24 Φεβρουαρίου 2010

Οικονομική κρίση, δικομματισμός, ελευθερία γνώμης και blogs. Μια μάχη εν εξελίξει..

Η αδιέξοδη κατάσταση που δημιουργήθηκε στην οικονομία ενέτεινε ακόμα περισσότερο στην κοινή γνώμη την απαξίωση προς τα κόμματα εξουσίας. Ανεξαρτήτως από τις τεράστιες ευθύνες των ίδιων των πολιτών, είναι ολοφάνερο πλέον στη συνείδηση όλων μας, πως η κακοδιαχείριση των κρατικών εσόδων αλλά και των υπέρογκων ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων και από τα δύο κόμματα δεν οφείλετε σε πολιτικές αστοχίες αλλά σε ένα σύστημα πλουτισμού ημετέρων. Η ενδεχόμενη έρευνα και απόδοση ευθυνών φυσικών πολιτικών προσώπων –πραγματική έρευνα και όχι εξεταστική επιτροπή με τον ισχύοντα νόμο συντεχνιακής αλληλεγγύης- θα οδηγούσε σε ένα ντόμινο αποκαλύψεων που θα διέλυε το δικομματικό σύστημα. Παράλληλα όμως θα οδηγούσε και στην κατάρρευση ολόκληρου του αλληλένδετου με το δικομματισμό εκδοτικού κατεστημένου που στηρίζετε ακριβώς τόσο οικονομικά όσο και ως εξουσία στη διαπλεκόμενη σχέση του με τα κόμματα εξουσίας. Κατά συνέπεια η όλη προσπάθεια των ΜΜΕ να πείσουν την κοινή γνώμη για την κρισιμότητα της σημερινής κατάστασης και την αναγκαιότητα μέτρων που ποτέ στο παρελθόν δεν θα τολμούσαν –συνειδητά ή μη- να στηρίξουν, δεν έχει στόχο μόνο τον περιορισμό οποιονδήποτε διεκδικήσεων αλλά κυρίως την διατήρηση των ισορροπιών του πολιτικού συστήματος άρα και του δικού τους κατεστημένου. Η προσπάθεια γίνετε πλέον αυτοσυντήρησης για αυτό και πέρα από κάποιες φιλτραρισμένες «αποκαλύψεις» που θα δούμε και θα διαβάσουμε με στόχο να «χαϊδέψουν» την αγανάκτηση της κοινής γνώμης, η γραμμή που περνάει και θα περάσει είναι η διατήρηση των κεκτημένων με πλήρη και συντεταγμένο έλεγχο της πληροφόρησης. Η οικονομική στενότητα και η έλλειψη ρευστότητας παρ ότι έχει φέρει ήδη ανακατατάξεις στο χώρο του τύπου, με το δίδυμο Λαυρεντιάδη – Κυριακίδη να εξαγοράζει και να συμμετέχει σε ένα ευρύ φάσμα των ΜΜΕ που περιλαμβάνει τόσο συμπολιτευόμενα όσο και αντιπολιτευόμενα μέσα, και το Βίκτωρα Ρέστη να αποτελεί και αυτός με τη σειρά του καινούργιο «παίχτη» στο χώρο, δεν αλλάζει ούτε το στόχο ούτε το επιθυμητό αποτέλεσμα παρά αποτελεί ένα παιχνίδι ισορροπιών σε ένα ενδοεκδοτικό πόλεμο που μετατίθεται για αργότερα. Μοναδικό μέσο στην πληροφόρηση μπορεί να αποτελέσει το διαδίκτυο και τα ελεύθερα blogs(δηλαδή αυτά που ΔΕΝ ανήκουν στα εκδοτικά συγκροτήματα) κάτι που όμως όπως είναι αναμενόμενο φέρνει και την αντίδραση της «συντεταγμένης» ενημέρωσης. Και επειδή τα ελεύθερα blogs δεν αποτελούν συγκεκριμένο στόχο μιας και λειτουργούν είτε συλλογικά είτε μόνα αλλά κυρίως ανεξάρτητα, θα στοχοποιηθούν όλα μαζί ως σύνολο τόσο από τα ΜΜΕ όσο και από τους πολιτικούς και συν αυτό ταγούς της εξουσίας. Φυσικά και πολλά blogs που υπάρχουν για να τιμούν τον υπέρ πάντων κομματικό αγώνα θα ενισχύσουν την άποψη των αφεντικών τους με υποδόρια χτυπήματα στην εγκυρότητα της blogsfairas. Αυτό που δεν θα καταφέρουν ποτέ όμως είναι το να πάψει να ακούγετε η ελεύθερη άποψη και η αλήθεια. Και όσο κι αν κυνηγηθεί, όσο και αν λοιδορηθεί η αλήθεια πάντα δικαιώνεται. Στο χέρι μας είναι να τους χαλάσουμε το παιχνίδι…

16 Φεβρουαρίου 2010

Παγκοσμιοποιημένη οικονομία και κρίση. Το τέρας μόλις άρχισε να βρυχάται..

Ζούμε εν μέσω μιας παγκόσμιας οικονομικής υστερίας. Η κατάσταση στην Ελληνική οικονομία ανεξαρτήτως των δικών μας ευθυνών που είναι ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ, εντάσσεται και αυτή σε αυτό το πλαίσιο. Επιτόκια, spread, κρατικά ή μη ομόλογα, stock options, παράγωγα, και εκατοντάδες οικονομικοί και χρηματιστηριακοί όροι έχουν μπει στο καθημερινό μας λεξιλόγιο σε μία άνευ ιστορικού προηγουμένου λαγνεία των αριθμών και της οικονομικής θεωρίας και σε ένα τοπίο μιζέριας και φόβου όχι για το μέλλον αλλά για το ίδιο μας το παρόν. Όχι γιατί το παγκόσμιο οικονομικό οικοδόμημα περνάει κρίση και ζούμε εν μέσω των συνεπειών της, αλλά γιατί καμία οικονομική θεωρία δεν μπορεί να δώσει λύση σε ένα αδιέξοδο. Αν το «δέντρο» σήμερα ονομάζετε Ελλάδα, Ισπανία ή Πορτογαλία, το «δάσος» έχει να κάνει με την ίδια τη δομή της ευρωζώνης και της ΕΕ γενικότερα. Η δημιουργία του ευρώ, μπορεί να στηρίχθηκε σε όρους, προϋποθέσεις και κριτήρια, δεν είχε όμως ποτέ το βασικότερο προαπαιτούμενο. Την Ευρωπαϊκή συνοχή και πολιτική. Αντιθέτως η ΕΕ κινείται πάντα σε «άξονες» που προσπαθούν να επιβάλουν την οικονομική πολιτική αναλόγως με τα χαρακτηριστικά που μακροημερεύουν την επιρροή τους, και αντιστρόφως ανάλογα με την κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πρόοδο. Ο «ΓαλλοΓερμανικός άξονας», οι «P.I.G.S»., οι «ευρωατλαντιστές», αποτελούν όρους που το μόνο που δε φανερώνουν είναι η ενιαία πολιτική και κατά συνέπεια οικονομική συνοχή των χωρών που απαρτίζουν το δεύτερο τη τάξει παγκόσμιο νόμισμα. Σήμερα το ευρώ δέχεται πίεση από το «τέρας» των αγορών που οι ίδιες οι χώρες εκτρέφουν, ενώ οι ΗΠΑ προσπαθούν να διατηρήσουν την ηγεμονία τους με το δολάριο στα χέρια Κινέζων, Αράβων και Ρώσων αλλά και την πληθωριστική τους δυνατότητα να μπορούν να το εκδώσουν. Ουσιαστικά όμως ζούμε τα αποτελέσματα της ασύδοτης ελευθερίας των αγορών που μετά την πρωτοφανή παγκόσμια οικονομική άνοδο της δεκαετίας 1990-2000 δημιούργησαν προϊόντα και υπεραξίες χωρίς αντίκρισμα στην οικονομία της παραγωγής. Ένας παγκόσμιος πόλεμος αριθμών χωρίς αντίκρισμα, και χωρίς λύση που αντιμετωπίζει τους λαούς σαν πειραματόζωα ενός χαμένου παιχνιδιού δίχως τέλος. Κοινώς, το τέρας της παγκοσμιοποίησης όχι των λαών αλλά των αγορών μόλις άρχισε να βρυχάται..

11 Φεβρουαρίου 2010

Μεταναστευτικό ζήτημα και Άκρα Δεξιά.

Το τελευταίο διάστημα και με αφορμή το νομοσχέδιο για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας από τους μετανάστες, έχει ανοίξει η συζήτηση για το γενικότερο μεταναστευτικό ζήτημα στη χώρα μας. Την ατζέντα των θεμάτων για λογαριασμό της κοινωνίας έχει ανοίξει η άκρα δεξιά κάτι όχι παράλογο αν σκεφτούμε πως, αφ ενός ιστορικά και σε όλη την Ευρώπη αυτή είναι που εκμεταλλεύεται τα φοβικά σύνδρομα των κοινωνιών, και αφ ετέρου πως τα media είναι πάντα πρόθυμα να φιλοξενήσουν απόψεις για το έθνος..Ακόμα και έτσι η συζήτηση θα ήταν πολύ χρήσιμη αν στηριζόταν σε πραγματικά δεδομένα.
Δυστυχώς όμως, και αυτό αποτελεί τεράστιο κίνδυνο, τα δεδομένα που μπαίνουν στο «τραπέζι» πέρα από αποπροσανατολιστικά είναι και εντελώς λανθασμένα. Συζητάμε για την αφομοίωση ως την ένταξη των μεταναστών στα δικά μας δεδομένα, χαρακτηριστικά και τρόπου ζωής, ενώ αφομοίωση σημαίνει η συμβίωση ανθρώπων με διάφορα χαρακτηριστικά σε μια κοινωνία που δεν είναι στατική αλλά αέναη, και στηρίζετε στο σεβασμό της διαφορετικότητας και του νόμου. Συζητάμε με όρους θρησκευτικούς, όταν η θρησκεία αποτελεί απαράβατο προσωπικό δεδομένο. Συζητάμε για την ασφάλεια συγχέοντας την εγκληματικότητα με τη μετανάστευση ενώ αποτελεί ζήτημα της δικής μας αδυναμίας αστυνόμευσης και πάταξης του εγκλήματος. Οι παράνομες πράξεις αποτελούν αδίκημα ανεξαρτήτως προέλευσης του δράστη και οι ποινές δε διαχωρίζουν φυλή, χρώμα ή θρησκεία. Συζητάμε με όρους χρόνιων κοινωνικών προβλημάτων της χώρας μας που υπάρχουν λόγω της ανυπαρξίας των κρατικών μας μηχανισμών, στρουθοκαμηλίζοντας πως οι μετανάστες φέρουν το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης. Φτάσαμε στο σημείο να τίθεται και να ζητείτε από την άκρα δεξιά ζήτημα δημοψηφίσματος λες και τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν ζήτημα εντολής της πλειοψηφίας. Ασφαλώς και υπάρχουν προβλήματα από την εισροή τόσου μεγάλου αριθμού μεταναστών στη χώρα μας. Προβλήματα όχι μόνο για εμάς αλλά και για τους ίδιους και της συνθήκες διαβίωσης τους. Ασφαλώς και η λαθρομετανάστευση αποτελεί ένα τεράστιο ζήτημα σε ευρωπαϊκή και όχι μόνο ελληνική βάση. Ασφαλώς και πρέπει να γίνει συζήτηση για το μεταναστευτικό. Μόνο που τα δεδομένα της συζήτησης θα πρέπει να είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και οι προϋποθέσεις ισότιμης και αγαστής συμβίωσης και όχι με όρους διαχωρισμού και γκετοποίησης. Είναι τουλάχιστον προσβλητικό για το επίπεδο μιας πολιτισμένης κοινωνίας να επιτρέπουμε στους νοσταλγούς του μίσους και της «εθνικής καθαρότητας» να οδηγούν τη συζήτηση. Εκτός αν φοβόμαστε πως η παρουσία άλλων κουλτούρων και νοοτροπιών μας αλλοιώσει το «μπαξίσι», το «ραχάτι» και το «ρουσφέτι» που τόσο εύκολα αφομοιώσαμε στο παρελθόν και εντάξαμε στα κύρια «Ελληναράδικα» χαρακτηριστικά μας..Αν υπάρχει τέτοιος φόβος τότε ναι, ας εξουσιοδοτήσουμε το ΛΑΟΣ, τον κύριο Πλεύρη, και τα «παιδιά της Χρυσής Αυγής» να φέρουν εις πέρας το έργο που έχουν αναλάβει να διαφυλάξουν την καθαρότητα μας. Αν αυτοί μας εκφράζουν είμαστε άξιοι της μοίρας μας..

3 Φεβρουαρίου 2010

Κομματική συναίνεση. Η ¨μοντέρνα” γραμμή αμυνας του δικομματισμού

Χτες το βράδυ, λίγο μετά τις επαφές του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς και λίγο πριν το σκηνοθετημένο δραματικό διάγγελμα, πληροφορηθήκαμε την συναίνεση των δύο κομμάτων εξουσίας –και του πάντα πρόθυμου καιροσκοπικού και media κoυ Λαος- απέναντι στην κρισιμότητα της κατάστασης. Τα mediα, έχοντας προηγουμένως φροντίσει επί τριμήνου να μας καταστήσουν σαφές το μέγεθος του προβλήματος, τόνισαν την ωριμότητα του πολιτικού κόσμου μπροστά στην οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Η χθεσινή συναίνεση όμως δεν άφορα την οικονομία άλλα αποτελεί τη γραμμή άμυνας των κομμάτων εξουσίας με σκοπό τη δική τους αυτοσυντήρηση και το μη καταλογισμό ευθυνών. Γιατί η σημερινή οικονομική κατάσταση είναι αποκλειστικό αποτέλεσμα των δικών τους αποτυχημένων πολιτικών που φρόντιζε στη δημιουργία πελατειακών σχέσεων κατασπαταλώντας, και όχι τη δημιουργία ανάπτυξης προβλέποντας. Φοβόμαστε τη χρεοκοπία στην οικονομία ενώ έχουμε ήδη χρεοκοπήσει ως κοινωνία και ως κράτος. Χωρίς μηχανισμούς, χωρίς όραμα, με αποτυχημένο σύστημα υγείας, με υποβαθμισμένη παιδεία, με πλήρως αποτυχημένη εξωτερική πολιτική, με πλήρη απουσία από οτιδήποτε καινοτόμο, δημιούργησαν ένα κράτος αντίστοιχο με τα διεφθαρμένα κομματικά ιερατεία τους. Η συναίνεση αποτελεί το τελευταίο χαρτί του πολιτικού διπολικού συστήματος στο να μετατραπεί το “γιατί” και το ποιος “φταίει”, σε αθώωση και λήθη, και καταμερισμό των βαρών σε όλους και όχι στους υπαίτιους. Εμείς, που ασφαλώς και είμαστε συνυπεύθυνοι μιας και με τη δική μας ψήφο και ανοχή εκλέγονται όλα αυτά τα χρόνια, παρακολουθούμε το έργο, καλούμαστε να πληρώσουμε το λογαριασμό, και να δώσουμε και τη δική μας συναίνεση. Έξαλλου ανέκαθεν μας θεωρούσαν πρόβατα. Μόνο που τώρα βαδίζουμε “επί σφαγή”..