Ο Ισραηλινός φασισμός και η παγκόσμια κοινωνία των "παράπλευρων απωλειών"..

Η επίθεση των Ισραηλινών κομάντο στην ανθρωπιστική βοήθεια δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια άλλη ακόμα θηριωδία του Ισραηλινού κράτους εις βάρος αμάχων. Για την ακρίβεια, ενός φασιστικού καθεστώτος που αγνοεί επιδεικτικά όχι μόνο το διεθνές δίκαιο, όχι μόνο τα δικαιώματα του γηγενή Παλαιστινιακού λαού, αλλά και την ίδια την αξία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Πολιτική που στηρίζεται στο πανίσχυρο οικονομικά αλλά και πολιτικά ισραηλινό λόμπυ των ΗΠΑ δημιουργώντας μύθους και προπαγάνδα. Μύθους για την οικονομική παντοδυναμία των «εβραίων που κινούν τα νήματα» σε όλο τον κόσμο, και προπαγάνδα πως κάθε αντίδραση για την κατοχή και το σύγχρονο απαρτχάιντ που έχει επιβάλει το πανίσχυρο στρατιωτικά ισραηλινό κράτος, προέρχεται από αντισημιτισμό. Μιας ηγεσίας που στο όνομα αυτών που υπέστη ο ισραηλινός λαός δημιούργησε ένα αίσθημα ενοχής στον υπόλοιπο κόσμο για τη θηριωδία του ολοκαυτώματος από τους Ναζί, τη μεγαλύτερη ντροπή στη σύγχρονη ανθρώπινη ιστορία. Ο φασισμός όμως δεν χαρακτηρίζει λαούς αλλά ηγεσίες και πολιτικές.
Η σκληρή πραγματικότητα είναι πως ολόκληρη η «παγκόσμια πολιτισμένη κοινωνία» και οι οργανισμοί που υπερασπίζουν τη νομιμότητα και το δίκαιο, μετρούν την ανθρώπινη ζωή και «βαφτίζουν» τους θύτες και τα θύματα, τους εγκληματίες πολέμου και τους αγωνιστές, τις πράξεις και τις πολιτικές, αναλόγως με την οικονομική δύναμη και παρουσία. Μέτρα και σταθμά με μόνο γνώμονα το χρήμα. Λαοί που οι ζωές τους δεν έχουν τη ίδια αξία αλλά βαφτίζονται ως «παράπλευρες απώλειες» σε ένα διαρκή πόλεμο δολαρίων. Οι παλαιστίνιοι, οι ιρακινοί, χτες οι σέρβοι, αλλά και εκατομμύρια αδυνάτων υποταγμένων στη μοίρα τους, σε ένα κόσμο που ποτέ δε βρήκε το σωστό δρόμο και συνεχίζει να πορεύεται προς το χάος. Και που δυστυχώς το “καράβι για τη Γάζα” δεν είναι το τελευταίο...

Ελληνική αριστερά : Ο γιαλός είναι στραβός…

Στο ερώτημα που τίθεται γιατί η αριστερά όχι μόνο δεν εισπράττει την φυγόκεντρη τάση από τα δύο κόμματα εξουσίας, αλλά δεν κερδίζει καν την αποδοχή του να ηγηθεί στην έκφραση διαμαρτυρίας απέναντι στις συνέπειες πολιτικών ενός συστήματος που παραδοσιακά αντιπαλεύεται, η απάντηση δεν μπορεί να είναι ούτε μονομερής, ούτε αποκομμένη από το αντίστοιχο πρόβλημα της ευρωπαϊκής αριστεράς. Πάνω σε αυτό το ζήτημα έχουν γίνει δεκάδες προσεγγίσεις και αναλύσεις τόσο για το ρόλο που θα μπορούσε να διαδραματίσει σήμερα όσο και για τις ιδεολογικές αγκυλώσεις αλλά και την αποκομμένη από το παρόν λεκτική των επιχειρημάτων και των μορφών διεκδίκησης. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι πως οι φορείς της αριστεράς, στην προσπάθεια να δώσουν απαντήσεις στο συγκεκριμένο ζήτημα, δεν απαντούν στη βάση πως το ερώτημα τίθεται από την ίδια την κοινωνία, αλλά οι προσεγγίσεις τους βασίζονται στο να ικανοποιήσουν το ακροατήριο της τάσης που εκφράζουν . Απαντήσεις στο πλαίσιο ενός αριστερού εμφύλιου ηγεσιών που οι προσεγγίσεις δεν αποσκοπούν στο να δώσουν λύσεις, αλλά να απαξιώσουν την αντίθετη άποψη. Το ΚΚΕ απέναντι σε όλους, ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον εαυτό του, ο ΣΥΝ ούτε εντός, ούτε εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η λεγόμενη εξωκοινοβουλευτική αριστερά να διεκδικεί για τον εαυτό της πολύ μεγαλύτερο μέρος εξουσίας από αυτό που της αναλογεί . Μια μάχη ισορροπιών εσωτερικής κατανάλωσης που ουδόλως απασχολεί την κοινωνία. Ένα παιχνίδι εξουσίας που προκαλεί απέχθεια όχι μόνο σε όλο τον κόσμο που αυτοπροσδιορίζεται ιδεολογικά στην αριστερά και δεν ανήκει στην εκάστοτε κομματική νομενκλατούρα αλλά και σε όλους εκείνους που θα στήριζαν μια αριστερόστροφη κυβερνητική επιλογή. Αν οι σημερινές αριστερές ηγεσίες δεν καταφέρουν να βρουν ένα κοινό τόπο έκφρασης, προγράμματος και εκσυγχρονισμού, αν συνεχίσουν την αποξένωση από την υπόλοιπη κοινωνία πλην του στελεχιακού τους ακροατηρίου, και αν εν τέλει δεν κατανοήσουν πως δεν είναι ο γιαλός αυτός που φταίει αλλά η δική τους αδυναμία αυτοκριτικής και σύνθεσης, τότε θα έχουν χάσει ίσως και την τελευταία ιστορική συγκυρία να αποτελέσουν κυβερνητική πρόταση. Κυρίως όμως θα έχουν φροντίσει για την απαξίωση της αριστερής προοπτικής σε κοινωνικό επίπεδο. Μόνο που στην παρούσα συγκυρία αυτή η ήττα δεν περιορίζετε στην κομματική στενωπό αλλά είναι υπερβολικά επώδυνη για όλους μας..

Η δημοκρατία των επιχειρηματιών..

Δεν έχουν περάσει ούτε δεκαπέντε μέρες από τα γεγονότα της 5ης Μάιου. Τον άδικο θάνατο των τριών υπάλληλων στης Marfin ακολούθησε το κώμα δέκα εκατομμυρίων πολιτών που κατάπιαν και το νέο ασφαλιστικό. Η κρίση του πολιτικού συστήματος κράτησε μόλις μια συνεδρίαση στη βουλή κάπου ανάμεσα σε μεταθανάτιες αγορεύσεις εν μέσω χειροκροτημάτων κομματικού ακροατηρίου και δελτίων δημοκρατίας των 8. Τα μέτρα πέρασαν με ελάχιστες απώλειες για τα δύο κόμματα και μάλλον αναμενόμενες. Η κυβέρνηση αποφάσισε πως τελικά ο ρόλος της βουλής είναι μάλλον συμβουλευτικός και ανακοίνωσε πως για τα μέτρα αρκεί η απόφαση του υπουργού οικονομικών, και τα υπόλοιπα κόμματα απλά συνεχίζουν τη διαίρεση και την ομφαλοσκόπηση. Με εξαίρεση το ΛΑΟΣ βέβαια που συνεχίζει το κυβερνητικό του έργο. Κοινός παρανομαστής του πολιτικού διαλόγου… Η νέα εποχή. Δηλαδή η χωρίς καμία παραλλαγή, φράση του Ανδρέα Βγενόπουλου στη συνέντευξη του στον ΣΚΑΙ. Μια φράση που έσπευσαν μετά τα γεγονότα να υιοθετήσουν σύσσωμοι οι επαγγελματίες πολιτικοί. Τη σκυτάλη των συνεντεύξεων περί πολιτικού ήθους πήρε ο Αλαφούζος και ακολούθησε ο Σάλλας και ο Πρόεδρος του ΣΕΒ , Δασκαλόπουλος ενώ ο Πρόεδρος του ΕΒΕΑ αποτελεί καθημερινό θαμώνα των τηλεοπτικών δελτίων. Κριτές των πάντων, απρόσκλητοι εκπρόσωποι όλων μας σε ομοβροντία. Μια ομοβροντία που προετοιμάζει το πολιτικό μας αύριο υπό την κηδεμονία τους με όλους εμάς για άλλη μια φορά απόντες αλλά σίγουρα υπεύθυνους. Εκτός και εάν θεωρούμε πως η παρακολούθηση του αγαπημένου των χορηγών Λαζόπουλου αποτελεί τη μέγιστη πολιτική μας πράξη… Τότε δεν είμαστε υπεύθυνοι αλλά απλά “λοβοτομημένoi”

Ελλάδα -3 . Μια χώρα σε ασφυξία

Μια χώρα σε ασφυξία. Μια χώρα που μετρά αθώα θύματα. Μια χώρα που ηρωοποιεί νεκρούς που δε θέλησαν ποτέ να γίνουν ήρωες. Χτες οι τρείς υπάλληλοι της Marfin, πριν λίγο ένας δεκαπεντάχρονος μετανάστης, πριν από ενάμιση χρόνο ο Αλέξης. Όλοι τους θύματα ωμής βίας σε μια κοινωνία που «μουδιάζει» πάντα στο και πέντε. Που θλίβεται όταν συνειδητοποιεί πως η ζωή κρέμεται σε μια κλωστή που η ίδια ροκανίζει. Μια κοινωνία που δεν αποδέχεται απλά, αλλά προάγει και επενδύει στη βία. Λεκτική, σωματική, ψυχολογική κάθε είδους. Μόνο που αυτή η επένδυση δεν έχει ρίσκο επιτυχίας ούτε εξαρτάτε από τα “spreads”. Απεναντίας έχει σίγουρο αποτέλεσμα, ανθρώπινες ζωές αθώων. Φτιάξαμε μια κοινωνία που εργασιακές σχέσεις σημαίνει πως οι υπάλληλοι μιας εταιρίας ενώ βλέπουν ότι κινδυνεύουν -πολύ νωρίτερα από τα γεγονότα- δεν μπορούν να φύγουν γιατί φοβούνται για εργασιακές συνέπειες. Που ο κάθε ανεγκέφαλος δολοφόνος μπορεί να αφαιρεί τη ζωή του διπλανού ομοίου του νομίζοντας πως χτυπάει το «σύστημα» που χρησιμοποιεί τον ίδιο. Φτιάξαμε μια κοινωνία που αδιαφορεί για την ύπαρξη των κυττάρων της. Μια κοινωνία συνεχούς δημιουργίας θυτών και θυμάτων. Χτες δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Συνέβη κάτι που για καθαρά τυχαίο λόγο δεν είχε συμβεί σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν. Και τελικά, σήμερα, μετά απο άλλο ένα τραγικό γεγονός, ζούμε στον αδυσώπητο εμφύλιο των μυαλών μας στοχοποιώντας για άλλη μια φορά ο ένας τον άλλο ανάλογα με την «προέλευση» του δολοφόνου και το ποίος δολοφόνος είναι απέναντι από δικές μας ιδεολογικές μπούρδες...