Η αγανακτισμένη «επανάσταση» των γεμάτων πλατειών μα κενών αιτημάτων

Σήμερα ξυπνήσαμε όλοι υπερήφανοι.  Σηκωθήκαμε από τον καναπέ, και δώσαμε το μεγάλο παρόν στις πλατείες και τους δρόμους. Ξυπνήσαμε.  Θα γεμίσουμε το Facebook με like, τα μπλόγκ μας με φωτογραφίες από τη λαοθάλασσα  που τρόμαξε τους πάντες και έδωσε μια σκληρή απάντηση στους Ισπανούς . Η Ελλάδα δεν κοιμάται, ήταν εκεί και διεκδικούσε.. Τι άραγε;  Την απάντηση στους Ισπανούς ότι δεν κοιμάται; Γιατί αυτή ήταν η αφορμή. Η απάντηση στους Ισπανούς που προσέβαλαν τους  περήφανους Έλληνες. Απάντηση με τα γνωστά στοιχεία έπαρσης που μας χαρακτηρίζουν όταν μας θίγουν οι δυτικοί που θεωρούμε πως ανήκουμε. Αλλά οι όμοιοι ταξικά δυτικοί. Αυτοί που μάλλον μας έκαναν να αισθανθούμε «ένοχοι » γιατί δεν είχαν άδικο.  Δεν αποτέλεσε αφορμή το να βγούμε στους δρόμους όταν οι αντίστοιχοι ευρωπαίοι της τρόικα  αλλά όχι όμοιοι μας καταφθάνουν και μας προσβάλουν κουνώντας μας το δάκτυλο με το στόμφο του αποικιοκράτη στους ιθαγενείς. Δεν αποτέλεσε αφορμή το ότι ψηφίστηκε ένα μνημόνιο μέσα σε συνθήκες που προσέβαλαν την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Δεν αποτέλεσε αφορμή το ότι είμαστε μια χώρα προσημειωμένη που ψάχνει για αγοραστές εν μέσω λοιδορίας.  Δεν αποτέλεσε αφορμή το ότι καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις και περνάμε σε καθεστώς δουλοπαροίκων. Και ο κατάλογος των αφορμών είναι μακρύς και ντροπιαστικός. Αλλά όχι πιο ντροπιαστικός από το ότι μαζευτήκαμε γιατί μας είπαν κοιμισμένους και όχι για αυτά που μας τσακίζουν.  

    Μιλάμε από χτες για ομοψυχία.  Γιατί οι πλατείες γέμισαν από μη κομματικούς συμβολισμούς. Για κάτι που θα έπρεπε κάτω απο τις σημερινές συνθήκες να είναι προαπαιτούμενο.Μόνο που η ομοψυχία και η αδελφοσύνη δεν είναι ζήτημα κομματικών οριοθετήσεων αλλά συμπεριφοράς απέναντι στο διπλανό μας στη δουλειά που του ακονίζουμε την καρέκλα σε ένα πόλεμο επιβίωσης, συμπεριφοράς σε αυτόν που απεργεί γιατί χάνει τη δουλειά του αλλά η κινητοποίηση του μας  «ταλαιπωρεί» και μας «ενοχλεί» γιατί τα ΜΜΕ μας ενημέρωσαν πως είναι συντεχνιακά προνομιούχος, συμπεριφοράς απέναντι  στην αποδοχή της συνδικαλιστικής μας εκπροσώπησης από κομματικούς εγκάθετους που δεν απομονώνουμε αλλά τους στηρίζουμε γιατί μέσω αυτών έχουμε τις «άκρες» μας για την επαγγελματική μας άνοδο, συμπεριφοράς  απέναντι στο διπλανό μας καταστηματάρχη  που κλείνει λόγω κρίσης αλλά που δεν στηρίξαμε.

   Ναι η πολιτική συμπεριφορά ανάξιων πολιτικών μας έχει αγανακτήσει. Ναι η κατάσταση έχει φτάσει προ πολλού στο μη παρέκει.  Ναι είμαστε αγανακτισμένοι αλλά μήπως είμαστε με τους εαυτούς μας; Αλήθεια στις μετά μνημονίου δημοτικές εκλογές πώς ψηφίσαμε; Αύριο πόσο από το ποσοστό των χτεσινών αγανακτισμένων όχι μόνο θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αλλά θα «σταυρώσει» τον κάθε Λοβέρδο, Παπακωνσταντίνου, Παπαθανασίου, κλπ.;

Κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλει  πως η κάθοδος ανθρώπων για να διαμαρτυρηθούν είναι κάτι θετικό.  Έχουμε περάσει σε μια νέα εποχή που η τεχνολογία και τα κοινωνικά δίκτυα μας προσφέρουν την αμεσότητα  της πληροφορίας και τον εκμηδενισμό του χρόνου. Μόνο που οι διαμαρτυρίες πρέπει να έχουν αίτημα, θέση και πρόταση. Ναι θα παραμείνουμε στις πλατείες μέχρι να συμβεί κάτι που ζητάμε. Πραγματικό, συγκεκριμένο. Διαφορετικά, απλά είμαστε στο δρόμο προς μια απολιτίκ κοινωνία που είναι αγανακτισμένη αλλά δεν διεκδικεί, δεν πράττει, δεν απεργεί υπό τον προσωπικό φόβο της απώλειας του μισθού της , και «αγωνίζεται»  μέσω των στάτους, και απογευματινής βόλτας. Που ικανοποιείται να ακούει πως ξύπνησε την ώρα που το σύστημα που θέλει να πολεμήσει θα τη «σκεπάζει» χαμογελώντας..