26 Μαΐου 2011

Η αγανακτισμένη «επανάσταση» των γεμάτων πλατειών μα κενών αιτημάτων


Σήμερα ξυπνήσαμε όλοι υπερήφανοι.  Σηκωθήκαμε από τον καναπέ, και δώσαμε το μεγάλο παρόν στις πλατείες και τους δρόμους. Ξυπνήσαμε.  Θα γεμίσουμε το Facebook με like, τα μπλόγκ μας με φωτογραφίες από τη λαοθάλασσα  που τρόμαξε τους πάντες και έδωσε μια σκληρή απάντηση στους Ισπανούς . Η Ελλάδα δεν κοιμάται, ήταν εκεί και διεκδικούσε.. Τι άραγε;  Την απάντηση στους Ισπανούς ότι δεν κοιμάται; Γιατί αυτή ήταν η αφορμή. Η απάντηση στους Ισπανούς που προσέβαλαν τους  περήφανους Έλληνες. Απάντηση με τα γνωστά στοιχεία έπαρσης που μας χαρακτηρίζουν όταν μας θίγουν οι δυτικοί που θεωρούμε πως ανήκουμε. Αλλά οι όμοιοι ταξικά δυτικοί. Αυτοί που μάλλον μας έκαναν να αισθανθούμε «ένοχοι » γιατί δεν είχαν άδικο.  Δεν αποτέλεσε αφορμή το να βγούμε στους δρόμους όταν οι αντίστοιχοι ευρωπαίοι της τρόικα  αλλά όχι όμοιοι μας καταφθάνουν και μας προσβάλουν κουνώντας μας το δάκτυλο με το στόμφο του αποικιοκράτη στους ιθαγενείς. Δεν αποτέλεσε αφορμή το ότι ψηφίστηκε ένα μνημόνιο μέσα σε συνθήκες που προσέβαλαν την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Δεν αποτέλεσε αφορμή το ότι είμαστε μια χώρα προσημειωμένη που ψάχνει για αγοραστές εν μέσω λοιδορίας.  Δεν αποτέλεσε αφορμή το ότι καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις και περνάμε σε καθεστώς δουλοπαροίκων. Και ο κατάλογος των αφορμών είναι μακρύς και ντροπιαστικός. Αλλά όχι πιο ντροπιαστικός από το ότι μαζευτήκαμε γιατί μας είπαν κοιμισμένους και όχι για αυτά που μας τσακίζουν.  
    Μιλάμε από χτες για ομοψυχία.  Γιατί οι πλατείες γέμισαν από μη κομματικούς συμβολισμούς. Για κάτι που θα έπρεπε κάτω απο τις σημερινές συνθήκες να είναι προαπαιτούμενο.Μόνο που η ομοψυχία και η αδελφοσύνη δεν είναι ζήτημα κομματικών οριοθετήσεων αλλά συμπεριφοράς απέναντι στο διπλανό μας στη δουλειά που του ακονίζουμε την καρέκλα σε ένα πόλεμο επιβίωσης, συμπεριφοράς σε αυτόν που απεργεί γιατί χάνει τη δουλειά του αλλά η κινητοποίηση του μας  «ταλαιπωρεί» και μας «ενοχλεί» γιατί τα ΜΜΕ μας ενημέρωσαν πως είναι συντεχνιακά προνομιούχος, συμπεριφοράς απέναντι  στην αποδοχή της συνδικαλιστικής μας εκπροσώπησης από κομματικούς εγκάθετους που δεν απομονώνουμε αλλά τους στηρίζουμε γιατί μέσω αυτών έχουμε τις «άκρες» μας για την επαγγελματική μας άνοδο, συμπεριφοράς  απέναντι στο διπλανό μας καταστηματάρχη  που κλείνει λόγω κρίσης αλλά που δεν στηρίξαμε.
   Ναι η πολιτική συμπεριφορά ανάξιων πολιτικών μας έχει αγανακτήσει. Ναι η κατάσταση έχει φτάσει προ πολλού στο μη παρέκει.  Ναι είμαστε αγανακτισμένοι αλλά μήπως είμαστε με τους εαυτούς μας; Αλήθεια στις μετά μνημονίου δημοτικές εκλογές πώς ψηφίσαμε; Αύριο πόσο από το ποσοστό των χτεσινών αγανακτισμένων όχι μόνο θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αλλά θα «σταυρώσει» τον κάθε Λοβέρδο, Παπακωνσταντίνου, Παπαθανασίου, κλπ.;
Κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλει  πως η κάθοδος ανθρώπων για να διαμαρτυρηθούν είναι κάτι θετικό.  Έχουμε περάσει σε μια νέα εποχή που η τεχνολογία και τα κοινωνικά δίκτυα μας προσφέρουν την αμεσότητα  της πληροφορίας και τον εκμηδενισμό του χρόνου. Μόνο που οι διαμαρτυρίες πρέπει να έχουν αίτημα, θέση και πρόταση. Ναι θα παραμείνουμε στις πλατείες μέχρι να συμβεί κάτι που ζητάμε. Πραγματικό, συγκεκριμένο. Διαφορετικά, απλά είμαστε στο δρόμο προς μια απολιτίκ κοινωνία που είναι αγανακτισμένη αλλά δεν διεκδικεί, δεν πράττει, δεν απεργεί υπό τον προσωπικό φόβο της απώλειας του μισθού της , και «αγωνίζεται»  μέσω των στάτους, και απογευματινής βόλτας. Που ικανοποιείται να ακούει πως ξύπνησε την ώρα που το σύστημα που θέλει να πολεμήσει θα τη «σκεπάζει» χαμογελώντας..

10 σχόλια:

Triton είπε...

Αγαπητέ,αυτά που συνέβησαν στο Σύνταγμα τα αναφέρεις στην περιγραφή του blog σου και πιστεύω ότι τα επικροτείς!

Αντίλογος είπε...

Φιλε Triton
Δεν χαρακτήρισα ούτε απέριψα την χθεσινή διαμαρτυρία. Δεν αφορα συλλήβδην όσους συμμετείχαν η προσέγγιση μου. Διατηρώ όμως πολλές αμφιβολίες για ένα μεγάλο κομμάτι του χθεσινού πλήθους.Ισως να βλέπω το ποτήρι μισοάδειο απλά η μέχρι τώρα στάση μας δεν μου επιτρέπει να το δώ αλλίως, ούτε να το δώ σαν αρχή κατι νέου. Ο χρόνος θα δείξει..

Triton είπε...

Δεν έχω,παρα να συμφωνήσω στην δευτερολογία σου και σ'ευχαριστώ για την ευθυτενή και ειλικρινή σου απάντηση.Τα σέβη μου!

Καρατζάς Αναστάσιος είπε...

Θα συμφωνήσω με τον αντίλογο και δε θα εκπλαγώ αν κυκλοφορήσουν μπλούζες με τη φράση "Ήμουν και εγώ... στην πλατεία" ανάλογη με την "Ήμουν και εγώ... στο κότερο" αναφερόμενες στη θαλαμηγό Therapin. Όσο θα μας συσπειρώνουν τα like το ποτήρι θα παραμένει μισογεμάτο. Αν υπάρχει βέβαια ποτήρι... Τις καλημέρες μου.

ESKARINA είπε...

Καλησπέρα.
Νομίζω ότι δεν είναι σωστό να ζητάμε από κάποιους ανθρώπους, που μόλις έκανα τον πρώτο τους βήμα στους δρόμους, να τρέξουν στον μαραθώνιο... Ας δώσουμε λίγο χρόνο σε αυτό που συμβαίνει να ωριμάσει.

Αγγελική είπε...

Το θέμα είναι ότι έγινε η αρχή, όσο κι αν το τέρμα είναι μακριά.
Κάποιοι θα τρέξουν περισσότερο και κάποιοι θα παραιτηθούν.
Ομως το έπαθλο των δρομέων είναι η ύπαρξη της χώρας.
Γι αυτήν αγωνιούμε τούτη τη στιγμή.
Καλή δύναμη στους δρομείς.

Αντίλογος είπε...

@ Αναστασιο
Δεν διαφωνούμε προφανώς οπότε περιορίζομαι στην καλησπέρα μου..

Αντίλογος είπε...

@ ESKARINA & ΜΑΙΡΗ
Οπως απάντησα και στον Triton η κάθοδος στο δρόμο και η διαμαρτυρία είναι εξ ορισμού σε τέτοιες συνθήκες όχι απλα θετική αλλα αναγκαια. Η ένσταση μου έχει να κανει στο οτι πολύ μεγαλο κομματι απο τους νεοαγανακτισμένους είναι αγανακτησμένο για τους δικούς τους λόγους Κάποιοι είναι αγανακτισμένοι επειδή έχουμε πολλούς χαραμοφάηδες δημ. υπαλλήλους, κάποιοι άλλοι είναι αγανακτισμένοι δημ. υπάλληλοι που τους κόβουν τα επιδόματα. Κάποιοι αγανάκτησαν επειδή θα βγει προς πώληση η ΔΕΗ , κάποιοι άλλοι επειδή δεν την έχουν πουλήσει ακόμη. Κάποιος θα είναι αγανακτισμένος που δεν εφαρμόζεται το μνημόνιο και οδηγούμαστε στη δραχμούλα , ενώ ο δίπλα θα είναι αγανακτισμένος που υπάρχει το μνημόνιο. Η γενικότητα δεν είναι μόνο ακίνδυνη αλλα ίσως αποτελεί και το μεγαλύτερο βοήθημα στο σύστημα που θέλουμε να αλλαξει.Και το βοήθημα είναι να μην αποκαλύπτει ο καθένας τους λόγους της αγανάκτησής του. Δεν γίνεται επικύνδυνο γιατι δεν ζηταει κατι απτό. Παραλληλα όμως, ενα τέτοιο μωσαικό είναι και επικίνδυνο για εμας. Γιατί όταν σε ενώνει η γενική αγανακτηση και δεν έχεις μια κοινή βαση σαν αίτημα, αν αυτή συγκεκριμενοποιηθεί –και αν γίνει αυτό δεν θα γίνει ακούσια- και ο ένας δεί πως αυτό που τον αγανακτεί είναι ο διπλανός του, η ειρηνική συγκέντρωση γίνεται επί τόπου εμφύλιος. Και δεν νομίζω πως χαρακτηριζόμαστε απο την ομόνοια μας. ΜΑΚΑΡΙ να πέφτω έξω και να βλέπω το ποτήρι μισοαδειο και να είναι μια αρχή.Και το μακαρι είναι απο καρδιας. Αυτό που πρέπει να αναγνωρίσω παντως στο «κίνημα» είναι πως καταφερε να ξεκινήσει ένα διαλογο διαφωνιών και ενστασεων γύρω απο την αυτό αναμεσα σε κόσμο που έχει κοινή αντίληψη και διαφορετική οπτική. Και αυτό είναι και γόνιμο και παρήγορο

blackbedlam είπε...

Σε ταξική κοινωνία ζούμε και ταξικός είναι ο πόλεμος.Αν εμείς δεν τον αντιμετωπίσουμε σαν τέτοιο, με όλες τις δυνάμεις συντεταγμένες, δύο εκδοχές θα παίζουν.Η μία είναι να αποπροσανατολίσουν τις "αγανακτισμένες"και "απολίτικες" μάζες,να τις στρέψουν προς άλλες αδιέξοδες κατευθύνσεις, να τις χρησιμοποιήσουν σαν ανάχωμα ή στο βαθμό που θα τους ενοχλήσουν να τους αποδεκατίσουν.
Σύσσωμη η εργατική τάξη πρέπει να αντιμετωπίσει τον ταξικό εχθρό.
Και αυτός ο κόσμος ανήκει στην εργατική τάξη, εμείς δεν πρέπει να τους χαρίσουμε σε κανέναν, είναι που λένε σαρξ εκ της σαρκός μας.

Αντίλογος είπε...

@blackbedlam

Θίγεις ίσως το πιο καιριο ζήτημα που λέγεται ταξική συνείδηση.. και που στα καθ υμας είναι αγνωστες λέξεις και οι δυό..