30 Δεκεμβρίου 2009

Aς αφήσουμε τη μιζέρια μας στο χρόνο που πέρασε και ας αρνηθούμε το «γκρίζο» στο χρόνο που έρχεται. Δεν είναι δύσκολο..Αρκεί μόνο να αναλάβουμε ως πολίτες τις ευθύνες μας..

Σε ελάχιστες ώρες το 2009 παραδίδει τη σκυτάλη του στο νέο χρόνο μαζί με όλα όσα κληροδοτεί για την επόμενη μέρα. Την επόμενη μέρα μας. Είμαστε ένας λαός που λατρεύει τα ορόσημα αλλά αρνείται την αυτοκριτική. Ένας λαός που αρέσκεται σε ευχολόγια και υποσχέσεις, που δείχνει να αγνοεί τη διάκριση ανάμεσα στο σοβαρό από το σοβαροφανές, που πάνω απ όλα αρνείται το προφανές· να αντιμετωπίσει την παθογένεια του. Θεωρούμε μοναδικό χρέος μας προς τη χώρα ή το κράτος το ότι απλά ψηφίζουμε αγνοώντας το ότι εμείς είμαστε η χώρα και το κράτος, οι καθημερινές μας πράξεις και παραλήψεις. Εκλέγουμε για να μας εκπροσωπήσουν πρόσωπα που ποτέ δε θα εμπιστευόμασταν στη δουλεία μας με μόνο κριτήριο την αναγνωρισιμότητα τους ή την εξυπηρέτηση αναξιοκρατικών αιτημάτων μας. Έχουμε παραδώσει τη μόρφωση, την ενημέρωση και τη διαπαιδαγώγηση μας στον πλασματικό κόσμο της TV και του κάθε τυχάρπαστου τυχοδιώκτη. Έχουμε αναγάγει την ηθική και την τιμιότητα ως προσόντα και όχι ως προ απαιτούμενα. Έχουμε χάσει το μέτρο και ζούμε τα αποτελέσματα της κοινωνικής παρακμής μας. Το νέο έτος μας υπόσχεται μιζέρια, κρίση και ανασφάλεια γιατί εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε αυτό το τοπίο. Γιατί έτσι μας έμαθαν αυτοί που το κάνουν μαύρο. Γιατί έχουμε παραδώσει τα κλειδιά σε όλους αυτούς που δε θα καλούσαμε σπίτι μας για να αλλάξουμε το χρόνο. Δε χρειάζονται θαύματα. Αν κάνουμε την αυτοκριτική μας, αν αλλάξουμε τις μικρές κακές καθημερινές μας συνήθειες που δυσκολεύουν τη ζωή του διπλανού μας και κατά συνέπεια και τη δική μας, αν δείξουμε πως η «αγέλη» σκέφτεται και πράττει, αν ζητήσουμε τη χαμένη αισθητική στη ζωή μας, και πάνω απ όλα, αν ξαναανακαλύψουμε πως τα “θέλω” μας είναι προαπαιτούμενα και όχι ευχολόγια, τότε η νέα μέρα, ο νέος χρόνος, το αύριο που ξημερώνει θα μας δώσει ελπίδα. Αφού μας αρέσουν τα ορόσημα.. ας αφήσουμε τη μιζέρια μας στο χρόνο που πέρασε και ας αρνηθούμε το «γκρίζο» στο χρόνο που έρχεται. Δεν είναι δύσκολο..Αρκεί μόνο να αναλάβουμε ως πολίτες τις ευθύνες μας..

9 Δεκεμβρίου 2009

Ο στόχος επετεύχθη…

Ο στόχος των γνωστών αγνώστων παιδιών του συστήματος επετεύχθη και η επέτειος πέρασε στην ιστορία ως ένα ακόμα ραντεβού τους με τα ΜΑΤ. Δεν ακούσαμε από τα media τι είχε γίνει τον περασμένο Δεκέμβρη. Ή μάλλον ακούσαμε για μία δολοφονία ενός μικρού Αλέξη εν μέσω του καψίματος της όμορφης πόλης μας. Άλλωστε οι συμβολισμοί πρέπει να εκλείψουν. Εδώ ακόμα την επέτειο της 17η Νοέμβρη του 73 για αυτό τη θυμόμαστε. Χρόνο με το χρόνο πρώτη είδηση είναι το αν η πορεία ήταν ειρηνική και πόσο τα κατάφεραν οι υπουργοί μας. Τι είχε γίνει εκείνη τη νύχτα; Όλο και λιγότερες οι αναφορές. Μάλλον κάποια συναυλία του Νταλάρα για την Κύπρο θα είχε γίνει και θα προέκυψε κανένας συνωστισμός. Ζούμε τον απόλυτο media-κό εξευτελισμό και εκμαυλισμό των πάντων και τα γνωστά άγνωστα -καθοδηγούμενα από τους μέντορες τους- παιδιά, παίζουν καλά το ρόλο τους στην τραγωδία μας. Ή καλύτερα οι ταγοί τους έχουν κάνει καλή δουλειά. Βλέπουμε πορείες και κανείς δεν κοιτάει τα αιτήματα αλλά το αν θα εμφανιστούν τα παιδιά που «μισούν» την εξουσία. Αν θα καπελώσουν το οποιοδήποτε αίτημα. Συζητάμε για το πανεπιστημιακό άσυλο όχι με όρους ιδεών και το συμβολισμό του αλλά με αστυνομικούς όρους. Ταυτίσαμε το ιδεαλιστικό κίνημα του αναρχισμού με τη βία και την καταστροφή. Μπερδέψαμε την έννοια της ελευθερίας και της δημοκρατίας με την ωμή βία. Ονομάσαμε την καταστροφή πολιτιστικών στοιχείων αντίδραση. Τη βία για τη βία πολιτική στάση.
Οι μέρες που έρχονται στη χρεοκοπημένη χώρα μας είναι πολύ δύσκολες και η αντίδραση σε αυτά που θα αποφασιστούν είναι προ των πυλών. Η αντίδραση όμως «πρέπει» να αποτραπεί… Τα «επαναστατημένα παιδιά» έριξαν για άλλη μια φορά νερό στο μύλο των αλλαγών που αφορούν όλους μας. Των «Σοσιαλιστικών» πλέον αλλαγών. Συζήτηση για κατάργηση του ασύλου, προληπτικές συλλήψεις, δόγμα μηδενικής ανοχής, αστυνομοκρατούμενες πόλεις στις πορείες. Ίσως, όταν ωριμάσουν λίγο ακόμα οι συνθήκες και κατάργηση των πορειών. Εξάλλου οι πρακτικές του κυρίου Χρυσοχοϊδη βαφτίστηκαν από τα ΜΜΕ ήδη δημοκρατικές… Συμφωνεί σύσσωμο και το ΛΑΟΣ…

4 Δεκεμβρίου 2009

Επέτειος δολοφονίας Αλέξη Γρηγορόπουλου.Άλλη μια αποφράδα ημερομηνία στο καλεντάρι των «επετείων» που μας υπενθυμίζουν τη διαχρονική σήψη μας

Συμπληρώσαμε ένα χρόνο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Βάλαμε άλλη μια αποφράδα ημερομηνία στο καλεντάρι των «επετείων» που μας υπενθυμίζουν τη διαχρονική σήψη μας. Η ηρωοποίηση του μικρού Αλέξη δεν αφορά εμάς σαν κοινωνία παρά μόνο τους συνομήλικους του. Δεν υπήρξε κάποιος λαϊκός αγωνιστής που να δολοφονήθηκε για τις ιδέες ή τη στάση του. Δεν ενόχλησε το σύστημα. Απλά έτυχε να βρεθεί μπροστά στο ανεγκέφαλο μέλος της απαίδευτης συντεταγμένης καταστολής που δημιουργήσαμε και ανεχόμαστε. Ο θάνατος του μας θορύβησε γιατί θα μπορούσαμε να είμαστε και εμείς στη θέση του. Όχι τόσο όμως όσο να αντιδράσουμε ή να διορθωθούμε. Γιατί ακόμα και στα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του εμείς παραμείναμε στον καναπέ μας αφήνοντας τους συνομηλίκους του να δείξουν την οργή τους. Οργή γιατί ένιωσαν πόσο εύκολα μπορούν να πέσουν θύμα χωρίς αιτία. Οργή γιατί το κύτταρο της αδικίας δεν έχει απονευρωθεί στην ηλικία τους. Οργή γιατί δεν κατανοούν όσα βλέπουν γύρω τους. Οργή γιατί δεν είναι σαν εμάς. Εμείς δεν κατεβήκαμε μαζί τους να δηλώσουμε την θλίψη μας. Δεν τους προστατεύσαμε από το «καπέλωμα» των επαγγελματιών του είδους. Ίσως γιατί είμαστε όλοι ηθικοί αυτουργοί. Εμείς κατά εκατοντάδες χιλιάδες τρέχουμε να ψηφίσουμε του ηγέτες των κομμάτων μας. Να γίνουμε φίλοι ή μέλη. Να ασχοληθούμε με τα «σοβαρά» και όχι με την αξία μιας άδικα χαμένης ζωής που δεν έφταιγε. Με αφορμή την επέτειο διαβάζουμε άρθρα και δηλώσεις για τη δικαιολογημένη οργή των «πιτσιρικάδων» απέναντι στο σύστημα και το μέλλον που τους φτιάχνουμε. Για αυτά που βλέπουν, για αυτά που έρχονται. Και τα διαβάζουμε από αυτούς που ακριβώς υπηρετούν το σαθρό μας σύστημα. Από όλους αυτούς που είτε φτιάχνουν είτε καπελώνουν τα πάντα. Από όλους αυτούς που αντί να κάνουν πως δακρύζουν θα έπρεπε να σιωπούν. Τι άλλαξε από πέρυσι μέχρι φέτος ; Τι μάθημα πήραμε και τι διορθώσαμε ; Κι όμως, είναι πολύ εύκολο όμως να βρούμε τι οδήγησε σε όλα αυτά που συνέβησαν. Αρκεί απλά να κοιτάξουμε στον καθρέφτη μας...

2 Δεκεμβρίου 2009

Ελληνική Αριστερά. Έχει ήδη αργήσει πάνω από 30 χρόνια…..

Την ώρα που μετά την εκλογή Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ το πολιτικό τοπίο στη χώρα κινείτε σε πορεία αλλαγών και μετατοπίσεων, η ελληνική αριστερά όπως εκφράζετε από τα δυο κοινοβουλευτικά κόμματα, για άλλη μια φορά κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Στο Σύριζα, η επιστροφή Αλαβάνου και η συνεχής κόντρα των τόσο αντίρροπων ρευμάτων, οδηγούν μάλλον σε διάλυση παρά σε σύνθεση. Τα χαρακτηριστικά που κάποτε έκαναν διακριτό το ρόλο του Συνασπισμού πρωτίστος και του Σύριζα αργότερα, όχι μόνο δεν υπάρχουν πια, αλλά κανείς δεν μπορεί να εντοπίσει ούτε μια κοινή ιδεολογική συνισταμένη. Το ΚΚΕ παραμένει πιστό στην πολιτική της άρνησης στο οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει συζήτηση ακόμα και μέσα στο κόμμα του περισσού. Στείρα άρνηση των πάντων και η ίδια δικαιολογία περί αντικομουνιστικού πολέμου από οτιδήποτε δεν συνάδει με τις επιλογές της ηγεσίας του.
Είναι σίγουρο πως η ελληνική δεξιά θα ανασυγκροτηθεί μέσα από τη δημιουργία του ηγετικού προφίλ του νέου αρχηγού της. Εξάλλου τόσο οι θέσεις του στα εθνικά θέματα, όσο και η αντι-νεοφιλελεύθερη προσέγγιση της οικονομίας (που παραπέμπουν αρκετά στο πάλε ποτέ ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980), θα βρουν πολλά αυτιά σε μια ελληνική κοινωνία που μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτική, αλλά είναι γεμάτη συντηρητισμό και φοβικά σύνδρομα. Όπως είναι σίγουρο ,επίπονα μεν αλλά με το αίσθημα της κυβερνητικής αυτοσυντήρησης δε, πως και στο ίδιο το κυβερνόν κόμμα θα υπάρξουν οι ζυμώσεις διατήρησης των κεκτημένων και επαναπροσδιορισμός της πολιτικής του ιδεολογίας.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν είναι καθόλου σίγουρο πως η ελληνική αριστερά θα αντιδράσει. Και με τον όρο αντίδραση δεν νοείτε η αντιδεξιά ρητορεία που παραπέμπει στον ελληνικό εμφύλιο. Η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων σήμερα ούτε τον εμφύλιο πόλεμο έχει ζήσει, ούτε τη δεξιά πολιτική των δεκαετιών 50-60 και τους αγώνες της τότε πραγματικής αριστεράς. Αντιθέτως έχει δει πολλά προβεβλημένα στελέχη της αριστεράς να αυτοαναιρούνται όταν καταλαμβάνουν κυβερνητικές θέσεις, και βλέπει μια πλήρη ταύτιση ανθρώπων της σημερινής αριστερής διανόησης με πολιτικές και αιτιάσεις της παγκοσμιοποίησης. Αν η ελληνική αριστερά δεν καταφέρει να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις και την περιχαράκωση της,αν δεν καταφέρει να αποβάλει τον αδιαπραγμάτευτο - ως η μόνη αλήθεια-λόγο της και αυτό να συμβεί ειδικά μέσα στις τάσεις της, αν δεν καταφέρει να προβάλει κυβερνητική αντιπρόταση, και κυρίως, αν δεν σταματήσει αντί να ανασυγκροτείτε, να επιλέγει το να κατακερματίζετε, Θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο στην ανυποληψία και την περιθωριοποίηση. Δεν υπάρχουν περιθώρια χρόνου πλέον. Ήδη έχει αργήσει πάνω από 30 χρόνια….