Επίταξη, απεργία σε ΜΜΜ και αντιδράσεις. Ο ιδεολογικός μας αχταρμάς εν πλήρη εξελίξει..

Tις τελευταίες μέρες ζούμε στο ρυθμό της απεργίας του Μετρό. Ίσως τρία – τέσσερα χρόνια νωρίτερα να μην αποτελούσε και το κυριότερο θέμα αλλά από τη μία η τιμή της βενζίνης που εκτινάχτηκε, από την άλλη η οικονομική κρίση μας έκανε σε μεγάλο ποσοστό να αποχωριστούμε το αυτοκίνητο ως αποκλειστικό μέσο μεταφοράς μας. Ίσως πάλι στην Τρίτη μέρα απεργίας το πρόβλημα να είχε λυθεί. Τα αιτήματα να κρίνονταν δίκαια, λεφτά έστω και δανεικά υπήρχαν άλλωστε, να γινόταν μια εξαίρεση ή να ανακαλυπτόταν ένα από αυτά τα μαγικά επιδόματα που ισοσκελίζουν τις απώλειες και τα πάντα να κυλούσαν ομαλά.

Επειδή όλα αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν βρεθήκαμε ξαφνικά αντιμέτωποι με μια κατάσταση που από τη μια η πραγματικότητα έχει αλλάξει και από την άλλη τα στοιχεία του παρελθόντος είναι κραταιά.. Οι απεργίες «εκβιαστικού» χαρακτήρα άλλωστε δεν είναι κάτι που ανακαλύφτηκε την προηγούμενη εβδομάδα. Ανέκαθεν γίνονταν και συνήθως σε περιόδους αιχμής για τον κάθε κλάδο. Στις αερομεταφορές την περίοδο εορτών ή διακοπών, στη ΔΕΗ συνήθως χειμώνα και όταν οι ανάγκες για ρεύμα ήταν καθοριστικές, στους αγρότες που έκλειναν με τα «χρωματιστά» τρακτέρ τους δρόμους και πάει λέγοντας. Έτσι έμαθαν ή καλύτερα έτσι διδάχτηκαν από τα κομματικά επιτελεία, έτσι έκαναν. Η απεργία συνδυάστηκε με την τηλεθέαση και την εκάστοτε αντιπολίτευση, δαιμονοποιήθηκε και από το έσχατο και μοναδικό μέσο των εργαζομένων έγινε στα μάτια της κοινής γνώμης συνώνυμο της ταλαιπωρίας. Κανείς μας δεν κοίταζε τα αιτήματα κάποιων που κατέβαιναν σε μια διαδήλωση –ιδίως αν ήταν περιορισμένου αριθμού που πλήττονταν ακόμα και αν τα αιτήματα τους ήταν ζωής ή θανάτου για εκείνους- αλλά το δελτίο της τροχαίας.. Τα δύο κόμματα εξουσίας βολευόντουσαν, η αριστερά πουλούσε την πραμάτεια της, οι συνδικαλιστές έπαιρναν τα εύσημα από τους μέντορες τους στο κόμμα, και όλα πήγαιναν ρολόι.

Κάτι αντίστοιχο έκαναν και οι απεργοί των ΜΜΜ τις τελευταίες μέρες. Αποφάσισαν να εξαιρεθούν από το ενιαίο μισθολόγιο και ακολούθησαν την πεπατημένη. Εκβιαστική απεργία με τρυκ παρουσίας και κατά μέτωπο επίθεση σε μια κυβέρνηση που βρέθηκε αντιμέτωπη με «γνωστούς» της μόνο που δεν είχε πια τα μέσα να τους δικαιώσει. Η απεργία έφερε τη δικαιολογημένη αγανάκτηση μιας και έπληξε το επιβατικό κοινό όχι μόνο σε επίπεδο ταλαιπωρίας αλλά και οικονομικά σε μια περίοδο που όλοι βιώνουμε τη δυσκολία της. Βέβαια δεν αγανακτήσαμε όταν προσλήφθηκαν με τα προσόντα και τους μισθούς που παίρνουν –κάτι που η εκμετάλλευση της αγανάκτησης από κυβέρνηση και media μας έκαναν τώρα γνωστά με ακρίβεια – αλλά κάπως έτσι δεν λειτουργεί το σύστημα ειδικά στις προσλήψεις δημοσίου; Εξάλλου μια υποθετική δημοσίευση προσόντων-μισθών και τρόπου πρόσληψης για όλους θα ξεσήκωνε τη μεγαλύτερη επανάσταση σε αυτή τη χώρα. Το κοκτέιλ απλά τώρα ήταν εκρηκτικό. Αγανάκτηση, οικονομική κρίση, κατά μέτωπο επίθεση, δικαστικές αποφάσεις. Τα πάντα έτοιμα για τη σύγκρουση.

Η κυβέρνηση επέλεξε την επίταξη και την απειλή επιστράτευσης ως δείγμα δυναμισμού μόνο που ήταν μάλλον δείγμα απουσίας πολιτικής για την αντιμετώπιση αντιστοίχων κρίσεων που προφανώς και θα έρχονταν. Δεν επιλέχτηκε η εκμετάλλευση των δικαστικών αποφάσεων και η απαίτηση αποζημίωσης, δεν επιλέχτηκε ο δικαστικός δρόμος ενάντια σε σωματείο ή την εταιρεία, δεν επιλέχθηκε ο δρόμος που θα είχε πραγματικές συνέπειες για τους συνδικαλιστοπατέρες. Επιλέχθηκε η αντιδημοκρατική επίταξη που ενισχύθηκε από την επίδειξη πυγμής με την αποστολή και παρουσία των ΜΑΤ ξημερώματα στο αμαξοστάσιο, μια παρουσία που συνεχώς αυξάνεται ανησυχητικά το τελευταίο διάστημα σε όλους τους τομείς. Η αγανάκτηση έγινε εκμετάλλευση, η ακραία σύγκρουση «λαϊκό αίτημα», ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το όπλο του, η ΧΑ απολαμβάνει την υιοθέτηση ακραίων πρακτικών και ο ιδεολογικός μας αχταρμάς και οι αγκυλώσεις μας για άλλη μια φορά μας οδήγησε στο χωρισμό των στρατοπέδων. Γιατί στη χώρα των άκρων και της πολιτικής αρένας πρέπει να είσαι ή με τους μεν ή με τους δε. Δεν γίνεται να είσαι ενάντια σε «πολιτικές» επίταξης και αποστολής των ΜΑΤ ενώ παράλληλα να θεωρείς και την απεργία (τη συγκεκριμένη) αντίστοιχα εκβιαστική και απαράδεκτη. Πώς το λένε ρε γαμώτο αυτό που απουσιάζει;;; Κριτική σκέψη, σύνθετη σκέψη ή μήπως απλά σκέψη;;;

Η χώρα του "ναι μεν αλλά"

 Ενα εξαιρετικό κείμενο του Κωνσταντίνου Αλεξάκου απο το blog Πολίτης 

Πες ότι επιχειρείς να γράψεις μία εισήγηση που αφορά ένα κομμάτι της δημόσιας διοίκησης, και θες να ξεκινήσεις από το πλαίσιο:

Το κράτος στο κομμάτι της δημόσιας διοίκησης δεν διαφέρει πολύ από μία μεγάλη εταιρεία. Μία τεράστια εταιρεία. Ο σκοπός ύπαρξης είναι ειδικός και δεν αποσκοπεί στο κέρδος όπως μία ιδιωτική, χωρίς όμως να το αποκλείει. 

Να σταματήσω εδώ, εφόσον στο ελληνικό παράδοξο θα μπορούσαμε ήδη να ξεκινήσουμε ένα μικρό εμφύλιο για τις διαφωνίες που μπορούν να δημιουργήσουν αυτές οι τρεις απλές γραμμές. Ιδεολογικό πόλεμο, για το ρόλο του κράτους, την κοινωνία, την παγκόσμια οικονομία, τις τράπεζες, τα παιδιά που πεθαίνουν στον αναπτυσσόμενο κόσμο, την Παλαιστίνη, τις ΑΟΖ, την μετανάστευση, την πολυπολιτισμικότητα, την ταξική κοινωνία, και άλλα πολλά, ο καθένας με διαφορετικά επιχειρήματα βασισμένα στην πολιτική θεώρηση του καθενός μας. 

Αυτός ο μικρός εμφύλιος ξεκινάει κάθε φορά που η κοινωνία μας προσπαθεί να πάρει μία απόφαση, όσο μικρή κι αν είναι· ακόμα και μία διεκδίκηση από ομάδα που απασχολείται στο κράτος, είτε σιτίζεται από αυτό (όπως οι αγρότες - το λες και οξύμωρο).

Δεν αναιρώ την πολιτική διάσταση των αποφάσεων σε ένα κράτος, κάθε άλλο. Η εφαρμοσμένη πολιτική με συναρπάζει. Στην Ελλάδα όμως δεν συμβαίνει αυτό. Εδώ κάθε συζήτηση ξεκινάει εκ του μηδενός, σαν να μην υπάρχει τίποτα, σαν να μην υπάρχει καν παγκόσμια πραγματικότητα, και έτσι όλοι τοποθετούνται σε μηδενική βάση· από το συνδικαλιστή μίας μονάδας 10 ατόμων, μέχρι τον πολιτευτή και μερικές φορές τον υπουργό. Το αποτέλεσμα είναι ο μηδενισμός. Και η απραξία. 

Δεν μπορεί να υπάρξει εφαρμοσμένη πολιτική στη χώρα όσο δεν αποδεχόμαστε τα βασικά. Σε κάθε μας κίνηση αναθεωρούμε μέχρι και το πολιτειακό, και ναι, αυτό ήταν και παραμένει παιχνιδάκι της Αριστεράς (κοινοβουλευτικής ή μη). Η Δεξιά βολεύεται πίσω από αυτό τον παραλογισμό, και εμφανίζεται ως η δύναμη της λογικής όταν στην πραγματικότητα κάνει απλή διαχείριση μικροσυμφερόντων που ουδεμία σχέση έχει με την πολιτική, πόσω μάλλον με την εφαρμογή της.

Αυτή η γελοιότητα διέπει όλο το κράτος και την πολιτεία. Η αλλαγή κατεύθυνσης και η παλινδρόμηση σε βασικές αποφάσεις, αναλόγως τον υπουργό και την κυβέρνηση είναι η κανονικότητα, όχι η εξαίρεση. Αν κάποιος δει και το πόσο συχνά αλλάζουν και οι υπουργοί και οι κυβερνήσεις, αρχίζει να καταλαβαίνει ότι έτσι δεν θα προχωρήσουμε ποτέ.

Ήρθε η ώρα να ληφθούν κάποιες βασικές αποφάσεις για το τι είμαστε, τι θέλουμε, και ποια οδό θα ακολουθήσουμε για να το πετύχουμε. Το μόνο που έχουμε μέχρι στιγμής είναι το πολιτειακό, κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά στη γενική αμφισβήτηση παρασύρεται ακόμα και αυτό· μία από τις υπόγειες ζημιές του λαϊκισμού.

Αν θέλουν να κάνουν κάτι ως "Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας" (τίτλος που απέδωσαν στον εαυτό τους) ας αποφασίσουν ανοιχτά το σκοπό ύπαρξης, τον τρόπο και τα εργαλεία. Το κράτος αναλαμβάνει την παιδεία η όχι; Δωρεάν ή μη; Κι αν την αναλαμβάνει, σημαίνει ότι μπορεί να αποκλείσει κάθε άλλον που θα θελήσει να ασχοληθεί με αυτήν; 

Η αποκέντρωση είναι επιδίωξη, ή θα συνεχίσει και εκεί το συνεχές μπρος-πίσω: κάθε φορά που αναλαμβάνει κάποιος συντηρητικός προσπαθεί να αναιρέσει κάθε αποκέντρωση που έχει κάνει ο προηγούμενος προοδευτικός και τούμπαλιν. Να διαλέξουν επιτέλους το μοντέλο κι ας το εφαρμόσουν μέχρι τέλους. Αυτή είναι η ευκαιρία μίας κυβέρνησης συνεργασίας, όχι η διακομματική κατάληψη κρατικών θέσεων, ή η διακομματικές προσλήψεις μέσω εταιρειών "κοινωφελούς" σκοπού. 

Αν δεν αποφασίσουμε τα βασικά, δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει ταξινόμηση δομών σύμφωνα με το σκοπό ύπαρξης τους αφού αυτό δεν έχει ακόμα συμφωνηθεί συλλογικά, και έτσι το κράτος δεν θα καταλήξει ποτέ σε εφαρμοσμένη πολιτική με αποτελέσματα. Και κάπου εδώ, η κουβέντα για το μεγαλύτερο, μικρότερο, επιτελικό ή μη κράτος μετατρέπεται σε απλή κενολογία, αφού συζητάμε για το πως θα κάνουμε κάτι που δεν έχουμε αποφασίσει ότι θέλουμε να το κάνουμε. 

Έτσι, σε κάθε τραπέζι αποφάσεων, από την αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής μέχρι το πάνελ του τελευταίου τοπικού τηλεοπτικού σταθμού(...), όταν κάποιος δει ότι η συζήτηση δεν είναι υπέρ των απόψεων του, καταφεύγει στο "ναι μεν αλλά...", όπου αμφισβητείται ακόμα και το αν η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο. 

Όποιος διαφωνήσει με αυτή την λογική είναι φασίστας, προδότης, Τσολάκογλου και άλλα πολλά τιμημένα κοσμητικά της δημοκρατίας μας. Και ίσως να είναι, δεν ξέρω, αφού εδώ και 180 χρόνια δεν έχουμε καταφέρει να συναποφασίσουμε για τα βασικά. Αυτά που άλλοι έλυσαν με επαναστάσεις και άλλοι με το Διαφωτισμό. Αυτό που ξέρω είναι ό,τι σε αυτό το πλαίσιο, η δολοφονία του Καποδίστρια είναι δικαιολογημένη - εξόντωση του αντιπάλου, όταν αυτός προχωρήσει αποφασιστικά σε αλλαγές που έκρινε σκόπιμες. Σε μία κοινωνία που δεν έχει αποφασίσει που βρίσκεται, τι θέλει και που πάει, όποιος "το πάρει πάνω του" κινδυνεύει από όσους διαφωνούν μαζί του. 

Αυτό αφανίζει κάθε πεδίο αλλαγής, αφήνοντας το κενό να καταληφθεί από την διαφθορά και το μικροσυμφέρον, αφού εκεί οι όροι συνεννόησης είναι απτοί - εύκολοι. Ο καθένας παίρνει αυτό που θέλει σε κάποιο βαθμό, και όλοι μαζί προχωρούν στο επόμενο θέμα. Προσομοιάζει δημοκρατική λειτουργία, μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: δεν λειτουργεί. 

Ο όρος για να δουλέψει ένα τέτοιο χαοτικό μοντέλο, είναι να βρέχει ο ουρανός λεφτά. Να μην χρειάζεται να δουλεύει κανείς, να μην υπάρχει φορολογία, και άλλα πολλά υπέροχα που υπόσχονται οι πολιτευτές μας σε κάθε ευκαιρία, αφού όσο δεν συμφωνούμε στο τι είναι ετούτος ο κόσμος, "ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός". Δεν είναι όμως. Ζήσαμε σαν να ήταν για πολύ καιρό, με διάφορα κόλπα και τώρα κάπου φτάσαμε στο αδιέξοδο. Όλες αυτές οι μικρές συμφωνίες είχαν κόστη, τα οποία σωρεύτηκαν σε ένα τεράστιο χρέος. 

Η ελληνική κοινωνία αποφάσισε να το αντιμετωπίσει και αυτό με τον δικό της τρόπο: άλλοι λένε δεν το μετράτε σωστά (Γεωργαντά), άλλοι το αρνούνται ως επαχθές (Καμμένοι), και άλλοι φτάνουν στο σημείο να αρνούνται την ύπαρξη της παγκόσμιας οικονομίας και άρα της συμμετοχής μας σε αυτή με συγκεκριμένους κανόνες, και απειλούν (με τι;) ότι θα ρίξουν τον καπιταλισμό. Όχι, δεν είμαστε τρελοί. Βολεμένοι του κερατά είμαστε, και θα προσπαθήσουμε να το τραβήξουμε από τα μαλλιά μέχρι εκεί που δεν πάει, σαν παιδί προσχολικής ηλικίας που δεν έχει μάθει να αναγνωρίζει κάτι πέρα από τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες. 

Οι χειρότεροι σε αυτή την ιστορία, είναι όσοι έχουν την ευθύνη να οδηγήσουν την κοινωνία σε συλλογικές αποφάσεις, για να προχωρήσουμε μπροστά. Όσοι επιδίωξαν και κατάφεραν να πάρουν αυτή την ευθύνη στα χέρια τους, αλλά επιλέγουν καθημερινά να αρνούνται την ανάληψη της. Αυτό είναι το αδιέξοδο, όχι το οικονομικό πρόβλημα. Το οικονομικό είναι το αποτέλεσμα, και δεν πρόκειται να λυθεί όσο δεν αποφασίζουμε τα βασικά. 

Μη μας παραξενεύει αν ο περισσότερος κόσμος μας κοιτάζει σήμερα με αδιαφορία, λύπηση ή οργή, είναι αναμενόμενο - εκείνοι έχουν ενηλικιωθεί εδώ και καιρό, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους. Εμείς κάνουμε τους παλαβούς, και επισήμως πλέον, με τα χρήματα των άλλων. Η ερώτηση είναι μέχρι πότε; 

Κυνηγήστε όσο θέλετε τους σημερινούς Κοντόσταυλους και Καποδίστριες αλλά να ξέρετε ότι στον πραγματικό κόσμο, αυτόν που γράφει στο τέλος την Ιστορία, οι υπόλογοι είστε εσείς. Όχι μόνο για την άρνηση σας να βγάλετε την χώρα από το τέλμα, ευθύνη που επιδιώξατε να αναλάβετε, αλλά για την χυδαιότητα των μέσων που επιστρατεύεστε καθημερινά για να το αποφύγετε με μοναδικό σκοπό την διαιώνιση του χρεοκοπημένου και ανεδαφικού σας μοντέλου. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα βρει έναν ουδέτερο και επιστημονικά αποδεκτό όρο για να το χαρακτηρίσει. Εγώ σήμερα, σαν πολίτης και σαν γονιός, μπορώ να σκεφτώ μόνο έναν: αλητεία. Χωρίς "ναι μεν αλλά".

Λίστα Lagarde. Η πιο πρόσφατη πράξη Mediaκής και πολιτικής Αλητείας..

Το κείμενο είναι γραμμένο και δημοσιευμένο πριν από 8 μέρες. Στη χθεσινή κοινοβουλευτική παρωδία, απλά τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους….
Το τελευταίο τρίμηνο βομβαρδιζόμασταν καθημερινά από το «τεράστιο» σκάνδαλο που συγκλόνιζε την ελληνική πολιτική σκηνή. Την περιβόητη λίστα Faltsiani με τα ονόματα των Ελλήνων που είχαν καταθέσεις στη Ελβετική τράπεζα HSBC. Από μόνη της η ύπαρξη της λίστας -στην «καπιταλιστική» χώρα που ο πλούτος ποινικοποιείται τουλάχιστον ηθικά στις ανώριμες κοινωνικά συνειδήσεις μας– αποτελούσε ένα θέμα πρώτης τάξεως για εκμετάλλευση. Εξάλλου σε τέτοια ζητήματα καταθέσεων στο εξωτερικό ισχύει το δικό μας θέσφατο «όλοι ένοχοι μέχρις αποδείξεως του εναντίον».

Η λίστα όμως είχε ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Παρασκηνιακή διαδρομή ψηφιακού υλικού, εμπλοκή δυο υπουργών οικονομικών με επιλεκτική αμνησία, ενδοκομματικές ίντριγκες και πολλά ακόμα στοιχεία που θα μπορούσαν να αποτελούν καλογραμμένο σενάριο ιδίως μετά τη διαγραφή συγκεκριμένων ονομάτων από το αρχείο.

Πέρα όμως από τη «χολιγουντιανή» παράμετρο έγειρε πολλά πραγματικά ερωτήματα τόσο για την αντιμετώπιση της διαφθοράς στη χώρα στο υψηλότατο επίπεδο όσο και για το πολιτικό θράσος και την πλήρη υποβάθμιση της νοημοσύνης μας όσον αφορά τις δικαιολογίες των εμπλεκομένων. Ένα αρχείο που φτάνει στον υπουργό οικονομικών όχι από κάποιο κλητήρα του υπουργείου του αλλά από τη γαλλίδα ομόλογο του σε μια περίοδο που η χώρα βρίσκεται στο επίκεντρο, είναι αδύνατο να μην έχει έρθει σε γνώση τόσο του Πρωθυπουργού και όλου του οικονομικού και όχι μόνο επιτελείου αλλά και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης –εταίρου της τότε γαλλικής κυβέρνησης στο Λαϊκό κόμμα- και των συνεργατών του.

Μέχρι πριν 3 μέρες το πολιτικό θερμόμετρο όπως μας πληροφορούσαν τα media βρισκόταν στο κόκκινο.. Προανακριτικές, κάλπες ενόχων, διαξιφισμοί στα όρια της ευπρέπειας, μια οσμή σκανδάλου που γινόταν μπόχα, τα πάντα ρευστά και στον αέρα ακόμα και για τη μακροβιότητα της κυβέρνησης. Εντελώς ξαφνικά, χτες μαθαίνουμε πως με βάση την ημερομηνία του ψηφιακού αντιγράφου οι δυο πρώην υπουργοί «αθωώνονται» για την αφαίρεση των ονομάτων μιας και αυτή έγινε στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην παράδοση και την παραλαβή του υπουργικού θώκου. Και πριν προλάβουμε να «συνέλθουμε» από την ξαφνική τροπή των πραγμάτων, σήμερα μαθαίνουμε πως το αντίγραφο -που μέχρι να «βγάλει» ο Βαξεβάνης ήταν χαμένο, ξεχασμένο και μοναδικό- κυκλοφορούσε σε πολλές κόπιες και αποτελούσε προϊόν διαπραγμάτευσης ανάμεσα σε όσους το κατέχουν από τη μία και δημοσιογράφους και εκδότες από την άλλη. Αυτών δηλαδή που μέχρι προχτές ακόμα διαμόρφωναν με βάση τη μοναδικότητα του αντιγράφου το πολιτικό τοπίο…..

Ανέκαθεν απεχθανόμουν τη συνομοσιολογία και τα σενάρια. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση όλη η υπόθεση με βάση την εξέλιξη της μου μοιάζει με ένα σήριαλ εκβιασμών που οι σεναριογράφοι αλλάζουν τα δεδομένα της καθημερινά «παίζοντας» με τα όρια των πάντων και αδιαφορώντας επιδεικτικά για το αν εκτίθενται ή όχι. Την πραγματική αλήθεια δεν θα την μάθουμε ποτέ προφανώς όπως τόσες πλείστες φορές. Ειδαμε απλά μια ακόμα πράξη Media-κής και πολιτικής αλητείας που σίγουρα δεν είναι η τελευταία. Απλά είναι η μεγαλύτερη μέχρι την επόμενη..