28 Απριλίου 2010

Τελικά θα πτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση φόβου και χαμένων ονείρων ανεξαρτήτως απάντησης…

   Το ερώτημα των ημερών, αυτό που μας έβαλαν να στριφογυρίζει στο κεφάλι μας και να μας κάνει αίολους στο παρόν μας , η καινούργια μεγάλη ιδέα του έθνους μας· Θα πτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση που καλούμαστε να δώσουμε οι μη ειδικοί, οι μακριά από όλες τις παρασκηνιακές συζητήσεις, οι γνωστοί αδαείς καθοδηγούμενοι ψηφοφόροι. Μια απάντηση για το τυπικό της οικονομικής μας ζωής μιας και η «πτώχευση» αξιών και παιδείας είναι δεδομένη εδώ και αρκετές δεκαετίες . Τα γεγονότα εξάλλου που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση είναι απόρροια αυτής της «πτώχευσης» και όχι των ελλειμματικών αριθμών της οικονομίας μας.
   Το πρόβλημα δεν είναι οι υπέρογκοι για το μικρόκοσμο μας αριθμοί. Τα ελληνικά ελλείμματα δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα των υπόλοιπων χωρών του συστήματος. Ούτε οι αριθμοί του ρυθμού ανάπτυξης μας είναι τόσο υποδεέστεροι των υπολοίπων χωρών. Η παθογένεια όμως του ανύπαρκτου ελληνικού συστήματος ελέγχου και διαφθοράς έκανε τη χώρα τον αδύναμο κρίκο μιας αποτυχημένης ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Η καλύτερα ενός αποτυχημένου κοινωνικά παγκόσμιου συστήματος που στηρίζεται στην τραπεζική ισορροπία τρόμου που για να κρατηθεί και να μην εκτροχιαστεί έχει πολλά όπλα προς ενεργοποίηση. Όλα τα μέτρα που θα έρθουν αποτελούν απλά μέρος της φαρέτρας. Το μεγαλύτερο όμως όπλο είναι η δημιουργία του φόβου. Χωρίς αυτόν τα βέλη είναι ακίνδυνά. Σήμερα είναι εδώ μπροστά μας ο φόβος της επίσημης οικονομικής πτώχευσης. Αλήθεια εκτός από εμάς που πληρώνουμε την αδυναμία μας σε ένα παγκόσμιο «πολεμικό» παιχνίδι , ποίον συμφέρει η πτώχευση; Ποιο κράτος της ΕΕ θα δοκίμαζε οικιοθελώς τις αντοχές της δικής του οικονομίας; Ποιος θα έβαζε σε περαιτέρω κίνδυνο την έλλειψη ρευστότητας στον ευρωπαϊκό χώρο ; Ποιος θα έβαζε τον εαυτό του στη σειρά να μας ακολουθήσει; Το φάντασμα της πτώχευσης θα πλανάται συνεχώς στο κεφάλι μας για να περάσουν τα μέτρα που θα μας επιβάλλουν. Τα μέτρα της φαρέτρας του οικονομικού τέρατος. Τα spreads θα εκτοξεύονται, οι δηλώσεις θα δίνουν και θα παίρνουν, τα παιχνίδια ΟΛΩΝ τους -συμπεριβαλλομένων και των ομοεθνών μας- θα συνεχίζονται σε μια μάχη ισορροπιών και ισχύος στο βωμό του κέρδους. Και τελικά, αφού επιβληθούν τα «αναγκαία» μέτρα η πτώχευση θα αποφευχθεί προς το παρόν… Θα έχουμε χάσει όμως ΑΛΛΟ ένα κομμάτι της ελευθερίας επιλογών πολιτικής από τις κυβερνήσεις που εκλέγουμε. Κυρίως όμως, έχουμε χάσει το δικαίωμα στο να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο. Στόχος πλέον είναι η μικρότερη απώλεια των «κεκτημένων» της αξιοπρεπούς διαβίωσης και εργασίας. Αυτών που μας διαχωρίζουν από το να είμαστε απλά ένας αριθμός στην παραγωγική διαδικασία..

21 Απριλίου 2010

Κοινωνική Παιδεία. Σπέρνοντας ανέμους…

   Το σημαντικότερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο η κυβέρνηση αλλά και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα για την αντιμετώπιση της κρίσης, δεν είναι η εύρεση πόρων ή δανειοδότησης, αλλά η έλλειψη κοινωνικής παιδείας που μας χαρακτηρίζει από τη σύσταση του Ελληνικού κράτους. 
   Tα πρώτα χρόνια της ύπαρξης μας ως κρατική οντότητα μετά την απελευθέρωση, η παίδευση των πολιτών στη σχέση τους με το κράτος είχε να αντιμετωπίσει αφενός το ότι οπλοφορούσαν, και αφετέρου πως ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση μιας και είναι εντελώς διαφορετικό το να είσαι υποτελής σε μια αυτοκρατορία, από το να αποτελείς τον πυρήνα ενός κράτους. Η γερμανική αντιβασιλεία βρήκε τη λύση στο πρόβλημα δημιουργώντας τη βάση ενός γραφειοκρατικού κράτους που οι πολίτες συναλλάσσονται, διαπλέκονται και αντιδρούν, ενταγμένοι σε κομματικούς φορείς εξουσίας όχι λόγω ιδεολογικής θεώρησης μιας και η ταξική συνείδηση προϋποθέτει μια ευρύτερη παιδεία που απουσιάζει, αλλά με βάση τις διαπροσωπικές σχέσεις και ταπεινά συμφέροντα. Στη συνέχεια, παρά το ότι η χώρα πέρασε από πολέμους, πτωχεύσεις, & καταστροφές αλλά και περιόδους ανάπτυξης και ευμάρειας , παρά το ότι το πολίτευμα μεταβλήθηκε άλλοτε επώδυνα και άλλοτε ομαλά και παρά τις κοσμογονικές αλλαγές στον τρόπο ζωής τον περασμένο αιώνα, αυτή η σχέση ουδέποτε διαταράχθηκε. Απεναντίας το βόλεμα που προσέφερε τόσο στους έχοντας την εξουσία που μπορούσαν να εκμεταλλευτούν ψηφοθηρικά αυτή την κατάσταση, όσο και στον τρόπο που οι ίδιοι οι πολίτες κατάφερναν να παρακάμπτουν τις διαδικασίες και να λειτουργούν με γνώμονα πάντα το ατομικό από το συλλογικό συμφέρον, δημιούργησε τους σύγχρονους μύθους της φυλής μας. Ο έλληνας είναι ο «καταφερτζής», που θα τα βρει τη λύση, αυτός που δεν υποτάσσετε σε νόρμες και κανόνες, ο μποέμ, αυτός που δε θα «βγάλει το φίδι από την τρύπα», και με ότι άλλο χαρακτηρισμό έχουμε εφεύρει για να εξωραΐσουμε την ανοργανωσιά μας. 
   Παράλληλα όλες οι εξουσίες φρόντισαν να συνεχίσουν παίδευση των πολιτών προς τον ατομικισμό με την εφαρμογή πολιτικών προς αυτή την κατεύθυνση, χρησιμοποιώντας την εκπαίδευση, την αγορά εργασίας και τις συναλλαγές κράτους- πολίτη. 
   Η ευμάρεια και η οικονομική άνθηση αλλά όχι ανάπτυξη των περασμένων δεκαετιών ειδικότερα μετά την είσοδο μας στην τότε ΕΟΚ, όχι μόνο αντικατέστησε την έννοια του πολίτη με αυτήν του καταναλωτή, αλλά δημιούργησε και μια άτυπη συμφωνία ανάμεσα στις σχέσεις μας με το κράτος. Έγινε “αποδεκτό” το ότι το κράτος είναι αξίωμα να κλέβει άρα και οι πολίτες-καταναλωτές νομιμοποιούνται να πληρώνουν όσο λιγότερο το κράτος αποκρύπτοντας. Ο κανόνας αυτός νομιμοποιήθηκε χρησιμοποιώντας το πολυδαίδαλο και γεμάτο διατάξεις νομικό πλαίσιο με κρατικούς νόμους όπως η συνάφεια στους ελεύθερους επαγγελματίες, οι ρυθμίσεις της εισφοροδιαφυγής, οι παραγραφές, και τόσα άλλα παράθυρα που έκαναν τον πολίτη να αντιμετωπίζει το κράτος με τη λογική του μεσάζοντα και όχι ως το δημιουργό ανάπτυξης και κοινωφελών έργων. Φτάσαμε στο σημείο να πληρώνουμε τα κυβερνητικά έργα με υπερπολλαπλάσιο τίμημα από το κανονικό και να είμαστε ικανοποιημένοι ως πολίτες απλά γιατί έγιναν. 
   Σήμερα, που η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και που το βάρος της κρίσης για άλλη μια φορά θα πέσει στους πολίτες, η κυβέρνηση αλλά και όλοι οι εκφραστές του πολιτικού μας συστήματος προσπαθούν με συνεχή βομβαρδισμό από τα ΜΜΕ να αλλάξουν μια προαιώνια νοοτροπία με κάτι που όχι μόνο δεν υπάρχει στην πράξη για το σύνολο των πολιτών αλλά δεν έχει «διδαχθεί» και ποτέ. Απεναντίας έχει «μπολιαστεί» με ακριβώς το αντίθετο. Η παίδευση ενός λαού για να φέρει αποτελέσματα σε μια κοινωνία, πέρα από τους άμεσους τρόπους αλλαγής και τον παραδειγματισμό προς αυτήν την κατεύθυνση χρειάζεται και χρόνο. Και μπροστά στη λαίλαπα που έρχετε , όσο κι αν η προπαγάνδα παλέψει να αλλάξει τη νοοτροπία χρόνων, θα θερίσει τις θύελλες από τους ανέμους που έσπειρε..

19 Απριλίου 2010

Ημέρες παραλογισμού

-Ο σοσιαλιστής Πάγκαλος όταν δεν τα βάζει με το ΚΚΕ, μας εξηγεί το γιατί δεν πρέπει να φοβόμαστε το ΔΝΤ.
- Ο ακροδεξιός Καρατζαφέρης εισπράττει τα εύσημα από τον Σοσιαλιστή πρωθυπουργό για τη στάση του στην οικονομία ενώ παράλληλα τάσσεται υπέρ της Ντόρας στη διαμάχη της με το Σαμαρά.
- Παράλληλα και η Ντόρα δεν βρίσκει κατ ανάγκη κακό το ΔΝΤ, ενώ ο Σαμαράς καταγγέλλει τον Παπανδρέου ως νεοφιλελεύθερο
-Ο Νίκος Χριστοδουλάκης αρθρογραφεί υπέρ του αποπληθωρισμού μέσω μείωσης τιμών...
-Η ΓΣΕΕ δεν βρίσκει ακόμα το λόγο για να απεργήσει μαζί με την ΑΔΕΔΥ, αλλά το ΠΑΜΕ θα απεργήσει ανεξαρτήτως τι θα κάνει ο φορέας του.
-Ο Αρχηγός της συλληφθείσας τρομοκρατικής οργάνωσης και τα μέλη της είναι οι πιο γνώριμοι της αντιτρομοκρατικής και παρακολουθούνταν με διαλλείματα..
-Τα media στις σκηνές των πλάνων με τα ευρήματα από τα σπίτια των τρομοκρατών μας έδειχναν και βιβλία, σαν να μας έλεγαν ΠΡΟΣΟΧΗ τι διαβάζετε μην έχουμε άλλα.
Ο κατάλογος του παραλόγου δεν έχει τελειωμό και τροφοδοτείτε συνεχώς. Βρισκόμαστε μπροστά στη χειρότερη περίοδο της ιστορίας μας και αντί σοβαρότητας βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με ότι πιο παράλογο μπορεί να γεννήσει η πολιτική και media-κή φαντασία. Αλήθεια, πόσο πιο παράλογα μπορεί να γίνουν τα πράγματα ;