Επεισόδια 6ης Δεκεμβρίου. Χαμένοι στη μετάφραση του ιδεολογικού μας αλάθητου..

Υπάρχει άραγε η μια και μόνη αλήθεια για να δώσει απάντηση στην αιτία των χτεσινών επεισοδίων;
Υπάρχει άραγε η μια και μόνη αλήθεια για το ποιοι επιδίωξαν, δημιούργησαν, εκμεταλλεύτηκαν ή εξυπηρετήθηκαν από τα χτεσινά επεισόδια;

Αν οι ιδεολογικές μας αγκυλώσεις μας τοποθετούν στα δύο άκρα –και για να μην ταυτιστώ με τη γνωστή θεωρία.. αναφέρω πως στο ένα είναι το Κράτος και το μέσο του που ονομάζεται Αστυνομία και δυνάμεις καταστολής και στο άλλο οι αντιεξουσιαστές- τότε η απάντηση είναι πολύ εύκολη. Φταίνε τα γνωστά τσογλάνια που σε κάθε ευκαιρία επιχειρούν να διαλύσουν τα πάντα καταστρέφοντας τις περιουσίες των αθώων πολιτών ή φταίνε οι εντεταλμένοι μπάτσοι και οι ασφαλίτες που τους χρησιμοποιεί το κράτος για να διαλύσει κάθε μορφή αντίστασης και αντίδρασης και να σκορπίσει το φόβο. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση δεν υπάρχει αμφισβήτηση στο «πόρισμα» ή δεύτερη σκέψη.

Και οι δυο περιπτώσεις είναι γεμάτες παραλογισμό χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι ευθύνες δεν βαραίνουν περισσότερο τη μια από την άλλη πλευρά. Όχι λόγω του τετριμμένου πως η αλήθεια δεν μπορεί να είναι ποτέ μια αλλά γιατί ποτέ δεν είναι δυνατόν όσο καλά οργανωμένο είναι ένα σχέδιο να έχει απόλυτη «επιτυχία» όταν μπλέκονται πολυπληθείς ομάδες. Ειδικότερα όταν «το έργο» δεν είναι κάτι που έγινε ξαφνικά και μεμονωμένα αλλά είναι πολυπαιγμένο και επαναλαμβανόμενο.

Το ερώτημα που προκύπτει για τη χτεσινή μέρα είναι το αν η επέτειος της δολοφονίας του Αλέξη και η υπόθεση Ρωμανού που έχει συνάφεια με την επέτειο είναι οι μοναδικές αιτίες να προκαλέσουν εξέγερση όταν ζούμε σε καθεστώς βίαιης φτωχοποίησης χωρίς σχέδιο αναλογικότητας και σε πολλές περιπτώσεις καταστρατήγησης του Συντάγματος. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος πως ήταν μια αφορμή μόνο που οι αφορμές δίνονται καθημερινά τα τελευταία χρόνια. Απλά η ημερομηνία βόλευε και με δεδομένη την ένταση των τελευταίων ημερών έμοιαζε με προκαθορισμένο ραντεβού σαν αυτά που δίνουν οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων όσο κι αν είναι ισοπεδωτική η παρομοίωση. Δεν αφορά άλλωστε το σύνολο όσων συμμετείχαν στις διαδηλώσεις αλλά όσους βλέπουν τις ημέρες αυτές ως ευκαιρία για άσκηση βίας χωρίς ιδεολογικό πρόσημο. Βία για τη βία απέναντι στην εξουσία χωρίς ακριβή στόχο ή αίτημα. Βία για τη βία από ένα μεγάλο κομμάτι μελών της Ελληνικής Αστυνομίας που πέρα από τους υπηρεσιακούς σχεδιασμούς επιδιώκουν ατιμώρητοι από μόνοι τους τη βία με τους «απέναντι». Η επιρροή της ΧΑ και τα αποτελέσματα των εκλογικών τμημάτων που ψηφίζουν ομαδικά με καταστάσεις το φανερώνει περίτρανα.

Αν μείνουμε όμως στην χτεσινή μέρα όχι μόνο θα επαναλάβουμε τα τετριμμένα μέχρι την επόμενη φορά αλλά θα υποβαθμίσουμε τα δυο τεράστια προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

Το πρώτο πρόβλημα είναι το έλλειμα δημοκρατίας. Προφανώς και δεν έχουμε χούντα όμως με αφορμή την οικονομική κρίση το επίπεδο της δημοκρατίας μας ολοένα και φθίνει. Το κοινοβούλιο υπολειτουργεί, το σύνταγμα έχει γίνει χρησμός με ερμηνείες αντί να είναι πυλώνας κανόνων, η εξουσία που εμείς ψηφίζουμε αυτονομείται θυμίζοντας περισσότερο ολιγαρχικό παρά δημοκρατικό καθεστώς. Οι σχεδιασμοί της Αστυνομίας και η αυξανόμενη από μέρους της βία είναι αποτέλεσμα ακριβώς αυτού του ελλείματος ενώ παράλληλα ο εκδημοκρατισμός της –ακόμα και με εκ των βάθρων ανασυγκρότηση- και η παύση του συγχρωτισμού της με παρακρατικές ομάδες που ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν και να λειτουργούν πότε με εντολές και πότε αυτόνομα είναι επιτακτικό αίτημα. Αν θεωρήσουμε δεδομένο πως μόνο το κράτος έχει δικαίωμα για να προστατεύσει τη δημοκρατία και τους νόμους να ασκεί βία, για να έχει ισχύ αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο πρέπει η Αστυνομία να είναι η πρώτη που θα λειτουργεί δημοκρατικά γιατί διαφορετικά η αντίσταση από έκνομη γίνεται δικαίωμα και ο διχασμός είναι προ των πυλών.

Τα δεύτερο είναι η αναγνώριση της βίας και η αντιμετώπιση της. Είμαστε μια κοινωνία που νοσεί και που η βία σε όλες τις εκφάνσεις της είναι παρούσα. Από την οικογενειακή και τη λεκτική μέχρι την εγκληματική που συναντούμε πλέον καθημερινά. Ασφαλώς και η βία σε μια κοινωνία δεν ήταν ποτέ απούσα. Σήμερα όμως είναι περισσότερο «νομιμοποιημένη» και δυστυχώς «αποδεκτή» ως κατάσταση. Και όταν το νοσηρό γίνεται αποδεκτό τότε χρειάζεται άμεση αντιμετώπιση.

Αν δεν αντιμετωπίσουμε ΑΜΕΣΑ αυτά τα προβλήματα τότε απλά θα συνεχίσουμε να αναπαράγουμε τις ιστορίες των κακών μπάτσων και των άπλυτων αλητών χαμένοι στη μετάφραση του ιδεολογικού μας αλάθητου..