Ψήφιση Μεσοπρόθεσμου. Το τέλος της ανοχής απέναντι σε ΟΛΟΥΣ..

Τα μέτρα πέρασαν, το μεσοπρόθεσμο ψηφίστηκε και ο πολύτιμος χρόνος «αγοράστηκε». Όλο αυτό το διάστημα –χωρισμένοι στα δύο όπως πάντα- επιχειρηματολογούσαμε άλλοι υπέρ και άλλοι κατά της υπερψήφισης. Για όσους επιχειρηματολογούσαμε υπέρ, η υπερψήφιση ήταν το τέλος μιας διαδικασίας. Χωρίς να ανήκουμε σε «σκοτεινά» κέντρα, χωρίς να είμαστε τραπεζίτες και ότι άλλο μπορεί να εμπεριέχει η αγαπημένη μας συνομοσιολογία, χωρίς να είμαστε βολεμένοι ή έξω από την οικονομική καταιγίδα της κρίσης, προβάλαμε την ανάγκη αποφυγής της άμεσης χρεοκοπίας. Όχι με την ίδια λογική των προηγούμενων ψηφοφοριών «τελεσιγράφων» αλλά βλέποντας μια ακτίνα αισιοδοξίας πως κάτι αλλάζει στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερικανική θέση όσων αφορά το Ελληνικό χρέος, θα ήταν εγκληματικό να προβούμε σε πράξη αυτοχειρίας. Βρεθήκαμε αντιμέτωποι με φίλους και όλους όσους είχαν την άποψη πως τα μέτρα αποτελούν το κύκνειο άσμα μιας κοινωνίας που παραπαίει χωρίς ουσιαστικά να διαφωνούμε ούτε για τη σκληρότητα και την αδικία, ούτε για την καθόλου απίθανη αναποτελεσματικότητα τους. Όλοι μας βιώνουμε την ίδια κατάσταση και δεν εθελοτυφλούμε. Πιστέψαμε απλά και πιστεύουμε στην τελευταία ευκαιρία ΑΜΕΣΗΣ αλλαγής αυτού του ελεεινού κρατικού πελατειακού και γραφειοκρατικού μορφώματος που αποτελεί τη ρίζα του κακού, πολύ μεγαλύτερη από τα όποια οικονομικά παιχνίδια του παγκόσμιου κερδοσκοπικού συστήματος. Πιστέψαμε και πιστεύουμε πως αν έστω και με το πιστόλι στον κρόταφο καταφέρει να γίνει αυτή η αλλαγή, είναι τόσο μεγάλο το κέρδος –οικονομικό και κοινωνικό – που θα μπορέσει να υπερβεί και να αποκαταστήσει πολύ πιο γρήγορα τις αδικίες στη συμμετοχή των βαρών που από συμμετοχή έγινε αφαίμαξη των κοινωνικών στρωμάτων μιας και τα τελευταία 3 χρόνια το μοναδικό πολιτικό έργο ήταν το μάζεμα χρημάτων με οποιοδήποτε κόστος από τους πολλούς για να έχουν λιγότερες απώλειες οι πελατειακές σχέσεις.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία υπεράσπισης αλλά και μεγάλης εσωτερικής υπέρβασης βρεθήκαμε μόνοι μας. Με τον κίνδυνο ταύτισης με ΝΔ και Πασόκ, τους εφευρέτες και υπαίτιους για τη σημερινή κατάσταση. Η ΔΗΜΑΡ –για κάποιους από εμάς ο εταίρος της Κυβέρνησης που πιθανά να αποτελούσε την πιο κοντινή έκφραση μας στο κυβερνητικό σχήμα μιας και δεν κουβαλούσε «βαρίδια» διακυβέρνησης- όχι μόνο δεν στάθηκε στο ύψος των προσδοκιών μας, αλλά την ύστατη στιγμή έδειξε πως δεν μπορεί να υπερβεί τις φαντασιακές της αριστερές αγκυλώσεις, ούτε να αντέξει το βάρος να ηγηθεί και να εκφράσει μια Ευρωπαϊκή αριστερή προοπτική ως κομματικός χώρος.

Τα μέτρα λοιπόν πέρασαν και υπερψηφίστηκαν και η επόμενη μέρα μας βρίσκει πλέον απέναντι από όλους.

- Από την Κυβέρνηση σε οποιαδήποτε καθυστέρηση προώθησης των αλλαγών που πλέον επιβάλλονται, όχι από το κάθε μεσοπρόθεσμο αλλά από την επιβίωση του κράτους. Απέναντι σε οποιαδήποτε πράξη συντεχνιακής ή συνδικαλιστικής εξαίρεσης ή απαίτησης στο βωμό της πάλε ποτέ πελατειακής ψηφοθηρίας. Απέναντι σε οποιαδήποτε ανοχή σε πιέσεις των κομματικών στελεχών που παραμένουν προσκολλημένα στις πατροπαράδοτες πρακτικές. Απέναντι σε οποιαδήποτε μορφής αδιαφάνεια ή χαριστική ρύθμιση σε οποιονδήποτε έχει συνδιαλλαγή με το κράτος. Απέναντι σε οποιαδήποτε οικολογική ή καταστροφική ρύθμιση στο βωμό του άμεσου. Απέναντι σε κάθε τι που συντηρεί το μόρφωμα. Απέναντι σε οποιαδήποτε συνέχιση πειραμάτων και υποβάθμισης του εκπαιδευτικού συστήματος. Το μέλλον χτίζεται και χωρίς την παιδεία ως βασικό πυλώνα καμία αλλαγή δεν μπορεί να ευδοκιμήσει.

- Από τους συνδικαλιστές και κάθε είδους εκπροσώπων τάξεων που επιθυμούν την παραμονή στον παράδεισο των προνομίων τους. Είμαστε πολίτες μιας χώρας και όχι ενός τομέα είτε λέγεται δημόσιος, είτε ιδιωτικός είτε επιχειρηματικός είτε οποιαδήποτε επαγγελματική ονομασία έχει.

- Από όλους εκείνους που εκμεταλλεύονται την οικονομική εξαθλίωση και κατάσταση του κοινωνικού ιστού της χώρας και προωθούν τις συντηρητικές, εθνοκεντρικές και θεοκρατικές τους εμμονές. Η Ελλάδα πρέπει να γίνει επιτέλους ένα Ευρωπαϊκό κράτος σύγχρονο με σεβασμό στη διαφορετικότητα και τις ανθρωπιστικές αξίες και να αποκοπεί από την υστερική της εθνοφοβία. Είτε έναντι των ισχυρών που θεωρεί πως την επιβουλεύονται είτε έναντι των πολιτών των αδυνάτων που βλέπει ως θύτες ενώ είναι θύματα.

- Από την αντιπολίτευση σε κάθε προσπάθεια καπελώματος, υπόθαλψης και μποϊκοτάζ και κυρίως απέναντι σε οποιαδήποτε μορφής πρόταση ανυπακοής στη νομιμότητα. Απέναντι σε όλα εκείνα που έχουμε μέχρι σήμερα συνηθίσει και αποδεχτεί ως αντιπολιτευτική τακτική της άρνησης των πάντων ή της δημιουργίας χάους. Τα ψέματα έχουν τελειώσει για όλους. Ο λαϊκισμός, το χάιδεμα και το μόνιμο αντί, δεν αποτελούν πολιτική θέση αλλά ανάχωμα σε ότι μπορεί να φέρει πρόοδο. Κανείς δεν είναι φορέας της μοναδικής αλήθειας και αν παλιότερα είχαμε την πολυτέλεια να πληρώνουμε τέτοιες τακτικές σήμερα ο αγώνας είναι επιβίωσης. Αντιπολίτευση σημαίνει έλεγχος, προτάσεις, απτό και εφαρμόσιμο εναλλακτικό σχέδιο. Κανείς δεν είναι περισσότερο πατριώτης από τον άλλο και κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών.

- Τέλος ακόμα και από εμάς τους ίδιους και τις «συνήθειες» μας. Εμείς είμαστε το κράτος, εμείς εκλέγουμε, εμείς συναλλασσόμαστε. Οι υποχρεώσεις μας δεν σταματούν στην φορολογική μας επιβάρυνση αλλά είναι καθημερινές τόσο στο δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό μας βίο.

Τα μέτρα λοιπόν πέρασαν, η εφαρμογή τους θα δοκιμαστεί όπως θα δοκιμαστούν και οι αντοχές μας. Αυτό που δεν δοκιμάζεται πλέον είναι η ανοχή. Και αυτή έχει εξαντληθεί για όλους..

ΥΓ. Η χρησιμοποίηση του πρώτου πληθυντικού δεν έχει να κάνει με έκφραση ομάδας ή ρεύματος. Το blog είναι προσωπικό, όπως και οι απόψεις μου. Το τελευταίο διάστημα σε όλη τη συζήτηση περί μέτρων βρεθήκαμε αρκετοί από άλλες αφετηρίες με μια κοινή συνισταμένη στους προβληματισμούς μας. Δεν επιδιώκω να εκφράσω κανέναν πλην εμού. Πιστεύω όμως πως το όραμα μας πλέον είναι κοινό. Ειδικά σε όσους νιώθουμε «αδέσποτοι», «προδομένοι» και χωρίς κομματική στέγη ή με κομματική αλλά γεμάτη τρύπες μου μπάζουν απόνερα...