Οι μέρες θυμίζουν τις τελευταίες μέρες του ΠΑΣΟΚ λίγο πριν την κυβέρνηση Παπαδήμου. Ακινησία, μικροπολιτικές εξαγγελίες και διατάξεις που πάνε και έρχονται μέσω twitter ή τηλε-παραθύρων, σε συνδυασμό με μία πλήρη απουσία πολιτικού σχεδιασμού. Τα πάντα κινούνται με κεκτημένη ταχύτητα προς μια ακόμα εκλογική «μάχη» όταν γίνει –δεν έχει σημασία αν θα γίνουν διπλές ή τριπλές εκλογές- που το αποτέλεσμα θα αποδομήσει για άλλη μια φορά την τηλεοπτική πραγματικότητα των καταλληλότερων και ικανών. Η ΝΔ θα ακολουθήσει νομοτελειακά τον ίδιο δρόμο προς την απαξίωση όπως το ΠΑΣΟΚ μιας και ήταν αδύνατο να προβεί σε μια πολιτική που θα ήταν απέναντι στην πελατειακή βάση των κομμάτων εξουσίας όπως αυτά δημιουργήθηκαν και εξελίχτηκαν από το 1974 και μετά. Δεν είναι χαμένη ευκαιρία ή στοίχημα. Είναι αδυναμία λόγω «συστατικών».
Τα κόμματα που συγκυβερνούν όσο και αν πολώσουν το κλίμα ή βάλουν διλήμματα δεν μπορούν να καταφέρουν το αναπόφευκτο. Οι λόγοι είναι απλοί και δεν μπορούν να μασκαρευτούν με μακροοικονομικές αναλύσεις ή καταστροφολογία μιας και δεν αφορούν την πλειοψηφία των ψηφοφόρων.
- Το οικονομικό «θαύμα» της μη χρεοκοπίας δεν στηρίχτηκε σε ανάπτυξη, μεταρρυθμίσεις ή τομές. Αποτελεί προϊόν συνεχών φοροεισπρακτικών ενέσεων που συνδυάστηκαν πέρα από τις περικοπές σε μισθούς και κοινωνικές παροχές που διέλυσαν το κοινωνικό κράτος, σε στάση πληρωμών και υποχρεώσεων του κράτους προς τις επιχειρήσεις. Ένα «θαύμα» που κανένας αριθμός σε χαρτιά δεν μπορεί να επικαλύψει την καθημερινότητα των πολιτών. Ψηφίζουν οι πολίτες και όχι οι αριθμοί.
- Η παρουσία συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ ή προσώπων που είναι ακατάλληλα να κυβερνήσουν δεν μπορεί να αποτελέσει επιχείρημα μιας κυβέρνησης που τα αποτελέσματα υπουργών που έχει επιλέξει όπως ο Αδωνις Γεωργιάδης, ο Γιάννης Βρούτσης, ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης (ενδεικτικά είναι τα ονόματα) είναι κάτι παραπάνω από καταστροφικά.
- Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αποτελεί πλέον όραμα για τους πολίτες ικανό να επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα. Η Γερμανοποίηση της την απομάκρυνε από την ολοκλήρωση των οραμάτων και την κατέστησε στα μάτια των αδυνάτων συνώνυμο του πάλαι ποτέ ευρωπαϊκού αντιαμερικανισμού.
- Υπάρχει πλέον μια πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων που υποφέρει και δεν έχει πλέον ανοιχτά αυτιά στο να ακούσει λόγους «παραγωγής πολιτικής» και μακροπρόθεσμων σχεδίων. Η ανασφάλεια της αυριανής κυριολεκτικά διαβίωσης, δεν έχει ώτα..
- Οι προφυλακίσεις και η κάποια κινητικότητα στη δικαιοσύνη απλά ξεγυμνώνουν στα μάτια του κόσμου το παρελθόν. Δεν εισπράττονται ως αλλαγή.
Θα μπορούσα να απαριθμήσω δεκάδες άλλους απλοϊκούς λόγους. Δεν έχει νόημα. Τα πράγματα κινούνται με κεκτημένη ταχύτητα ολόκληρη την τελευταία τριετία. Η τηλεοπτική πραγματικότητα δεν μπορεί να τα ανακόψει και απλά αναδιπλώνεται αναλόγως των αποτελεσμάτων.
Είμαστε πολύ κοντά στην ώρα του Συριζα. Την τελευταία πράξη πριν την αλλαγή ενός σκηνικού που άργησε να έρθει και θα έρθει νομοτελειακά μετά την πτώση και του Σύριζα. Στη «διαδρομή» της χώρας την τελευταία τετραετία άλλαξαν τα πάντα εκτός από τα κόμματα, τα media, και τα πρόσωπα που τα απαρτίζουν. Άλλαξαν τα πάντα εκτός από τους πολιτικά υπεύθυνους*. Αυτοί απλά μετατοπίζονται, αναδιπλώνονται, μασκαρεύονται, αθωώνονται αποκηρύσσοντας το παρελθόν τους αλλά παραμένουν εκεί. Σε διαφορετικά κόμματα, κινήσεις, συνιστώσες, τάσεις. Πάντα όμως με το ίδιο ακροατήριο που τους ακολουθούσε και τους ακολουθεί. Αυτή η στασιμότητα είναι παράδοξη και η ιστορία έχει αποδείξει πως τα παράδοξα και οι φάρσες τελειώνουν. Το τι και πώς θα γεννηθεί κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Ότι και να είναι πάντως δεν θα μπορεί να έχει τα ίδια «υλικά» μιας και δεν υπάρχει πια το κράτος – χορηγός που θα δημιουργήσει στο όραμα της εξουσίας πολυσυλλεκτικά εκτρώματα που η σημαία και ο κοινός στόχος μπορεί να ενώσει και να χωρέσει τους πάντες. Από φασίστες και κρατικοδίαιτους, από μικροαστούς και «αστούς», από επιχειρηματίες και συνδικαλιστές μέχρι ότι μπορεί να φανταστεί ο καθένας.
Τα όποια κόμματα ή κινήσεις θα είναι πιο ξεκάθαρα ιδεολογικά, και θα μάθουν να συζητούν και όχι να συναλλάσσονται. Και τελικά, ίσως αυτή να είναι και η ελπίδα...
*Αφορμή για το κείμενο ήταν συζήτηση με μια καλή φίλη δημοσιογράφο πάνω στο αν υπάρχει ελπίδα. Έχοντας αναφεθεί πάρα πολλές φορές στις ευθύνες των πολιτών που για μένα είναι οι κυρίαρχες, επέλεξα να μην το επαναλάβω σε αυτό το κείμενο. Ισως γιατί θα έχανα την όποια αισιοδοξία μου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου