14 Δεκεμβρίου 2010

Ιδιωτικός τομέας. Το τελευταίο κομμάτι του πάζλ στον εμφύλιο των δουλοπαροίκων..

   Το τελευταίο κομμάτι του πάζλ σε σχέση με τα εργασιακά δικαιώματα αφορά τον ιδιωτικό τομέα. Του περισσότερο ίσως υποψιασμένου εργατικού δυναμικού της χώρας μιας και δεν περίμενε το μνημόνιο ή το νέο νόμο για να βιώσει την έλλειψη δικαιωμάτων του. Το καθεστώς εργασιακής ανασφάλειας, η μη νομοθετημένη αλλά ουσιαστική απαγόρευση του συνδικαλίζεσθε, η κατάργηση του ωραρίου και η μη πληρωμή των υπερωριών, το καθεστώς ενοικίασης εργαζομένων και τόσες άλλες πρακτικές αποτελούν καθημερινότητα εδώ και χρόνια. Η επιλογή ο ιδιωτικός τομέας να είναι ο τελευταίος κρίκος χρονικά στην αλυσίδα των εργασιακών αλλαγών δεν ήταν τυχαίος. Οι εργασιακές αλλαγές δεν θα μπορούσαν να γίνουν μαζικά. Όσο καλά και να ελέγχετε ο στρατός των δοτών συνδικαλιστών, υπήρχε ο κίνδυνος μιας μαζικότερης αντίδραση.
   Το διαίρει και βασίλευε αποτελούσε ανέκαθεν μια δοκιμασμένη πρακτική που βρήκε πολύ βολικά την εφαρμογή του στο διαχωρισμό των εργαζομένων. Έτσι οι δημόσιοι υπάλληλοι έσυραν το χορό ως οι ένοχοι που έπρεπε να πληρώσουν για τη διαφθορά του δημοσίου τομέα με εργασιακή τιμωρία αλλά και με τάσεις ρεβανσισμού από τους υπόλοιπους. Η επιλεκτική επιλογή κλειστών επαγγελμάτων έφερε έντεχνα την εκφρασμένη μέσω των ΜΜΕ κοινή γνώμη να ζητά περισσότερη καταστολή στις απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στα τετελεσμένα. Οι πρώην επιχειρηματίες των καταστημάτων που κλείνουν και ΔΕΝ λογίζονται ως άνεργοι εκπροσωπούνται από το ΕΒΕΑ χωρίς περεταίρω σχολιασμό…. Οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ  βρίσκονται στο στόχαστρο τόσο των δημοσίων  υπαλλήλων και πρώην συνάδελφων τους για να πληρώσουν κι αυτοί, όσο και των ιδιωτικών που «βλέπουν» τις αλλαγές ως «θεία δίκη».  Η κατάντια μιας χώρας που τη στιγμή που επιστρέφει στον «εργασιακό μεσαίωνα» -είναι η λέξη που μας τονίζουν οι επαγγελματίες της ενημέρωσης και οι υπόλοιπες μαριονέτες του πολιτικού συστήματος-, αντί να είναι ενωμένη, για άλλη μια φορά στην ιστορία της επιλέγει τη διάσπαση  και το ρεβανσισμό.
   Οι αλλαγές στον ιδιωτικό τομέα το μόνο που χρειάζονταν ήταν απλά μια δικαιολογία. Εξάλλου πέρα από το καθεστώς του φόβου των απολύσεων λόγω κρίσης, μια εβδομάδα πριν το νομοσχέδιο η ΓΣΕΕ αυτοκαταργήθηκε με  μοναδικά πλέον μέλη του προεδρείου να είναι τα γνωστά κυβερνητικά στελέχη. Η δικαιολογία δουλεύτηκε για καιρό και έτσι οι επίσημες αιτιάσεις για τον ιδιωτικό τομέα ονομάζονται ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα.
   Η απουσία τους δεν οφείλεται στο ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα είναι άμεσα ή έμμεσα κρατικοδίαιτες. Δεν οφείλεται στη μη επαναχρηματοδότηση των κερδών των εισηγμένων κυρίως εταιριών που υπήρξαν τεράστια για το μέγεθος τους τα τελευταία χρόνια. Δεν οφείλεται στη μη αναζήτηση νέων αγορών πλην του κράτους. Δεν οφείλεται στην απουσία έρευνας και καινοτομίας. Δεν οφείλεται στην έλλειψη ποιότητας. Δεν οφείλεται εν τέλει στο ότι ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν να ξεπεράσουν τις απαρχαιωμένες δομές τους.
   Οφείλεται όπως αποφασίστηκε στους μισθούς και τη «μη ευελιξία»  της αγοράς εργασίας που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει ανάγκη παραγωγής εργαζομένων με συνθήκες αναλώσιμων δουλοπαροίκων. Κάτι απαραίτητο για να μπορέσει το «νοικοκυρεμένο» πλέον κράτος όχι να δημιουργήσει μη ελλειμματικούς δημόσιους και παραγωγικούς πυλώνες αλλά για να μπορέσει να ξεφορτωθεί τα αποτελέσματα της δικής του ανικανότητας στους επιλεγμένους επενδυτές προσφέροντας τους συμβάσεις με αποικιακούς όρους εργασίας.
   Κι εμείς, διασπασμένοι και με σκυμμένο κεφάλι ανακαλύπτουμε συνεχώς τα καινούργια όρια απώλειας του χαμένου αυτοσεβασμού μας ρωτώντας τον εαυτό μας «πώς μας τούμπαραν έτσι ;» Μόνο που καταντάει γελοίο το ότι δεν θυμόμαστε πλέον πόσες φορές το χουμε ξαναπεί…

6 Δεκεμβρίου 2010

Επέτειος δολοφονίας Αλέξη Γρηγορόπουλου.Άλλη μια αποφράδα ημερομηνία στο καλεντάρι των «επετείων» που μας υπενθυμίζουν τη διαχρονική σήψη μας


Πριν ένα χρόνο είχα αναρτήσει το παρακάτω κείμενο. Ένα χρόνο μετά, δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα*
“Συμπληρώσαμε ένα χρόνο (2) από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Βάλαμε άλλη μια αποφράδα ημερομηνία στο καλεντάρι των «επετείων» που μας υπενθυμίζουν τη διαχρονική σήψη μας. Η ηρωοποίηση του μικρού Αλέξη δεν αφορά εμάς σαν κοινωνία παρά μόνο τους συνομήλικους του. Δεν υπήρξε κάποιος λαϊκός αγωνιστής που να δολοφονήθηκε για τις ιδέες ή τη στάση του. Δεν ενόχλησε το σύστημα. Απλά έτυχε να βρεθεί μπροστά στο ανεγκέφαλο μέλος της απαίδευτης συντεταγμένης καταστολής που δημιουργήσαμε και ανεχόμαστε. Ο θάνατος του μας θορύβησε γιατί θα μπορούσαμε να είμαστε και εμείς στη θέση του. Όχι τόσο όμως όσο να αντιδράσουμε ή να διορθωθούμε. Γιατί ακόμα και στα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του εμείς παραμείναμε στον καναπέ μας αφήνοντας τους συνομηλίκους του να δείξουν την οργή τους. Οργή γιατί ένιωσαν πόσο εύκολα μπορούν να πέσουν θύμα χωρίς αιτία. Οργή γιατί το κύτταρο της αδικίας δεν έχει απονευρωθεί στην ηλικία τους. Οργή γιατί δεν κατανοούν όσα βλέπουν γύρω τους. Οργή γιατί δεν είναι σαν εμάς. Εμείς δεν κατεβήκαμε μαζί τους να δηλώσουμε την θλίψη μας. Δεν τους προστατεύσαμε από το «καπέλωμα» των επαγγελματιών του είδους. Ίσως γιατί είμαστε όλοι ηθικοί αυτουργοί. Εμείς κατά εκατοντάδες χιλιάδες τρέχουμε να ψηφίσουμε του ηγέτες των κομμάτων μας. Να γίνουμε φίλοι ή μέλη. Να ασχοληθούμε με τα «σοβαρά» και όχι με την αξία μιας άδικα χαμένης ζωής που δεν έφταιγε. Με αφορμή την επέτειο διαβάζουμε άρθρα και δηλώσεις για τη δικαιολογημένη οργή των «πιτσιρικάδων» απέναντι στο σύστημα και το μέλλον που τους φτιάχνουμε. Για αυτά που βλέπουν, για αυτά που έρχονται. Και τα διαβάζουμε από αυτούς που ακριβώς υπηρετούν το σαθρό μας σύστημα. Από όλους αυτούς που είτε φτιάχνουν είτε καπελώνουν τα πάντα. Από όλους αυτούς που αντί να κάνουν πως δακρύζουν θα έπρεπε να σιωπούν. Τι άλλαξε από πέρυσι μέχρι φέτος ; Τι μάθημα πήραμε και τι διορθώσαμε ; Κι όμως, είναι πολύ εύκολο όμως να βρούμε τι οδήγησε σε όλα αυτά που συνέβησαν. Αρκεί απλά να κοιτάξουμε στον καθρέφτη μας...“
*Ο αμετανόητος δολοφόνος καταδικάστηκε από το δικαστήριο σε μια δίκη που η υπερασπιστική γραμμή του ξεπέρασε όχι μόνο τα όρια της αθλιότητας αλλά και τα όρια του δικανικού μας «πολιτισμού». Και εμείς, οι «σοβαροί» ενήλικες που αποτελούμε και ανεχόμαστε το σύστημα και τα γρανάζια του, συνεχίζουμε αμετανόητοι και με μεγαλύτερη "λύσσα" να δολοφονούμε τα όνειρα των συνομηλίκων του και να ετοιμάζουμε το έδαφος για τα νέα θύματα της αναλγησίας του κράτους που φτιάξαμε. Και όσο κι αν υποκρινόμαστε, δεν αρκεί η συγγνώμη μας.

23 Νοεμβρίου 2010

Η αποτυχία του Ιρλανδικού μας ονείρου…


   Η υπαγωγή της Ιρλανδίας στο μηχανισμό στήριξης κανονικά θα έπρεπε να προξενήσει μια πολύ μεγάλη κουβέντα στα καθ’ υμάς. Όχι με όρους αιτιών και αποτελεσμάτων όπως γίνεται αυτές τις μέρες από τα  media και τους οικονομολόγους. Η συζήτηση που θα έπρεπε να γίνει είναι εξόχως πολιτική και έχει να κάνει με το όραμα, την πρόβλεψη και  εν τέλει την καταλληλότητα  των μέχρι σήμερα διαχειριστών της οικονομικής μας πολιτικής.
 Το ιρλανδικό θαύμα αποτέλεσε για όλους όσους διαχειρίστηκαν τα οικονομικά της πτωχευμένης χώρας μας το μεγάλο παράδειγμα της ανάπτυξης και της οικονομίας. Τόσο αυτών της «ισχυρής» Ελλάδας που μας έβαλε στη ΟΝΕ, όσο και αυτών της μετα-ολυμπιακής χώρας υπόδειγμα. Συνεπικουρούμενοι από τους «έγκριτους» αναλυτές που πίεζαν για περαιτέρω φιλελευθεροποίηση και ακολούθηση του ιρλανδικού μοντέλου. Άνθρωποι όχι άσχετοι με το αντικείμενο τους και από διαφορετικούς θεωρητικά πολιτικούς χώρους άσκησαν την ίδια ακριβώς οικονομική πολιτική με διαφοροποιήσεις μόνο λεκτικές και αντιπαραθέσεις για τα εκλογικά ακροατήρια. Η «συνάφεια» άλλαζε σε «περαίωση»,  η αποτυχία στόχων σε «εξορθολογισμό» ή «αναθεώρηση», η απόκρυψη σε «δημιουργική λογιστική» ή «μετακύληση» κ.ο.κ.   Τόσο οι επιλογές όσο και  οι όποιες διαφοροποιήσεις ήταν άμεσα συνδεδεμένες με τις  επιταγές του οικονομικά νεοφιλελεύθερου τάγματος που είναι ενταγμένοι. Της θεοποίησης των αγορών, της αυτορρύθμισης της οικονομίας, της ελιτίστικης αντιμετώπισης των κοινωνικών απωλειών, της αγιοποίησης των Συνθηκών του Μάαστριχ και της Λισσαβόνας που καθόριζαν τους νέους στόχους. Ενταγμένοι σε μια πανευρωπαϊκή οικονομική καθυστικία τάξη που καθόρισε την ασκούμενη της θεωρία ως μονόδρομο και απαξίωσε ως αναχρονιστική οποιαδήποτε διαφορετική προσέγγιση και αν υπήρξε. Οι εθνικές οικονομίες αποτέλεσαν τα πειραματόζωα ενός παγκοσμιοποιημένου εργαστηρίου σε ένα πείραμα που βασίστηκε και εξακολουθεί να βασίζεται στη θεωρία. Ασκήσεις επί χάρτου στις πλάτες των λαών που βιώνουν τις τραγικές συνέπειες  ανακολουθίας της θεωρίας από την πράξη.
    Συνέπειες πέρα από τις οικονομικές και κοινωνικές. Συνέπειες πολιτισμικές μιας και από την Ευρώπη των λαών και την ολοκλήρωση, σήμερα εισερχόμαστε στην περίοδο ενός Ευρωπαϊκού οικονομικού εμφυλίου. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ιρλανδία και σίγουρα στις υπόλοιπες χώρες που θα ακολουθήσουν, το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής συμμετοχής στο μηχανισμό στήριξης και υποθήκευσης, δεν προέρχεται από το ΔΝΤ που χρησιμοποιείτε ως η ασπίδα των αντιδράσεων αλλά από τις ίδιες της ευρωπαϊκές χώρες. Με όρους που δημιουργούν  ένας φαύλο κύκλο καλών και κακών, δανειστών και δανεισμένων, υπεύθυνων και ανεύθυνων, και που οδηγούν νομοτελειακά, βάσει υπογεγραμμένων όρων, σε συνθήκες ελεύθερων και υποθηκευμένων ενός νεοφεουδαρχικού συστήματος.
    Αν χρειάζεται να κάνουμε μια συζήτηση ως λαός αυτή είναι για τις επιλογές μας. Πέρα από τη δική μας χρεοκοπία μπορούμε να παραδειγματιστούμε και από την κατάσταση  της άλλοτε κραταιάς και δακτυλοδεικτούμενης ως παράδειγμα και στόχου μας Ιρλανδίας.  Ας κρίνουμε και το ρόλο των πολιτικών μας ταγών που μας έφεραν ως εδώ, και τα οράματα της πολιτικής τους που απαρέγκλιτα συνεχίζεται. Τουλάχιστον θα μπορούμε να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος....  

8 Νοεμβρίου 2010

Αποχή..Ο επινίκιος “αυτισμός” των μεγάλων χαμένων ..

   Η Κυριακή των νικητών έλαβε τέλος και από σήμερα ξεκινά η μάχη των μεγάλων χαμένων. Η μεγάλη κερδισμένη, η στρεβλή, και παραμορφωμένη συστημική μας «δημοκρατία» του 50%, μπορεί πλέον να κοιμάται ήσυχη. Κανένα μνημόνιο, κανένα δίλλημα και καμία στέρηση δικαιώματος δεν μπορεί να ξυπνήσει ένα λαό που κοιμάται -αν δεν έχει ήδη πεθάνει- μαζί με τη χρεοκοπία του. Ο λαός δέχεται να εκτιμηθεί, να αναλυθεί και εν τέλει να καταταχθεί η αποχή του κατά το δοκούν και ανάλογα με το ποιος από τους νικητές προβεί στην ανάλυση. Υποταγμένος στη μοίρα του πολιτικού ραχατιού με τον οποίο έχει ποτιστεί, απόλαυσε τον αντιστασιακό καφέ του την ηλιόλουστη κυριακάτικη μέρα και το βράδυ άκουσε υπερήφανος όλους να του χαϊδεύουν τα αυτιά για την πράξη ευθύνης του να απέχει. Τι και αν τον αποθέωναν όλοι αυτοί που τον έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση; Τι και αν μιλούσαν εξ ονόματος του όλοι οι τρόφιμοι  ενός συστήματος «εκμετάλλευσης» του δημοσίου χρήματος που σε μια κανονική δημοκρατία θα έπρεπε να είναι τρόφιμοι σωφρονιστικών ιδρυμάτων; Τι και αν όλοι οι αυτόκλητοι υπερασπιστές και αναλυτές του μιλούσαν με την ψυχολογία του ναυαγού που μόλις σώθηκε από τη σύγκρουση από το παγόβουνο; Τι τελικά, κι αν μιλούν εξ ονόματος του όλοι αυτοί που έτρεμαν την ετυμηγορία του και ονειρευόντουσαν την αποχή του για να αθωωθούν στην εκλογική κολυμβήθρα;
    Ο λαός θέλει «γλείψιμο» και κολακεία ανεξαρτήτως του ποιος του το προσφέρει. Εξάλλου ψηφίζει στις δημοσκοπήσεις, προβληματίζεται πολιτικά με Λαζόπουλο, έχει στο σπίτι του ένα δίσκο του Θεοδωράκη  και υπήρξε μέλος μιας φοιτητικής κίνησης στο παρελθόν. Γιατί να σηκωθεί να πάει να ψηφίσει άκυρο ή λευκό δίνοντας το μήνυμα πως ναι μεν είναι αηδιασμένος αλλά είναι ΚΑΙ παρών; Γιατί να πάει να ψηφίσει  έναν υποψήφιο σε διαφορετικό από αυτό του, πολιτιστικού  και οικονομικού του βιασμού κόμμα, ή έστω έναν υποψήφιο που στέκεται απέναντι από  τον αποδεδειγμένα αποτυχημένο και  εκφραστή της μιζέριας του πρώην εκλεγμένο;  
    Αυτό προϋποθέτει  συμμετοχή, ταλαιπωρία, ουρές ενδεχομένως,  δυσκολία στο παρκινγκ και είναι Κυριακή, ημέρα ραστώνης. Υπάρχει και ο κίνδυνος να πρέπει μετά να συνεχίσει αυτή του την πράξη της συμμετοχής και είναι πολύ κουρασμένος από τα βάρη που του φόρτωσαν αυτοί που τον αποθεώνουν. Πρέπει να είναι δυνατός για να ανταπεξέλθει στα νέα μέτρα, στη νέα υποβάθμιση και στην επερχόμενη ανακοίνωση της αναθεωρημένης του χρεοκοπίας. Πρέπει να κρατήσει την αγανάκτηση του για να την κάνει ψήφο προσδοκίας στον επόμενο ηγέτη που θα του παρουσιάσει ως σωτήρα το σύστημα εξουσίας, τον επόμενο καρπό του δικομματικού σωλήνα. Τότε που θα ξανασυναθροίσει την ψήφο του με αυτή των καταταγμένων «προβάτων» του υπόλοιπου 50% που δεν νοείται να αγνοήσουν τη συσπείρωση που τους “επέβαλε” ο αρχηγός, και των κομματικών μελών που έχουν ταυτίσει τη ζωή την αξιοπρέπεια και την αξιοκρατία κάτω από τη σημαία της παράταξης που τους «βολεύει».       
     Ως τότε όμως θα διατηρεί την οργασμική του πολιτικά ψευδαίσθηση πως αποτελεί τη σκεπτόμενη σιωπηρή πλειοψηφία και τον καταλύτη στις εκλογές που δε θα αργήσουν υπό το βάρος της τραγικής σημερινής κατάστασης και της ανικανότητας των πολιτικών που έμμεσα ή άμεσα επέλεξε για να διαχειριστούν ή να αντιπολιτεύονται.  Είναι όμως “Νικητής” στην μάχη ενός ακήρυχτου πολέμου που σήμερα ακούει τους επινίκιους ύμνους αγνοώντας το πιο σημαντικό. Πως η μάχη ήταν τελικά ενάντια στον εαυτό του κάνοντας τελικά τη νύχτα των πολλών νικητών ως τη νύχτα των μεγάλων χαμένων..   

3 Νοεμβρίου 2010

Δημότης Αθηναίων. Το καθήκον απέναντι σε έναν «πετυχημένο» Δήμαρχο…

   Είμαι Δημότης Αθηναίων. Κατά διαβολική σύμπτωση από αυτούς που μένουν στο δήμο που ψηφίζουν μιας και οι περισσότεροι συγγενείς μου που ψηφίζουν στο ΔΑ κατοικούν εκτός αλλά ψηφίζουν εδώ. Μαζί με εμένα και τόσους άλλους σαν και εμένα κατοικούν αλλά ΔΕΝ ψηφίζουν για διάφορους λόγους πάρα πολλοί άστεγοι, πάρα πολλοί μετανάστες ή λαθρομετανάστες ή όπως αλλιώς τους έχουμε κατατάξει. Αλλά δεν πειράζει μάλλον μιας και για το Δήμαρχο μας και τη δημοτική αρχή ΔΕΝ υπάρχουν άρα πώς να έχουν δικαίωμα ψήφου αν δεν υπάρχουν ;
Δεν έχω παράπονο από το Δήμαρχο μου, ούτε από τη δημοτική αρχή.
   Μπορεί να μένω στο κέντρο και να μην έχω παρκινγκ όμως πληρώνω κανονικά τις κλήσεις μου από τη δημοτική αστυνομία μιας και αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος της και τον κάνει πολύ καλά και με σύστημα. Εξάλλου ο Δήμαρχος προθυμοποιήθηκε να φτιάξει κάποια παρκινγκ στη θέση κάποιων πάρκων όμως τα ξένα και ντόπια συμφέροντα δεν του επέτρεψαν.
    Δεν έχω επίσης παράπονο ούτε από τα δημοτικά τέλη που πληρώνω μέσω της ΔΕΗ. Πρόπερσι που είχα κι εγώ ένα μαγαζί και έκλεβα το κράτος,  ο Δήμος μου αποφάσισε και άλλαξε όλα τα πεζοδρόμια δύο φορές λόγω λάθους- που προφανώς δεν ευθύνεται- με ένα καταπληκτικό σύστημα που πήρε μόλις 6 μήνες για μια ακτίνα 1.5 χιλιομέτρου. Το δρόμο μπροστά τον έφτιαχνε άλλος φορέας το ίδιο εξάμηνο. Τελικά  το πρόβλημα λύθηκε με την παρέμβαση των καναλιών που φώναξαν κάτι αλήτες, κάτι πολύ χρήσιμο στις τηλε -δημοκρατίες. Όχι οι αλήτες βέβαια αλλά οι κάμερες. Το αποτέλεσμα όμως δικαιώνει την προσπάθεια μιας και απολαμβάνω τις βόλτες μου στα πλατιά και καθαρά πεζοδρόμια της πόλης μου όταν βέβαια δεν σκοντάφτω σε τραπεζάκια που έκαστο είναι και ένα πρόσοδο τόσο απαραίτητο, και φυσικά όταν είναι μέρα και υπάρχει φώς. Εξάλλου δεν είμαστε και στη Σκανδιναβία να έχουμε μακρά νύχτα οπότε ποιος ο λόγος να καταναλώνουμε ενέργεια και λάμπες;
   Μου αρέσει επίσης που μπορώ όταν έχω χρόνο και απολαμβάνω τον καφέ μου στην πλατεία Ομονοίας, το μεταξουργείο, την Πατησίων ,την Κυψέλη, τις πλατείες της κάτω από την Ομόνοια πόλης, με τα τόσα όμορφα αναπαλαιωμένα νεοκλασικά κτήρια, το υπέροχο γκρίζο χρώμα, την ανεπτυγμένη αισθητική  των αφαιρετικών παρεμβάσεων του δήμου. Και μετά να συνεχίζω την βόλτα μου περπατώντας  με τόση ασφάλεια από την οδό Αθηνάς περνώντας μπροστά και από το δημαρχείο, και να καταλήγω στα πολιτιστικά κέντρα στο Γκάζι, στου Ψυρρή, φτάνοντας μέχρι το Θησείο. Θα ήθελα περισσότερες άδειες βέβαια για τραπεζάκια και καφέ στην Αρεοπαγίτου που είναι ένας άδειος δρόμος αλλά ελπίζω στην επόμενη τετραετία.  Όπως φυσικά και στο ανεκμετάλλευτο φιλέτο του Φιλοπάππου.
   Με τη δημοτική αρχή μου συμφωνώ και σε ένα ακόμα ζήτημα. Τόσο εγώ όσο και αυτή, θεωρούμε πως το πράσινο είναι πολύ υπερτιμημένο. Υπάρχουν εξάλλου τόσες άλλες προτεραιότητες πριν από αυτό που ο Δήμαρχος φροντίζει, όπως το χρέος του Δήμου που απ ότι λένε είναι ανάμεσα στα 113 μέχρι 203 εκατομμύρια, ανάλογα με το ποιος υποψήφιος μιλάει.   Τι θα προσφέρει λοιπόν ένας χώρος πρασίνου που είναι και αντιαισθητικός και ανόμοιος σε σχέση με την υπόλοιπη πόλη μου; Πόσα έσοδα μπορεί να φέρει στο Δήμο; Ποιός θα το φροντίζει σε εποχή κρίσης;  Οι οικολογικοί λαϊκισμοί είναι για αυτούς που ψάχνουν ψήφους και όχι για τον παντοδύναμο Δήμαρχο μας κύριο Κακλαμάνη και καλά κάνει και τους αγνοεί.
  Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για το έργο του Δήμου μας  στον πολιτισμό, τις κοινωνικές υπηρεσίες, της παρεμβάσεις του και τόσα άλλα. Μια απλή βόλτα όμως πιστεύω πως αρκεί για να καταλάβει κανείς πως ο σημερινός δήμαρχος είναι άξιος συνεχιστής των προκατόχων του στο θώκο.     
   Επειδή η ψήφος είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση για αυτά που έχει συνεισφέρει στην ποιότητα ζωής μου, αλλά εκτός από ιερή είναι και μυστική, δεν θα αναφέρω τι θα ψηφίσω αλλά μπορώ να τον διαβεβαιώσω πως θα κάνω το καθήκον μου όχι ακριβώς όπως το έκανε αυτός για μένα ως δημότη, αλλά όπως θα ονειρευόμουν να κάνουν οι συνδημότες μου για αυτόν. Να ξεκουμπιστεί από την πόλη. ΌΜΩΣ, αν και δυστυχώς τα όνειρα απέχουν τόσο πολύ από την πραγματικότητα και παρότι φαίνεται πως  θα είναι ξανά ο δήμαρχος μου, εγώ θα συνεχίσω να ονειρεύομαι…

22 Οκτωβρίου 2010

Αντιμνημονιακή ψήφος, το μεγάλο παραμύθι του συστήματος. Μόνο που οι εκλογές είναι για την αυτοδιοίκηση..

   Η φράση «κλειδί» για τις επερχόμενες εκλογές ονομάζεται αντιμνημονιακή ψήφος. Αυτή που κάθε υποψήφιος σε όλες της βαθμίδες αιρετότητας  χρησιμοποιεί αφειδώς, αυτή που αποτελεί και την βασική κομματική γραμμή προς τους «ανεξάρτητους» υποψηφίους, και τέλος αυτή που όλα τα εργαλεία του συστήματος, (media, εταιρίες δημοσκόπησης, «πνευματικός» -με την εξευτελιστική έννοια του όρου- κόσμος κλπ.)   έχουν αναγάγει ως τη μοναδική εκλογική συνισταμένη.
    Ξεχνώντας όλοι μια λεπτομέρεια… Οι εκλογές αυτές είναι αυτοδιοικητικές και όχι δημοψήφισμα ή βουλευτικές. Οι περιφερειάρχες και οι δήμαρχοι που θα προκύψουν δεν θα καταθέσουν πρόταση μομφής στην κυβέρνηση, δεν θα ψηφίσουν νόμους, δεν θα αποφασίσουν για τα οικονομικά μέτρα, γιατί απλά δεν είναι αυτός ο ρόλος τους και δεν έχουν την παραμικρή  αρμοδιότητα για αυτά.
   Ασφαλώς και αυτές οι εκλογές έχουν και άλλα χαρακτηριστικά, ασφαλώς και τα μέτρα που έφερε ή «φορτώθηκε» το μνημόνιο αποτελεί ένα σημαντικό μέρος επηρεασμού  της ψήφου και κατά συνέπεια του εκλογικού αποτελέσματος, ασφαλώς και έχουμε μια παντελώς επικίνδυνη κυβέρνηση ημετέρων. Μόνο που αποτελούν το δευτερεύον κομμάτι μιας ατζέντας που θα έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετική.
    Καμία συζήτηση για την κατάσταση των πόλεων που στα δημοτικά πλαίσια ,αναβάθμιση σημαίνει πεζόδρομος με καφετέριες, που πολιτισμός σημαίνει συναυλίες αρπαχτής,  που περιβαλλοντολογική παρέμβαση σημαίνει η αλλαγή ονομασίας ενός πάρκου, που δημοτική αστυνομία σημαίνει βιομηχανία παραγωγής κλήσεων. Καμία συζήτηση για το ρόλο που μπορεί και όχι θα έπρεπε αλλά είναι και υποχρεωμένη να ασκήσει μια δημοτική ή περιφερειακή αρχή.  
     Η όλη συζήτηση κινείται γύρω και μόνο από το μνημόνιο και προφανώς  αυτό είναι κάτι που εξυπηρετεί τους πάντες στο σαθρό πολιτικό μας σύστημα μέρος του οποίου είναι και οι αυτοδιοικητικοί μας άρχοντες. Κανείς εν ενεργεία που ζητά την επανεκλογή του δεν θα απολογηθεί για τα πεπραγμένα του. Τα κόμματα θα συσπειρωθούν και θα είναι όλα κερδισμένα την επόμενη των εκλογών, μιας και άλλα θα πάρουν το μήνυμα, άλλα θα δικαιωθούν και όλα εν τέλει θα καπελώσουν την αντίδραση που έχει η ψήφος. Η αποχή και το άκυρο θα κινηθούν σε αναμενόμενα όπως θα βαπτισθούν επίπεδα και η πολιτική φαιδρότητα θα συνεχιστεί αβίαστα.
   Κι όμως, και σε αυτές τις εκλογές υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν και μπορούν να προσφέρουν, που μπορούν να συγκρουστούν και να διεκδικήσουν για την περιοχή τους, που μπορούν και θέλουν να προσπαθήσουν σε μια μικρή αναβάθμιση της ποιότητας ζωής του ελληνικού χάους των πόλεων.  Άνθρωποι που στις μικρές ειδικά  τοπικές κοινωνίες γνωρίζουμε τη στάση τους και τη θέληση τους ανεξαρτήτως αν ανήκουν σε διαφορετικούς από εμάς ιδεολογικούς χώρους ή αφετηρίες. Αν η ψήφος μας δεν «καθοδηγηθεί από το μυαλό μας» στους κομματικούς προτεινόμενους και σε αυτούς που βλέπουν την προσφορά ως πολιτική αντιπαροχή, αν αφήσουμε έξω από τα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια τους «γνωστούς» σε όλους μας απασχολούμενους με τα προβλήματα μόνο κατά τις εκλογές, αν εκλέξουμε κάποιους μη ιλουστρασιόν που θέλουν να αγωνιστούν και όχι να συμμετάσχουν, αν  δηλαδή ψηφίσουμε ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ  τότε  η ψήφος μας εκτός από αντί θα έχει και κάποιο θετικό πρόσημο για εμάς. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη επανάσταση σε περιόδους ηθικής, πολιτικής, θεσμικής, οικονομικής και εν τέλει πολιτισμικής κρίσης, από μια υγιή αντίδραση και επιλογή.
   Εκτός εάν θεωρούμε πως οι υποψηφιότητες τύπου  Γιάννη Δημαρά(συμπαθέστατος και σίγουρα με εντιμότερη στάση από  πάρα πολλούς)  και Κουρούση  αποτελούν το νέο, το οραματικό, το ρηξικέλευθο  και αυτό που θα τρομάξει το σύστημα. Τότε…

18 Οκτωβρίου 2010

Γκετοποίηση περιοχών και «καθεστώς» Αγίου Παντελεήμονα. Το είδωλο του καθρέφτη μιας κοινωνίας που παραμορφώνεται

Τις απόψεις μου για το θέμα των μεταναστών τις έχω αναπτύξει στο παρελθόν στην  ανάρτηση Μεταναστευτικό ζήτημα και Άκρα Δεξιά.  Μόνο που τα όσα συμβαίνουν σε καθημερινή βάση στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα δεν αποτελούν πεδίο φιλολογικής συζήτησης και ανάπτυξης απόψεων αλλά ντροπής.
   Το Σάββατο το βράδυ   «αγανακτισμένοι κάτοικοι»  σύμφωνα με το mediako όρο επιτέθηκαν σε τζαμί εγκλωβίζοντας πέντε ανθρώπους για μιάμιση ώρα. Ένα ακόμα περιστατικό βίας που ασφαλώς δεν αποτελεί είδηση στην ζωή της πόλης αλλά μέρος της καθημερινότητας σε μια περιοχή που επιλέγεται πλέον συμβολικά να χαρακτηρίζει τη βαρβαρότητα μας και την αρρώστια της ψυχής μας.  
   Μια περιοχή που ο ρατσισμός μπορεί να ανθίσει και να δράσει εγκληματικά χωρίς να υπόκειται σε νόμους, που η συντεταγμένη πολιτεία με την εκκωφαντική και προφανώς εσκεμμένη απουσία της μπορεί να περνά το μήνυμα του εθνικιστικού της υπόβαθρου και της ξενοφοβίας της, μια περιοχή «τρύπα» στον χάρτη που έχει μεταβληθεί στο επίσημο προτεκτοράτο της Χρυσής Αυγής. Ένας «πιλότος» της μελλοντικής  γκετοποίησης πολλών περιοχών της Αθήνας  που για να γίνει «κοινωνικά αποδεκτή» χρειάζεται αίμα και «αγανακτισμένους πολίτες», και που θα αποτελέσει -όταν τα πράγματα φτάσουν στο σημείο που περιμένουν- το επίκεντρο μιας στρεβλής μεταναστευτικής συζήτησης.
    Μέχρι να συμβεί αυτό θα μπορούν εύκολα οι «προστάτες» της περιοχής να εξωτερικεύουν τη βία της  αρρωστημένης «πολιτικής» που πρεσβεύουν, να δίνουν ραντεβού χουλιγκανικού τύπου με ανεγκέφαλους αυτοαποκαλούμενους «αριστεριστές», να αποτελούν το νόμο και την τάξη, να καθορίζουν τις ζωές των κατοίκων ελλήνων και μη σε ένα καθεστώς ντροπής για μια χώρα που θέλει να λέει πως σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα.
    Τα όσα συμβαίνουν σήμερα στον Άγιο Παντελεήμονα αποτελούν το είδωλο στον καθρέφτη μιας κοινωνίας που παραμορφώνεται και που θα έπρεπε μαζί με το περιβάλλον να αποτελούν το πρώτο θέμα στην ατζέντα των επερχόμενων εκλογών. Εκτός  βέβαια εάν  έχουμε αποδεχτεί την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια ως υποπροϊόντα των σκουπιδιών μας….

1 Οκτωβρίου 2010

Η ησυχία πριν την κοινωνική καταιγίδα


Η φαινομενική ησυχία που επικρατεί στη χώρα μοιάζει με την ηρεμία που προηγείται της καταιγίδας. Τα σύννεφα έχουν σκεπάσει τον ουρανό και νομοτελειακά το ξέσπασμα είναι απλά θέμα χρόνου.
   Το τελευταίο εξάμηνο η χώρα έχει περιέλθει σε μια δύνη αλλαγών Το ένα σοκ διαδέχεται  το άλλο σε ένα πρωτοφανή «βιασμό» δικαιωμάτων και κεκτημένων ακολουθώντας μια πορεία που την οδηγεί –αν δεν την έχει οδηγήσει ήδη- στο λεγόμενο τρίτο κόσμο. Η έννοια της εθνικής κυριαρχίας  ακούγεται πλέον ως ρετρό σλόγκαν ασπρόμαυρης ομιλίας του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού. Το δικαίωμα στην εργασία και το σεβασμό  μεταλλάχτηκε σε αγώνα διατήρησης της πρώτης με οποιοδήποτε κόστος υπό το φόβο της ανεργίας που δεν αιωρείται πια απειλή αλλά καλπάζει.  Το βιοτικό επίπεδο βρίσκεται σε κάθετη πτώση για πολύ μεγάλο κομμάτι πλέον του πληθυσμού,  ενώ ο όρος της «αξιοπρεπούς διαβίωσης» μεταλλάσσεται με τη σειρά του με αυτόν της επιβίωσης.
 Ένας λαός που γίνεται για άλλη μια φορά πειραματόζωο  στα εργαστήρια ενός οικονομικού συστήματος μιας  Ευρώπης που παραπαίει. Ένας λαός που ενημερώνεται από μια πρωτοφανή συγχορδία ΜΜΕ, που όμοια της βρίσκεται μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, που του παρουσιάζουν ένα παράλληλο σύμπαν με μοναδική ομοιότητα τον τόπο. Ένας λαός που «βαφτίστηκε» συμμέτοχος σε ποσοστό πολύ μεγαλύτερο απ όσο του αναλογεί σε ένα παιχνίδι όχι αθώων ή ενόχων αλλά θυτών και θυμάτων που τα πάντα παρουσιάζονται ως μονόδρομος χωρίς προορισμό.
    Με τα κόμματα να προετοιμάζονται για της επερχόμενες εκλογές χωρίς να έχουν αλλάξει τίποτα σε λεκτική, τακτική και κυρίως νοοτροπία από το παρελθόν. Με το συνδικαλισμό να έχει αυτοκαταργηθεί. Με την ατιμωρησία να συνεχίζει. Με το αίσθημα του φόβου να κυριαρχεί. Με το αύριο να μοιάζει όχι μόνο αβέβαιο αλλά ζοφερό.
    Λέγεται πως οι λαοί αντιδρούν όταν δεν έχει πλέον τίποτα να χάσουν. Σήμερα το ποσοστό των ανθρώπων στη χώρα μας που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση έχει ξεπεράσει κατά πολύ το «προβλεπόμενο» των καπιταλιστικών κοινωνιών και αυξάνεται με πρόοδο που είναι γεωμετρική, ενώ το ποσοστό των ανθρώπων που απειλείται είναι πλέον πλειοψηφία ακόμα κι αν δεν έχει πλήρη επίγνωση για αυτό. Ήδη και όσο και αν ολόκληρο το σύστημα και τα μέσα του στρουθοκαμηλίζουν έντεχνα, η οργή είναι έκδηλη. Τα επεισόδια ξενοφοβίας και ρατσισμού, η πρώτη αντίδραση σε εποχές κρίσης ενός απαίδευτου -όπως συνειδητά έχουν φροντίσει- λαού, έχουν πλέον γίνει καθημερινό φαινόμενο. Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι και όσο δεν εκτονώνεται  γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη.
   Δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω περιθωριοποίηση .Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλη κοροϊδία. Κυρίως όμως δεν υπάρχουν περιθώρια η πραγματικότητα να αντιμετωπίζεται ως εικονική. Αν δεν αλλάξει άμεσα αυτή η νοοτροπία όλων όσων ασκούν εξουσία και αν δεν αντιμετωπισθεί η κατάσταση στο ανθρώπινο και όχι στο αριθμητικό πεδίο, η καταιγίδα που θα ξεσπάσει θα είναι οδυνηρή και μεταξύ δικαίων και αδίκων. Και αυτός ο τόπος δεν έχει άλλα περιθώρια για αίμα αθώων.

13 Σεπτεμβρίου 2010

Δ.Ε.Θ. ε και ;


   Το να ασχοληθεί κανείς σοβαρά με την ομιλία ή τη συνέντευξη τύπου του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, εκτός από άσκοπο είναι μάλλον εξοργιστικό..Η ΔΕΘ έχει πάψει εδώ και χρόνια να αποτελεί  σημείο επιχειρηματικής αναφοράς και έχει εξελιχθεί σε διήμερα φιέστας του εκάστοτε κυβερνητικού σχήματος  καθώς και στημένων τηλε-αναλύσεων ουτοπικών ευχολογίων  και  υποτιθέμενων παροχών. 
   Ποιος δε θυμάται εξάλλου την περσινή έκθεση; Τις δεσμεύσεις του σημερινού –και τότε ερχόμενου- πρωθυπουργού που ενώ γνώριζε την κατάσταση, διαβεβαίωνε για την άσκηση μιας πολιτικής που όχι μόνο δεν ακολούθησε, αλλά κινήθηκε στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση;  Ποιος δε θυμάται την τραγική φιγούρα του απερχόμενου τότε πρωθυπουργού που ενώ μετρούσε τις τελευταίες ώρες στην ηγεσία της πιο αποτυχημένης και ανίκανης μέχρι τότε κυβέρνησης  στην ιστορία του τόπου, δεσμευόταν πως θα ηγηθεί της αλλαγής στην αντιμετώπιση των δημοσιονομικών; Τίποτα δεν εμπόδισε κανέναν να λέει οποιαδήποτε ασυναρτησία (με την κυριολεκτική έννοια του όρου αν δούμε την πραγματικότητα), και κανένας δε πρόκειται ποτέ να λογοδοτήσει για αυτό.
   Ποιος ο λόγος λοιπόν να ασχοληθούμε σοβαρά με τις χθεσινές δηλώσεις του πρωθυπουργού, και ποιος ο λόγος επίσης να περιμένουμε να ακούσουμε τις θέσεις των υπολοίπων κομμάτων; Αλήθεια περιμένει κανείς να ακούσει σοβαρές προτάσεις και λύσεις ή να εμπνευστεί από το όραμα τους;  
   Ποίος λοιπόν είναι ο ουσιαστικός λόγος αυτής της κακόγουστης θεατρικής  παρωδίας όπως αυτή έχει εξελιχθεί, όταν ακόμα και οι κάτω από την παρουσία 4.500 αστυνομικών (οποία δημοκρατία…)  κινητοποιήσεις, από τη στιγμή που δεν είχαν επεισόδια και καταστροφές δεν κρίθηκαν άξιες περαιτέρω σχολιασμού -πλην απλής αναφοράς- από τα ΜΜΕ ;  
  Το ζήτημα δεν είναι η κατάργηση όπως από το πρωί αναφέρεται σε πολλές αναρτήσεις. Ο θεσμός της έκθεσης –όπως και όλων των παρεμφερών εκδηλώσεων-δεν είναι ποτέ δυνατόν να ευθύνεται για το σημερινό της χαρακτήρα. Απλά και αυτός καθρεφτίζει τη σημερινή φαιδρότητα των πολιτικών μας ταγών.  Όσο αυτοί θεωρούν πως μπορούν να μιλούν –αλλά κυρίως να πράττουν- χωρίς συνέπειες, όσο θεωρούν το εκλογικό σώμα ως πελατεία που μπορούν με σοβαροφάνεια να ποδηγετούν, και όσο εμείς δνε συνειδητοποιούμε πως η δύναμη είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ στα χέρια μας μιας και εμείς τους εκλέγουμε με την ψήφο μας, οι κακόγουστες φιέστες και κυρίως όμως οι θεσμοί θα παραμένουν σε αποσύνθεση και η κοινωνία σε κώμα. Αν εμείς με την ψήφο μας δεν δείξουμε πως είμαστε ενεργοί μα κυρίως σκεπτόμενοι, κανείς τους δεν πρόκειται να ταρακουνηθεί και θα συνεχίσουν να παίζουν αλώβητοι τα παιχνίδια εξουσίας και κομματικής επετηρίδας χλευάζοντας τον –όπως μας αποκαλούν- λαουτζίκο.
    Οι επερχόμενες εκλογές είναι για εμάς μια ευκαιρία για καινούργια αρχή. Να δηλώσουμε πως υπάρχουμε και δεν καταπίνουμε τα πάντα. Θα τη χάσουμε; Αν ναι είμαστε απλά άξιοι της μοίρας μας. Αν όχι όμως, αν περάσουμε τα δικά μας μηνύματα ίσως τελικά υπάρξει ελπίδα..