Νεκροί χωρίς σύνορα σε μια χώρα που παραπαίει

   Την Τρίτη ένας 44χρονος έλληνας πέφτει νεκρός στο κέντρο της Αθήνας για μία βιντεοκάμερα πιθανώς από αλλοδαπούς. Το γεγονός σοκάρει την κοινή γνώμη μόνο που δεν πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν μάλλον αναμενόμενο τουλάχιστον για όσους ζουν ή κινούνται στο κέντρο της Αθήνας και μάλλον θέμα τύχης το ότι δεν είχε συμβεί μέχρι τώρα.

   Την Τετάρτη κατά τα επεισόδια της απεργιακής κινητοποίησης δύο άνθρωποι κατέληξαν στην εντατική με άγνωστο μέχρι στιγμής  το αν θα καταφέρουν να γλιτώσουν. Έλληνες  απεργοί, αναρχικοί ή όπως θέλουμε να τους βαφτίσουμε ιδεολογικά χτυπημένοι από έλληνες αστυνομικούς που θεωρητικά προασπίζουν την τάξη. Αλήθεια υπάρχει κανείς που πέφτει από τα σύννεφα ή και σε αυτή την περίπτωση είναι θέμα τύχης το ότι δεν έχει συμβεί μέχρι σήμερα να καταλήξει κάποιος νεκρός;

   Το ίδιο βράδυ ένας 21χρονος αλλοδαπός μαχαιρώνεται στην Πατησίων πιθανώς από έλληνες ως αντίποινα για το φονικό της Τρίτης. Αλήθεια υπάρχει κανείς που δεν περίμενε κάτι τέτοιο ή μήπως είναι η πρώτη φορά που γίνεται ρατσιστική επίθεση στην Αθήνα και από θέμα τύχης δεν υπήρξε ανθρώπινη απώλεια;

   Πριν ένα χρόνο έλληνες εργαζόμενοι πεθαίνουν από ασφυξία στη Marfin μετά από την πυρπόληση της από επίσης έλληνες απεργούς, αναρχικούς  ή όπως θέλουμε να τους βαφτίσουμε ιδεολογικά.  Ήταν η πρώτη φορά που πέφτει μολότοφ σε τράπεζα ή και πάλι λόγω τύχης δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο;

   Μια χώρα εγκαταλειμμένη στην τύχη της και μια κοινωνία που δρέπει τα αποτελέσματα ενός κύκλου βίας που δεν άνοιξε σήμερα, απλά τώρα είναι το αίμα που σοκάρει  και η ευκολία της απώλειας. Η πεποίθηση πως είμαστε όλοι εν δυνάμει αθώα θύματα ενός κράτους που προάγει τη βία και μιας κοινωνίας που έχει αποβάλει τα ανθρωπιστικά της αισθήματα και τώρα δρέπει τους καρπούς του έργου της. Ανταγωνισμός,  υποβάθμιση παιδείας, ρατσισμός κοινωνικός και φυλετικός, απαξίωση της ανθρώπινης ζωής.

   Θύτες και θύματα ανεξαρτήτως κοινωνικών και φυλετικών χαρακτηριστικών. Θύτες που υποτάσσονται στην «αρρωστημένη» ιδεολογία τους, ή την έλλειψη παιδείας τους και «ευνοούνται» από το καθεστώς ανομίας που χαρακτηρίζει ένα διαλυμένο κράτος με κοινό χαρακτηριστικό την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής.  

   Η γκετοποίησηση, η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής, η επιλεκτική εφαρμογή του νόμου, το δικαίωμα στη διαμαρτυρία χωρίς καταστολή, η στέρηση του δημοκρατικού  δικαιώματος της ασφάλειας και αστυνόμευσης, είναι απλά οι λεπτομέρειες ενός συστήματος που έχει πτωχεύσει πολιτισμικά και ηθικά και προσπαθεί ανήμπορο να διοχετεύσει ηθελημένα την οργή σε ξεσπάσματα που θεωρεί ότι δεν διαταράσσουν την πολιτική ισορροπία.             Μετανάστες και έλληνες, «αναρχικοί» και χρυσαυγίτες, «αντιεξουσιαστές» και αστυνομία στις απεργίες , «οπαδοί» και ΜΑΤ, είναι τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα που το κράτος επιχειρεί να διοχετεύσει «ανώδυνα»  την οργή ενός λαού που παραπαίει. Το μεταναστευτικό συγχέεται εντέχνως με την ασφάλεια και αφήνεται στα χέρια της χρυσής αυγής και τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ  νούμερο ένα προβαλλόμενου τηλεοπτικά πολιτικού και μεγαλύτερου πολιτικού καιροσκόπου. Οι απεργίες ταυτίζονται με τα επεισόδια και τη βία των «αντιεξουσιαστών»  και των ΜΑΤ ξεχνόντας το λόγο και τα αιτήματα για τα οποία γίνονται.  Τα γήπεδα γίνονται πεδία εκτόνωσης βίας για ανεγκέφαλους  ή επιρρεπείς που  «βολεύει» να υπηρετούν ποδοσφαιρικές «ιδεολογίες» από το να αποτελούν εν δυνάμει μυαλά έτοιμα για προσηλυτισμό από άλλες ιδεολογίες . Σε όλες τις «μάχες» των διαιρεμένων κοινός τόπος είναι η απουσία του νόμου και η βία που γίνεται ολοένα και πιο ανεξέλεγκτη σκορπίζοντας το φόβο με αποτέλεσμα να φοβίζει ακόμα περισσότερο έναν εν υπνώσει λαό που αρνείται να ταυτιστεί με τους «αντιμαχόμενους» και κλείνεται στον εαυτό του «μαζεύοντας» όμως ολοένα και περισσότερη οργή.  Και όταν αυτή ξεσπάσει δεν θα είναι ικανή να μετρήσει δίκαιο και άδικο .

   Σήμερα και μετά τα τελευταία συμβάντα είμαστε μπροστά σε ένα επερχόμενο πόλεμο Ελλήνων και ξένων, σε ένα νέο κύκλο βίας στο μεταναστευτικό. Αν το πολιτικό σύστημα δεν σταματήσει να στρουθοκαμηλίζει και να μετράει «κεκτημένα» και εκλογικά προσδοκώμενα, αν παραμείνει ως έχει αντιδημοκρατικό σε περίοδο δημοκρατίας και απάνθρωπο στην εποχή της κρίσης,  αυτός ο κύκλος όχι μόνο δεν θα κλείσει αλλά θα ανοίξει διάπλατα και το μόνο που θα φέρει είναι θύματα. Και αυτός ο τόπος δεν αντέχει άλλους νεκρούς.