Μικρή ΔΕΗ. Ένα πρόβλημα με λάθος εκφώνηση..

Δεν με ενδιαφέρει να ασχοληθώ με τα επιχειρήματα –υπέρ ή κατά- της πώλησης του κομματιού που πλέον ονομάζουμε μικρή ΔΕΗ. Εκτός του ότι είναι κάτι που έχει ήδη υπεραναλύθεί, είναι βασισμένο σε μια εντελώς λανθασμένη υπόθεση. Τη de facto αποδοχή πως ο δημόσιος τομέας ΔΕΝ μπορεί να είναι παραγωγικός/ανταγωνιστικός και γεννάει μόνο ελλείματα.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς βέβαια πως αυτό αποτελεί μια πραγματικότητα που το αντίθετο της μοιάζει μάλλον ουτοπικό αν κρίνουμε από τα μέχρι τώρα ισχύοντα. Μόνο που το πρόβλημα της χώρας είναι ακριβώς αυτά τα ισχύοντα. Η «ανακάλυψη» της «μνημονιακής εποχής» ήταν οι σαθρές και απαρχαιωμένες δομές ενός κρατικού μορφώματος που λειτουργούσε ως κομματικό υποκατάστημα με τρείς κατευθύνσεις. 

- Την απορρόφηση ανέργων που αποτελούσαν την κομματική πελατεία και θα αντάλλασσαν το δικαίωμα στην εργασία με την ψήφο τους. 

- Την εκμετάλλευση των κρατικών πόρων υπέρ συγκεκριμένων «επιχειρηματικών» συμφερόντων, που δεν τους απασχολούσε η ανάπτυξη τους αλλά η άκοπη πελατειακή και οικονομική σιγουριά, που θα αποτελούσαν τους χρηματοδότες των κομμάτων ή προσώπων μέσα σε αυτά στις προεκλογικές περιόδους.

- Τη δημιουργία στελεχών δημόσιας διοίκησης που θα έφερνε σε πέρας αυτή τη στόχευση χωρίς να εξετάζει καν το αντικείμενο του κάθε δημόσιου οργανισμού. Συνεκτικός κρίκος των τριών κατευθύνσεων ήταν ο συνδικαλισμός και η επαγγελματική τάξη που δημιουργήθηκε μέσα σε αυτόν που μπορούσε να απορροφά τους κραδασμούς ανάμεσα στα αντίρροπα συμφέροντα που δημιουργούνταν κατά καιρούς.

Η θεωρητική προσέγγιση επίλυσης της κρίσης από όλες τις πλευρές του κομματικού φάσματος ήταν και είναι η απαλλαγή αυτών των χαρακτηριστικών που διέλυσαν στην ασυδοσία τους το δημόσιο τομέα της οικονομίας και η ανάγκη άμεσης ή μακροπρόθεσμης μεταρρύθμισης αναλόγως της πολιτικής λύσης που προτείνουν. Όποιες και να είναι οι διαφορές, το πρόβλημα που χρειάζεται λύση αποτελεί κοινή αποδοχή. Και όποια και να είναι η τακτική της λύσης το αποτέλεσμα πάλι κατά κοινή αποδοχή θα πρέπει να είναι ένας δημόσιος πυλώνας ανάπτυξης με υγιή λειτουργία.

Αυτή η αποδοχή όμως είναι εντελώς αντίθετη με την αποδοχή πως ο δημόσιος τομέας δεν μπορεί να είναι παραγωγικός και λειτουργικός γιατί πολύ απλά είναι ανέφικτο να θέτεις δυο εκ διαμέτρου αντίθετους στόχους. Δεν γίνεται να εφαρμόζεις πολιτικές μεταρρύθμισης και αλλαγών όταν ασπάζεσαι τη ματαιότητα τους. Στην περίπτωση αυτή μόνο δυο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Ή δεν έχεις καμία πρόθεση να εφαρμόσεις πολιτικές προς αυτή την κατεύθυνση, άρα τις χρησιμοποιείς μόνο θεωρητικά και επικοινωνιακά, ή είσαι ανίκανος να δώσεις λύση άρα και επικίνδυνος να διαχειρίζεσαι τις τύχες του τόπου.

Το ερώτημα λοιπόν που γεννάται δεν είναι αν υπάρχουν εφικτές λύσεις αλλά το αν υπάρχει πρόθεση να εφαρμοστούν. Οι λύσεις προφανώς και υπάρχουν από τη στιγμή που ο δημόσιος τομέας διαθέτει ικανά στελέχη που καταφέρνουν και παράγουν έργο μέσα σε ένα τόσο πολυδαίδαλο, γραφειοκρατικό και εξαρτημένο σύστημα ανεξαρτήτως αν δεν το κατανοούμε γιατί τα μελανά σημεία του μας ταλανίζουν καθημερινά και κοστοβόρα. Όταν διαθέτεις στελέχη τα πάντα είναι απλά ζήτημα στόχων, αξιοκρατίας, αξιολόγησης και χρηστής διαχείρισης και διοίκησης. Υπάρχει πρόθεση; Αν ναι τότε ο δημόσιος τομέας μπορεί να γίνει όχι μόνο παραγωγικός και ανταγωνιστικός αλλά και να επιτελεί κοινωνικό έργο. Αν όχι, που μάλλον εκεί καταλήγουμε, τότε απλά θα συνεχίσουμε να μιλάμε για μικρές ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, κλπ. χρησιμοποιώντας το επιχείρημα του ανέφικτου που δεν είναι τίποτε άλλο από την παραδοχή μιας με δόλο ανικανότητας...