14 Ιουνίου 2013

Το προαύλιο της ΕΡΤ...

Χτες βρέθηκα στο προαύλιο της ΕΡΤ. Όχι από περιέργεια όπως τότε στους αγανακτισμένους που μια φορά αρκούσε για να μην ξαναπάω. Ούτε για συμπαράσταση στο σύνολο των εργαζομένων της που θεωρώ πως δεν είναι όλοι ίδιοι και πως κάποιοι ασφαλώς θα έπρεπε σε ένα σχέδιο εξυγίανσης να απολυθούν. Βρέθηκα λόγω προσωπικής ευαισθησίας στο ζήτημα του αυταρχισμού της Κυβέρνησης με μια μεθοδολογία που ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για λιγότερη δημοκρατία. Για μένα αυτό ήταν το ζητούμενο. Το ίδιο θα έκανα αν συνέβαινε στη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ ή οπουδήποτε αν εν μια νυκτί απολύονταν τόσες χιλιάδες κόσμου.
   Η αυταρχικότητα δεν ακυρώνει το ότι η ΕΡΤ δεν υπηρετεί το σκοπό της ύπαρξης της και λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια σαν θυγατρική κομματική εταιρία. Δεν ακυρώνει το ότι αποτελεί ένα πλυντήριο πλουτισμού ημετέρων. Δεν ακυρώνει το ότι χρειάζεται όντως όχι απλά αναδιάρθρωση αλλά ριζικές αλλαγές στον τρόπο διαχείρισης της ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται με απολύσεις. Όπως αντίστοιχα, το ότι συμβαίνουν όλα αυτά, δεν σημαίνει πως η ΕΡΤ δεν έχει αποτελέσει βασικό πυλώνα παραγωγής πολιτισμού στη χώρα ή ότι δεν επιτελεί έργο. Η ύπαρξη της είναι ζωτικά απαραίτητη για τον πληθυσμό της χώρας και αποτελεί σπάνιο κομμάτι της περιουσίας του. Όταν όμως περιστέλλεται η ελευθερία και η δημοκρατία, όταν ο αυταρχισμός απειλεί να γίνει θεσμοθετημένη τακτική, και όταν 2500 άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως παράπλευρες απώλειες τα κακώς κείμενα περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Δεν ακυρώνονται ούτε αθωώνονται. Απλά στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων η προφύλαξη της δημοκρατικότητας είναι πάντα το πρώτο ζητούμενο.
   Χτες λοιπόν στο προαύλιο της ΕΡΤ με «ενόχλησαν» αρκετά που είδα. Πρώτα από όλα οι κομματικές σημαίες και μάλιστα χωροταξικά παραταγμένες. Το ΠΑΜΕ μπροστά στα σκαλιά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραδίπλα, ο ΣΥΡΙΖΑ πιο πίσω και πάει λέγοντας. Στη δική μου οπτική θα ήθελα να μην υπάρχουν. θα τις δεχόμουν αν ήταν ανακατεμένες και όχι σε μπλοκ μαζί με σημαίες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Ίσως να ακούγεται παράλογο μόνο που η δημοκρατία δεν είναι ζητούμενο της εκάστοτε αντιπολίτευσης και πολλοί ψηφοφόροι της τρικοματικής είναι αγανακτισμένοι όχι μόνο με αυτό που έγινε αλλά και με την πορεία των κομμάτων της. Εξάλλου πολλοί απολυμένοι ανήκουν σε αυτά τα κόμματα. Βέβαια στα ήθη μας κάτι τέτοιο θα σήμαινε στην καλύτερη περίπτωση «αποβολή» ή και προπηλακισμούς
   Αντίστοιχα, με «ενόχλησε» η συνθηματολογία. Πάλι προερχόμενη από διάφορα μπλοκ. Δεν είχε σχέση με το αίτημα ή τα αιτήματα. Ήταν η κλασική που σε όσες διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες έχω βρεθεί ήξερα το τι ακριβώς θα άκουγα. Για παράδειγμα, ο διεθνής ιμπεριαλισμός ενοχλεί και εμένα μόνο που νομίζω πως είναι άσχετος με το ζητούμενο της συγκεκριμένης απεργίας.
   Το τρίτο που με «ενόχλησε» ήταν η στάση των ίδιων εργαζομένων της ΕΡΤ. Όπως ακούγεται με ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα και που είναι σε ευθεία ταύτιση με το όπως βγαίνει από τις συχνότητες που εκπέμπει. Για τα δύο πρώτα που ανέφερα θα ήθελα μετά απο παράκληση από τους ίδιους τους εργαζόμενους μέσω των φορέων τους να μην υπάρχουν. Αυτό βέβαια είναι μια προσωπική στάση ή "θέλω". Το τρίτο όμως που με ενοχλεί είναι η «αγιοποίηση» ενός φορέα που αποδεδειγμένα και οι ίδιοι γνωρίζουν πως δεν έπραττε ως όφειλε. Προφανώς και η διοίκηση είναι αυτή που καθορίζει την πολιτική. Προφανώς και οι αποφάσεις δεν παίρνονταν από τους ίδιους. Είναι όμως οι πρώτοι που γνώριζαν το τι συνέβαινε και θα περίμενα η στάση τους να μην στέκεται μόνο στην υπεράσπιση του έργου της ΕΡΤ, που ναι είναι τεράστιο και σημαντικό, αλλά να περιέχει και την αυτοκριτική τους.
   Υπάρχουν και κάποια άλλα ήσσονος σημασίας, όπως τα hot dog των πλανόδιων μπροστά στη μεσογείων κα άλλα μικρά αντίστοιχα, που με «ενόχλησαν» τα οποία δεν θεωρώ σημαντικά για να αναφέρω. Ίσως να είμαι περίεργος, ίσως ζητάω πολλά μιας και τα συνηθισμένα μας ήθη είναι διαφορετικά. Δεν ξέρω αν θα ξαναπάω στην ΕΡΤ. Ίσως το κάνω πάλι αν η κυβέρνηση σκληρύνει τη στάση της. Θα ξαναπάω σίγουρα αν προσπαθήσει να επιβάλει τον αυταρχισμό της με τα μέσα καταστολής που διαθέτει. Δεν μου αρέσει όμως να νιώθω «ξένος» στη μορφή ενός αγώνα που πολλοί συμπαραστάτες του το βλέπουν σαν προεκλογικό ή ιδεολογικό πανηγύρι. Εκεί δεν ταυτίζομαι..

12 Ιουνίου 2013

Κλείσιμο ΕΡΤ. Το τέλος των προσχημάτων

   Το κλείσιμο της ΕΡΤ δεν σηματοδοτεί το τέλος μιας τηλεοπτικής εποχής αλλά το τέλος του κοινωνικού μανδύα ή του φόβου της κοινής γνώμης σε κυβερνητικές αποφάσεις αν ψάχνουμε για ένα διακύβευμα από τη χτεσινή απόφαση. Η καλύτερα από τον τρόπο εκτέλεσης της.
    Εδώ και τρία χρόνια στο όνομα της σωτηρίας της χώρας από τον δικό της ξαφνικό θάνατο πάρθηκαν μέτρα αντίστοιχα ή εφάμιλλα με το χτεσινό. Τα εργασιακά δικαιώματα θυσιάστηκαν στο βωμό της επερχόμενης ανάπτυξης, οι φόροι έγιναν το σημαντικότερο μέρος του προσυπολογισμού, ο οικονομικός θάνατος της μεσαίας τάξης δεν έγινε με την τη χτεσινή ωμότητα και αμεσότητα αλλά με το μαρτύριο της σταγόνας. Τα «θύματα» εκατοντάδες χιλιάδες αλλά διάσπαρτα ανά εργασιακή ομάδα. Ο φόβος αποτέλεσε το κυριότερο συστατικό «παγώματος» και η κρυφή ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει στο μη περαιτέρω, η κινητήρια δύναμη υπομονής.
    Σε όλο αυτό το διάστημα όλα τα μέτρα πέρναγαν με την ίδια μεθοδολογία. Στο παρά ένα, με το δίλημμα της χρεοκοπίας και με την προς τα έξω δικαιολογία της κυβέρνησης που έκανε τα πάντα για να περισώσει ότι μπορεί από τις παράλογες απαιτήσεις της τρόικας. Στα μεσοδιαστήματα, ακούγαμε εκθέσεις ιδεών για το τι πρέπει να γίνει και να αλλάξει, για εξορθολογισμό, για συμμάζεμα. Στην πράξη, δεν υπήρχε καν σχέδιο. Τα πάντα εξαντλούνταν στις εξαιρέσεις των πολιτικών πελατειών μέχρι που αυτές οι εξαιρέσεις ήταν τόσες πολλές που ακύρωναν οποιαδήποτε σκέψη. Έτσι φτάναμε στο σημείο μηδέν, οι περικοπές γινόντουσαν οριζόντια, υπήρχε πάντα ένα προπέτασμα περισσότερων περικοπών και οι τελικές ήταν αποτέλεσμα του αγώνα της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές. Ο φόβος της χαμένης πελατείας εξακολουθούσε να υπάρχει και το χάπι έπρεπε να χρυσωθεί.
    Από χτες το απόγευμα αυτός ο φόβος έπαψε να υπάρχει. Είτε γιατί η τωρινή κυβέρνηση νιώθει αυτοδύναμη με τους υπό διάλυση εταίρους της. Είτε γιατί εκτιμά πως η αντίδραση του κόσμου είναι υπερτιμημένη μιας και τα ιδεολογικά κολλήματα δεν επιτρέπουν καθαρή σκέψη και πως τα ΜΜΕ αποτελούν τον αποκλειστικό εκπαιδευτή της κοινής γνώμης. Είτε ακόμα και γιατί θέλει να πάει σε εκλογές βάσει των εκτιμήσεων της.
    Το σίγουρο είναι πως ο αυταρχισμός αποτελεί πλέον επίσημη χωρίς φόβο ή δικαιολογίες πολιτική πρακτική. Χρησιμοποιήθηκε χτες σε μαζικό βαθμό, θα ξαναχρησιμοποιηθεί σίγουρα είτε για ανάλογη απόφαση είτε ως καταστολή. Η Βουλή έχει πάψει εξάλλου εδώ και καιρό να αποτελεί ναό της δημοκρατίας χωρίς πρόσχημα. Ήρθε μάλλον η ώρα το πρόσχημα να πάψει να υπάρχει παντού.... Οι 2.500 απολυθέντες εν μια νυκτί εργαζόμενοι στην ΕΡΤ ήταν απλά οι πρώτοι στα «νέα» ήθη που «μυρίζουν» γύψο. Το τραγικό δεν είναι πως υπάρχουν χιλιάδες συμπολίτες μας που επικροτούν. Είναι πως οι υπόλοιποι το ανεχόμαστε έχοντας κάνει πλέον μεγάλες εκπτώσεις στις δημοκρατικές μας ευαισθησιες. Αν τις θεωρούμε σημαντικές πια..

1 Ιουνίου 2013

Αντιρατσιστικά νομοσχέδια. Οταν η μικροπολιτική γίνεται επικίνδυνη.

   Δεν ήθελα να γράψω κάτι για το «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο όπως και για πολλά άλλα που ακούμε καθημερινά και σε άλλες εποχές θα με «τσίγκλαγαν». Αφενός, δεν πιστεύω πως ο ρατσισμός αντιμετωπίζεται με νομοσχέδια άλλα με παιδεία. Αφετέρου, με διακρίνει μια άρνηση του να επαναλαμβάνω αυτά που στο δικό μου μικρό μυαλό θεωρώ αυτονόητα.
   Με εξόργισε όμως το πώς ένα τόσο θεμελιώδες ζήτημα όπως ο ρατσισμός μπορεί να ευτελίζεται τόσο εύκολα και να αποτελεί παλαιού τύπου παιχνίδι μικροπολιτικών συμφερόντων εσωτερικής κομματικής κατανάλωσης. Γιατί η κατάθεση τριών διαφορετικών νομοσχεδίων για το ίδιο θέμα, που θύμισε τα αντίστοιχα ανά κόμμα πορίσματα των εξεταστικών της μη κάθαρσης, τέτοιο είναι. Ένα παιχνίδι στενόμυαλων ισορροπιών και εξαγοράς αποπροσανατολιστικού χρόνου στα ΜΜΕ.
   Θεωρητικά, το πρόβλημα ήταν η αύξηση των ρατσιστικών φαινομένων μα κυρίως η αντιμετώπιση των πρακτικών της Χρυσής Αυγής από το λεγόμενο «δημοκρατικό» ή «συνταγματικό» τόξο. Χρησιμοποιώ τη λέξη θεωρητικά γιατί οι μέχρι τώρα αντιδράσεις στη Βουλή όχι μόνο δεν ήταν σε ουσιαστική κατεύθυνση, αλλά αντιθέτως, δεν έδειχναν σε κανένα επίπεδο τη διαφορετικότητα του «τόξου» από την άκρα Δεξιά. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα έδιναν το δικαίωμα που έψαχνε η Χρυσή Αυγή να κατηγορήσει τους αντιπάλους της για αντιδημοκρατικότητα και ασέβεια των κανονισμών σε ένα δημοκρατικά εκλεγμένο κόμμα. Αντί να τους εκθέτουν, εκτίθενται οι ίδιοι.
   Φτάνοντας στο νομοσχέδιο -που έγινε νομοσχέδια- το δημοκρατικό και αντιρατσιστικό τόξο «πέτυχε» ένα ζήτημα όπως ο ρατσισμός και η αντιμετώπιση του αντί να χαρακτηρίζεται από δεδομένη ομοφωνία να αποτελεί ζήτημα προσεγγίσεως. Μόνο που ένα τόσο σοβαρό θέμα ιδιαίτερα όταν αποτελεί σήμερα κοινωνική γάγγραινα δεν αποτελεί αντιπολιτευτική ευκαιρία ούτε κυβερνητική επιτυχία. Το να καταλήξεις με γνώμονα τα ανθρώπινα δικαιώματα σε ένα κοινό νομοσχέδιο από ΟΛΑ τα κόμματα μαζί είναι απλώς ένα πολιτισμικό προαπαιτούμενο. Όχι πολιτικού πολιτισμού αλλά στοιχειώδους που εκλείπει. Ίσως και γιατί ο νεοφασισμός είναι εδώ και πολλά χρόνια εδραιωμένος με πολλές εκφάνσεις στα δημοκρατικά κόμματα ( Την άποψη μου την έχω καταθέσει στην ανάρτηση Νεοφασισμός στην Ελλάδα. Φασισμός ναι αλλά καθόλου νέος)
   Εξάλλου τα νομοθετήματα πάταξης και ποινικοποίησης δεν αντιμετωπίζουν τα αίτια. Ο ρατσισμός αντιμετωπίζεται πρωτίστως και μακροπρόθεσμα μέσω της παιδείας και της εκπαίδευσης, μέσω του καθημερινού παραδείγματος συμπεριφοράς, και κυρίως μέσα από την ανάδειξη και τη συνειδητοποίηση του ότι αν γίνει αποδεκτός λόγω του μεταναστευτικού προβλήματος που στρουθοκαμηλίζουμε πως δεν υπάρχει, αύριο ο στόχος δεν θα είναι οι μετανάστες αλλά οι ίδιοι που σήμερα αποδέχονται στην αμάθεια τους και την κρατική ανυπαρξία τις φασιστικές πρακτικές του.
   Κι αν τελικά θέλουμε να δούμε τι κατάφεραν τα υπόλοιπα κόμματα στα μάτια όσων θέλγονται με τις φασιστικές πρακτικές του ντροπιαστικού για τη δημοκρατία μας εκλεγμένου κόμματος, αυτό είναι πως ο ρατσισμός έχει διάφορες ερμηνείες. Και αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη υπηρεσία ενδυνάμωσης αυτού που θεωρητικά ήθελαν να πολεμήσουν και να γεμίσουν με αίσθημα ντροπής και φόβου όλους εμάς που τρέμουμε στην ιδέα περαιτέρω ριζώματος του στην κοινωνία ακόμα και αν αύριο ο διάττοντας αστέρας της ΧΑ εξαφανιστεί από την πολιτική σκηνή. Θα έχει όμως ριζώσει περαιτέρω μέσα στην ήδη ρατσιστική ελληνική κοινωνία.