Εγκλωβισμένοι..

 Ίσως δεν υπάρχει καταλληλότερη λέξη για να περιγράψει το παρόν στην τριτοκοσμική μας χώρα. Όχι γιατί η οικονομική εξαθλίωση δεν φαίνεται να έχει διέξοδο. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία που ως χώρα βρισκόμαστε σε οικονομικό τέλμα χωρίς φως στον ορίζοντα. Η μόνη αλλά καταλυτική διαφορά με το παρελθόν είναι πως σήμερα η εξαθλίωση έρχεται μετά από μια τριαντακονταετία ψεύτικης και επίπλαστης ευμάρειας. Μοναδικής στην ιστορία που αφορούσε ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή η διαφορά είναι σημαντική μιας και τα κατώτερα στρώματα δεν προσδοκούν μια καλύτερη ζωή από αυτή που έχουν για το μέλλον όπως συνέβαινε, αλλά γιατί σήμερα η ελληνική κοινωνία προτιμά να στρουθοκαμηλίζει και να περιμένει να επιστρέψει μαγικά ή με κάποιο θαύμα στις μέρες της αφθονίας. Τι κι αν ήταν ψεύτικες; Για το μέσο Έλληνα αυτό αντικατοπτρίζει το συλλογικό που δεν τον αφορά.. 

 Κι αν η οικονομία πάντα κάνει κύκλους με μια περιοδικότητα ανάλογη των διεθνών συνθηκών που διαμορφώνονται, οι κοινωνίες αλλάζουν και εξελίσσονται πολύ πιο αργά μιας και τα «συστατικά» τους δεν εξαρτώνται από δείκτες αλλά από συγκεκριμένες συνιστώσες που αφορούν συμπεριφορές, νοοτροπίες, στερεότυπα και επίπεδο παιδείας και καλλιέργειας.  

 Κρίνοντας λοιπόν τη σημερινή κατάσταση όχι με όρους οικονομικής κρίσης -αυτή βοήθησε σημαντικά να ξεχειλίσουν -τα όχι και τόσο καλά κρυμμένα σκουπίδια από το χαλί- αλλά με όρους κοινωνικής κρίσης, το υπαρξιακό αδιέξοδο μαζί με την κρίση αξιών οδηγεί μαθηματικά σε μια εξίσωση χωρίς λύση. Και αυτό ακριβώς είναι το -συνεπικουρούμενο από την οικονομική, και όχι μόνο, πολιτική- αδιέξοδο που μας κάνει να νιώθουμε εγκλωβισμένοι στο παρόν μα κυρίως στο μέλλον μας. 

 Εγκλωβισμένοι γιατί η ελπίδα πως η υφεσιακή κρίση θα οδηγούσε στην αυτοκριτική, την παραδοχή της σαθρής και εικονικής πραγματικότητας και την αλλαγή αποδείχτηκε τουλάχιστον ουτοπική. Από το Ζάππειο μέχρι τη ΔΕΘ οι κυβερνητικές πλειοψηφίες
άλλαζαν από τους ίδιους ψηφοφόρους με βάση το ανέφικτο. Ψήφοι τιμωρίας ανέφικτων υποσχέσεων με γνώμονα το προσωπικό εισόδημα. Έτσι έπεσε η ΝΔ του Σαμαρά, έτσι θα πέσει ο Σύριζα, έτσι θα ξαναπάρει την εξουσία τη ΝΔ του Μητσοτάκη που άρχισε ήδη να ρέπει προς το λαϊκισμό. Νικητής θα είναι ο επόμενος σωτήρας ακόμα και αν είναι ποινικά διωκόμενος- και τιμωρημένος αυτός που συρρίκνωσε κι άλλο το εισόδημα, Χωρίς συνειδητοποίηση της έλλειψης πλάνου, χωρίς αυτοκριτική των ανθρώπων που εξέλεξε με σταυροδοσία στην «ιστορική περίοδο»
 Εγκλωβισμένοι γιατί η κρίση αυτή ήρθε για να μείνει μιας και δεν υπάρχει ένα minimum συναίνεσης στο απαραίτητο ξήλωμα των αιτιών. Καμιά μεταρρύθμιση δεν είναι ικανή από μόνη της να αλλάξει το τοπίο αν δεν αποτελεί πλέγμα στοχευμένης πολιτικής που θα συγκρουστεί με κατεστημένα που εξακολουθούν όμως να αντιμετωπίζονται ως δεξαμενές ψήφων. Το αδιέξοδο γίνεται καθεστώς, οι κυβερνήσεις όπως η σημερινή ακροβατούν ανάμεσα στην ιδεοληψία και την αναξιοπιστία, και η εκάστοτε αντιπολίτευση περιμένει την ευκαιρία της για αθώωση και νέα αρπαχτή απλά με μικρότερη κάθε φορά «πίτα». Οι ψηφοφόροι που δεν θέλουν αλλαγές θα τη δικαιώσουν. Το αποτέλεσμα είναι η εξαφάνιση της προσδοκίας για ένα καλύτερο αύριο. Όσο «πλάτη» και να μπει, ακόμα και σήμερα που η φοροδοτική ικανότητα τείνει να εξανεμισθεί, δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη πως αυτή η προσδοκία μπορεί στο μέλλον να αποκτήσει μη ουτοπική βάση. 
 Εγκλωβισμένοι γιατί η εκτοξευμένη ανεργία, τα εργασιακά δικαιώματα –και όχι ασφαλώς τα κρατικοδίαιτα συνδικαλιστικά «κεκτημένα» ημετέρων- που χάθηκαν, οι μισθοί που συρρικνώθηκαν έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο όχι μόνο τους ανέργους αλλά και όσους εργάζονται. Οι νεοεισελθέντες στην εργασία είτε νέοι, είτε πρώην άνεργοι- θα πληρωθούν με μισθούς που σε κανένα βαθμό δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το κόστος ζωής, και οι τυχεροί μη απολυμένοι ζουν το καθημερινό μαρτύριο του φόβου της απόλυσης με τη σιγουριά μετά μιας μακροχρόνιας ανεργίας. Και αν αυτό αφορά τον ιδιωτικό τομέα με υπαλληλική σχέση, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα για τους μεσίτες ΦΠΑ και προκαταβολής φόρου που ονομάζονται ελεύθεροι επαγγελματίες. Μόνο που ο φόβος του εγκλωβισμού δεν αφορά μόνο τις συνθήκες. Αφορά κυρίως την έξαρση του ατομικισμού που στον αγώνα της επιβίωσης έκανε καθεστώς τη θυμόσοφη ρήση «πατάω επί πτωμάτων», λοιδορώ, και κοιτάω την πάρτη μου. Η συλλογικότητα είναι πολυτέλεια για ένα απαίδευτο κοινωνικά εργασιακό σώμα. 
 Εγκλωβισμένοι γιατί παρατηρώντας τα μικρά καθημερινά, τη συμπεριφορά μας ως κοινωνικά μέλη που απαρτίζουν ένα σύνολο παραμένουμε ένα απαίδευτος λαός που αρνείται να συνειδητοποιήσει ότι οι ατομικές του πράξεις αποτελούν ένα κύτταρο που αν είναι υγιές θα αναγεννηθεί και θα δημιουργήσει νέα ενώ αν παραμείνει να επαίρεται τον παρασιτισμό του θα συνεχίσει την καταστροφή του σύνολου. 
 Εγκλωβισμένοι γιατί ως κοινωνία πιστεύουμε ακόμα στο θαύμα του μεταφυσικού. Εικόνες και λείψανα αποκτούν τιμές αρχηγού κράτους, το εμπόριο ελπίδας δεν είναι απλά πιστευτό αλλά γίνεται ολοένα και πιο απαραίτητο λόγω της άρνησης μας να σταθούμε στα πόδια μας και να ζήσουμε με δεδομένα και όχι με δοξασίες, θαύματα ή ανύπαρκτες βοήθειες. Γιατί συνειδητοποιούμε πως ζούμε σε μια κοινωνία που γυρίζει πίσω στο μεσαιωνισμό και ο διαφωτισμός παραμένει «εξωτερικός» κίνδυνος.. 
Κυρίως όμως εγκλωβισμένοι γιατί υπάρχουν δεκάδες ακόμα καταστάσεις και συμπεριφορές που υψώνουν ψηλότερα τον τοίχο του αδιεξόδου που συλλογικά δημιουργήσαμε . Και που όσοι πασχίζουν να χτίσουν μια σκάλα, δέχονται το ροκάνισμα μιας κοινωνίας που προτιμά να βλέπει τα μούτρα των άλλων μελών της να τσακίζονται από το κοιτάξει στον καθρέφτη του να δει την ασχήμια της..  

ΥΓ το παρόν άρθρο φέρει ευθύνη μόνο για τις αναρτήσεις σε αυτό το blog και τη σελίδα Antilogos Blogspot  στο Facebook και όχι για τη σελίδα Αντίλογος  που καταχρηστικά χρησιμοποιεί το λογότυπο μας.
.