Όμηροι…

   Επιτέλους συμφώνησαν.. Επιτέλους όμως για ποιόν; Για εμάς; Για τους ίδιους; Για το σύστημα που αλληλοστηρίζεται;  Για την Ευρωπαϊκή προοπτική που δεν υπάρχει; Για το τραπεζικό σύστημα; Η μήπως για το παγκόσμιο θέατρο που η χώρα που συνέλαβε την ιδέα του ανακάλυψε ένα καινούργιο είδος; Την φαρσοκωμωδία του παραλόγου..

   Από χτες το βράδυ μέσω του κλίματος των media η χώρα πανηγυρίζει. Οι μετριοπαθείς «σοβαροί» αναλυτές μας μιλούν για τη λογική που επικράτησε αυτές τις κρίσιμες ώρες, οι «χρωματισμένοι» επιφορτισμένοι ρεπόρτερ  για τα βήματα καλής θέλησης που έκαναν οι δικοί τους και για την επικοινωνιακή νίκη ή έστω μικρότερη απώλεια του «ηγέτη» που στηρίζουν, οι χωρίς καμία ενημέρωση βουλευτές σε ελαφρές και άνευ ουσίας δηλώσεις να τονίζουν πως “η σωτηρία της χώρας προέχει, δεν είναι ώρα να μιλήσουν χάριν της πατρίδος αλλά δεν ξεχνούν τι έχει κάνει ο αντίπαλος”, και το γαϊτανάκι του θιάσου δεν έχει σταματημό. Μια παράσταση που ξεκίνησε από την Παρασκευή με την παρωδία της ψήφου εμπιστοσύνης για μια εβδομάδα – μιας και την Παρασκευή θα επαναληφθεί..- και που δυστυχώς δεν τελείωσε σήμερα αλλά έχει πολλές πράξεις ακόμα.

   Η νέα μέρα λοιπόν ξεκίνησε. Σοφός, και πρώτος τη τάξη υποψήφιος για να οδηγήσει τη χώρα μέχρι τις εκλογές  –αν ασφαλώς δεχτεί κιόλας- ο κ. Λουκάς Παπαδήμος.  Με εμπειρία στην Ευρώπη από τη θέση του αντιπροέδρου της ΕΚΤ, υπερκομματικά αποδεκτός και με τα media να έχουν φροντίσει εδώ και καιρό για την «αγιογραφία» του.  Ο άνθρωπος που το κύρος του δεν έχει σχέση με το σάπιο σύστημα και θα οδηγήσει αυτές τις κρίσιμες ώρες τη χώρα να ξεπεράσει το αδιέξοδο.  Άφθαρτος ; Εξω-συστημικός ;  Χωρίς ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση;    

   Μήπως ως Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος την περίοδο της μεγαλύτερης αναδιανομής πλούτου υπέρ των ελαχίστων στη χώρα, και μεγαλύτερου ατιμώρητου σκανδάλου –ίσως και σε παγκόσμια κλίμακα-, αυτής του Χρηματιστηρίου, έχει ευθύνες ;

   Μήπως επί των ημερών του τη στιγμή που το Χρηματιστήριο άρχισε να καταρρέει και με τη δική του υπογραφή  πάρθηκε η απόφαση τριπλασιασμού του ποσού των μετοχοδανείων για να διατηρήσουν ενεχυριάζοντας τις μετοχές τους οι μεγαλομέτοχοι το ποσοστό τους ; Σύμφωνα με δημοσίευμα της Ημερησίας στις 28/3/2001 που αφορούσε τις χορηγήσεις από τις τράπεζες του ποσού των 510 Δισεκατομμυρίων δραχμών αναφέρεται πως : “Aντιστοίχως, σε μεγαλομετόχους ή επιχειρήσεις χορηγήθηκαν συνολικά 370 δισ. δρχ., ποσό όπως σημείωσε «μικρό σε σχέση με τον καθολικό τζίρο», προκειμένου να συμμετάσχουν σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου. Oι πιστώσεις αυτές, σύμφωνα με τον κ. Παπαδήμο, είναι ασφαλείς καθώς έχουν παραχωρηθεί με ενέχυρο μετοχές και τίτλους, αξίας πολύ σημαντικότερους από αυτές των δανείων” . Η συνέχεια γνωστή στους πάντες. Οι τιμές των μετοχών ξευτελίστηκαν, οι μεγαλομέτοχοι δεν επέστεψαν ποτέ τα ποσά αυτά εγκαταλείποντας τις εταιρίες τους στις πιστώτριες τράπεζες που πρόσθεσαν στο χαρτοφυλάκιο τους πλειοψηφικά πακέτα εταιριών πτωχυμένων  κ.ο.κ. Όλα αυτά υπό την εποπτεία και την υπογραφή του σημερινού πρώτου εκλεκτού υποψήφιου κοινής αποδοχής πρωθυπουργού που θα βάλει τάξη στη χώρα. Η καλύτερα, αυτού που δεν θα ταράξει τα νερά και θα διατηρήσει την ισσοροπία..

   Οι πολιτικές εξελίξεις  των τελευταίων ημερών έδωσαν απαντήσεις σε αρκετά ζητήματα. Απαντήσεις που ήδη γνωρίζαμε. Οι προσωπικές φιλοδοξίες όμως των πολιτικών μας ταγών του δικομματισμού καθώς και η ανάγκη αυτοσυντήρησης του πολιτικού μας συστήματος αποκάλυψαν με τον πιο «εκκωφαντικό» τρόπο την πολιτική γύμνια τους.

    Ξαφνικά, η χωρίς διαπραγμάτευση επιβαλλόμενη νέα δανειακή σύμβαση έγινε η νέα μεγάλη ιδέα του έθνους.  Η ανάγκη συνέχισης του ίδιου τρόπου διαχείρισης, εγκλωβισμένο σε εκβιασμούς, «στοιχεία» και μαύρες σελίδες του ένοχου παρελθόντος από τους ίδιους που ασέλγησαν στα κρατικά έσοδα δημιουργώντας το κρατικό έκτρωμα του παρόντος, ονομάστηκε ως η σώφρονα πολιτική λύση. Οι πανηγυρισμοί για της συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας σε μια Ευρώπη που λόγω ακριβώς της εφαρμογής αυτών των πολιτικών αποσυντίθεται, και στην οποία η χώρα –μαζί με τις υπόλοιπες του νότου- δεν έχει λόγο σε κανένα κέντρο αποφάσεων, ονομάστηκε συνέχιση του οράματος.

   Κυρίως όμως η γνώμη του εκλογικού σώματος μεταφράστηκε σε επικίνδυνη προοπτική και πολυτέλεια μιας και κρίνεται από όλο το σύστημα εξουσίας ανώριμος να αποφασίσει για το μέλλον του.  Αυτό που ήδη έχει υποθηκευτεί, και βυθίζει ένα ολόκληρο λαό ανήμπορο σε κατάθλιψη.   Όμηροι  χωρίς ελπίδα, υποταγμένοι λίγο πριν την οριστική εξαθλίωση και με τα δολοφονημένα όνειρα να στοιχειώνουν το μέλλον. Το μέλλον μιας γενιάς που δεν της δόθηκε  η δυνατότητα να ελπίζει..