Η υπαγωγή της Ιρλανδίας στο μηχανισμό στήριξης κανονικά θα έπρεπε να προξενήσει μια πολύ μεγάλη κουβέντα στα καθ’ υμάς. Όχι με όρους αιτιών και αποτελεσμάτων όπως γίνεται αυτές τις μέρες από τα media και τους οικονομολόγους. Η συζήτηση που θα έπρεπε να γίνει είναι εξόχως πολιτική και έχει να κάνει με το όραμα, την πρόβλεψη και εν τέλει την καταλληλότητα των μέχρι σήμερα διαχειριστών της οικονομικής μας πολιτικής.
Το ιρλανδικό θαύμα αποτέλεσε για όλους όσους διαχειρίστηκαν τα οικονομικά της πτωχευμένης χώρας μας το μεγάλο παράδειγμα της ανάπτυξης και της οικονομίας. Τόσο αυτών της «ισχυρής» Ελλάδας που μας έβαλε στη ΟΝΕ, όσο και αυτών της μετα-ολυμπιακής χώρας υπόδειγμα. Συνεπικουρούμενοι από τους «έγκριτους» αναλυτές που πίεζαν για περαιτέρω φιλελευθεροποίηση και ακολούθηση του ιρλανδικού μοντέλου. Άνθρωποι όχι άσχετοι με το αντικείμενο τους και από διαφορετικούς θεωρητικά πολιτικούς χώρους άσκησαν την ίδια ακριβώς οικονομική πολιτική με διαφοροποιήσεις μόνο λεκτικές και αντιπαραθέσεις για τα εκλογικά ακροατήρια. Η «συνάφεια» άλλαζε σε «περαίωση», η αποτυχία στόχων σε «εξορθολογισμό» ή «αναθεώρηση», η απόκρυψη σε «δημιουργική λογιστική» ή «μετακύληση» κ.ο.κ. Τόσο οι επιλογές όσο και οι όποιες διαφοροποιήσεις ήταν άμεσα συνδεδεμένες με τις επιταγές του οικονομικά νεοφιλελεύθερου τάγματος που είναι ενταγμένοι. Της θεοποίησης των αγορών, της αυτορρύθμισης της οικονομίας, της ελιτίστικης αντιμετώπισης των κοινωνικών απωλειών, της αγιοποίησης των Συνθηκών του Μάαστριχ και της Λισσαβόνας που καθόριζαν τους νέους στόχους. Ενταγμένοι σε μια πανευρωπαϊκή οικονομική καθυστικία τάξη που καθόρισε την ασκούμενη της θεωρία ως μονόδρομο και απαξίωσε ως αναχρονιστική οποιαδήποτε διαφορετική προσέγγιση και αν υπήρξε. Οι εθνικές οικονομίες αποτέλεσαν τα πειραματόζωα ενός παγκοσμιοποιημένου εργαστηρίου σε ένα πείραμα που βασίστηκε και εξακολουθεί να βασίζεται στη θεωρία. Ασκήσεις επί χάρτου στις πλάτες των λαών που βιώνουν τις τραγικές συνέπειες ανακολουθίας της θεωρίας από την πράξη.
Συνέπειες πέρα από τις οικονομικές και κοινωνικές. Συνέπειες πολιτισμικές μιας και από την Ευρώπη των λαών και την ολοκλήρωση, σήμερα εισερχόμαστε στην περίοδο ενός Ευρωπαϊκού οικονομικού εμφυλίου. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ιρλανδία και σίγουρα στις υπόλοιπες χώρες που θα ακολουθήσουν, το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής συμμετοχής στο μηχανισμό στήριξης και υποθήκευσης, δεν προέρχεται από το ΔΝΤ που χρησιμοποιείτε ως η ασπίδα των αντιδράσεων αλλά από τις ίδιες της ευρωπαϊκές χώρες. Με όρους που δημιουργούν ένας φαύλο κύκλο καλών και κακών, δανειστών και δανεισμένων, υπεύθυνων και ανεύθυνων, και που οδηγούν νομοτελειακά, βάσει υπογεγραμμένων όρων, σε συνθήκες ελεύθερων και υποθηκευμένων ενός νεοφεουδαρχικού συστήματος.
Αν χρειάζεται να κάνουμε μια συζήτηση ως λαός αυτή είναι για τις επιλογές μας. Πέρα από τη δική μας χρεοκοπία μπορούμε να παραδειγματιστούμε και από την κατάσταση της άλλοτε κραταιάς και δακτυλοδεικτούμενης ως παράδειγμα και στόχου μας Ιρλανδίας. Ας κρίνουμε και το ρόλο των πολιτικών μας ταγών που μας έφεραν ως εδώ, και τα οράματα της πολιτικής τους που απαρέγκλιτα συνεχίζεται. Τουλάχιστον θα μπορούμε να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος....
5 σχόλια:
Δε νομίζω ότι η Ιρλανδία είναι στην ίδια μοίρα με μας. Ακόμη και τώρα είναι πολύ καλύτερα. Με ελάχιστο χρέος, με ένα υγιές δημόσιο, με το υψηλότερο κατα κεφαλήν εισόδημα στην Ευρώπη, με τον δεύτερο υψηλότερο κατώτατο μισθό ...και με περηφάνεια. Το πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της κρίσης το άρχισαν δυο χρόνια πριν, ΜΟΝΟΙ τους. Και ακόμη και τώρα επιμένουν να παρουσιάσουν το πρόγραμμα λιτότητας ως δική τους πρωτοβουλία, προλαμβάνοντας τις υπαγορεύσεις του μηχανισμού στηριξης. Αυτό είναι περηφάνεια -κάτι που δε γνωρίζουν οι δικοί μας ραγιάδες πολιτικοί που σαν τις κότες κρύφτηκαν πίσω από το μνημόνιο, αποποιούμενοι των ευθυνών διακυβέρνησης της χώρας. Είμαι αισιόδοξος για την Ιρλανδία. Πολύ σύντομα θα βγουν από την κρίση, ενώ εμείς θα μπαίνουμε ακόμα πιο βαθιά. Όσο για το φιλελεύθερο μοντέλο, μακάρι να το είχαμε κατακτήσει, να απολαμβάναμε τα αγαθά του και να είχαμε την πολυτέλεια να κριτικάρουμε τα αρνητικά του και να προτείνουμε αλλαγές. Τώρα εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να σωπάσουμε και να δουλέψουμε: έχουμε πολλά κακά να διορθώσουμε. Και ας είναι αφορμή γι αυτό, η συμμόρφωσή μας στο άθλιο -συμφωνώ- οικονομικό μοντέλο που καταγγέλλεις.
Φίλε Στοππάκιε
Σίγουρα η Ιρλανδία δεν είναι στην ίδια μοίρα με εμάς. Για αυτό και στο κείμενο δεν χρησιμοποίησα πουθενά τη λέξη χρεοκοπημένη ή πτωχευμένη – κάτι που έκανα για εμάς- αλλά τη λέξη κατάσταση. Από τη φύση του εξάλλου το Ιρλανδικό πρόβλημα είναι διαφορετικό από το Ελληνικό. Είναι όμως το παράπλευρο αποτέλεσμα της πολιτικής που ακολούθησε. Το δικό μας βέβαια περιλαμβάνει και ένα αντίστοιχο με τις Ιρλανδίας μιας, και παρόλο που μας διαβεβαιώνουν για το αντίθετο, και οι τράπεζες μας είναι σε εξόχως δύσκολη θέση. Αλλά για εμάς είναι ένα από τα πολλά κομμάτια του προβλήματος...Για το αν θα βγουν πολύ σύντομα από την κρίση έχω τις αμφιβολίες μου μιας και ο συνασπισμός των «δυνατών» που έχει απέναντι της δεν θα της το επιτρέψει. Σίγουρα όμως και επειδή η μνήμη στην οικονομία είναι βραχεία και η καταστροφολογία πάντα εφήμερη, έχουν πολύ περισσότερες ελπίδες να ανακάμψουν σε σχέση με εμάς. Για το φιλελεύθερο μοντέλο έχω πολλές ενστάσεις αλλά αυτό είναι πού μεγάλη συζήτηση. Το ζήτημα είναι πως και η Ιρλανδία βρίσκετε σήμερα στη μεγάλη δύνη και περιμένουμε τον επόμενο. Τώρα, για το ραγιαδισμό των πολιτικών μας διαχειριστών και για τις επισημάνσεις σου για το χάλι μας θα συμφωνήσω απόλυτα. Η στάση των Ιρλανδών είναι να πολύ καλό μάθημα για να δούμε τι σημαίνει περηφάνια και τι σκύψιμο και κρυφτό. Όπως επίσης συμφωνώ πως έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας και για πολύ μεγάλο διάστημα. Όχι για να συμμορφωθούμε στο άθλιο μοντέλο που μας επιβάλλουν παρ ότι θα μπορούσε να είναι η αφορμή. Αλλά για να συμμορφωθούμε απέναντι στους άθλιους εαυτούς μας.
Ευχαριστώ που πέρασες
Αντίλογε η απάντησή στην απάντησή σου στο σχόλιο του Στοππάκιος γράφεις:
Αλλά για να συμμορφωθούμε απέναντι στους άθλιους εαυτούς μας.
Συμφωνώ απόλυτα.
Έχουμε όμως άραγε την ικανότητα να δούμε κατάματα αυτούς τους «άθλιους εαυτούς μας;»
Xριστόφορε καλως ήρθες
Αν θέλεις την προσωπική μου άποψη, αυτή την ικανότητα δεν την έχουμε..Η μόνη ελπίδα είναι,επειδή είμαστε σε πραγματικά πολύ δύσκολη θέση, μήπως λειτουργήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης..Διαφορετικά,θα καθρίσουμε τη μοίρα μας όπως μας αξίζει.
Η αυτογνωσια χρειαζεται μορφωση...[και με τουτο δεν αναφερομαι στα Πανεπιστημιακα πτυχια] χρειαζεται παιδεια που δυστυχως εχουν καταφερει χρονια να την απβαλλουν 'ως λοιμωδες νοσημα'.
Θα διεπλαθε ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ και οχι ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ .....
Δημοσίευση σχολίου