Καλή ανάσταση..μια φράση που χρωστάμε στον εαυτό μας

Καλή Ανάσταση.. Ανέκαθεν μου άρεσε ως φράση. Όχι με τη θεολογική ή καλύτερα τη χριστιανική της έννοια. Οι θρησκευτικές μου αναζητήσεις έχουν πάψει εδώ και πολλά χρόνια να με απασχολούν και οι ιστορίες για μεσσίες έχουν κλειστεί ερμητικά στα κιτρινισμένα από το χρόνο σχολικά βιβλία των θρησκευτικών. Οι μεγάλες γιορτές είναι κάτι σαν «μνημόσυνα» στις παιδικές μου μνήμες. Οι μέρες του πάσχα είχαν πάντα υποδεέστερη θέση στο μυαλό μου. Δεν είχαν τη λάμψη και το κλίμα των χριστουγέννων της λαμπερής μεγαλούπολης , και το τελετουργικό μου φαινόταν πάντα αρκετά «βαρύ». Μεγαλώνοντας όμως και όσο ο μύθος των παιδικών χρόνων ξεθώριαζε και οι γιορτές αποτελούσαν μια διαδικασία περιοδικής και επαναλαμβανόμενης ρουτίνας, το μόνο που απέκτησε σημασία ήταν αυτή ακριβώς η φράση. Σαν ευχή μάλλον που υποδηλώνει πως τα μίζερα και άσχημα πράγματα έφτασαν στο τέλος τους. Η ανάσταση προϋποθέτει «θάνατο» και τέλμα. Ίσως τελικά εκεί να έγκειται και η ανθρώπινη προσδοκία. Στο ότι τα πράγματα δεν γίνεται να πάνε χειρότερα. Στο φετινό πάσχα όμως η προσδοκία τείνει να δώσει τη θέση της στον πεσιμισμό και την απογοήτευση. Ίσως γιατί η μιζέρια και το τέλμα κάνουν παντού αισθητή την ύπαρξη τους. Ίσως πάλι γιατί το βαρέλι φαίνεται να μην έχει πάτο. Δεν είναι μόνο θέμα κρίσης. Αυτή απλά έλυσε το ψεύτικο αμπαλάζ μιας ιλουστρασιόν κοινωνίας και έφερε στην επιφάνεια όλα αυτά που κρύβαμε επιμελώς κάτω από το χαλί. Ρατσισμός, ξενοφοβία, οπορτουνισμός, χλεύη για τη διαφορετική γνώμη, και επίπεδο παιδείας που παραπέμπει σε κοινωνίες που δεν μπορούν να τιθασεύσουν τα πρωτόγονα ένστικτα του «ζώου» που υπόκειται στους νόμους της ζούγκλας. Με ένα φασισμό όχι πλέον έρποντα αλλά επιθετικό απέναντι στους πάντες. Προσπαθείς να λειτουργήσεις με «υγεία», προσπαθείς να διορθώνεις τα κακώς κείμενα του εαυτού σου και της νοοτροπίας σου, και δεν έχεις να αντιμετωπίσεις μόνο το σύστημα που αν δεν μπεις στα γρανάζια του σε αποβάλει, αλλά και τον διπλανό σου, τον απέναντι, ακόμα και τον μέχρι χτες υπεράνω υποψίας. Ψάχνεις να βρεις μια χαραμάδα φώς, βλέπεις τελικά πως υπάρχουν πολλές χαραμάδες, ανακαλύπτεις και άλλους ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες φοβίες και ανησυχίες με σένα. Τους περνάς όμως και σε περνάνε από τέτοια «δοκιμασία» που δεν αξίζει να περάσουν ούτε αυτοί ούτε εσύ. Και προχωράς με το φόβο του αύριο όχι για την τεχνητή ευμάρεια που πιθανόν μέρος της θα απολέσεις, αλλά γιατί νοιώθεις ξένος και αηδιασμένος με αυτά που ακούς και βλέπεις. Ίσως όμως η ευχή για καλή ανάσταση να είναι σήμερα αρκετά επίκαιρη. Ίσως για να συνειδητοποιήσουμε πως την έχουμε μεγάλη ανάγκη. Ίσως για να βάλουμε κι άλλους στον «πειρασμό» να κάνουν κάτι για αυτή ή έστω να μην την απομακρύνουν. Ίσως τελικά για να δώσουμε μια ελπίδα στον εαυτό μας που την έχει τόσο ανάγκη.
Καλή μας ανάσταση..

Ενας δεκαπενταχρονος στον «πολιτισμο» μας

Οι «πολιτισμένοι» βομβαρδίζουν τη χώρα σου για να σε γλιτώσουν απο τους “απολίτιστους” συμπατριώτες σου που έχουν εκπαιδευσει και οπλίσει. Προσπαθείς να ξεφύγεις απο την πείνα, τα τυφλα χτυπήματα, τις “πολιτισμένες” και “απολίτιστες” βόμβες. Καταλήγεις –ποιός ξέρει πως και μετα απο τί-σε μια απο τις “πολιτισμένες” χώρες, απο αυτές που συμμετείχαν και συμμετέχουν στο χαος της χώρας σου. Ψαχνεις για ζήσεις τα “σκουπίδια” του πολιτισμού της, και ξαφνικα, μια “πολιτισμένη” βόμβα “πολιτισμένων” ψευτοεπαναστατών του κώλου, σου διαμελίζει το σώμα του δεκαπενταχρονου παιδιού σου που νόμιζες οτι έχεις σώσει απο τον κίνδυνο της βόμβας στην πατρίδα σου. Υπολόγισες όμως χωρίς τον “πολιτισμό” μας που μπορεί να διαμελίσει τα παντα. Το σώμα, την ψυχή, το νόημα της ζωής σου, της ζωής μας ,το σήμερα και το αύριο.Να τον χαιρόμαστε..

Κοινωνία και Εκκλησία. Ενας αναχρονιστικός εναγκαλισμός

Το φορολογικό νομοσχέδιο έδωσε αφορμή για να ανοίξει για άλλη μια φορά η συζήτηση για την εκκλησιαστική περιουσία. Μετοχές, ακίνητα, μετρητά, μισθοί, βακούφια, χρυσόβουλα, τσιφλίκια, ένας καταιγισμός δημοσιευμάτων που όχι μόνο καταδεικνύει το μέγεθος της περιουσίας της, που την καθιστά έναν από τους μεγαλύτερους οικονομικούς «ομίλους» στη χώρα, αλλά φανερώνει και την προνομιακή αντιμετώπιση που έχει σε σχέση με όλα τα νομικά πρόσωπα της κατηγορίας που υπάγεται. Πέρα όμως από το καθαρά οικονομικό ζήτημα που ήδη έχει υπεραναλυθεί όπως επίσης και το ζήτημα του διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας μήπως θα έπρεπε πλέον να συζητήσουμε για την πραγματική θέση που πρέπει να έχει σε μια σύγχρονη και μορφωμένη κοινωνία; Ο εναγκαλισμός της εκκλησίας με την εξουσία που αποτελεί μια ιστορική σχέση με αμφότερα οφέλη, στηρίχθηκε τόσο στην διαπλοκή και τη συνεργασία όσο και στα δογματικά φοβικά σύνδρομα του αμαθούς ποιμνίου που έμαθε να αντιμετωπίζει τον εκάστοτε “ιερωμένο” όχι μόνο σαν το διαμεσολαβητή ανάμεσα στους φόβους του και το θεό, αλλά και σαν μέντορα της κοσμικής αλήθειας. Το ποίμνιο δεν αποτελεί μόνο μια δεξαμενή ψήφων που μπορούν να επηρεαστούν και να καθοδηγηθούν, αλλά μέσα από την «ελέω θεού» κατήχηση μπορεί όχι μόνο να συντηρητικοποιηθεί, αλλά και να διαμορφώσει χαρακτήρα υποταγής στα εκάστοτε “κελεύσματα”. Η δύναμη αυτή των ιερωμένων και το όφελος που προκύπτει από αυτή για την εκάστοτε εξουσία, «ανταλλάχτηκε» με την εκκλησιαστική παρουσία στην παιδεία, που πέρα από ιστορικούς μύθους, καλλιέργησε σε πολλές γενιές τη φοβική στάση απέναντι σε οτιδήποτε αποκαλυφθεί ή κριτικάρει τον εκκλησιαστικό βίο. Σήμερα όμως, που το μορφωτικό επίπεδο της πλειοψηφίας μπορεί να αντιμετωπίσει τη δεισιδαιμονία, που η ενημέρωση αλλά και η καλλιέργεια μπορούν να βρουν διέξοδο σε χιλιάδες πηγές, που μπορεί να διαχωριστεί δογματικός από τον πολιτικό λόγο, είναι τουλάχιστον αναχρονιστικό να μιλάμε με όρους Καισαροπαπισμού. Αν δείξουμε στον πολιτικό κόσμο και την ψηφοθηρική συμπεριφορά του ότι ο φόβος της μήνης του λεγόμενου “κόμματος της εκκλησίας” είναι πολύ μικρότερος από το φόβο μιας κοινωνίας που αρνείται να πορεύεται με μεσαιωνικούς όρους και φοβίες, αν δείξουμε πως θεωρούμε τουλαχιστον προσβλητικό οι πολιτικές αποφασεις για το σήμερα και το αύριο να επηρεαζονται απο τους αμβωνες του χτές, ίσως καταφέρουμε, πέρα απο την απεμπλοκή του προπατορικού μας εναγκαλισμού και την πραγματική διακριση των ρόλων, να δημιουργήσουμε μια κοινωνία που οι διαχωριστικές της γραμμές θα χασουν μια βασική τους παραμετρο.Την υποσυνείδητη φοβία και το ρατσισμό προς τον μή θρησκευτικα όμοιο..

ΔΝΤ και Ελλαδα. Το θέατρο του παραλογισμού μας

Τις τελευταίες ημέρες είμαστε θεατές σε πια παρασταση ακρατου παραλογισμού. Οχι στο θέατρο του παραλόγου. Ο Ιονέσκο και ο Μπέκετ ωχριούν μπροστα στους δικους μας εκφραστές εξουσίας και ενημέρωσης. Πανηγυρίζουμε ως έθνος την πιθανή και μαλλον δρομολογημένη είσοδο μας στην αγκαλία του ΔΝΤ. Ο τρίτος τη ταξη εκφραστης της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής μετα τους Παπανδρέου και Παγκαλο χωρίς η κυβέρνηση να ενοχλέιται, Γιωργος Καρατζαφέρης-που ξαφνικα δεν αποτελεί ακρο αλλα το σοφό του χωριού μας- μιλαει απο καναλι σε καναλι για το “σχέδιο” του, που όπως ο ίδιος λέει υιοθέτησε η κυβέρνηση. Δηλαδή, να “εκβιασουμε” την ευρώπη με την απειλή οτι αν δε βοηθήσετε εσείς, εμείς έχουμε έτοιμη την αμερικανική λύση του ΔΝΤ. Και η ευρώπη που τόσα χρόνια μας έχει αποδείξει εμπρακτως οτι είναι ενωμένη,δυνατή και αδιαίρετη , αρχισε να τρέμει.. Οχι, δε μας έδωσε δανεικα,ούτε καμμία εγγύηση. Αντιθέτως, όπως μας πληροφορούν τα μή ελληνικα ΜΜΕ, στη Ευρώπη έχει αρχίσει ήδη να ωριμαζει η ιδέα για την πρώτη αποχώρηση-έστω και με θεωριτικους όρους επανένταξης- μιας χώρας απο την ΟΝΕ. Εναλλακτικα, υπαρχει στο τραπέζι και η δημιουγία ενός ευρωπαικού ΔΝΤ με πρώτο πειραματόζωο τη δική μας χώρα. Για τον κύριο Πρετεντέρη-το δεύτερο μεγαλο σοφό του έθνους- όμως και τους συν αυτω, το ευρωπαικό κύρος κλονίζεται. Ποιό; Το κύρος ενός συνοθυλεύματος που δεν έχει συμφωνήσει ακόμα σε ένα κοινό σύνταγμα.. Για αλλη μια φορα θεωρούμε υπερφίαλα τον εαυτό μας ως το κέντρο του κόσμου και νομίζουμε πως η μικρή μας χώρα με την οικτρή της οικονομία που αντιπροσωπεύει μόλις το 3 τοις εκατό στην ΕΕ, μπορεί να εκβιαζει και να παίζει παιχνίδια ισορροποιών αναμεσα στα οικονομικα μεγαθήρια. Πανυγηρίζουμε, αντί να σκεφτόμαστε πως η είσοδος μας στο ΔΝΤ θα φέρει πέρα απο δανεικα, και όχι αγύριστα αλλα έντοκα, την επιβολή αμεσων μέτρων που οι τελευταίες περικοπές απο την κυβέρνηση δεν αποτελούν ούτε το εν τέταρτο αυτών που θα μας επιβαλλουν. Μια ματια στην Ουγγαρία μπορεί να μας πείσει.. Παίζουμε στο έργο ενός ακρατου και κακόγουστου παραλογισμού. Μόνο που δεν είμαστε θεατές αλλα οι τηλεθεατές μιας κακόγουστης παραστασης που τραγικοί ήρωες είμαστε εμείς οι ίδιοι. Με το τηλεκοντρόλ στο χέρι όπως το όπλο στον κρόταφο, έτοιμοι για τις ειδήσεις των 8 περιμένουμε τη διαφώτιση μας απο τον Τραγκα και τον Ανθιμο. Ετοιμοι για αλλη μια ψεύτικη μέρα στα σκουπίδια μας..

Εξουσία και έκφραση κοινωνικής δυσαρέσκειας

Ο μεγαλύτερος ιστορικά φόβος της κάθε εξουσίας είναι η εξωτερίκευση της λαϊκής δυσαρέσκειας. Ειδικά σε περιόδους που η ρευστότητα στην κοινωνική δομή διογκώνεται, ο φόβος της εκάστοτε εξουσίας μεγεθύνεται αναλόγως μιας και η δυσαρέσκεια-ειδικότερα εάν συνδυάζεται με έλλειψη προοπτικής- τείνει οριακά στο να μεταβληθεί σε αμφισβήτηση ολόκληρου του συστήματος με εκρηκτικές διαστάσεις. Το μεγαλύτερο «όπλο» έκφρασης της δυσαρέσκειας στα χέρια των εργαζομένων μετά ασφαλώς από την εκλογική ψήφο, αποτελεί το συνδικαλιστικό και απεργιακό δικαίωμα. Ένα από τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας αποτελεί πως το συνδικαλιστικό δικαίωμα αντί να αποτελεί όπλο στα χέρια των εργαζομένων, αποτελεί εφαλτήριο αναρρίχησης εξαρτημένων συνδικαλιστών στην ιεραρχία των κομμάτων, που υποστηρίζουν και υποστηρίζονται, δημιουργώντας ένα πλέγμα προσωπικών και κομματικών συμφερόντων με συνδικαλιστικό μανδύα. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης αποτελεί τόσο η ανακολουθία συμφερόντων ανάμεσα στους εργαζομένους και τις ηγεσίες των συνδικαλιστικών τους φορέων, όσο και η απαξίωση του ίδιου του συνδικαλιστικού κινήματος. Σήμερα που τα εργασιακά δικαιώματα υπόκεινται σε αναθεώρηση και περικοπή κεκτημένων, μοναδικό όπλο στα χέρια των εργαζομένων αποτελεί η μαζικοποίηση ενός κινήματος που υπερβαίνει τα κομματικά και συνδικαλιστικά στεγανά. Για να συμβεί αυτό προαπαιτείται η συμμετοχή όλων όχι μόνο στην αποχή από την εργασία, αλλά και στο δρόμο. Μόνο ο αριθμός συμμετοχής μπορεί να θορυβήσει μια εξουσία που ελέγχει τόσο τον τύπο, όσο και τον εκλεγμένο συνδικαλισμό. Όταν σε μια προκαθορισμένη διαμαρτυρία-με δεδομένη τη μη δημοσιογραφική κάλυψη- ο αριθμός των συμμετασχόντων είναι ο συνήθης αντιστρόφως ανάλογος αυτών που εκπροσωπεί ποσοστιαία, καμία εξουσία δεν πρόκειται να ανησυχήσει. Αν όμως η αριθμητική παρουσία υπερβαίνει τα αναμενόμενα ποσοστά συμμετοχής και τα κομματικά μπλόκ, ο φόβος μιας πιθανής κοινωνικής έκρηξης –ειδικά σε μια εποχή ρευστότητας-θα κάνει το σύστημα εξουσίας όχι μόνο να θορυβηθεί αλλά και να υπολογίσει ξανά τη λαϊκή αντίδραση. Ίσως ο τρόπος να φαντάζει αναχρονιστικός, αφενός όμως αναχρονιστικό είναι όλο το πολιτικό μας σύστημα, αφ ετέρου ως κοινωνία δεν έχουμε σήμερα δείγματα συλλογικότητας ούτε καν ως καταναλωτικό κίνημα. Ασφαλώς και μπορούμε να συζητήσουμε για άλλες μορφές διεκδίκησης, ασφαλώς και μπορούμε να συζητήσουμε για την αλλαγή του συνδικαλιστικού μας μοντέλου, προέχει όμως πρώτα να δείξουμε πως υπάρχουμε και αντιδρούμε συλλογικά. Στο χέρι μας είναι..

Ξένος τύπος και Ελληνική μπουρζουαζία..Αλήθεια έχουμε ευθύνες;

Το τελευταίο διάστημα ασχολούμαστε συνεχώς με τα δημοσιεύματα του ξένου τύπου εις βάρος της χώρας και της νοοτροπίας μας. Αφορμή αποτέλεσε το περιβόητο πλέον εξώφυλλο του γερμανικού focus με την Αφροδίτη της Μήλου. Σίγουρα πολλά από τα δημοσιεύματα κινούνται στην αισθητική χυδαιότητα. Σίγουρα πολλά από τα δημοσιεύματα κρύβουν πίσω τους παιχνίδια χρηματοοικονομικής χειραγώγησης. Αν απομονώσουμε τις ενστάσεις μας γύρω από το πώς και το γιατί των δημοσιευμάτων, και περιοριστούμε στο τι γράφουν για εμάς, θα διαπιστώσουμε πως η μεγάλη πλειονότητα των δημοσιευμάτων απλά καθρεφτίζει την ελληνική πραγματικότητα των χρόνων της μετά ΕΟΚ εποχής μας. Πόσο ψέμα είναι πως τα χρήματα που εισέρευσαν από τα ευρωπαϊκά ταμεία αντί να χρησιμοποιηθούν για ανάπτυξη, έγιναν τραπεζικοί λογαριασμοί ημετέρων και δημιουργία πελατειακών σχέσεων; Πόσο ψέμα είναι πως τα τελευταία χρόνια έχουμε δημιουργήσει μια νεοπλουτίστικη κοινωνία της μπουρζουαζίας με δανεικά χρήματα; Πόσο ψέματα είναι πως έχουμε δημιουργήσει ένα υδροκέφαλο γραφειοκρατικό κράτος με υπεράριθμο δημόσιο τομέα που λειτουργεί παθογόνα και κυρίως μη παραγωγικά; Πόσο ψέμα είναι πως έχουμε ένα κράτος και μια κοινωνία ωχαδερφισμού και μετάθεσης των προβλημάτων για το μέλλον; Πόσο ψέμα είναι εν τέλει πως ποτισμένοι από το μεγαλοϊδεατισμό και το κόμπλεξ μας θεωρούμε τον εαυτό μας ως τον εκλεκτό που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού πριν 2500 χρόνια και έκτοτε οι υπόλοιποι μας χρωστούν λόγω «προπατορικού αμαρτήματος»; Αλήθεια, με ποιο λαό γείτονα ή μη τα έχουμε καλά ; Αντί να ψάχνουμε για εχθρούς παντού όπως κάνουμε πάντα, αντί να κοιτάμε τι κρύβετε πίσω από την κουρτίνα των επιθέσεων, αντί να ψάξουμε για άλλη μια φορά να βρούμε όπως ξέρουμε τις δικαιολογίες για τα πάντα, ας κοιταχθούμε στον καθρέφτη μας να δούμε ποιος όπλισε με επιχειρήματα τους «εχθρούς» μας και τι θα κάνουμε με την παθογένεια μας. Όταν όμως την ημέρα που ανακοινώνονται μέτρα που μας στερούν δικαιώματα εμείς αναγάγουμε σε θέμα της ημέρας και τρέχουμε κατά 200.000 να εξαντλήσουμε το τελευταίο πορνό video της εγχώριας υποκουλτούρας μας τότε ίσως οι «εχθροί» μας και λίγα μας λένε…

«Σιγά η πατρίδα κοιμάται…»

Τα χθεσινά μέτρα δεν έπεσαν ξαφνικά και ουρανοκατέβατα. Είχαμε όλοι προετοιμαστεί για το τι θα ανακοινωθεί και τι θα ακολουθήσει. Μας είχαν προετοιμάσει με ακρίβεια οι λειτουργοί της δημοκρατίας των ΜΜΕ μας με το γνωστό τρόπο του καρότου με το μαστίγιο. Ξεκινώντας από την κατάργηση για να ακουστεί πιο ήπια η περικοπή..Άδικος κόπος, η πατρίδα κοιμάται, δεν αντιδρά πουθενά. Τι κι αν αυξήθηκε ο ΦΠΑ (Μέγα θέμα άλλες φορές, μια απλή παράμετρος των μέτρων σήμερα) , τι κι αν τα μέτρα αφορούν ΟΧΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ αλλά αποκλειστικά τους όρους του επόμενου δανεισμού. Η «πατρίδα κοιμάται» δεν την απασχολεί..
Η περικοπή μισθολογικών κεκτημένων στο δημόσιο τομέα-που ασφαλώς θα δώσει τη σκυτάλη του και στον ιδιωτικό- αποτελεί απλά ένα ακόμα λιθαράκι στα χαμένα δικαιώματα χρόνων. Ήδη εξάλλου το 8ωρο στον ιδιωτικό τομέα έχει απολεσθεί εδώ και χρόνια όπως και το δικαίωμα στη μη φοβική εργασία. Τίποτα όμως δεν μας ταρακουνάει. Έχουμε απολέσει το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, έχουμε εξουσιοδοτήσει τα κομματικά στελέχη να συνδικαλίζονται για μας, έχουμε αφήσει την καλλιέργεια, τη μόρφωση και την ενημέρωση στην στην ΤV, έχουμε επιτρέψει την υποθήκευση του παρόντος και του μέλλοντος, και ήσυχοι από τη συνείδηση μας “κοιμόμαστε” ,ενώ παράλληλα και τι πιο οξύμωρο, έχουμε χάσει τον ύπνο μας για να ανταπεξέλθουμε στις βιοποριστικές μας ανάγκες και από το φόβο της ανεργίας που χτυπά την πόρτα.
Λένε πως όταν δεν έχεις να χάσεις πια τίποτα αντιδράς. Πόσο μακριά νομίζουμε πως είμαστε από το τελευταίο στάδιο; Τελικά η πατρίδα κοιμάται και δεν αντιδρά ή μήπως τελικά απεβίωσε μαζί με την ελπίδα;