Καλή ανάσταση..μια φράση που χρωστάμε στον εαυτό μας...

Καλή Ανάσταση.. Ανέκαθεν μου άρεσε ως φράση. Όχι με τη θεολογική ή καλύτερα τη χριστιανική της έννοια. Οι θρησκευτικές μου αναζητήσεις έχουν πάψει εδώ και πολλά χρόνια να με απασχολούν και οι ιστορίες για μεσσίες έχουν κλειστεί ερμητικά στα κιτρινισμένα από το χρόνο σχολικά βιβλία των θρησκευτικών. Οι μεγάλες γιορτές είναι κάτι σαν «μνημόσυνα» στις παιδικές μου μνήμες. Οι μέρες του πάσχα είχαν πάντα υποδεέστερη θέση στο μυαλό μου. Δεν είχαν τη λάμψη και το κλίμα των χριστουγέννων της λαμπερής μεγαλούπολης , και το τελετουργικό μου φαινόταν πάντα αρκετά «βαρύ». Μεγαλώνοντας όμως και όσο ο μύθος των παιδικών χρόνων ξεθώριαζε και οι γιορτές αποτελούσαν μια διαδικασία περιοδικής και επαναλαμβανόμενης ρουτίνας, το μόνο που απέκτησε σημασία ήταν αυτή ακριβώς η φράση. Σαν ευχή μάλλον που υποδηλώνει πως τα μίζερα και άσχημα πράγματα έφτασαν στο τέλος του
Η ανάσταση προϋποθέτει «θάνατο» και τέλμα. Ίσως τελικά εκεί να έγκειται και η ανθρώπινη προσδοκία. Στο ότι τα πράγματα δεν γίνεται να πάνε χειρότερα. Στο φετινό πάσχα η προσδοκία τείνει να δώσει τη θέση της στην αβεβαιότητα. Και αυτή ως λογική συνέχεια σε ένα πεσιμισμό και απογοήτευση. Ίσως γιατί η μιζέρια και το τέλμα κάνουν παντού αισθητή την ύπαρξη τους. Ίσως πάλι γιατί το βαρέλι φαίνεται να μην έχει πάτο. Η κρίση έλυσε το ψεύτικο αμπαλάζ μιας ιλουστρασιόν κοινωνίας και έφερε στην επιφάνεια όλα αυτά που κρύβαμε επιμελώς κάτω από το χαλί. Ρατσισμός, ξενοφοβία, οπορτουνισμός, χλεύη για τη διαφορετική γνώμη, και επίπεδο παιδείας που παραπέμπει σε κοινωνίες που δεν μπορούν να τιθασεύσουν τα πρωτόγονα ένστικτα του «ζώου» που υπόκειται στους νόμους της ζούγκλας. Με ένα φασισμό όχι πλέον έρποντα αλλά επιθετικό απέναντι στους πάντες.
Προσπαθείς να λειτουργήσεις με «υγεία», προσπαθείς να διορθώνεις τα κακώς κείμενα του εαυτού σου και της νοοτροπίας σου, και δεν έχεις να αντιμετωπίσεις μόνο το σύστημα που αν δεν μπεις στα γρανάζια του σε αποβάλει, αλλά και τον διπλανό σου, τον απέναντι, ακόμα και τον μέχρι χτες υπεράνω υποψίας. Ολοι εναντιων όλων σε ένα παιχνίδι επιβίωσης χωρίς όρια ανθρωπισμού και ηθικής. Ψάχνεις να βρεις μια χαραμάδα φώς, βλέπεις τελικά πως υπάρχουν πολλές χαραμάδες, ανακαλύπτεις και άλλους ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες φοβίες και ανησυχίες με σένα. Τους περνάς όμως και σε περνάνε από τέτοια «δοκιμασία» που δεν αξίζει να περάσουν ούτε αυτοί ούτε εσύ. Και προχωράς με το φόβο του αύριο όχι για την τεχνητή ευμάρεια που πλέον σίγουρα μέρος της θα απολέσεις, αλλά γιατί νοιώθεις ξένος και αηδιασμένος με αυτά που ακούς και βλέπεις..
Πριν ξεκινήσω να γραφω έριξα μια ματια στην προπερσινή μου αναρτηση. Εκτός απο μια δυο μικροδιορθώσεις επικαιρότητας δεν υπήρχε λόγος να την αλλαξω. Σαν ο χρόνος που πέρασε να μην αλλαξε το παραμικρό απο την αίσθηση του τι συμβαίνει γύρω. Ο γολγοθας όμως γέμισε με καινούργιες χιλιαδες συνανθρώπων μας που δεν συναναστρεφόμαστε, δεν είναι πλέον συναδελφοι ή πελατες μας και δεν θα αποδρασουν το πασχα γιατί δεν έχουν την πολυτέλεια της “συγκρατημένης φέτος λόγω συνθηκών” γκρίνιας εξόδου μας. Θα περιμένουν κι αυτοί τη δική τους ανασταση όπως και εμείς. Ίσως η ευχή για καλή ανάσταση να είναι σήμερα πιο επίκαιρη απο ποτέ.Ίσως για να συνειδητοποιήσουμε πως την έχουμε μεγάλη ανάγκη.
Ίσως για να βάλουμε κι άλλους στον «πειρασμό» να κάνουν κάτι για αυτή ή έστω να μην την απομακρύνουν. Ίσως για να δώσουμε μια ελπίδα στον εαυτό μας που την έχει τόσο ανάγκη. Ισως τελικα γιατί ήρθε η ώρα να τη διεκδικήσουμε..

Καλή ανάσταση σε όλους μας..