Η αποτυχία του Ιρλανδικού μας ονείρου…

   Η υπαγωγή της Ιρλανδίας στο μηχανισμό στήριξης κανονικά θα έπρεπε να προξενήσει μια πολύ μεγάλη κουβέντα στα καθ’ υμάς. Όχι με όρους αιτιών και αποτελεσμάτων όπως γίνεται αυτές τις μέρες από τα  media και τους οικονομολόγους. Η συζήτηση που θα έπρεπε να γίνει είναι εξόχως πολιτική και έχει να κάνει με το όραμα, την πρόβλεψη και  εν τέλει την καταλληλότητα  των μέχρι σήμερα διαχειριστών της οικονομικής μας πολιτικής.

 Το ιρλανδικό θαύμα αποτέλεσε για όλους όσους διαχειρίστηκαν τα οικονομικά της πτωχευμένης χώρας μας το μεγάλο παράδειγμα της ανάπτυξης και της οικονομίας. Τόσο αυτών της «ισχυρής» Ελλάδας που μας έβαλε στη ΟΝΕ, όσο και αυτών της μετα-ολυμπιακής χώρας υπόδειγμα. Συνεπικουρούμενοι από τους «έγκριτους» αναλυτές που πίεζαν για περαιτέρω φιλελευθεροποίηση και ακολούθηση του ιρλανδικού μοντέλου. Άνθρωποι όχι άσχετοι με το αντικείμενο τους και από διαφορετικούς θεωρητικά πολιτικούς χώρους άσκησαν την ίδια ακριβώς οικονομική πολιτική με διαφοροποιήσεις μόνο λεκτικές και αντιπαραθέσεις για τα εκλογικά ακροατήρια. Η «συνάφεια» άλλαζε σε «περαίωση»,  η αποτυχία στόχων σε «εξορθολογισμό» ή «αναθεώρηση», η απόκρυψη σε «δημιουργική λογιστική» ή «μετακύληση» κ.ο.κ.   Τόσο οι επιλογές όσο και  οι όποιες διαφοροποιήσεις ήταν άμεσα συνδεδεμένες με τις  επιταγές του οικονομικά νεοφιλελεύθερου τάγματος που είναι ενταγμένοι. Της θεοποίησης των αγορών, της αυτορρύθμισης της οικονομίας, της ελιτίστικης αντιμετώπισης των κοινωνικών απωλειών, της αγιοποίησης των Συνθηκών του Μάαστριχ και της Λισσαβόνας που καθόριζαν τους νέους στόχους. Ενταγμένοι σε μια πανευρωπαϊκή οικονομική καθυστικία τάξη που καθόρισε την ασκούμενη της θεωρία ως μονόδρομο και απαξίωσε ως αναχρονιστική οποιαδήποτε διαφορετική προσέγγιση και αν υπήρξε. Οι εθνικές οικονομίες αποτέλεσαν τα πειραματόζωα ενός παγκοσμιοποιημένου εργαστηρίου σε ένα πείραμα που βασίστηκε και εξακολουθεί να βασίζεται στη θεωρία. Ασκήσεις επί χάρτου στις πλάτες των λαών που βιώνουν τις τραγικές συνέπειες  ανακολουθίας της θεωρίας από την πράξη.

    Συνέπειες πέρα από τις οικονομικές και κοινωνικές. Συνέπειες πολιτισμικές μιας και από την Ευρώπη των λαών και την ολοκλήρωση, σήμερα εισερχόμαστε στην περίοδο ενός Ευρωπαϊκού οικονομικού εμφυλίου. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ιρλανδία και σίγουρα στις υπόλοιπες χώρες που θα ακολουθήσουν, το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής συμμετοχής στο μηχανισμό στήριξης και υποθήκευσης, δεν προέρχεται από το ΔΝΤ που χρησιμοποιείτε ως η ασπίδα των αντιδράσεων αλλά από τις ίδιες της ευρωπαϊκές χώρες. Με όρους που δημιουργούν  ένας φαύλο κύκλο καλών και κακών, δανειστών και δανεισμένων, υπεύθυνων και ανεύθυνων, και που οδηγούν νομοτελειακά, βάσει υπογεγραμμένων όρων, σε συνθήκες ελεύθερων και υποθηκευμένων ενός νεοφεουδαρχικού συστήματος.

    Αν χρειάζεται να κάνουμε μια συζήτηση ως λαός αυτή είναι για τις επιλογές μας. Πέρα από τη δική μας χρεοκοπία μπορούμε να παραδειγματιστούμε και από την κατάσταση  της άλλοτε κραταιάς και δακτυλοδεικτούμενης ως παράδειγμα και στόχου μας Ιρλανδίας.  Ας κρίνουμε και το ρόλο των πολιτικών μας ταγών που μας έφεραν ως εδώ, και τα οράματα της πολιτικής τους που απαρέγκλιτα συνεχίζεται. Τουλάχιστον θα μπορούμε να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος....  

Αποχή..Ο επινίκιος “αυτισμός” των μεγάλων χαμένων ..

   Η Κυριακή των νικητών έλαβε τέλος και από σήμερα ξεκινά η μάχη των μεγάλων χαμένων. Η μεγάλη κερδισμένη, η στρεβλή, και παραμορφωμένη συστημική μας «δημοκρατία» του 50%, μπορεί πλέον να κοιμάται ήσυχη. Κανένα μνημόνιο, κανένα δίλλημα και καμία στέρηση δικαιώματος δεν μπορεί να ξυπνήσει ένα λαό που κοιμάται -αν δεν έχει ήδη πεθάνει- μαζί με τη χρεοκοπία του. Ο λαός δέχεται να εκτιμηθεί, να αναλυθεί και εν τέλει να καταταχθεί η αποχή του κατά το δοκούν και ανάλογα με το ποιος από τους νικητές προβεί στην ανάλυση. Υποταγμένος στη μοίρα του πολιτικού ραχατιού με τον οποίο έχει ποτιστεί, απόλαυσε τον αντιστασιακό καφέ του την ηλιόλουστη κυριακάτικη μέρα και το βράδυ άκουσε υπερήφανος όλους να του χαϊδεύουν τα αυτιά για την πράξη ευθύνης του να απέχει. Τι και αν τον αποθέωναν όλοι αυτοί που τον έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση; Τι και αν μιλούσαν εξ ονόματος του όλοι οι τρόφιμοι  ενός συστήματος «εκμετάλλευσης» του δημοσίου χρήματος που σε μια κανονική δημοκρατία θα έπρεπε να είναι τρόφιμοι σωφρονιστικών ιδρυμάτων; Τι και αν όλοι οι αυτόκλητοι υπερασπιστές και αναλυτές του μιλούσαν με την ψυχολογία του ναυαγού που μόλις σώθηκε από τη σύγκρουση από το παγόβουνο; Τι τελικά, κι αν μιλούν εξ ονόματος του όλοι αυτοί που έτρεμαν την ετυμηγορία του και ονειρευόντουσαν την αποχή του για να αθωωθούν στην εκλογική κολυμβήθρα;

    Ο λαός θέλει «γλείψιμο» και κολακεία ανεξαρτήτως του ποιος του το προσφέρει. Εξάλλου ψηφίζει στις δημοσκοπήσεις, προβληματίζεται πολιτικά με Λαζόπουλο, έχει στο σπίτι του ένα δίσκο του Θεοδωράκη  και υπήρξε μέλος μιας φοιτητικής κίνησης στο παρελθόν. Γιατί να σηκωθεί να πάει να ψηφίσει άκυρο ή λευκό δίνοντας το μήνυμα πως ναι μεν είναι αηδιασμένος αλλά είναι ΚΑΙ παρών; Γιατί να πάει να ψηφίσει  έναν υποψήφιο σε διαφορετικό από αυτό του, πολιτιστικού  και οικονομικού του βιασμού κόμμα, ή έστω έναν υποψήφιο που στέκεται απέναντι από  τον αποδεδειγμένα αποτυχημένο και  εκφραστή της μιζέριας του πρώην εκλεγμένο;  

    Αυτό προϋποθέτει  συμμετοχή, ταλαιπωρία, ουρές ενδεχομένως,  δυσκολία στο παρκινγκ και είναι Κυριακή, ημέρα ραστώνης. Υπάρχει και ο κίνδυνος να πρέπει μετά να συνεχίσει αυτή του την πράξη της συμμετοχής και είναι πολύ κουρασμένος από τα βάρη που του φόρτωσαν αυτοί που τον αποθεώνουν. Πρέπει να είναι δυνατός για να ανταπεξέλθει στα νέα μέτρα, στη νέα υποβάθμιση και στην επερχόμενη ανακοίνωση της αναθεωρημένης του χρεοκοπίας. Πρέπει να κρατήσει την αγανάκτηση του για να την κάνει ψήφο προσδοκίας στον επόμενο ηγέτη που θα του παρουσιάσει ως σωτήρα το σύστημα εξουσίας, τον επόμενο καρπό του δικομματικού σωλήνα. Τότε που θα ξανασυναθροίσει την ψήφο του με αυτή των καταταγμένων «προβάτων» του υπόλοιπου 50% που δεν νοείται να αγνοήσουν τη συσπείρωση που τους “επέβαλε” ο αρχηγός, και των κομματικών μελών που έχουν ταυτίσει τη ζωή την αξιοπρέπεια και την αξιοκρατία κάτω από τη σημαία της παράταξης που τους «βολεύει».       

     Ως τότε όμως θα διατηρεί την οργασμική του πολιτικά ψευδαίσθηση πως αποτελεί τη σκεπτόμενη σιωπηρή πλειοψηφία και τον καταλύτη στις εκλογές που δε θα αργήσουν υπό το βάρος της τραγικής σημερινής κατάστασης και της ανικανότητας των πολιτικών που έμμεσα ή άμεσα επέλεξε για να διαχειριστούν ή να αντιπολιτεύονται.  Είναι όμως “Νικητής” στην μάχη ενός ακήρυχτου πολέμου που σήμερα ακούει τους επινίκιους ύμνους αγνοώντας το πιο σημαντικό. Πως η μάχη ήταν τελικά ενάντια στον εαυτό του κάνοντας τελικά τη νύχτα των πολλών νικητών ως τη νύχτα των μεγάλων χαμένων..   

Δημότης Αθηναίων. Το καθήκον απέναντι σε έναν «πετυχημένο» Δήμαρχο…

   Είμαι Δημότης Αθηναίων. Κατά διαβολική σύμπτωση από αυτούς που μένουν στο δήμο που ψηφίζουν μιας και οι περισσότεροι συγγενείς μου που ψηφίζουν στο ΔΑ κατοικούν εκτός αλλά ψηφίζουν εδώ. Μαζί με εμένα και τόσους άλλους σαν και εμένα κατοικούν αλλά ΔΕΝ ψηφίζουν για διάφορους λόγους πάρα πολλοί άστεγοι, πάρα πολλοί μετανάστες ή λαθρομετανάστες ή όπως αλλιώς τους έχουμε κατατάξει. Αλλά δεν πειράζει μάλλον μιας και για το Δήμαρχο μας και τη δημοτική αρχή ΔΕΝ υπάρχουν άρα πώς να έχουν δικαίωμα ψήφου αν δεν υπάρχουν ;

Δεν έχω παράπονο από το Δήμαρχο μου, ούτε από τη δημοτική αρχή.

   Μπορεί να μένω στο κέντρο και να μην έχω παρκινγκ όμως πληρώνω κανονικά τις κλήσεις μου από τη δημοτική αστυνομία μιας και αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος της και τον κάνει πολύ καλά και με σύστημα. Εξάλλου ο Δήμαρχος προθυμοποιήθηκε να φτιάξει κάποια παρκινγκ στη θέση κάποιων πάρκων όμως τα ξένα και ντόπια συμφέροντα δεν του επέτρεψαν.

    Δεν έχω επίσης παράπονο ούτε από τα δημοτικά τέλη που πληρώνω μέσω της ΔΕΗ. Πρόπερσι που είχα κι εγώ ένα μαγαζί και έκλεβα το κράτος,  ο Δήμος μου αποφάσισε και άλλαξε όλα τα πεζοδρόμια δύο φορές λόγω λάθους- που προφανώς δεν ευθύνεται- με ένα καταπληκτικό σύστημα που πήρε μόλις 6 μήνες για μια ακτίνα 1.5 χιλιομέτρου. Το δρόμο μπροστά τον έφτιαχνε άλλος φορέας το ίδιο εξάμηνο. Τελικά  το πρόβλημα λύθηκε με την παρέμβαση των καναλιών που φώναξαν κάτι αλήτες, κάτι πολύ χρήσιμο στις τηλε -δημοκρατίες. Όχι οι αλήτες βέβαια αλλά οι κάμερες. Το αποτέλεσμα όμως δικαιώνει την προσπάθεια μιας και απολαμβάνω τις βόλτες μου στα πλατιά και καθαρά πεζοδρόμια της πόλης μου όταν βέβαια δεν σκοντάφτω σε τραπεζάκια που έκαστο είναι και ένα πρόσοδο τόσο απαραίτητο, και φυσικά όταν είναι μέρα και υπάρχει φώς. Εξάλλου δεν είμαστε και στη Σκανδιναβία να έχουμε μακρά νύχτα οπότε ποιος ο λόγος να καταναλώνουμε ενέργεια και λάμπες;

   Μου αρέσει επίσης που μπορώ όταν έχω χρόνο και απολαμβάνω τον καφέ μου στην πλατεία Ομονοίας, το μεταξουργείο, την Πατησίων ,την Κυψέλη, τις πλατείες της κάτω από την Ομόνοια πόλης, με τα τόσα όμορφα αναπαλαιωμένα νεοκλασικά κτήρια, το υπέροχο γκρίζο χρώμα, την ανεπτυγμένη αισθητική  των αφαιρετικών παρεμβάσεων του δήμου. Και μετά να συνεχίζω την βόλτα μου περπατώντας  με τόση ασφάλεια από την οδό Αθηνάς περνώντας μπροστά και από το δημαρχείο, και να καταλήγω στα πολιτιστικά κέντρα στο Γκάζι, στου Ψυρρή, φτάνοντας μέχρι το Θησείο. Θα ήθελα περισσότερες άδειες βέβαια για τραπεζάκια και καφέ στην Αρεοπαγίτου που είναι ένας άδειος δρόμος αλλά ελπίζω στην επόμενη τετραετία.  Όπως φυσικά και στο ανεκμετάλλευτο φιλέτο του Φιλοπάππου.

   Με τη δημοτική αρχή μου συμφωνώ και σε ένα ακόμα ζήτημα. Τόσο εγώ όσο και αυτή, θεωρούμε πως το πράσινο είναι πολύ υπερτιμημένο. Υπάρχουν εξάλλου τόσες άλλες προτεραιότητες πριν από αυτό που ο Δήμαρχος φροντίζει, όπως το χρέος του Δήμου που απ ότι λένε είναι ανάμεσα στα 113 μέχρι 203 εκατομμύρια, ανάλογα με το ποιος υποψήφιος μιλάει.   Τι θα προσφέρει λοιπόν ένας χώρος πρασίνου που είναι και αντιαισθητικός και ανόμοιος σε σχέση με την υπόλοιπη πόλη μου; Πόσα έσοδα μπορεί να φέρει στο Δήμο; Ποιός θα το φροντίζει σε εποχή κρίσης;  Οι οικολογικοί λαϊκισμοί είναι για αυτούς που ψάχνουν ψήφους και όχι για τον παντοδύναμο Δήμαρχο μας κύριο Κακλαμάνη και καλά κάνει και τους αγνοεί.

  Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για το έργο του Δήμου μας  στον πολιτισμό, τις κοινωνικές υπηρεσίες, της παρεμβάσεις του και τόσα άλλα. Μια απλή βόλτα όμως πιστεύω πως αρκεί για να καταλάβει κανείς πως ο σημερινός δήμαρχος είναι άξιος συνεχιστής των προκατόχων του στο θώκο.     

   Επειδή η ψήφος είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση για αυτά που έχει συνεισφέρει στην ποιότητα ζωής μου, αλλά εκτός από ιερή είναι και μυστική, δεν θα αναφέρω τι θα ψηφίσω αλλά μπορώ να τον διαβεβαιώσω πως θα κάνω το καθήκον μου όχι ακριβώς όπως το έκανε αυτός για μένα ως δημότη, αλλά όπως θα ονειρευόμουν να κάνουν οι συνδημότες μου για αυτόν. Να ξεκουμπιστεί από την πόλη. ΌΜΩΣ, αν και δυστυχώς τα όνειρα απέχουν τόσο πολύ από την πραγματικότητα και παρότι φαίνεται πως  θα είναι ξανά ο δήμαρχος μου, εγώ θα συνεχίσω να ονειρεύομαι…