίων τους σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η δε αναγκαία και δίκαιη αξιολόγηση των δασκάλων θα φέρει μερικές ακόμα δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόρους στην Κουμουνδούρου,  αν γίνει χωρίς την αναγκαία ιδεολογική προπαρασκευή.   
Ο κόσμος που γράφεται μαζικά στις τοπικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ για όλους αυτούς τους λόγους, δεν είναι άλλος από το μεγάλο κόσμο της Κεντροαριστεράς και δεν αλλάζει ποιότητα γιατί πηγαίνει στο ΣΥΡΙΖΑ και όχι στη ΔΗΜΑΡ. Είναι η Ελλάδα που αντιστέκεται στον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο. Και είναι κεντροαριστερή. Αφού γεύτηκε δανεικά, αργομισθίες και επιδόματα τώρα αναζητά το νέο Αντρέα να την οδηγήσει στη χώρα του «ποτέ δεν τελειώνει η μεταπολίτευση». Και τον βρίσκει, γιατί στη χώρα του ποτέ, ποτέ δεν λείπει ένας Αντρέας. 
Ο ΣΥΡΙΖΑ σκοπεύει να κυβερνήσει και με τον αστυφύλακα και με το χωροφύλακα. Θα υλοποιήσει τα μνημόνια γιατί δεν έχει καμιά διάθεση να βγάλει τη χώρα από το Ευρώ και να τη βάλει σε άγριες περιπέτειες. Θα ισχυριστεί ότι παρέλαβε χάος και θα «υπομείνει» τη δημοσιονομική προσαρμογή. Αλλά ταυτόχρονα θα πασχίσει να διατηρήσει τα προνόμια των πιο ισχυρών από τους νέους ψηφοφόρους του. Στον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ τα αριστερίστικα γκρουπούσκουλα διαλύονται, άσε δε που η κρατική επιχορήγηση τα έχει βαρύνει και υπνώσει. Οι νεοεισερχόμενες μάζες αλλοιώνουν σταδιακά το χαρακτήρα του κόμματος, φέρνουν άλλα ήθη και αναδεικνύουν μια νέα γενιά στελεχών που έχουν θητεύσει στην κρατικοδίαιτη κεντροαριστερά. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουν να κυβερνήσουν, ούτε που θα οδηγήσουν την Ελλάδα αν το πετύχουν. Δεν ξέρω πιο ρόλο θα παίξουν οι ΑΝΕΛ. Το σίγουρο είναι ότι σκοπεύουν να κινηθούν στο δρόμο της παλιάς εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας. Πελατειακό, άδικο κοινωνικό κράτος και μαζική «αριστερή» ρητορεία για τις νέες μέρες που θαρθούν. Και όλα αυτά χωρίς λεφτά και σε σκληρό μνημονιακό περιβάλλον. Ίσως τότε να χρειαστούν τα ελικόπτερα. Στο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν πρόβλημα με τις ξένες επενδύσεις αρκεί να είναι άμεσα συνδεδεμένες με το κράτος και τον κομματισμό. Θα ψάξουν λεφτά από τη φορολογία των μεγάλων δεν θα τα βρουν και θα συνεχίσουν να δαγκώνουν τους μικρούς.  Στην Ελλάδα τα έχουμε δει όλα γιατί όχι και αυτό. Σάμπως τρία χρόνια τώρα που ζούμε; Θα μας πάνε στην καταστροφή; Ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι η Ελλάδα δεν θα καταστραφεί αύριο;
Το σίγουρο είναι ότι και στις επόμενες εκλογές οι δυνάμεις της έλλογης αριστεράς θα αγωνιούν την Κυριακή το βράδυ για τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας.
Αν οι δυνάμεις της άλλης, της φιλελεύθερης κεντροαριστεράς δεν αποκτήσουν ένα σταθερό βηματισμό τις βλέπω να συρρικνώνονται δραματικά. Αν δεν προτάξουν τα ευρωπαϊκά φιλελεύθερα στοιχεία τους μπολιασμένα με σύγχρονο αριστερό λόγο πραγματικής κοινωνικής δικαιοσύνης τις βλέπω να συνθλίβονται ανάμεσα από το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. 
Πριν ένα μήνα έγραφα στην AV:
Το νέο χρειάζεται νέα ιδεολογία. Αριστερή και φιλελεύθερη.
Αριστερή γιατί θα υποστηρίζει τη δικαιοσύνη, την ευνομία, τη διαφάνεια και την αλληλεγγύη. Γιατί θα προστατεύει τους αδύναμους και τα εργατικά δικαιώματα. Γιατί θα αντιμάχεται τα προνόμια και την ασυλία του πολιτικού συστήματος, τα «δίκια» των εύπορων ομάδων αλλά και των συντεχνιών. Γιατί θα στηρίζει τη δημόσια Παιδεία και Υγεία και όχι μόνο τους εργαζόμενους σ’ αυτές.
Φιλελεύθερη γιατί θα υποστηρίζει την ελευθερία, τη δημοκρατία και τον ορθολογισμό. Θα περιορίζει το κράτος και τα ελλείμματά του, θα απελευθερώνει την αγορά, θα μειώνει τους έμμεσους αλλά θα εισπράττει τους άμεσους φόρους. Θα διευκολύνει την επιχειρηματικότητα αλλά και θα ορίζει αυστηρούς κανόνες παιχνιδιού και θα ελέγχει την εφαρμογή τους. Γιατί θα αντιμάχεται τον εξισωτισμό προς τα κάτω, τη βία και τον ολοκληρωτισμό. Γιατί θα συνδέει την Παιδεία και την Έρευνα με την παραγωγή.
   
Δεν βλέπω κάτι άλλο. Αντιθέτως περιμένω να ακούσω πολλές ανάλογες ιδέες μέσα και πέρα και σε αντίθεση με αυτά. Αλλά να είναι συγκεκριμένες και να οδηγούν κάπου.
Δίπλα στη ΔΗΜΑΡ υπάρχει και η ΔΡΑΣΗ. Δεν ξέρω αν είναι Δεξιά ή Κεντροδεξιά, νέο ή παλαιο φιλελεύθερη.  Την παρακολουθώ, γνωρίζω τα στελέχη της, μιλάω με τους ανθρώπους της και ανακαλύπτω καθημερινά αυθεντική left-liberal διάθεση σε πολλούς από αυτούς. Απόψεις και προτάσεις που ανανεώνουν την γηραιά σοσιαλδημοκρατία, που στοχεύουν στην μεταρρύθμιση και στον εκσυγχρονισμό. Επειδή ο χώρος αυτός πραγματεύεται φιλελεύθερες απόψεις, «απαγορευμένες» για τα πολιτικά ήθη του τόπου, γίνεται εκ των πραγμάτων εργαστήρι νέων ιδεών που ενδιαφέρουν όλους τους καλοπροαίρετους ανθρώπους ανεξάρτητα συμφωνίας ή διαφωνίας με αυτές. Θεωρώ ότι οι αναζητήσεις του άλλου κεντροαριστερού τόξου δεν πρέπει να αγνοήσουν τη ΔΡΑΣΗ. Αντίθετα ο χώρος χρειάζεται μια πούρα μεταρρυθμιστική και φιλελεύθερη συνιστώσα. Την έχει ανάγκη ως αντίβαρο του πολιτικαντισμού  και της αριστεροσύνης. Και δεν αναφέρομαι σε τραγικές περιπτώσεις σαν αυτή του Τζήμερου.
Είναι όμως δυνατόν όλες αυτές οι διαφορετικές απόψεις να δημιουργήσουν κάτι κοινό που θα διεκδικήσει εξουσία;    
Αν η υπόθεση μείνει στις διευθετήσεις μεταξύ των ηγετικών μηχανισμών των υπαρχόντων κομμάτων είναι αστείο να συζητάμε για κοινό σχήμα οποιασδήποτε μορφής. Το όποιο εγχείρημα χρειάζεται «άλλους ανθρώπους». Νέους ηλικιακά και άσχετους με την κάθε κομματική νομενκλατούρα. Αναλφάβητους για τα πολιτικά μας ήθη. Ανθρώπους κοινής ευρωπαϊκής, οικολογικής, δημοκρατικής και αναπτυξιακής λογικής. Πραγματικά προοδευτικούς που δεν θα ομνύουν σε «φιλειρηνικά κινήματα», σε «Γένοβες» και αγώνες κατά της παγκοσμιοποίησης. Που δεν θα αναφέρονται σε συνδικαλιστικές δράσεις προνομιούχων, σε ακτιβισμούς λεηλασίας δημόσιου πλούτου, σε φοιτητικά κινήματα καταστροφής. Αλλά και που δεν θα ταυτίζουν την ανάγκη για μεταρρυθμίσεις με τα συμφέροντα των ισχυρών που ονειρεύονται μια φθηνή ανάπτυξη, προς όφελός τους, αποκλειστικά.
Συναντάω καθημερινά τέτοιους ανθρώπους. Σήμερα διστάζουν να ανακατευτούν με την πολιτική. Αύριο και προ του «κακού» που πλησιάζει θα αναγκαστούν. Είναι μια νέα γενιά για την οποία θα μιλά η ιστορία μετά από χρόνια. Η γενιά που θα σώσει την Ελλάδα. Υπάρχει και περιμένει. Δεν περιμένει εμάς  να της δώσουμε την ευκαιρία. Πως θα μπορούσαμε άλλωστε με τόσες αμαρτίες; Περιμένει το δικό της καιρό. Τον καιρό που έρχεται.      

27 Νοεμβρίου 2012

Μετά τη δόση……


Το Eurogroup τελείωσε, η περίφημη δόση των 34,4 δις καταφθάνει στις 13 Δεκεμβρίου, ενώ αναμένουμε τα υπόλοιπα 9,3 δις στο τέλος του πρώτου τριμήνου του 2013. Όσο και αν ο παραλογισμός μας το απαιτεί τα χρήματα ΔΕΝ χαρίζονται. Απεναντίας, επειδή το ποσό των 44δις είναι μυθώδες όχι μόνο για τα Ελληνικά αλλά για τα παγκόσμια δεδομένα, θα δοθεί με προαπαιτούμενα τη μέγιστη ισχυρή εποπτεία, τη δημιουργία ειδικού λογαριασμού κλπ. Οι παλινωδίες, η ασυμφωνία της περασμένης Τρίτης, η μεσοβέζικη λύση που επιλέχθηκε χτες, προφανώς και δεν κάνουν τους στόχους εφικτούς ή σίγουρους, ακόμα και αν ακολουθηθεί κατά γράμμα η συνταγή ή οι απαιτήσεις που φαίνονται εκ προοιμίου λανθασμένες.. Το παγκόσμιο οικονομικό κλίμα δεν μπορεί να προσφέρει σιγουριά μιας μέρας, πόσο μάλλον ορίζοντα πέραν της δεκαετίας. Ακόμα και η ίδια η ΕΕ δεν γνωρίζουμε αν θα υπάρχει στο χρονικό διάστημα αυτό. Η Ελλάδα δεν είναι το μεγαλύτερο αγκάθι. Ακολουθούν οι υπόλοιπες χώρες και όχι μόνο του νότου. Η ουσία και αυτό είναι το σημαντικό, είναι πως το χρηματοοικονομικό κομμάτι που μας αφορά και μάλιστα τόσο επιτακτικά «έκλεισε» χτες. Μόνο που αυτό δεν ήταν το τέλος αλλά η αρχή.

Από τις εκλογές μέχρι χτες το κεφαλαιώδες ζήτημα ήταν η δόση. Τα πάντα κινούνταν στο ρυθμό των αριθμών, της οικονομετρίας, και της προσθαφαίρεσης στη διαπραγμάτευση. Ακόμα και σήμερα, το μνημόνιο 3 και ο εφαρμοστικός νόμος αποτελούν δεσμεύσεις και όχι πράξεις. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί για την εφαρμογή τους; Όχι της πιστής ακολουθίας τους αλλά σε συνδιασμό με την εφαρμογή ενός σχεδίου αλλαγών όλης της κρατικής και κρατικοδίαιτης αντίληψης που μας ταλανίζει και κρατά στην υπανάπτυξη. Είναι το πολιτικό μας σύστημα φερέγγυο για να πείσει για αυτό; Θα ασχοληθεί επιτέλους με «παραγωγή» πολιτικής, αλλαγές σε όλη τη ΔΙΑΡΘΡΩΣΗ του, με σχέδιο και κυρίως «πάλη» με τον «εαυτό» του ή θα επαναπαυθεί στον τον κραταιό του λαϊκισμό και στη διατήρηση των καστών που το θρέφουν ακόμα κι αν γνωρίζει το ότι είναι εφήμερες;

Τέλος, είμαστε μήπως εμείς οι ίδιοι οι πολίτες συνειδητοποιημένοι για τις υποχρεώσεις μας ή καλύτερα πιστεύουμε πως έχουμε υποχρεώσεις ή η αναζήτηση των Βαρβάρων θα συνεχίσει να προσφέρει τη λύση;

Ερωτήματα που θα απαντηθούν άμεσα και θα κρίνουν το αν θα πάμε μπροστά ή αν η επόμενη «Μεγάλη Ιδέα» του έθνους θα είναι το Μνημόνιο 4… Μόνο που τότε θα είναι ήδη αργά..

13 Νοεμβρίου 2012

Μεταρρύθμιση: Ετεροκαθορισμός και δυστοκίες

Ενα εξαιρετικό άρθρο για προβληματισμό και τροφή για σκέψη. Απο το ιστολόγιο Left Liberal Synthesis

Με ένα τοπολογικό ορισμό , ο μεταρρυθμισμός, αφορά εκείνες τις φωνές οι οποίες εκπορεύονται από το λεγόμενο εκσυγχρονισμό, την περιφέρεια της Δράσης, εφαπτόμενες εστίες της Δημαρ, έντυπα όπως τα Νέα, το Protagon κλπ.Αγαπημένα θέματα του ρεύματος είναι τα κλειστά επαγγέλματα, τα προστατευμένα ταμεία, οι φόροι υπέρ τρίτων, οι μονοπωλιακές ΔΕΚΟ, οι τοπικισμοί, οι επιλεκτικές ανομικές συμπεριφορές κλπ.Με μια έννοια οικειοποιείται το σχέδιο Σημίτη στην ονομαστική του αξία, αποκαθαρμένη από τις δύσοσμες πλευρές της διαφθοράς των υποβρυχίων κλπ.
Στην συγκυρία των μνημονίων, το ρεύμα βρήκε σε αυτά μια ορθολογική πλευρά μετασχηματισμών τις οποίες επαινεί, ενώ προβάλει μια στάση ανοχής ή υπομονής απέναντι στις δυσβάσταχτες πλευρές της εσωτερικής υποτίμησης. Μια βασική ιδέα του ρεύματος είναι ότι οι επιπτώσεις στην κοινωνία είναι οδυνηρές γιατί ακριβώς οι μεταρρυθμίσεις υστερούν απελπιστικά. Μια υποτιθέμενη επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων θα μετρίαζε τον πόνο και θα μείωνε τον χρόνο επανεκκίνησης της οικονομίας. Μια άλλη ιδέα του ρεύματος είναι ότι μερικά τεχνικά στοιχεία του προγράμματος δεν είναι λάθος με πιο ορατό την μείωση του ελλείμματος. Το ρεύμα αυτό ευρίσκεται στην ακόλουθη συγκυρία :
·        Είναι σε απόσταση από τις λαϊκές ή λαικότροπες εκφράσεις δυσαρέσκειας για τα μέτρα.

·        Είναι αναγκασμένο να σιωπήσει ή να δυσανασχετεί περιορισμένα για τις κατασταλτικές πρακτικές που εφαρμόζονται.

·        Απευθύνεται για να εκφράσει κοινωνικά στρώματα με σχετική αντοχή στις οικονομικές επιπτώσεις της συγκυρίας.

·        Ευρίσκεται μονίμως κατεσπαρμένο σε διάφορα κόμματα εντεύθεν του Σύριζα και αενάως επαναφέρει ένα αίτημα συγκρότησης ενός ενιαίου φορέα.

Στατικός Ετεροκαθορισμός

Η αντιμετώπιση του ρεύματος από τους υπόλοιπους είναι η εξής:
Η λαϊκή δεξιά , οι Ανελ και η ΧΑ το θεωρούν ως έκφραση ενός κέντρώου , διεφθαρμένου " νεοφιλελευθερισμού" με κωδική αναφορά στο Σημίτη.
Η συριζαική κυρίαρχη άποψη , υιοθετεί μερικές τεχνικές πλευρές κάποιων μεταρρυθμίσεων, αλλά τις υποβιβάζει σε σχέση με προτεραιότητες της συγκυρίας και τις μεταθέτει χρονολογικά, ενώ αντιτίθεται σε πολλές. Η αντιμετώπιση του ρεύματος από δεξιά και αριστερά δημιουργεί εξ' αντανακλάσεως την εξής πλοκή:
Για να αποκρούσει την εκ δεξιών επίθεση και αυτοορίζεται κεντροαριστερό ή  φιλελεύθερο δεξιό. Για να οριστεί προς την εξ' ευωνύμων κριτική αυτορίζεται αντιλαικιστικό .Πρόκειται για ένα κυριολεκτικό ετεροκαθορισμό , οποίος .αποκαλύπτει και τις αδυναμίες του εγχειρήματος. Υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις όπου είναι φανερό ότι δεν έχουμε μια θετική κατάθεση ενός πολιτικού ή ιδεολογικού περιγράμματος, αλλά την δημιουργία ενός πολιτικού "τόπου" ό οποίος ορίζεται αρνητικά από δυσανεξία προς τις άγριες μορφές της παλαιολαικοδεξιάς και τα ανορθολογικά ή και αριστερίστικα ενίοτε στοιχεία της Συριζαικής πρότασης .Λόγω αυτού του ετεροκαθορισμού το ρεύμα αναγκαστικά οδηγείται στον ρόλο μιας "από τα κάτω " υποστήριξης του συνόλου των κυρίαρχων πολιτικών της συγκυρίας , τον οποίο μια συγκεκριμένη αριστερή ταξινόμηση ορίζει ως " ακραίο κέντρο".(1)

Η κεντρική ιδέα του ρεύματος ,ότι η αδράνεια να πραγματοποιηθούν ορισμένες μεταρρυθμίσεις επιτείνει το πρόβλημα, είναι εύλογη. Καμία κοινωνία του Ευρωπαϊκού Νότου δεν έχει αυτή την μορφή αποσάθρωσης , παρότι μαστίζονται από τα ίδια οικονομικά προβλήματα ,γιατί στην περίπτωση μας η αντίδραση στην λιτότητα γίνεται στο πεδίο του κατακερματισμού που οδηγεί σε αμυντικές στάσεις κατακράτησης του δικαιώματος εξαίρεσης.
Μεταρρυθμιστικές δυστοκίες

Α.-Οι μεταρρυθμίσεις που είναι μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο με τη βοήθεια ενός αστικού παραδείγματος, μιας ενεργού συμμετοχής ενός μέρους των "πάνω". Με μια συμβατική ταξινόμηση ας πούμε ότι αστικές δυνάμεις από το χώρο της παραγωγής, της οικονομικής εξωστρέφειας, της καινοτομίας είναι οι οιονεί σύμμαχοι. Αντιθέτως αστικές δυνάμεις με ενδιαφέρον στις κρατικές χρηματικές ροές, τα de facto ολιγοπώλια, έχουν συμφέρον να διαιωνίζεται ένα καθεστώς εξαιρέσεων και κατακερματισμού εντός της εργασίας γιατί συνεχίζεται μια γενική ιδέα της "ειδικής μεταχείρισης" .Ωστόσο αν μπορούσαμε να αποτιμήσουμε ρεύματα και συσχετισμούς εντός των κυρίαρχων Ελιτ μπορούμε εκτιμήσουμε υπερισχύουν όσοι λειτουργούν και επιβιώνουν , κατά τεκμήριο, ακριβώς λόγω απουσίας μεταρρυθμίσεων. Η πολιτιστική αλλεργία των μεταρρυθμιστών προς τις λαικότροπες μορφές ενός χύδην αντιπλουτοκρατικού ρεπερτορίου, δεν τους επιτρέπει να συγκροτήσουν ένα συγκροτημένο αντιμονοπωλιακό αντικορποραστικό λόγο τυπικής φιλελεύθερης μορφής .Αναγκαστικά έχουμε φωνές, ιδέες, συνθήματα κλπ που προωθούν τη μεταρρύθμιση χωρίς το στοιχείο της κριτικής προς τις αστικές ανεπάρκειες .Χωρίς ένα σαφές αντικορπορατιστικό μέτωπο ,το μεταρρυθμιστικό ρεύμα προσιδιάζει προς μια συντηρητική έκφραση που παριστάνει την φιλελεύθερη.

Β.- Το ζήτημα αυτό δημιουργεί ένα δευτερογενές πρόβλημα: Την αδυναμία του να αφηγηθεί στους ήδη πληττόμενους από την κρίση ένα συνεκτικό σχέδιο όπου συνδέονται οι μεταρρυθμίσεις με την ανάκαμψη. Ενώ ο χονδροειδής αντιπλουτοκρατικός λόγος μπορεί να υποσχεθεί άμεση και απτή μεταφορά πόρων από τους λίγους στους πολλούς, ο μεταρρυθμιστικός λόγος υπονοεί απλώς πως οι μεταρρυθμίσεις διευκολύνουν έμμεσα την ανακατανομή. Το ζήτημα επιδεινώνεται καθώς οι μεταρρυθμίσεις ενίοτε συγκρούονται απ' ευθείας με ομάδες από το σύνολο των " πολλών".

Γ.-Ένα μεγάλο πλέγμα των ορθολογικών και εύλογων μεταρρυθμίσεων είναι μέρος των μέτρων λιτότητας του μνημονίου. Με την αναπόφευκτη πόλωση που παίρνει τη μορφή κατασταλτικών μέτρων, οι μεταρρυθμίσεις γίνονται μέρος ενός ευρύτερου πολιτικού εξαναγκασμού. Η ευρεία νομιμοποίηση που απαιτείται διαχέεται μέσα στην γενική αίσθηση έντασης και αντιμαχίας, και τα αμυντικά αντιμεταρρυθμιστικά επίδικα γίνονται αιτήματα με πολλούς συμμάχους .

Χωρίς αστικά παραδείγματα, χωρίς μεγάλα ακροατήρια , εύκολα μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί ο λόγος αυτός τελικά φαίνεται να λειτουργεί απλά ως μια έλλογη συνηγορία των εκάστοτε αποσπασματικών μεταρρυθμιστικών πολιτικών του μνημονίου .Ταυτόχρονα το ρεύμα χαρακτηρίζεται από ένα παθολογικό αντισυριζαισμό πέραν των αντικειμενικών αγκυλώσεων του τελευταίου. Ωστόσο υπάρχουν και συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις όπου έχει δημιουργηθεί ένας ιδιότυπος καταμερισμός εργασίας με στοιχεία ετεροχρονισμού : οι μεταρρυθμιστές προβάλλουν τις μεταρρυθμίσεις που ο Σύριζα υπόσχεται να πραγματοποιήσει αφού λύσει με διαδικασία τομής το δημοσιονομικό.

Στις πιο κλασσικές αριστερές αναγνώσεις το μεταρρυθμιστικό ρεύμα είναι η αιχμή του δόρατος του λεγόμενου " νεοφιλελευθερισμού" .Στις πιο διεισδυτικές επεξεργασίες μερικά αιτήματα θεωρούνται εύλογα αλλά χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα εφαρμογής των πιο σκληρών πολιτικών λιτότητας. Με το κοινωνικό περιβάλλον σε δυναμική κατάρρευσης , ομάδες που θίγονται από "εύλογες " μεταρρυθμίσεις καταφεύγουν στην προστασία του Σύριζα όπου βρίσκουν άλλοτε φιλόξενη άλλοτε αμήχανη αλλά ποτέ ρητή απορριπτική στάση.
Στο τοπίο λοιπόν αυτό , τα εύλογα λογικά αιτήματα της μεταρρύθμισης ευρίσκονται έωλα. Όσοι τα υποστηρίζουν είναι σχετικά ασύμμετροι, και όσοι αντιμάχονται ή τα αναβάλουν είναι αρκετά ισχυροί. Αυτομάτως οι μεταρρυθμίσεις πραγματοποιούνται με τυπικές οριακές πλειοψηφίες χωρίς μεγάλη νομιμοποίηση.

Το ενιαίο κόμμα των μεταρρυθμίσεων: μια αντιμεταρρυθμιστική ιδέα.

Εντός του μεταρρυθμιστικού ρεύματος κυκλοφορεί μια επικίνδυνη ιδέα: Να ταυτιστεί η μεταρρύθμιση με τον κεντρώο χώρο και δημιουργηθεί ένας πολιτικός φορέας των απανταχού μεταρρυθμιστών.

Ας δούμε γιατί το μεταρρυθμιστικό εγχείρημα είναι εξ´ ορισμού διακομματικό ,διαταξικό, γιατί δεν ανήκει στο επίπεδο της πολιτικής πόλωσης δεξιά αριστερά ως ένας άλλος αντίπαλος στο παίγνιο μηχανικού αθροίσματος .
Το μεταρρυθμιστικό εγχείρημα αφορά το πλαίσιο , τους τρόπους , τις μορφές που παίρνει η πολιτική αντιπαλότητα ως έκφραση ταξικών ,πολιτιστικών, τοπικών ,έμφυλων ,γλωσσικών και πάσης φύσεως διαφόρων που αναδύονται εντός της κοινωνίας. Ο εκσυγχρονισμός δεν ακυρώνει συγκρούσεις ,ασυμμετρίες , ατέλειες, αλλά τοποθετεί ένα επίπεδο έκφρασης τους όπου οι δυνάμεις της εργασίας συγκρουόμενες ,έχουν τις λιγότερες περιττές αναλώσεις. Διαφάνεια, αξιοκρατία ,φορολογία, ατομικά δικαιώματα, ειρηνική συνύπαρξη , ανοικτά επάγγελμα ,έλλογη αναλογική διαχείριση των κοινών πόρων είναι μερικά από τα προτάγματα της μεταρρυθμιστικής συγκυρίας. Η μεταρρύθμιση δεν είναι συμβιβασμός για το επίδικο της ιστορικής πόλωσης " δεξιά - αριστερά " ως τοπολογικά κεντρώα πολιτική αλλά επιλογή για το επίπεδο για τον τόπο για τη μορφή που θα πάρει η σύγκρουση των επίδικων.
Ένας κεντρώος ενιαίος μεταρρυθμισμός είναι υποκριτικός γιατί αποσιωπά την συγκρουσιακή φύση των μεταρρυθμίσεων. Αντιστοίχως ένας παθολογικός αριστερός αντιμεταρρυθμισμός είναι "δεξιός" γιατί καλλιεργεί και επαινεί την ιδεολογία της "ειδικής περίπτωσης" , της εξαίρεσης που είναι η συστημική και θεσμοποιημένη βούληση για διαχωρισμό από τους "κάτω" . Εναντίον των μεταρρυθμίσεων ευρίσκονται τυπικά λαικοδεξιές δυνάμεις με ισχύ στις κρατικές δομές. Κλειστά επαγγέλματα, προνομιακά συνταξιοδοτικά ταμεία, τοπικισμοί " έξω από την πόρτα μου" υδρεύουν , τροφοδοτούν, αναζωογονούν το ρεύμα ενός δεξιότροπου και δεξιόμορφου ρεύματος με μεγάλη επιρροή σε όλη την κοινωνία. Η ισχύς του ρεύματος δεν είναι αριθμητική , δημοσκοπική αλλά ιδεολογική. Επεκτείνεται πέραν της δεξιάς μέσω της βασικής μορφής που οικοδομεί τις αντιρρήσεις του για το μεταρρυθμισμό: «γιατί αυτός και όχι εγώ» Η επικρατούσα λογική στον Σύριζα , πρώτα το μνημόνιο μετά οι ενοποιήσεις των ταμείων είναι ο ιδεολογικός ιός το οποίο θα ανιχνεύσει ως κυβέρνηση στο σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων του όταν τους δει ως επιτροπές διαμαρτυρίας στα διάφορα υπουργεία.

Ο μεταρρυθμίσμός πρέπει να είναι διακομματικός γιατί ακριβώς κατανοεί την διαφορά επιπέδου , τάξεως των διαφορετικών επίδικων που αναδύονται στην ελληνική κοινωνία.

(1)Η θεωρία του ακραίου κέντρου είναι η ανταπάντηση στη θεωρία των δύο άκρων , και είναι εξ' ίσου επικίνδυνη. Η θεωρία των δύο άκρων σκοπίμως ταξινομεί ως ισοδύναμη τη ιδεολογικοποιημένη γυμνή φασιστική βία με τις ανορθολογικές πλευρές λαϊκών εκφράσεων που προέρχονται από μια γενικευμένη πολιτιστική παράδοση ανομίας .Η θεωρία του ακραίου κέντρου σκοπίμως ενσωματώνει εντός του σώματος των πολιτικών λιτότητας, όσες πολιτικές στοιχειώδους εκσυγχρονισμού δημιουργούν δυσανεξία σε συλλογικότητες και σύνολα. Για κάποιους η δολοφονία μετανάστη από συμμορία είναι ισότιμη με τις αντιδράσεις στην Κερατέα, και για άλλους η κατάργηση ολοφάνερων επιλεκτικών , κατ' εξαίρεση , κρατικών προστασιών είναι ισότιμη με τη μείωση των συντάξεων αναπηρίας.

8 Νοεμβρίου 2012

Ψήφιση Μεσοπρόθεσμου. Το τέλος της ανοχής απέναντι σε ΟΛΟΥΣ..

Τα μέτρα πέρασαν, το μεσοπρόθεσμο ψηφίστηκε και ο πολύτιμος χρόνος «αγοράστηκε». Όλο αυτό το διάστημα –χωρισμένοι στα δύο όπως πάντα- επιχειρηματολογούσαμε άλλοι υπέρ και άλλοι κατά της υπερψήφισης. Για όσους επιχειρηματολογούσαμε υπέρ, η υπερψήφιση ήταν το τέλος μιας διαδικασίας. Χωρίς να ανήκουμε σε «σκοτεινά» κέντρα, χωρίς να είμαστε τραπεζίτες και ότι άλλο μπορεί να εμπεριέχει η αγαπημένη μας συνομοσιολογία, χωρίς να είμαστε βολεμένοι ή έξω από την οικονομική καταιγίδα της κρίσης, προβάλαμε την ανάγκη αποφυγής της άμεσης χρεοκοπίας. Όχι με την ίδια λογική των προηγούμενων ψηφοφοριών «τελεσιγράφων» αλλά βλέποντας μια ακτίνα αισιοδοξίας πως κάτι αλλάζει στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερικανική θέση όσων αφορά το Ελληνικό χρέος, θα ήταν εγκληματικό να προβούμε σε πράξη αυτοχειρίας. Βρεθήκαμε αντιμέτωποι με φίλους και όλους όσους είχαν την άποψη πως τα μέτρα αποτελούν το κύκνειο άσμα μιας κοινωνίας που παραπαίει χωρίς ουσιαστικά να διαφωνούμε ούτε για τη σκληρότητα και την αδικία, ούτε για την καθόλου απίθανη αναποτελεσματικότητα τους. Όλοι μας βιώνουμε την ίδια κατάσταση και δεν εθελοτυφλούμε. Πιστέψαμε απλά και πιστεύουμε στην τελευταία ευκαιρία ΑΜΕΣΗΣ αλλαγής αυτού του ελεεινού κρατικού πελατειακού και γραφειοκρατικού μορφώματος που αποτελεί τη ρίζα του κακού, πολύ μεγαλύτερη από τα όποια οικονομικά παιχνίδια του παγκόσμιου κερδοσκοπικού συστήματος. Πιστέψαμε και πιστεύουμε πως αν έστω και με το πιστόλι στον κρόταφο καταφέρει να γίνει αυτή η αλλαγή, είναι τόσο μεγάλο το κέρδος –οικονομικό και κοινωνικό – που θα μπορέσει να υπερβεί και να αποκαταστήσει πολύ πιο γρήγορα τις αδικίες στη συμμετοχή των βαρών που από συμμετοχή έγινε αφαίμαξη των κοινωνικών στρωμάτων μιας και τα τελευταία 3 χρόνια το μοναδικό πολιτικό έργο ήταν το μάζεμα χρημάτων με οποιοδήποτε κόστος από τους πολλούς για να έχουν λιγότερες απώλειες οι πελατειακές σχέσεις.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία υπεράσπισης αλλά και μεγάλης εσωτερικής υπέρβασης βρεθήκαμε μόνοι μας. Με τον κίνδυνο ταύτισης με ΝΔ και Πασόκ, τους εφευρέτες και υπαίτιους για τη σημερινή κατάσταση. Η ΔΗΜΑΡ –για κάποιους από εμάς ο εταίρος της Κυβέρνησης που πιθανά να αποτελούσε την πιο κοντινή έκφραση μας στο κυβερνητικό σχήμα μιας και δεν κουβαλούσε «βαρίδια» διακυβέρνησης- όχι μόνο δεν στάθηκε στο ύψος των προσδοκιών μας, αλλά την ύστατη στιγμή έδειξε πως δεν μπορεί να υπερβεί τις φαντασιακές της αριστερές αγκυλώσεις, ούτε να αντέξει το βάρος να ηγηθεί και να εκφράσει μια Ευρωπαϊκή αριστερή προοπτική ως κομματικός χώρος.

Τα μέτρα λοιπόν πέρασαν και υπερψηφίστηκαν και η επόμενη μέρα μας βρίσκει πλέον απέναντι από όλους.

- Από την Κυβέρνηση σε οποιαδήποτε καθυστέρηση προώθησης των αλλαγών που πλέον επιβάλλονται, όχι από το κάθε μεσοπρόθεσμο αλλά από την επιβίωση του κράτους. Απέναντι σε οποιαδήποτε πράξη συντεχνιακής ή συνδικαλιστικής εξαίρεσης ή απαίτησης στο βωμό της πάλε ποτέ πελατειακής ψηφοθηρίας. Απέναντι σε οποιαδήποτε ανοχή σε πιέσεις των κομματικών στελεχών που παραμένουν προσκολλημένα στις πατροπαράδοτες πρακτικές. Απέναντι σε οποιαδήποτε μορφής αδιαφάνεια ή χαριστική ρύθμιση σε οποιονδήποτε έχει συνδιαλλαγή με το κράτος. Απέναντι σε οποιαδήποτε οικολογική ή καταστροφική ρύθμιση στο βωμό του άμεσου. Απέναντι σε κάθε τι που συντηρεί το μόρφωμα. Απέναντι σε οποιαδήποτε συνέχιση πειραμάτων και υποβάθμισης του εκπαιδευτικού συστήματος. Το μέλλον χτίζεται και χωρίς την παιδεία ως βασικό πυλώνα καμία αλλαγή δεν μπορεί να ευδοκιμήσει.

- Από τους συνδικαλιστές και κάθε είδους εκπροσώπων τάξεων που επιθυμούν την παραμονή στον παράδεισο των προνομίων τους. Είμαστε πολίτες μιας χώρας και όχι ενός τομέα είτε λέγεται δημόσιος, είτε ιδιωτικός είτε επιχειρηματικός είτε οποιαδήποτε επαγγελματική ονομασία έχει.

- Από όλους εκείνους που εκμεταλλεύονται την οικονομική εξαθλίωση και κατάσταση του κοινωνικού ιστού της χώρας και προωθούν τις συντηρητικές, εθνοκεντρικές και θεοκρατικές τους εμμονές. Η Ελλάδα πρέπει να γίνει επιτέλους ένα Ευρωπαϊκό κράτος σύγχρονο με σεβασμό στη διαφορετικότητα και τις ανθρωπιστικές αξίες και να αποκοπεί από την υστερική της εθνοφοβία. Είτε έναντι των ισχυρών που θεωρεί πως την επιβουλεύονται είτε έναντι των πολιτών των αδυνάτων που βλέπει ως θύτες ενώ είναι θύματα.

- Από την αντιπολίτευση σε κάθε προσπάθεια καπελώματος, υπόθαλψης και μποϊκοτάζ και κυρίως απέναντι σε οποιαδήποτε μορφής πρόταση ανυπακοής στη νομιμότητα. Απέναντι σε όλα εκείνα που έχουμε μέχρι σήμερα συνηθίσει και αποδεχτεί ως αντιπολιτευτική τακτική της άρνησης των πάντων ή της δημιουργίας χάους. Τα ψέματα έχουν τελειώσει για όλους. Ο λαϊκισμός, το χάιδεμα και το μόνιμο αντί, δεν αποτελούν πολιτική θέση αλλά ανάχωμα σε ότι μπορεί να φέρει πρόοδο. Κανείς δεν είναι φορέας της μοναδικής αλήθειας και αν παλιότερα είχαμε την πολυτέλεια να πληρώνουμε τέτοιες τακτικές σήμερα ο αγώνας είναι επιβίωσης. Αντιπολίτευση σημαίνει έλεγχος, προτάσεις, απτό και εφαρμόσιμο εναλλακτικό σχέδιο. Κανείς δεν είναι περισσότερο πατριώτης από τον άλλο και κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών.

- Τέλος ακόμα και από εμάς τους ίδιους και τις «συνήθειες» μας. Εμείς είμαστε το κράτος, εμείς εκλέγουμε, εμείς συναλλασσόμαστε. Οι υποχρεώσεις μας δεν σταματούν στην φορολογική μας επιβάρυνση αλλά είναι καθημερινές τόσο στο δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό μας βίο.

Τα μέτρα λοιπόν πέρασαν, η εφαρμογή τους θα δοκιμαστεί όπως θα δοκιμαστούν και οι αντοχές μας. Αυτό που δεν δοκιμάζεται πλέον είναι η ανοχή. Και αυτή έχει εξαντληθεί για όλους..

ΥΓ. Η χρησιμοποίηση του πρώτου πληθυντικού δεν έχει να κάνει με έκφραση ομάδας ή ρεύματος. Το blog είναι προσωπικό, όπως και οι απόψεις μου. Το τελευταίο διάστημα σε όλη τη συζήτηση περί μέτρων βρεθήκαμε αρκετοί από άλλες αφετηρίες με μια κοινή συνισταμένη στους προβληματισμούς μας. Δεν επιδιώκω να εκφράσω κανέναν πλην εμού. Πιστεύω όμως πως το όραμα μας πλέον είναι κοινό. Ειδικά σε όσους νιώθουμε «αδέσποτοι», «προδομένοι» και χωρίς κομματική στέγη ή με κομματική αλλά γεμάτη τρύπες μου μπάζουν απόνερα...

4 Νοεμβρίου 2012

Η ψήφος της Τετάρτης. Ελπίδα ή φόβος; Μια απόφαση που καλούμαστε να πάρουμε εμείς και όχι όσοι ψηφίσουν.


Μπορείς να θεωρείς τις δανειακές συμβάσεις, τις απαιτήσεις της τρόικας και των δανειστών απαράδεκτες αλλά να σε κυριεύει ο φόβος του να μην ψηφιστούν τα μέτρα; Στη χώρα που η μικρή σύγχρονη ιστορία της είναι γεμάτη από διχασμούς και δίπολα μάλλον όχι. Μπορείς να πιστεύεις πως η σημερινή ευρωπαϊκή ένωση και νομισματική ενοποίηση κάθε άλλο από ενωμένη και υπέρ της αλληλεγγύης των μελών της λειτουργεί αλλά να μη θέλεις να φανταστείς τη χώρα σου εκτός του ευρωπαϊκού κόλπου: Στη χώρα που οι πολίτες της θεωρούν πως οι ξένοι ευθύνονται για όλα τα δεινά της και της χρωστούν προπατορικά, όχι. Τέλος, μπορείς να πιστεύεις πως το μνημόνιο θα έπρεπε να έχει εφευρεθεί από εμάς πριν μας το επιβάλουν οι δανειστές μας; Στο κράτος που οι πολίτες του ενώ δηλώνουν πως για τη σημερινή κατάσταση φταίει το σαθρό και χρεοκοπημένο μοντέλο λειτουργίας του τα τελευταία τριάντα χρόνια την ίδια στιγμή ονειρεύονται να επιστρέψουν σε αυτό, σίγουρα όχι.

Στην ψηφοφορία της τετάρτης διακυβεύονται πολλά και τίποτα. Όσο οξύμωρο και αν διαβάζεται η καταστροφή που θα φέρει η επίσημη πτώχευση μπορεί να έρθει είτε άμεσα καταψηφίζοντας το πακέτο μέτρων, είτε σε σύντομο χρονικό διάστημα μιας και η υπερψήφιση τους δεν σημαίνει πως θα σταματήσουμε να βουλιάζουμε. Ευκαιρία προσφέρει και χρόνο που με τους υπάρχοντες συσχετισμούς στην Ευρώπη - ακόμα και ο Ολάντ που στα καθ ημάς υπερβολικά όπως πάντα πανηγυρίσαμε την εκλογή του περισσότερο από τους Γάλλους.. συμφωνεί- είναι η τελευταία. Με βάση αυτό ψηφίσαμε εξάλλου στις τελευταίες εκλογές. Με το ίδιο δίλλημα και τα ίδια ερωτήματα.

Στο μεσοδιάστημα που ακολούθησε από τότε η Κυβέρνηση λειτούργησε ως "ειδικού σκοπού". Μετά τις παλινωδίες στην "εξεύρεση" Υπουργού Οικονομικών, ολόκληρο το κυβερνητικό έργο περιγράφεται με δύο λέξεις. "Διαπραγματεύσεις" και "Eξαγγελίες". Επικοινωνιακά ονομάστηκε ως "επανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας της χώρας" μόνο που αυτή δεν κερδίζεται με λόγια αλλά με έργα. Στην πράξη, οι εξαγγελίες και το νομοθετικό έργο αναλώθηκαν σε σχέδια, επιτροπές, αναβολές και μεταθέσεις για μετά τη συμφωνία με την τρόικα. Δύο πράγματα όμως είναι εύκολο να διαφανούν. Το πρώτο -εύλογο για τα πολιτικά μας ήθη- είναι πως η απόδοση ευθυνών αναστέλλεται για τις καλένδες και περιορίζεται στο πρόσωπο του Άκη Τσοχατζόπουλου. Το δεύτερο πως η διάθεση αντίστασης στις χρόνια εξαιρούμενες κάστες των προνομιούχων, σε ότι αφορά την κατανομή των βαρών, και στις συντεχνίες του υπερτροφικού, γραφειοκρατικού και παθογόνου δημοσίου είναι από ελάχιστη έως μηδαμινή. Κι αν σε κεντρικό επίπεδο μπορεί να έχει υπάρξει σε ελάχιστους μεμονωμένη διάθεση, σε επίπεδο βουλευτών, γεν. γραμματέων και κομματαρχών τα πράγματα παραμένουν παγιωμένα. Στήριξη στους συνδικαλιστές μας, και βόλεμα στο μέτρο που οι δύσκολες συνθήκες επιτρέπουν.

Η ίδια η διαπραγμάτευση κινήθηκε σε αυτόν τον άξονα. Εξαγγέλλουμε πως θα κάνουμε όσο το δυνατόν λιγότερες οριζόντιες περικοπές μιας και δεν μπορούμε λόγω της κατάστασης να τις αποφύγουμε, μπορούμε όμως να εξαιρέσουμε από τις προτάσεις μας τα συντεχνιακά δικαιώματα των "ευγενών". Δαιμονοποιώντας την τρόικα όταν δεν έχουμε ακόμη την απάντηση στο πόσοι είναι οι οργανισμοί του Δημοσίου, πόσοι πληρώνονται από αυτούς και σε ποιά υπουργεία ανήκουν.

Η ψήφος της Τετάρτης είναι πολύ σημαντική αλλά μόνο με την προϋπόθεση την επόμενη κιόλας μέρα η αδύναμη από πλευράς συσχετισμών και πλειοψηφίας κυβέρνηση - και σίγουρα πολύ πιο αδύναμη μετά την Τετάρτη- καταφέρει να κάνει τόσες τομές όσες δεν έγιναν εδώ και 50 χρόνια. Με τεράστιο πολιτικό κόστος αλλά ως η μόνη ελπίδα. Όχι μόνο σε επίπεδο αλλαγής πολιτικής αλλά κυρίως νοοτροπίας και αλήθειας και γκρεμίσματος των ελληνικών μύθων.

Γιατί είναι μύθος πως η ιδιωτικοποίηση ενός δημόσιου φορέα αποτελεί ξεπούλημα. Από τη στιγμή που δεν ανήκουμε-τουλάχιστον θεωρητικά..- σε σοβιετικού τύπου οικονομία , το κράτος ωφελείται και έχει έσοδα μέσω της φορολογίας τόσο των κερδών όσο και των μερισμάτων μιας εταιρίας είτε του ανήκει είτε όχι. Απεναντίας ξεφορτώνεται το μισθολογικό κόστος. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια εταιρία που να ανήκει στο δημόσιο και λειτουργεί με υγεία και κέρδη -αυτό θα ήταν το ιδανικό άλλωστε για όσους δεν είμαστε λάτρεις της "ελεύθερης αγοράς"- μόνο που με τα ευχολόγια και την ουτοπία δεν αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί. Είναι μύθος πως το κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει ελεγκτικά. Και η τεχνολογία, και το στελεχιακό του δυναμικό το επιτρέπει. Αυτό που χρειάζεται είναι η αλλαγή της έννοιας της συνδιαλλαγής. Μόνο που αυτό όσο αυτονόητο κι αν ακούγεται αποτελεί τον πόλεμο με τη συνδιαλλαγή, το βασικό μέχρι σήμερα πυλώνα της οικονομικής μας ζωής. Οι εφορίες για παράδειγμα είναι για να ελέγχουν και όχι για να δέχονται το κοινό να εξυπηρετείται, να πληρώνει, και να συναλλάσσεται. Το ίδιο και οι πολεοδομίες και όλοι οι φορείς ελέγχου και εσόδων. Θα μπορούσαν να αναφερθούν δεκάδες μύθοι που μας συνοδεύουν και μας έχουν καταστήσει υπανάπτυκτους τόσο οικονομικά όσο και πολιτισμικά μιας και η διαφθορά δείγμα πολιτισμού είναι. Το ερώτημα όμως που διακυβεύεται είναι το εξής.

Θα καταφέρουμε να περάσουμε τις συμπληγάδες μας; Θέλουμε να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στα θαύματα και τα ευχολόγια; Θέλουμε να συνεχίσουμε να επικροτούμε τον εκάστοτε λαϊκιστή μεσσία που μας χαϊδεύει τα αυτιά χωρίς λύσεις και με μόνη πολιτική τον εκβιασμό στους δανειστές πως "εσείς θα χάσετε αν δεν πληρώσουμε αυτά που έχουμε πάρει δεσμευόμενοι με την υπογραφή μας; " Λογικό επιχείρημα για τους εκβιασμούς στη νύχτα ή ακόμα και στο πως λειτουργεί η συνδιαλλαγή κράτους - πολιτών μέχρι σήμερα στα καθ ημάς. Μόνο που σε κανένα φορέα στον πολιτισμένο κόσμο δεν μπορεί να λειτουργεί ως επιχείρημα, πόσο μάλλον όταν είναι κρατική θέση.

Θα καταφέρουμε να βγούμε από τα αδιέξοδα που δημιουργήσαμε; Την απόφαση δεν θα την πάρουν οι βουλευτές που θα ψηφίσουν την Τετάρτη. Θα την πάρουμε εμείς οι ίδιοι. Είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε νοοτροπία; Το κράτος δεν αποτελείται από κάτι απρόσωπο και ξένο αλλά από εμάς τους ίδιους. Τα μέτρα δεν θα φέρουν λύση -πολλά από αυτά άλλωστε κινούνται στον αντίθετο δρόμο- θα μας δώσουν όμως χρήμα για να αποφύγουμε τη διάλυση και τον απειροελάχιστο χρόνο να δημιουργήσουμε τις υποδομές για να μάθουμε να παράγουμε περισσότερα από ότι ξοδεύουμε για να μην είμαστε το πειραματόζωο στα χέρια της κάθε τρόικας και του κάθε δανειστή. Αν ξεπεράσουμε το σκόπελο μετά μπορούμε να συζητήσουμε για όλα τα φαιδρά που έχουμε υποστεί -με τεράστιες δικές μας ευθύνες- από τους δανειστές μας, από τους πολιτικούς που εκλέγαμε, από τα χρηματοοικονομικά κερδοσκοπικά και καιροσκοπικά κέντρα, από ότι μας ταλάνισε και μας ταλανίζει . Μπορούμε να μιλήσουμε για το μοντέλο ανάπτυξης που ιδεολογικά μας προσδιορίζει, για το δρόμο που θέλουμε να πάρουμε. Όταν όμως είσαι στην εντατική το όνειρο και ο αγώνας είναι να ξεφύγεις από το κίνδυνο όχι να αλλάξεις το παγκόσμιο σύστημα υγείας. Ο «Θάνατος» δεν φέρνει μόνο περεταίρω φτώχεια και πλήρη διάλυση της κοινωνικής συνοχής. Φέρνει και περεταίρω άνοδο των άκρων που ήδη βιώνουμε. Φέρνει κίνδυνο της ίδιας της κουτσουρεμένης μας δημοκρατίας. Φέρνει φόβο και όχι ελπίδα. Και η κατάσταση μετά δεν θα μας επιτρέπει την πολυτέλεια να φωνάζουμε όπως πάντα πως μας φταίνε όλοι οι άλλοι..

3 Νοεμβρίου 2012

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ Κ.Ε. ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ

Μια επιστολή του Ευθύμη Δημόπουλου μέλους της ΔΗΜΑΡ απο το blog του Φίλου Λεωνίδα Καστανά Μή μαδάς τη Μαργαρίτα. Γιατί οι φωνές που έχουν συναίσθηση πρέπει να ακούγονται.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Η τρικομματική κυβέρνηση που προέκυψε μετά από μια διπλή, πολιτικά φορτισμένη αλλά και οικονομικά επώδυνη, εκλογική αναμέτρηση έχει καταφέρει πολλά. Διέσωσε τη χώρα από τον εφιάλτη της ακυβερνησίας και του κοινωνικού αλληλοσπαραγμού. Κρατάει έτσι ζωντανό τον αδύναμο κρίκο της ευρωζώνης, συμβάλλοντας με τις μικρές της δυνάμεις στην εργώδη προσπάθεια για ενιαία πολιτικά και οικονομικά Ευρώπη ενώ ταυτόχρονα αντιστέκεται στη διαλυτική επίδραση του τυχοδιωκτικού απομονωτισμού, του διογκούμενου ευρωσκεπτικισμού αλλά και του εκλεκτικού ευρωπαϊσμού του Βορρά. Διαπραγματεύεται με τους εταίρους - πιστωτές, μελετώντας και προτείνοντας χωρίς φωνασκίες, ακροβασίες και λεονταρισμούς. Επιπλέον, ακόμη και αν επιβιώνουν φαινόμενα φαυλότητας και αναξιοκρατίας, εγκαινιάζει ένα νέο πολιτικό παράδειγμα κυβέρνησης και διοίκησης, πλάθοντας τη συναίνεση σε μια χώρα με παράδοση πολιτικής εξαλλοσύνης και διχασμών. Μπαίνουν έτσι οι βάσεις για μια άλλη ποιότητα πολιτικού συστήματος και συσσωρεύεται πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο. Η ηρεμία επιστρέφει σιγά σιγά στην ελληνική καθημερινότητα. Η κοινωνία φαίνεται να ανασαίνει προσωρινά από το ψυχόδραμα των δύο τελευταίων χρόνων. Το λόμπυ της δραχμής και των προνομίων του παλαιού καθεστώτος στριμώχνεται. Η χαμένη αξιοπιστία της χώρας αποκαθίσταται. Η συμβολή της ΔΗΜΑΡ και προσωπικά του προέδρου Φ. Κουβέλη σε αυτή την επιτυχία είναι θεμελιώδης.
Αγαπητοί σύντροφοι, αγαπητέ πρόεδρε, αυτές τις κατακτήσεις πρέπει να τις διαφυλάξουμε πάση θυσία.
Απευθύνω λοιπόν προς εσάς έκκληση:
Ψηφίστε τα μέτρα του νέου Μνημονίου γιατί η προσπάθεια της χώρας δεν μπορεί να τελεσφορήσει χωρίς ευρωπαίους συμμάχους. Σύμμαχοί μας σε αυτή τη φάση δεν αρκεί να είναι οι indignados που διαδηλώνουν στις ευρωπαϊκές πλατείες. Ως κράτος χρειαζόμαστε τη συμμαχία άλλων ευρωπαϊκών κρατών, κυβερνήσεων και κοινοβουλίων. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμιά ευρωπαϊκή κυβέρνηση από τη Μέρκελ μέχρι το Μόντι, από τον Ολάντ μέχρι τον Ραχόι, από τους Ολλανδούς μέχρι τους Πορτογάλους που θα στέρξει να μας υποστηρίξει αν καταψηφίσουμε τα μέτρα. Δυστυχώς, ένα μεγάλο τμήμα της μεσαίας τάξης των πλεονασματικών οικονομιών της Ευρώπης δεν δείχνει διατεθειμένο να αποδεχθεί οικονομικές παραχωρήσεις στις χώρες του Νότου, αν αυτές δεν τηρήσουν κατά γράμμα τις δεσμεύσεις τους για λιτότητα και συρρίκνωση του χρέους. Αυτοί οι πληθυσμοί αποτελούν πολύ σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος των χωρών τους και οι πολιτικές τους ηγεσίες δε θα ρισκάρουν σε καμία περίπτωση να τις αγνοήσουν. Χαρακτηρίστε αυτές τις αντιλήψεις πολιτικό κυνισμό, πολιτική μυωπία, πείτε της προϊόν του εθνολαϊκισμού που έχουν επιβάλλει έντυπα όπως η Bild, σε κάθε πάντως περίπτωση αυτό είναι το περιβάλλον. Επομένως, δεν μπορούμε μόνοι μας στην παρούσα φάση να επιβάλλουμε ένα συγκρουσιακό μοντέλο διαπραγμάτευσης βασισμένο σε κόκκινες γραμμές και υπερήφανα όχι. Θα απομονωθούμε τάχιστα. Μένοντας όμως στο ευρωπαϊκό τραπέζι των αποφάσεων, μπορούμε να ελπίζουμε βάσιμα πως σε ένα μικρό βάθος χρόνου και υπό την πίεση γενίκευσης της κρίσης αυτή η χρονοβόρα ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα των παρατεταμένων διεργασιών, των διαρκών διαπραγματεύσεων, των ανεπαίσθητων συγκλίσεων θα μας οδηγήσει σε ένα ξέφωτο συμβιβασμού ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο. Τότε η Ευρώπη θα ξεπεράσει την κρίση, τότε η ευρωζώνη θα αρχίσει να συμπεριφέρεται ως ενιαία ευρωπαϊκή οικονομία και εμείς θα είμαστε μέσα σε αυτή.
Ψηφίστε τα μέτρα του νέου Μνημονίου ακόμη και αν η κατάργηση του επιδόματος γάμου και η ακύρωση της επεκτασιμότητας της συλλογικής σύμβασης περικόπτουν το εισόδημα των μισθωτών και υπονομεύουν κατακτήσεις της εργασιακής νομοθεσίας. Μπορούμε διαφυλάσσοντας την πολιτική σταθερότητα στη χώρα μας, παραμένοντας στην Ευρώπη και πραγματοποιώντας την κρίσιμη μεταρρύθμιση του κράτους να προσφέρουμε στον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα στους κοινωνικά αδύναμους πραγματικά «ισοδύναμα» που θα τον βγάλουν από το φαύλο κύκλο της ύφεσης και της ανεργίας. Ας οραματιστούμε μετά από ορισμένα χρόνια μια Ελλάδα όπου οι σημερινοί έφηβοι και αυριανοί πολίτες δεν θα πληρώνουν φακελάκι στην πολεοδομία και στα νοσοκομεία. Ας πιστέψουμε σε μια χώρα όπου δάσκαλοι, μαθητές και φοιτητές θα είναι υπερήφανοι για τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά τους, όπου η ελληνική οικογένεια δεν θα πληρώνει ένα μισθό για τα φροντιστήρια των παιδιών της. Ας προσπαθήσουμε να δούμε μέσα σε όλη αυτή την καταθλιπτική ατμόσφαιρα μια Ελλάδα όπου οι πολιτικοί και οι δυνατοί θα σέβονται και θα φοβούνται το νόμο, μια Ελλάδα των επενδύσεων με μονοψήφια ποσοστά ανεργίας, μια Ελλάδα όπου ο συνταξιούχος δεν θα εξουθενώνεται, όπου οι δημόσιες υπηρεσίες δεν θα βασανίζουν τον πολίτη. Αυτή θα είναι μια κοινωνία που θα έχει ορθοποδήσει και θα είναι περήφανη για την παρακαταθήκη που αφήνει στους νεότερους. Έξω από την προοπτική της μεταρρύθμισης του κράτους και του οικονομικοπολιτικού μας μοντέλου κάθε επίδομα και κάθε σύμβαση θα καταλήξουν κουρελόχαρτα.
Ψηφίστε τα μέτρα του νέου Μνημονίου για να παραμείνει η κυβέρνηση σταθερή, για να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε με όλες μας τις δυνάμεις στον τεράστιο αγώνα ανασυγκρότησης της χώρας. Μην επιμείνετε να έρθουν σε ξεχωριστό πακέτο τα εργασιακά γιατί τότε ο κάθε υποκριτής πολιτικάντης που έχει εξασφαλίσει τα παιδιά του μέχρι τρίτης γενεάς και δεκάρα δε δίνει για το τι ζει ο εργαζόμενος και ο μισθωτός θα επιδιώξει να σύρει πρώτος το τσάμικο του λαϊκισμού, εκτελώντας φιγούρες εθνικής υπερηφάνειας και κοτζαμπάσικης λεβεντιάς πάνω στο σώμα μιας κοινωνίας που κυριολεκτικά υποφέρει. Μην καταφύγετε στη λύση του ΠΑΡΩΝ, μη φυγομαχήσετε, μην ψάξετε εύσχημους τρόπους διαφυγής, γιατί έτσι θα παραδώσετε τη δημόσια συζήτηση στη διαστροφή της παραπολιτικής που καλλιεργούν καθημερινά τα ΜΜΕ. Μην επιτρέψετε να εκτραπεί ο δημόσιος λόγος από τα κεφαλαιώδη στο τι είπε ο Ξενογιαννακοπούλου, ο Κασής και ο Λαφαζάνης. Γνωρίζετε καλύτερα από εμένα πως η πολιτική είναι παραγωγή έργου και όχι σχόλη. Πως είναι ευθύνη και όχι reality. Κρατήστε λοιπόν σταθερά το τιμόνι στη ρότα της μεταρρύθμισης. Μην επιτρέψετε να ξαναμπεί από το παράθυρο η εκλογολογία με όλες τις διαλυτικές συνέπειες που μπορεί να έχει για τον τόπο. Μην δώσετε την ευκαιρία στην αντιευρωπαϊκή αριστερά και κυρίως σε όσους στο δωμάτιό τους προβάρουν τη στολή των κανιβάλων του Διστόμου να σπεκουλάρουν πάνω στην απόγνωση και το θυμό του λαού μας για να κερδίσουν ψήφους και να παραδώσουν τον τόπο στο νόμο της ζούγκλας που θα επιβάλλει ο υπόκοσμος των τραμπούκων και της πολιτικής μαφίας.
Υποστηρίξτε με όλο το πολιτικό θάρρος που χαρακτηρίζει την πολιτική διαδρομή της ανανεωτικής αριστεράς πως συνθηκολογούμε για να σώσουμε τη χρεοκοπημένη μας χώρα, πως χάνουμε μια προσωρινή μάχη στα εργασιακά αλλά ο πόλεμος της ανόρθωσης της χώρας θα κερδηθεί και εμείς θα είμαστε παρόντες, τοποτηρητές του νόμου και της δικαιοσύνης. Πολλοί θα μας ψέξουν αλλά οι σοφότεροι και ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που αγωνιά, θα αναγνωρίσουν σε αυτή την πράξη πολιτικού αλτρουϊσμού μια όαση στο άνυδρο ελληνικό τοπίο. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα υπογραμμίσουν την προσφορά σας και οι ερχόμενες γενιές αποκλείεται να σας ξεχάσουν.

Δημόπουλος Ευθύμης, μέλος της ΔΗΜΑΡ.

1 Νοεμβρίου 2012

ΔΗΜΑΡ Όταν οι «αριστερές φοβίες» οδηγούν στις συμπληγάδες..

  

Ο χρόνος πλέον πιέζει ασφυκτικά. Οι συσκέψεις, οι απόψεις, οι αναλύσεις συνεχίζονται.Τα "εργασιακά", θέμα που δεν θα υπήρχε αν δεν το κινούσε η ΔΗΜΑΡ, βρίσκονται στο επίκεντρο των συζητήσεων όχι μεταξύ του κυβερνητικού σχηματισμού με την τρόικα αλλά βασικά εντός των τειχών.

Η πρώτη εύλογη ερώτηση – που έχει εκφραστεί ήδη και από πολλές πλευρές- είναι το αν μόνο τα εργασιακά αποτελούν την κόκκινη γραμμή στον κυκεώνα των μέτρων. Κάτι που προκαλεί ατέρμονες συζητήσεις μιας και είναι τόσα πολλά τα μέτρα που θίγουν τις ασθενείς και όχι μόνο πληθυσμιακές ομάδες, που θα μπορούσε το καθένα από αυτά να αποτελέσει την κόκκινη γραμμή για ένα αριστερό κόμμα.

Η δεύτερη ερώτηση είναι αν αποτελεί συμβολική επιλογή μιας και το ζήτημα των εργασιακών ανέκαθεν αποτελούσε θέμα ιδιαίτερης ευαισθησίας για την «αριστερά που σέβεται τον εαυτό της». Το ποσοστό των ανέργων αποτελεί πλέον τη μεγαλύτερη κοινωνική πληγή και δεν θα ήθελε να ταυτιστεί τουλάχιστον σε αυτό τον τομέα ως αριστερά με τα άλλα κόμματα της συγκυβέρνησης.

Η τρίτη και μάλλον πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι το αν πρόκειται για μια σπασμωδική αντίδραση υπό το φόβο της συρρίκνωσης της μπροστά στην πολεμική που δέχεται εξ αριστερών της, αν θεωρήσουμε πως την αριστερά σήμερα εκπροσωπεί ο Σύριζα. Μια επίδειξη αριστεροφροσύνης απέναντι σε έναν δογματικά αριστερό κόσμο που νιώθει πως κινδυνεύει όχι μόνο να απολέσει αλλά να βρει και απέναντι της. Μόνο που αυτό έχει μάλλον ήδη γίνει..

Η απόφαση της ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει ή να στηρίξει στη σημερινή κατάσταση την κυβέρνηση Σαμαρά ήταν μια γενναία πράξη ευθύνης για ένα αριστερό κόμμα στην Ελλάδα, παρ ότι μάλλον αυτονόητη για ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως ευρωπαϊκό. Κι αν για το Πασοκ η μη συμμετοχή του θα σήμαινε αυτομάτως τη διάλυση του (ενα κόμμα που ψήφισε το πρώτο μνημόνιο και που ο σημερινός του αρχηγός διαπραγματευτικέ ως υπουργός οικονομικών, δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός και να ταχθεί στο αντιμνημονιακό μέτωπο) για τη ΔΗΜΑΡ η συμμετοχή της σήμαινε αυτομάτως δύο πράγματα.

1. Το διαχωρισμό της με τα λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο ή τουλάχιστον με τα χαρακτηριστικά του όπως αυτά εκφράζονται από το ΣΥΡΙΖΑ

2. Την εδραίωση της στο χώρο της κεντροαριστεράς χωρίς παλινωδίες κάτι που όμως παράλληλα σημαίνει απώλεια ψήφων προς τη μη μετριοπαθή αριστερά -στην παρούσα φάση τουλάχιστον- και αλίευση σε ένα χώρο που καταλάμβανε το Πασόκ και ίσως ένα κομμάτι που εκφραζόταν αναλόγως την περίσταση και μέσω του Πασοκ και μέσω της ΝΔ.

Από τη μέχρι πρόσφατα στάση της ΔΗΜΑΡ φαίνονταν πως η ηγεσία της έχει επιλέξει αυτό το δρόμο με πλήρη επίγνωση παρ ότι ήταν εμφανές πως εκ των έσω πλέον "ανακάλυψε" μια πολύ δυσκολότερη κατάσταση από εκείνη που περίμενε. Τόσο σε επίπεδο πραγματικότητας της ελληνικής οικονομίας, όσο και του ανύπαρκτου διαπραγματευτικού ελεύθερου πεδίου.

Όλο αυτό το διάστημα όμως έχασε πολύτιμο χρόνο και την ευκαιρία να προτάξει μια διαφορετική πλατφόρμα από αυτή της εξ ανάγκης συναίνεσης που συστηματικά προέβαλε.

Έχασε την ευκαιρία να υπερασπισθεί πως στην οριακή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα δεν υπάρχει πιο αριστερή επιλογή από το να προσπαθείς να αποφύγεις την καταστροφή -γιατί η «εθελούσια» έξοδος από το Ευρώ στην παρούσα φάση με την καταστροφή συνεπάγεται κατά τη γνώμη μου - ακόμα και αν χρειάζεται να ακολουθήσεις πολιτικές που δεν συνάδουν με την κοσμοθεωρία σου. Όχι γιατί τις επικροτείς. Ούτε γιατί αποτελούν λύση στο ελληνικό πρόβλημα αλλά γιατί τη δεδομένη στιγμή και με την πλάτη στον τοίχο ως δανειζόμενος προσπαθείς να κρατηθείς στο ευρωπαϊκό άρμα. Όχι μόνο γιατί εκτός του και με τις υπάρχουσες υποδομές η ελληνική κοινωνία θα βρεθεί σε πολύ μεγαλύτερη εξαθλίωση από ότι σήμερα, αλλά και για τη δημοκρατική ασφάλεια που παρέχει ειδικότερα σε καιρούς ανόδου των άκρων. Εδώ όμως και από τη στιγμή που κάνεις την υπέρβαση και ακολουθείς το δύσκολο δρόμο, χρειάζεται να επιμείνεις και να κάνεις αισθητή την παρουσία σου ερχόμενος σε άμεση σύγκρουση με τις παθογένειες.

Το κλείσιμό των χωρίς λόγω ύπαρξης οργανισμών του δημοσίου που εδώ και ένα χρόνο ανακοινώνεται πως κλείνουν, οι μετατάξεις για την πλήρωση θέσεων ζωτικής σημασίας, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που όλο ανοίγουν αλλά παραμένουν ως είχαν, γενικά όλα τα επιμέρους αλλά σημαντικά ζητήματα μεταρρύθμισης του κράτους που έχουν μείνει στον πάγο και τις εξαγγελίες για να μην πειραχθούν τα συμφέροντα της εκάστοτε ομάδας και μπορεί να έρχονταν σε σύγκρουση με το "γνωστό" συνδικαλισμό θα μπορούσαν να αποτελέσουν προνομιακό πεδίο για τη ΔΗΜΑΡ. Δεν κυβέρνησε, δεν διόρισε, δεν είχε λόγο να σέρνεται ως ουρά σε μια κυβέρνηση που το μόνο που κάνει είναι προσπαθεί να μαζέψει χρήματα και τις αναστέλλει. Απεναντίας και ακριβώς επειδή όλα αυτά αποτελούν ένα βήμα προς την κοινωνική δικαιοσύνη θα έπρεπε να είναι η προμετωπίδα της ΔΗΜΑΡ στην κυβερνητική πίεση. Μαζί με τον έλεγχο σε διορισμούς συμβούλων, την άρνηση και ένσταση στην τοποθέτηση διευθυντών τύπου Λιάτσου, στη σθεναρή κόκκινη γραμμή για την καταπάτηση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο όνομα της ανάπτυξης, τόσων άλλων ζητημάτων που δεν αφορούν το "πακέτο" αλλά την μεταρρύθμιση με πραγματικούς όρους. Παράλληλα είναι αδιανόητο να κωφεύει σε μια συγκυβέρνηση ένα αριστερό κόμμα όταν εκείνη ανασύρει νόμους του 71 περί συγκεντρώσεων, εφευρίσκει τον "ξένιο Δία" , κλείνει επικίνδυνα προς μια συντηριτικοποίηση και ενός φλερτ με το πάλε ποτέ αστυνομικό κράτος. Αντ αυτού είδαμε τη ΔΗΜΑΡ να μην ψηφίζει για λόγους διαδικασίας στην παραπομπή των βουλευτών της ΧΑ, είδαμε να μην αντιδρά στα αστυνομικά σχέδια «αλά Μέρκελ», με τις προληπτικές προσαγωγές και τον αποκλεισμό ακόμα και των γονέων από το Σύνταγμα την ώρα που τα παιδιά τους παρέλαυναν. (όσο και αν μου είναι εντελώς αντιπαθητικές τέτοιου είδους εορταστικές φιέστες.) Και σε αυτό το σημείο η ΔΗΜΑΡ απέτυχε μιας και παρέμεινε στην άχρωμη συμμετοχή της.

Ίσως τελικά τα εργασιακά να μην αποτελούν την κόκκινη γραμμή αλλά την κολυμβήθρα του Σιλωάμ που θα "αποκαταστήσει" το όνομα της ΔΗΜΑΡ στο παραδοσιακό αριστερό ακροατήριο που νιώθει οτι απώλεσε. Ίσως και την ευκαιρία απεγκλωβισμού της από κάτι που ξεπερνούσε τις αντοχές της. Μόνο που ο κίνδυνος δεν ήρθε από τα "αριστερά" της αλλά από εκεί που δεν υπολόγιζε. Με το Πασοκ να φυλλοροεί αν δεν ψηφιστούν τα μέτρα η ΔΗΜΑΡ θα έχει "καταφέρει" να βρεθεί στις συμπληγάδες ανάμεσα στην «ηρωοποίηση» Σαμαρά και τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε κανείς δεν θα θυμάται το οτι τόλμησε αλλά το οτι δεν μπόρεσε να υπερβεί τις "αριστερές" παιδικές της ασθένειες και φοβίες. Όχι στους ψηφοφόρους που ήλπιζε να μη χάσει. Αυτοί είναι καιρό στο ΣΥΡΙΖΑ κι ας μην το κατάλαβε.. Σε αυτούς που ήλπιζαν στην προοπτική μιας ευρωπαϊκής αριστεράς με κυβερνώσα προοπτική. Αλλά μάλλον όλος αυτός ο κόσμος είναι συνηθισμένος στα χαμένα όνειρα.

23 Οκτωβρίου 2012

Ο Αιγιαλός στο Βωμό της «Ανάπτυξης». Όταν η εισπρακτική αντίληψη θεωρεί το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής πολυτέλεια…

   Σύμφωνα με την ΑΥΓΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 21.10.2012  την προηγούμενη εβδομάδα στη συζήτηση  με τη διαδικασία του «επείγοντος» στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, "Εισάγεται πρωταρχικά η νέα γενική κατηγορία χρήσεων σε εκτός σχεδίου περιοχές και σε μικρούς οικισμούς υπό τον τίτλο «Παραθεριστικό - Τουριστικό Χωριό». Εδώ εκτός από κατοικίες συμπεριλαμβάνεται για πρώτη φορά ένα σύμπαν χρήσεων: Χώροι συνάθροισης κοινού μιας καταπληκτικής γκάμας σε συνδυασμό με spa, χώρους εστίασης, αναψυχής και εμπορίου, νοσοκομεία, γήπεδα γκολφ, αθλητικά γήπεδα, εκκλησίες, μαρίνες (που είτε κατασκευάζονται, ακόμα κι αν απέχουν μόλις 1 χμ από υπάρχουσες, είτε οι μπορούν ν’ απαλλοτριωθούν!). Προβλέπεται η παραχώρηση, για αποκλειστική χρήση, αιγιαλού για 99 χρόνια, χωρίς δικαίωμα πρόσβασης των πολιτών, εφόσον αυτό «συμπεριλαμβάνεται στη σύμβαση». Επιτρέπεται για πρώτη φορά η επέκταση του αιγιαλού μέσω προσχώσεων και η αναδόμηση της ακτογραμμής της σχετικής περιοχής (!). Ανάλογες ρυθμίσεις ισχύουν για πρώτη φορά και για όχθες και παρόχθιες ζώνες λιμνών και ποταμών. Εισάγεται το δικαίωμα της «επιφάνειας» με δικαιώματα πλήρους κυριότητας, αλλά με φορολογία επικαρπίας!"
   Μια είδηση που θα περάσει στα ψιλά μιας και η κρισιμότητα της εκταμίευσης και της εμπλοκής με τα εργασιακά αποτελούν την κορωνίδα των ειδήσεων. Ο ισχύον νόμος εξάλλου 2971/2001«Αιγιαλός, παραλία και άλλες διατάξεις» (ΦΕΚ 285Α), σύμφωνα με τον οποίο "ο αιγιαλός και η παραλία είναι πράγματα κοινόχρηστα και ανήκουν κατά κυριότητα στο Δημόσιο, το οποίο τα προστατεύει και τα διαχειρίζεται. Η προστασία του οικοσυστήματος των ζωνών αυτών είναι ευθύνη του Κράτους, ο κύριος δε προορισμός τους είναι η ελεύθερη και ακώλυτη πρόσβαση προς αυτές" ουσιαστικά στην πράξη και κυρίως στη συνείδηση των πολιτών έχει πάψει να ισχύει μιας και έχουμε "αποδεχτεί" την εκμετάλλευση του είτε αφορά πλαζ, είτε αφορά εστιατόρια και κέντρα διασκέδασης, είτε αφορά ξενοδοχειακές μονάδες και αυθαίρετες μεν, περιφραγμένες κατοικίες με πλήρη καταπάτηση του αιγιαλού δε.

   Για όσους ζούμε στην Αθήνα το παράκτιο μέτωπο από το Φάληρο έως το Σούνιο μήκους 50 περίπου χλμ. είναι ουσιαστικά μη προσβάσιμο για τους πολίτες χωρίς αντίτιμο στα σημεία και τις εκτάσεις που η μορφολογία του το επιτρέπει. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στις περισσότερες περιοχές της χώρας όπου υπάρχει κοντά αστικός πυρήνας.  Με το πρόσχημα της τουριστικής ανάπτυξης αλλά κυρίως με τις πλάτες του εκάστοτε δήμαρχου, νομάρχη (περιφερειάρχη πλέον) ή βουλευτή, οι καταπατήσεις έγιναν καθεστώς μιας και ποτέ δεν πάρθηκαν μέτρα για την τήρηση του νόμου.  Πλάτες που κάναμε και οι ίδιοι οι πολίτες μιας και θεωρούσαμε τον εαυτό μας περισσότερο "πελάτη" των καταλυμάτων ή κέντρων παρά πολίτη με περιβαλλοντολογική ευαισθησία... Εξάλλου ως ποιότητα ζωής είχαμε αναγάγει το κοσμικό φαίνεσθε της μικρής μας μπουρζουαζίας και όχι την ποιότητα του φυσικού πλούτου.   Μόνο αν έχτιζε στον αιγιαλό κάποιος μπροστά από το εξοχικό ή το σπίτι μας ερχόταν ξαφνικά η χαμένη μας ευαισθητοποίηση. Τότε όμως ήμασταν πολύ μόνοι και αδύναμοι μπροστά στον καταπατητή που θα είχε ούτως ή άλλως εξασφαλίσει την "άδεια". 
   Πλέον το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Ο αιγιαλός μπορεί πλέον νόμιμα να ιδιωτικοποιηθεί και να καταπατηθεί χωρίς νομικό κώλυμα. Η ανάπτυξη δεν χρειάζεται εμπόδια και οι Μαρίνες, οι μεγάλες ξενοδοχειακές επενδύσεις, τα ξένα κεφάλαια που κάνουν ουρά και οι χιλιάδες θέσεις εργασίας δεν μπορούν να εμποδιστούν από μικροπρεπείς και κακομοίρικες αντιλήψεις περί προστασίας του περιβάλλοντος. Ακόμα και αν ποτέ δεν έρθουν και απλά προσφέρουν στους ήδη καταπατητές την έξοδο από το φόβο της ανομίας εμείς θα έχουμε κάνει το καθήκον μας ως κράτος που σέβεται το αναπτυξιακό περιβάλλον. Το ζήτημα είναι να εισπράξουμε με οποιοδήποτε τίμημα και δεν έχουμε την πολυτέλεια για επιμέρους προεκτάσεις.  Η οικολογία αποτελεί πολυτέλεια σε καιρό ευμάρειας, πόσο μάλλον σε καιρό κρίσης. Εξάλλου ποτέ δεν μας απασχόλησε παιδευτικά, ποτέ δεν μπήκε ως προτεραιότητα στο παιδαγωγικό μας σύστημα.  Καταργώντας τον αιγιαλό τα παιδία μας θα έχουν την ευτυχία να γίνουν υπάλληλοι πλάι στο κύμα και όχι τη δυστυχία να παίξουν ελεύθερα στη θάλασσα μιας μη περιφραγμένης ή μή μπαζωμένης παραλίας ενώ οι πιθανές επιπτώσεις στο περιβάλλον δεν πρέπει να μας απασχολούν.. Σε λίγο εκπληρώνεται η προφητεία των Μάγιας....

17 Οκτωβρίου 2012

Δημοκρατία, Ευρωπαϊκό κεκτημένο, και Πολιτικός κόσμος. Όταν ο λαϊκισμός και η βία οδηγούν στην «κόλαση» των άκρων

   Όλοι μας κατά καιρούς έχουμε “ειρωνευτεί” το επίπεδο της Δημοκρατίας στον τόπο μας. Άλλοτε με σκεπτικισμό, άλλοτε με ένα γαμώτο, άλλοτε ¨πνιγμένοι” από τα κακώς κείμενα που μας τροφοδοτεί η “θεσμική” καθημερινότητα, πάντοτε όμως μιλώντας εκ του ασφαλούς και με τη σιγουριά πως η επόμενη μέρα δεν θα μας βρει «στο γύψο». Γιατί παρά τα εκατοντάδες προβλήματα και τα μεγάλα ερωτηματικά για την ποιότητα της η κοινοβουλευτική Δημοκρατία ευτυχώς ακόμα υπάρχει και μόνο αυτονόητη δεν είναι. Κι αν η ευμάρεια της τελευταίας τριαντακονταετείας μας έκανε να το ξεχάσουμε, η οικονομική κρίση της τελευταίας τριετίας και τα αποτελέσματα της στον κοινωνικό ιστό μας θυμίζουν κατακλυσμιαία το πόσο εύθραυστη είναι.
   Θα μπορούσε να πει κανείς πως εν έτη 2012 το να αναφέρεται κανείς σε συνταγματικές εκτροπές, χούντες και ολοκληρωτικά καθεστώτα αποτελεί ή φαντασιοπληξία ή συνομοσιολογία. Θα συμφωνούσα απόλυτα με έναν τέτοιο χαρακτηρισμό αλλά με μια σημαντική προσθήκη. Και αυτή δεν είναι άλλη από το «μέσα στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο». Γιατί ο σημαντικότερος λόγος που η χώρα περνάει την πιο μακρά περίοδο δημοκρατίας από καταβολής της δεν είναι άλλος από το ότι ανήκει στον πυρήνα της ΕΕ. Με εκατοντάδες αντίστοιχα ενστάσεις για το πόσο ενωμένη είναι η Ευρώπη, με μεγάλα επίσης ερωτηματικά για την ποιότητα της, δεν παύει όμως να αποτελεί το θεματοφύλακα της Δημοκρατίας για τους «εντός»..
   Οι εκλογές της άνοιξης έφεραν μέσα στο ναό του κοινοβουλευτισμού – για πολλούς από τους συμπολίτες μου γνωστό και ως μπ…λο, αλλά για μένα & αρκετούς ακόμα άλλους ως ιερός τόπος διαφύλαξης της ελευθερίας- τη ΧΑ. Θα μπορούσε να ήταν μια ψήφος ακραίας αντίδρασης και να μην μας απασχολούσε αν δεν συνοδευόταν από μια γενικότερη κοινωνική στροφή προς τα άκρα και τη δημοκρατική απαξίωση. Μια κοινωνική πεποίθηση για την «ξεπερασμένη δημοκρατία των προδοτών», της «κατοχής», του οράματος για νέο «Γουδί», του «τέτοια δημοκρατία δεν τη θέλω, καλύτερα να διαλυθούν τα πάντα».. Μια κοινωνική νομιμοποίηση της βίας, του σκοταδισμού και της ανομίας στο όνομα της πατρίδας της θρησκείας και της οικογένειας που δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί την αγία τριάδα της πλειοψηφίας. Μια επιστροφή -ίσως και «απελευθέρωση»- στην άρνηση της ιδιαιτερότητας, της ξενοφοβίας και οποιουδήποτε δεν συνάδει με τον ελληνικό μύθο.
   Η μέχρι τώρα απάντηση του δημοκρατικού πολιτικού κόσμου απέναντι σε αυτή την επικίνδυνη οπισθοδρόμηση είναι τα αμήχανα ευχολόγια και η τηλεοπτική καταδίκη. Το ζήτημα της ΧΑ δεν ήρθε για συζήτηση στην ολομέλεια για λόγους διαδικασίας χάνοντας όμως την ουσία. Η Κυβέρνηση αντί να ασχοληθεί επιτέλους σοβαρά με το μεταναστευτικό οργανώνει τον «ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ» σαν να προσπαθεί να υποκαταστήσει την ανομία και την αστυνόμευση που οι πολιτικές της «παραχώρησαν». Κυρίως όμως σαν να απαντά ότι είναι εξίσου ικανή στο να δίνει λύσεις όσο οι τραμπούκοι!!!! Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδίδεται σε ένα άκρατο λαϊκισμό, «ξεχνώντας» πως ο λαϊκισμός αποτελεί προνομιακό πεδίο των άκρων και πως οφείλει να είναι σύμμαχος με όλα τα λεγόμενα αστικά κόμματα στον αγώνα διαφύλαξης της δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Κυρίως όμως, επειδή αποτελεί αξιωματική αντιπολίτευση, να σταθεί απέναντι στην εκτροπή την ανομία και τη βία από όπου και αν προέρχεται όταν η αγανάκτηση και η οργή βρίσκονται σε οριακή κατάσταση. Διαφορετικά θα φέρει και αυτός ακέραια ευθύνη στην περαιτέρω καλπάζουσα άνοδο των άκρων.
  Σήμερα οι μέρες που ζούμε περισσότερο από ποτέ έχουν άμεση ανάγκη δημοκρατικής αυτοπροστασίας. Ο πολιτικός κόσμος οφείλει καθημερινά να λειτουργεί με αυτό το γνώμονα. Η οικονομική κρίση μας έχει οδηγήσει σε έναν αγώνα να περισώσουμε την αξιοπρέπεια μας. Δεν μπορεί να υπάρξει όμως αξιοπρέπεια χωρίς ελευθερία. Σίγουρα γνωρίζουμε όλοι πως δεν ζούμε στο δημοκρατικό παράδεισο. Ακόμα και αυτός όμως μας παρέχει τη δυνατότητα ακόμα και στην παρούσα συγκυρία να αξιοποιήσουμε το αγαθό της ελευθερίας. Αν επενδύσουμε σε αυτή, η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο θα παραμείνει ζωντανή. Αν όμως επενδύσουμε στο λαϊκισμό, τη βία και την αντιπαράθεση τότε παίζουμε το παιχνίδι των άκρων στον προνομιακό τους χώρο. Και θα είναι αργά στην κόλαση τους να αναζητούμε το χαμένο μας παράδεισο..


ΥΓ. Τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης  που τόσο έχουμε γίνει ειδήμονες μιας και έχουμε εξαντλήσει τη γνώση της ελληνικής ιστορίας… ΔΕΝ ακολούθησε ούτε η ανοιχτή δημοκρατία ούτε ο σοσιαλισμός αλλά ο Χίτλερ. Στην υπόλοιπη τότε Ευρώπη, ο Μουσολίνι, ο Φράνκο ο δικός μας Μεταξάς κ.α. Αν μας εκλύει τόσο η αναγωγή σε εκείνες τις μέρες που καθημερινά πλέον αναφέρονται, ας μην ξεχνάμε και την συνέχεια…