Περί Συντάγματος….

   Η επίκληση του Συντάγματος από τον πολιτικό κόσμο κάθε φορά που η συζήτηση φτάνει στα παραγραμμένα σκάνδαλα, άρα και την ατιμωρησία ως αποτέλεσμα του αισχρού νόμου περί ευθύνης υπουργών που «δυστυχώς» αλλάζει μόνο με τροποποίηση του Συντάγματος και μόνο όταν η Βουλή είναι αναθεωρητική, αποτελεί σήμερα τη μεγαλύτερη μορφή κοροϊδίας.

   Σύμφωνα με τους φορείς της νομοθετικής και εκτελεστικής μας εξουσίας, ενώ η πρόθεση τους είναι να ρίξουν άπλετο φώς στις υποθέσεις και να αποδοθεί η δικαιοσύνη, ο ισχύων νόμος τους «δένει τα χέρια» μιας και βάσει αυτού τα αδικήματα έχουν παραγραφεί. Και ενώ η επίκληση της συνταγματικής ευθιξίας σε θέματα απόδοσης δικαιοσύνης αποτελεί την κορωνίδα της επιχειρηματολογίας περί της μη ύπαρξης περιθωρίων να δράσουν μιας και υπεράνω των πάντων το Σύνταγμα, την ίδια στιγμή η παραβίαση του από τους ίδιους αποτελεί όχι μόνο βασική πρακτική συντεχνίας αλλά πάνω σε αυτήν στηρίζεται και η παραγωγή νόμων και η διαχρονική εφαρμογή κυβερνητικών πολιτικών.

   Σύμφωνα με το 2^ο μέρος των βασικών άρθρων του Συντάγματος που περιγράφει τα Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα έχουμε τα εξής :

Άρθρο 4

1.”Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου”

Και μόνο η ύπαρξη διαφορετικών νόμων που διαχωρίζει τον πολιτικό κόσμο από τον υπόλοιπο λαό τόσο όσον αφορά την τιμωρία όσο και το χρονικό περιθώριο παραγραφής για αποδεδειγμένα αδικήματα διαφθοράς δεν αποτελεί από τη φύση της παραβίαση του Συντάγματος ;

5. “Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους”

Ένας από τους βασικούς άξονες της οικονομικής πολιτικής όλων των κυβερνήσεων μέχρι σήμερα αποτελεί το φορολογικό σύστημα που κατά κανόνα όχι μόνο δεν επιμερίζει τα φορολογικά βάρη αλλά είναι κοινή παραδοχή πως ο λόγος της πολυνομίας του είναι η εξαίρεση επαγγελματικών ομάδων και η μη ανάλογη κατανομή βαρών.

Άρθρο 21           

3. “Το Κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων”.

 Με ένα σύστημα υγείας που νοσεί όχι μόνο λόγω της ανεπάρκειας κλινών, ελλείψεων μηχανημάτων υγείας αλλά ακόμα και βασικών υλικών, και όταν ο τομέας της υγείας βρίσκεται στο επίκεντρο των συζητήσεων όχι για τη βελτίωση των παροχών αλλά για την ενδεχόμενη διάλυση ή ιδιωτικοποίηση του λόγω οικονομικών σκανδάλων κάθε έννοια της συνταγματικής επιταγής αποτελεί μάλλον οξύμωρο σχήμα για την πραγματικότητα.. Παράλληλα η προστασία της νεότητας, του γήρατος και των ατόμων με αναπηρία ή απόρων δεν αποτελεί αλλά ούτε και αποτέλεσε ποτέ κοινωνική προτεραιότητα.

4.“Η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που τη στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Κράτους.”

 Αρκεί μια απλή βόλτα στο κέντρο της πρωτεύουσας για να διαπιστώσει κανείς τον αριθμό των αστέγων που αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και που για την συντεταγμένη πολιτεία απλά δεν υπάρχουν…

 Άρθρο 22    

1.“Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία    συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού. Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας”.

Χωρίς σχόλιο….

Άρθρο 25

1.“Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν. Οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας”

2.“Η αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη.” 

Η δημιουργία ενός δαιδαλώδους γραφειοκρατικού κράτους βασισμένο στην αναξιοκρατία των λειτουργών του όχι μόνο δεν κατέστησε τη διασφάλιση των δικαιωμάτων αλλά αποτέλεσε και αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα στις σχέσεις του πολίτη με αυτό.  Και σήμερα 37 χρόνια μετά η πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη ¨όχι μόνο έπαψε να αποτελεί επιδίωξη αλλά η ολίσθηση καθημερινά στην κοινωνική απαξίωση έκανε το όραμα να φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός.

    Θα μπορούσα να αναφέρω πάμπολλα άρθρα. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο ο πολιτικός κόσμος, που σήμερα διαρρηγνύει τα ιμάτια του για την τήρηση της συνταγματικότητας, πράττει αυτό είναι η καταστρατήγηση κάθε συνταγματικής έννοιας. Και αν θεμέλιο του πολιτεύματος σύμφωνα με το Άρθρο 1 είναι η λαϊκή κυριαρχία και Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα, οι αντιπρόσωποι που παραδοσιακά εκλέγουμε για να μας εκπροσωπούν, σε μια συντεχνιακή λογική ημετέρων πράττουν ακριβώς το αντίθετο. Το εκλεκτορικό σώμα όμως είμαστε εμείς οι ίδιοι και οι πολιτικοί που μας εκπροσωπούν είναι ο καθρέφτης των δικών μας επιλογών. Η τήρηση του συντάγματος είναι δική μας υποχρέωση. Η ακροτελεύτια διάταξη (Άρθρο 120)αναφέρει πως,“Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.”

Εμείς όμως τι κάνουμε για όλα αυτά;