Μεσοπρόθεσμο, Εφαρμοστικός νόμος και «αγανάκτηση»

   Σε ελάχιστες ώρες ψηφίζεται το μεσοπρόθεσμο σχέδιο και ο εφαρμοστικός νόμος παρά τις όποιες κορόνες ορισμένων βουλευτών για τη στάση τους στην ψηφοφορία. Το κίνημα των «αγανακτισμένων» μετονομάστηκε σε πλατεία, αγκαλιάστηκε από τα ΜΜΕ που του προσέδωσαν διθυραμβικούς χαρακτηρισμούς, και χρησιμοποιήθηκε από όλα τα κόμματα που εντέχνως έσπευσαν είτε να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία και να θέσουν διλλήματα, είτε να το αγκαλιάσουν εξ αποστάσεως χωρίς να το καπελώσουν  προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν το Momentum για να αποδείξουν πως αφουγκράζονται την κοινωνία και δεν είναι αποκομμένοι από αυτή . Η απόπειρα καπελώματος ή οικειοποίησης εξάλλου του κινήματος θα έφερνε τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα, κάτι που γνώριζαν πολύ καλά τα επιτελεία των κομμάτων στην παρούσα συγκυρία.

  Το Κυβερνών κόμμα εκμεταλλευόμενο την πίεση κατάφερε να πειθαναγκάσει την κοινοβουλευτική του ομάδα να συσπειρωθεί σε μια ύστατη προσπάθεια γαντζώματος στην εξουσία, η αξιωματική αντιπολίτευση να σηκώσει την αντιμνημονιακή σημαία παρά το ότι τόσο το Ζάππειο ΙΙ όσο και η πολιτική που ενστερνίζεται ή θα εφαρμόσει όταν κληθεί είναι εφάμιλλη και σχεδόν ταυτόσημη με τις επιλογές  της Κυβέρνησης και των επιταγών των δανειστών μας, ειδικά στο κομμάτι των ιδιωτικοποιήσεων και του καθεστώτος ενός σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα, ενώ τα κόμματα της μείζονος αντιπολίτευσης επιχειρούν να κερδίσουν ένα κομμάτι από την πίτα της αγανάκτησης ανεβάζοντας τους αντιμνημονιακούς τόνους όπως ζητάει το σύγχρονο Κολοσσαίο αλλά χωρίς σοβαρή εναλλακτική πρόταση.

Κοινός παρανομαστής όλου του πολιτικού συστήματος, εκτός βέβαια από τη «χρησιμοποίηση» της πλατείας,  είναι η απουσία της αλήθειας για το μέλλον που όλοι γνωρίζουν αλλά κανείς δεν θυσιάζει το ποσοστό του λέγοντας τη σε ένα λαό που όχι μόνο είναι εξοργισμένος, όχι μόνο βρίσκεται σε  καθημερινή διαπίστωση απώλειας βιοτικού επιπέδου, αλλά δεν έχει συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα.

Πως η Ελλάδα του χτες δεν θα έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του αύριο τουλάχιστον σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Πως η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει ανεξαρτήτως του αν δεν συμφέρει κανέναν να ανακοινωθεί επίσημα, εύσχημα, ή με οποιαδήποτε άλλη ονομασία . Πως το Σεπτέμβριο που μάλλον είναι και ο χρονικός ορίζοντας της άθλιας σημερινής κυβέρνησης, η καινούργια που θα προκύψει θα συνεχίσει την ίδια πολιτική αν συνεχίσουμε να ψηφίζουμε με τα ίδια κίνητρα.  Πως ακόμα και αν τα πάντα αλλάξουν όσων αφορά την εφαρμοσμένη πολιτική προς το καλύτερο, θα χρειαστούμε αρκετά χρόνια για να επαναπροσεγγίσουμε το επίπεδο ζωής που είχαμε.

   Το μνημόνιο Ι δεν απέτυχε μόνο γιατί δεν θα έδινε λύση. Απέτυχε γιατί εφαρμόστηκε με τη  μεσοβέζικη πολιτική που ακολουθούν χρόνια οι Ελληνικές Κυβερνήσεις να μην έχουν στόχευση προς ένα αποτέλεσμα και να επιμένουν σε μια πολιτική ημιμέτρων για να μη δυσαρεστήσουν το πελατολόγιο τους, τις συντεχνίες και τους κομματικούς στρατούς. Κάτι που θα έπρεπε να έχει αλλάξει ανεξαρτήτως μνημονίου ή εξωτερικών πιέσεων.

Σήμερα η κοινή γνώμη, η media-κού όρου «πλατεία», το κλίμα της εποχής είναι ενάντια στα πάντα. Σε οποιοδήποτε μέτρο, απ όπου και αν προέρχεται όχι μόνο γιατί δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί περεταίρω λιτότητα αλλά και γιατί ελπίζει σε μια επιστροφή στο παρελθόν.

Στο ίδιο παρελθόν που οδήγησε στη φαυλότητα και την υπερχρέωση. Στη συνέχιση μιας χώρας που ο δημόσιος τομέας θα αποτελεί την αντιπαροχή μιας ψήφου για μονιμότητα, που θα αποτελεί τον καλύτερο πελάτη ημετέρων ιδιωτών που δε θα νοιάζονται για την εξέλιξη ή την εξωστρέφεια τους, που θα λειτουργεί με κριτήρια βολέματος και αντιπαραγωγικότητας για τη μεγάλη πλειοψηφία που το παιδευτικό εργασιακό σύστημα την έπλασε έτσι.  Στην προσβλητική παραδοχή πως ο Δημόσιος τομέας δεν μπορεί να λειτουργήσει ανταγωνιστικά και κερδοφόρα.  Προσβλητική για το παραγωγικό δυναμικό της χώρας μιας και το πρόβλημα δεν εστιάζεται στην ανυπαρξία ικανοτήτων αλλά στη διάρθρωση του και στη νοοτροπία του πως αντιλαμβανόμαστε όλοι μας, πολιτικοί και πολίτες τη σχέση μας με το κράτος. Αυτή είναι που μας οδήγησε εδώ σήμερα και αυτή είναι που θα συνεχίζει να υποθηκεύει τα πάντα στο μέλλον.

Αν υπάρχει κάτι που θα πρέπει να αλλάξει είναι η νοοτροπία του καθενός μας. Νοοτροπία κοινωνική, εργασιακή και πολιτική.  Στόχευση στο πως ο καθένας μας στο δικό του μέτρο και δυνατότητες θα διάγει το βίο του υπέρ του συνόλου μιας και αποτελούμε όλοι μέρος του και όχι υπέρ του προσωπικού μας βολέματος.  Κυρίως όμως η σκέψη του αποτελέσματος των πράξεων μας και η ανάληψη των ευθυνών που μας ανήκουν. Κυρίως όμως να απαλλαγούμε από τις γενικεύσεις του «όλοι έτσι κάνουν», και της διαφύλαξης των του οίκου μας.Γιατί ακόμα και στην υποθετική και μάλλον ουτοπική περίπτωση του να βρεθεί μια κυβέρνηση που θα εφαρμόσει ένα πραγματικό σχέδιο που θα κατανέμει τα βάρη αναλογικά  που θα προσπαθήσει να εξυγιάνει τη στρεβλή μας πραγματικότητα  εμείς οι ίδιοι είμαστε που θα ξεσηκωθούμε όταν «αγγίξει» την προσωπική μας κατάσταση.

   Το μεσοπρόθεσμο και ο εφαρμοστικός νόμος, δεν είναι ένα απαράδεκτο σχέδιο γιατί μας στερεί τους οικονομικούς πόρους που απαιτούνται για μια αξιοπρεπή διαβίωση.  Είναι απαράδεκτο γιατί στερεί τη δυνατότητα ανάπτυξης και εξόδου από τον κυκεώνα του σήμερα, γιατί αντί για προοπτική προσφέρει υποθήκευση και γιατί είναι ο προάγγελος των επόμενων συμφωνιών που θα είναι επαχθέστεροι.

   Τα πάντα για το μέλλον μας όμως  δεν θα καθοριστούν στο μεσοπρόθεσμο ή τον εφαρμοστικό νόμο. Η σημερινή κυβέρνηση έχοντας χάσει πλέον κάθε κοινωνικό έρισμα, αλλά και έχοντας εξαντλήσει τη μεσαία τάξη δεν είναι σε θέση πλέον εφαρμόσει οτιδήποτε και να ψηφίσει σε μακρόχρονο ορίζοντα και θα οδηγηθεί σύντομα σε εκλογές.  Και επειδή η μεγαλύτερη πολιτική πράξη ενός λαού είναι η ψήφος του, από εμάς εξαρτάται το μέλλον μας. Θα αλλάξουμε κριτήρια και επιλογές; Θα δείξουμε στις ηγεσίες των κομμάτων ότι δεν αποτελούμε σταθερή πελατεία αλλά υπολογίσιμη δύναμη σκεπτόμενων πολιτών; Αν ναι τότε θα έχουμε ανοίξει μια χαραμάδα ελπίδας  για το μέλλον. Αν όχι, και συνεχίσουμε να στηρίζουμε τα κόμματα και τα πρόσωπα που μας έφεραν εδώ με κριτήριο την προσωπική μας προσωρινή διατήρηση στο υπό κατάρρευση  σαθρό οικοδόμημα, θα έχουμε βάλει την υπογραφή μας στο πωλητήριο ονείρων, αξιών και του αύριο των παιδιών μας.