Αυγή της Οδύσσειας. Οι «ανθρωπιστικές» βόμβες ενός νομπελίστα με ελληνική συμμετοχή..

   Αυτή τη φορά τα αντανακλαστικά ήταν άμεσα..Ο βραβευμένος με Νόμπελ ειρήνης πλανητάρχης έκανε το διάγγελμα θέτοντας την ιδεολογική βάση της επιχείρησης. Ο Γάλλος πρόεδρος έσπευσε να σύρει τον ανθρωπιστικό χορό. Η Δύση συνεπικουρούμενη από τις «ανεξάρτητες» ηγεσίες του Αραβικού συνδέσμου ανέλαβε τις ευθύνες της απέναντι στο δοκιμασμένο από το δικτάτορα Λιβυκό λαό.

  Αφού εξαντλήθηκαν ΟΛΕΣ οι δυνατότητες επίλυσης, αφού ο διπλωματικός πυρετός δεν είχε αποτέλεσμα, ανέλαβαν ανθρωπιστική δράση.  Δεν έχει μεγάλη σημασία αν τη βοήθεια την προσφέρει το ΝΑΤΟ, ή αν ανέλαβαν δράση κάποιες χώρες πιο ευαίσθητες και πολιτισμένες. Το ίδιο εξάλλου συνέβη και στο ΙΡΑΚ.Ο Ιρακινός λαός απελευθερώθηκε και πλέον απολαμβάνει τη δημοκρατία και τον πλούτο του. Κάτι που είναι θέμα ημερών να συμβεί και στη Λιβύη. 

   Όπως συμβαίνει για κάθε λαό που δοκιμάζεται από στυγνούς δικτάτορες τύπου Καντάφι που ποτέ οι δυτικές κυβερνήσεις δεν έκαναν συμφωνίες και δουλειές  μαζί τους, ποτέ δεν τους δέχτηκαν με τις μέγιστες τιμές, ποτέ δεν τους θεώρησαν προνομιακούς ή ισότιμους συνομιλητές, ποτέ δεν τους πούλησαν όπλα.  

   Ο Δυτικός πολιτισμός ήταν πάντα ευαίσθητος σε θέματα δημοκρατίας και αυτοδιάθεσης. Οι Αφρικανικοί εμφύλιοι, το Παλαιστινιακό, τα πραξικοπήματα σε κράτη της Ασίας και του Ειρηνικού, το κατεχόμενο μέλος της ΕΕ, ήταν πάντα μέσα στην ατζέντα και η αγανάκτηση έκδηλη. Το Διεθνές Δίκαιο μπορεί να μην έλαμψε εκεί, αλλά μάλλον δεν συντρέχουν λόγοι επέμβασης. Όμως αν κριθεί οικονομικά συμφέρουσα η ανθρωπιστική βοήθεια θα πάει και εκεί. Βόμβες, πύραυλοι, χημικά, πυρηνικά, ένα μεγάλο καλάθι ανθρωπιστικών προϊόντων βρίσκεται πάντα στη διάθεση των λαών και των παράπλευρων απωλειών τους. 

   Η χώρα μας ασφαλώς και συμμετέχει σε αυτή την προσπάθεια. Είναι στο άρμα των δυνατών, έχει βαρύτητα στα κέντρα αποφάσεων, είναι απολύτως σύμφωνη με τη στάση του ΝΑΤΟ ή του ΟΗΕ σε ελληνικά ζητήματα, δεν έχει σχέσεις με τον Αραβικό κόσμο. Είναι στο πλευρό των δυνατών όπως μέχρι πρότινος ο σύντροφος Καντάφι.

Μόνο που αν νομίζουμε, πως συμμετέχοντας είμαστε εκτός στόχου αν οι συνθήκες το «επιβάλουν» δεν είμαστε απλώς βαθιά νυχτωμένοι αλλά μάλλον ανεγκέφαλοι..

Δολοφονία αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ. Όταν η τραγική απώλεια ζωής γίνεται πεδίο ιδεολογικών ψυχώσεων.

     Τις τελευταίες δύο ημέρες με αφορμή την τραγική και ασφαλώς απολύτως καταδικαστέα από κάθε νοήμων άνθρωπο δολοφονία των ανδρών της ομάδας ΔΙΑΣ, ζούμε για άλλη μία φορά τον παραλογισμό των ιδεολογικών εμμονών μιας διχασμένης κοινωνίας που κρίνει ακόμα και τους νεκρούς από τις δικές της αγκυλώσεις.

   Οργή, θρήνος και ηρωοποίηση από τη συντηρητική πλευρά, συγκρίσεις με το θάνατο του Γρηγορόπουλου, κατηγορώ ως σχεδόν συνυπεύθυνο στο κομμάτι της κοινωνίας που δείχνει απέχθεια απέναντι στα όργανα εξουσίας. Και από  την άλλη πλευρά να υπάρχει είτε η απαξίωση του συμβάντος με  όρους καθημερινότητας, είτε ακόμα και η αρρωστημένη και εξευτελιστική για την ανθρώπινη υπόσταση άποψη, "ε μπάτσοι ήταν δεν έγινε και τίποτα"..

    Μια κοινωνία που μετράει θύματα ωμής βίας και αντί να σταθεί ενωμένη απέναντι σε αυτήν μετράει δικούς μας και δικούς σας σαν να έχει τάσεις ρεβανσισμού.  Μια κοινωνία που δεν συνειδητοποιεί πως είμαστε όλοι εν δυνάμει θύματα λόγω  της ανυπαρξίας ασφάλειας και θεσμών. Μια κοινωνία που αντί να σταθεί απέναντι στο δολοφόνο  και την πράξη του, στέκεται στην επαγγελματική ή ιδεολογική ταυτότητα του θύματος.

   Ηρωοποιήσαμε το μικρό Αλέξη μόνο και μόνο για το όπλο το κράταγε αστυνομικός.  Όχι γιατί σκοτώθηκε σε μια διαδήλωση ή πολιτική πράξη αλλά γιατί στο πρόσωπο του δολοφόνου είδαμε την αστυνομική αυθαιρεσία που όλοι φοβόμαστε. Ηρωοποιούμε τους αστυνομικούς σαν να ισοσκελίζουμε την αστυνομική αθλιότητα.  Μόνο που έπεσαν εν ώρα καθήκοντος, κάτι που όσο κυνικό και άδικο αν ακούγετε αποτελεί πιθανότητα λόγω της φύσης της δουλειάς τους. 

    Αντί να οργιστούμε με όλους αυτούς που χειραγωγούν την αστυνομική βία, που δεν εκπαιδεύουν τους αστυνομικούς, που επιτρέπουν τη ρίψη χημικών, που τους στέλνουν χωρίς εξοπλισμό σαν πρόβατα επί σφαγή, τις πολιτικές και αστυνομικές ηγεσίες που έχουν οδηγήσει μεγάλο μέρος του κόσμου και όχι άδικα να αηδιάζει με την αστυνομική ηθική και τακτική. Αντί να οργιστούμε με όλους αυτούς που στο πρόσωπο του κάθε αστυνομικού δεν βλέπουν ένα συμπολίτη τους που σε μια οργανωμένη κοινωνία είναι απαραίτητος για τη διαφύλαξη της δικής τους  τάξης, αλλά ένα εύκολο στοχοποιημένο θύμα που εκφράζει την εξουσία που δεν μπορούμε ή δεν τολμάμε  να αγγίξουμε.  Αντί να οργιστούμε με τον εαυτό μας που επιτρέψαμε στους κυβερνώντες μας να μας οδηγήσουν σε μια ζωή χωρίς ασφάλεια και σεβασμό και με μια αστυνομία που το έργο της μόνο επαρκές δεν είναι και σε πάμπολλες περιπτώσεις λόγω διαφθοράς ή αυθαιρεσίας εναντίον μας, το μόνο που κάνουμε είναι να παρακολουθούμε παγωμένοι νέους ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους και να οργιζόμαστε αναλόγως της ιδεολογικής μας ψύχωσης.

Μόνο που οι χαμένες ανθρώπινες ζωές δεν είναι πεδίο να σκυλεύουμε εκτονώνοντας τις δικές μας αγκυλώσεις.  Κι αν δεν σεβόμαστε τον εαυτό μας ας σεβαστούμε τη μνήμη τους