Πολιτικό Σύστημα σήμερα. Σκέψεις φόβου και οργής

   Ανέκαθεν προσπαθούσα να δω τα πράγματα με νηφαλιότητα.  Να μην επιτρέπω στην πρώτη σκέψη μετά από την ανάγνωση κάποιας είδησης να με ωθήσει στο δικό μου, συμπέρασμα.  Περίμενα πάντα να καταλαγιάσει η πρώτη εντύπωση, και να απαλλαγεί η γνώμη μου από τα εν θερμώ πορίσματα, από τις δικές μου αγκυλώσεις ή στερεότυπα, από την επικράτηση της λογικής και της εξ αποστάσεως παρατήρησης.  Ενδεχομένως αυτό να με οδηγούσε και σε μια Politically Correct στάση με την «αμερικάνικη» έννοια του όρου και καμιά φορά σε ελιτίστικη προσέγγιση των πραγμάτων. Έχω αποδώσει πάρα πολλές φορές τις ευθύνες για ότι συμβαίνει στον τόπο σε εμάς τους έλληνες ψηφοφόρους - κάτι που ασφαλώς και ενστερνίζομαι- υπέρμετρα όμως ίσως για το πραγματικό μέγεθος της ευθύνης μας. Όχι με πρόθεση να επιμερίσω τις ευθύνες αλλά με κύριο γνώμονα την καυτηρίαση του δικού μας ωχαδελφισμού, της δικής μας νοοτροπίας αποποίησης των βαρών.

   Τις τελευταίες ημέρες όμως η δεύτερη σκέψη που ακολουθεί είναι «χειρότερη» από την πρώτη.  Είναι σκέψη οργής.  Δεν καταλαγιάζει αλλά ο καταιγισμός των εξελίξεων την κάνει ακόμα πιο έκδηλη. Η οργή δίνει τη θέση της στην αηδία, και αυτή στο φόβο.  Όχι τον «επιβαλλόμενο»  φόβο που αποτελεί το μεγαλύτερο  ψυχολογικό «εργαλείο» του συστήματος, αλλά τον φόβο του αύριο για το πώς μπορείς να σταθείς σε μια τόσο άρρωστη και αποσαθρωμένη δεκτική κοινωνία.

   Το περίφημο δημοψήφισμα, η κουβέντα και τα γεγονότα γύρω από αυτό,  έριξε και τις τελευταίες μάσκες του πολιτεύματος. Διέλυσε και τις τελευταίες αμφιβολίες για το επίπεδο της στρεβλής μας «δημοκρατίας»

Ο πρωθυπουργός λειτουργώντας σαν απόλυτος μονάρχης  μεσαιωνικού ή δικτατορικού καθεστώτος αποφασίζει μόνος του να παίξει το ήδη υποθηκευμένο μέλλον μιας χώρας σε μια ζαριά. Παραβλέποντας θεσμούς, νόμους, σύνταγμα, ακόμα και την δική του κοινοβουλευτική ομάδα. Η τελευταία παραιτείται, ανεξαρτητοποιείται,  αλλάζει θέσεις, κάνει διαγγέλματα μέσω facebook και tweeter την ώρα που υπάρχει ήδη στη Βουλή διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης. Μιας βουλής διακοσμητικής που ειδικά αυτή τη διετία ανέχτηκε οποιαδήποτε συνταγματική εκτροπή.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός οικονομικών αλλάζει 3 φορές άποψη μέσα σε 48 ώρες για το ίδιο θέμα ανάλογα με το πώς διαμορφώνεται το κλίμα που κάποτε επηρέαζε αλλά πλέον τον έχει υπερβεί, και προσπαθεί με κάθε τρόπο να σώσει την παρτίδα της επόμενης μέρας.

Η αξιωματική αντιπολίτευση υπεραμύνεται –άμεσα ή έμμεσα- της συνθήκης που μέχρι χτες η εφαρμογή της αποτελούσε το casus beli – με την κυβέρνηση, ενώ πλέον και «υπό το φόβο»  του να έχει τον πρώτο λόγο στις αποφάσεις  δεσμεύεται για τη συνέχειας μιας πολιτικής που οδήγησε στην κονιορτοποίηση της μεσαίας τάξης και τον «εξευτελισμό» της ζωής της κατώτερης, με μόνη διαφοροποίηση της αοριστολογία του μείγματος της ίδιας πολιτικής.  

Ο Καρατζαφέρης και αυτό που εκπροσωπεί έχει κάνει ρεκόρ εμφανίσεων στα κανάλια ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΛΟΥΝ- και εμφανίζεται από αυτά όχι απλά ως ο σοφός και νηφάλιος του πολιτικού συστήματος αλλά και ως ο μελλοντικός ρυθμιστής του.

Το ΚΚΕ, το μοναδικό πολιτικό σχήμα που θα ζητούσε το ΟΧΙ του ελληνικού λαού σε ένα δημοψήφισμα που όπως πλέον τίθεται είναι κομμένο και ραμμένο στην πάγια αντιευρωπαϊκή θέση του, να ζητά εκλογές και να αρνείται ουσιαστικά την «ευκαιρία» που κατά λάθος του δόθηκε και που θα το έβγαζε από το απολιθωμένο του περιθώριο. Δικαιώνοντας όσους το αποκαλούν είτε ανακόλουθο και «ψευδοεπαναστατικό» στα λόγια, είτε ακόμα χειρότερα ως δεκανίκι του αστικού συστήματος.

Η  εκτός ΚΚΕ αριστερά στον υπέρτατο αγώνα της αοριστολογίας και της κατακεραύνωσης , χωρίς πρόταση και λύση, χωρίς καθαρή θέση που ενδεχομένως δεν θα χαϊδέψει αυτιά αλλά θα έχει λόγο εκλογικής στήριξης, και κυρίως χωρίς υπόνοια εύρεσης κοινής γραμμής,  έτοιμη να χάσει για άλλη μια φορά το τρένο της δημιουργίας ενός πόλου που θα παίξει καθοριστικό ρόλο σε κυβερνητικό σχήμα στο πολιτικό μέλλον.  

Τα υπόλοιπα νεοπαγή κόμματα, αποτελούμενα όμως από στελέχη του ίδιου πολιτικού συστήματος, στον αγώνα ανεύρεσης συμμαχιών για μια πιθανή είσοδο στη νέα βουλή που μετά την εξασφάλιση των απαραιτήτων εδρών η πιθανότητα αποσύνθεσης αυτής της συμμαχίας είναι κάτι παραπάνω από πιθανή μιας και δεν έχει ιδεολογικά ή πολιτικά παρά μόνο πολιτικάντικα  κριτήρια.

Δημοκρατία στην εντατική με το φόβο πως οι ίδιοι άνθρωποι θα κληθούν σήμερα ή αύριο, με εκλογές ή κυβέρνηση κοινής αποδοχής να διαχειριστούν με τον ίδιο τρόπο, με τις ίδιες αγκυλώσεις και κάτω από το άρμα ιδίων συμφερόντων  το αύριο μιας διαλυμένης χώρας.

Δημοκρατία που ψυχορραγεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο όταν η «ηγεσία» της  ΕΕ απειλεί με αντίποινα οικονομικής εξόντωσης –ανεξαρτήτως των ελληνικών ειδικών συνθηκών, αλλά με την ευκαιρία εξ αιτίας των συνθηκών της Ελλάδας- οποιαδήποτε χώρα αποφασίσει να προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία για την κύρωση μιας πολιτικής που εκ του αποτελέσματος απειλεί να διαλύσει ολόκληρο τον ευρωπαϊκό κοινωνικό ιστό.  

   Ζητείται Ελπίς για να δανειστώ τον τίτλο του Αντώνη Σαμαράκη. Μόνο που αυτή τη στιγμή, ως μέρος ενός λαού που παρακολουθεί αμέτοχος το τι συμβαίνει, που υποψιάζεται τις διεργασίες που συντελούνται αλλά δεν θα μάθει ποτέ, που περιμένει  τη λύση ενός γόρδιου δεσμού από ανθρώπους που έχουν αποδείξει εμπράκτως ότι δεν τον εκπροσωπούν, δεν ξέρω πια σε τι μπορώ να ελπίζω. Και μπορεί να θέλω να πιστέψω πως η επερχόμενη οικονομική μας πτώχευση θα μας δώσει μέσα από τον πάτο του βαρελιού την ευκαιρία να ανασυνταχθούμε ως κοινωνία και ως  υπεύθυνοι πολίτες πάνω από όλα, διαλύοντας τον παρασιτισμό και όλα αυτά που μισούμε σε εμάς, αλλά από την άλλη έχω χάσει την ελπίδα μου στις πλειοψηφίες.  Και ίσως για αυτό οργίζομαι και φοβάμαι.