Ο Αιγιαλός στο Βωμό της «Ανάπτυξης». Όταν η εισπρακτική αντίληψη θεωρεί το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής πολυτέλεια…

   Σύμφωνα με την ΑΥΓΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 21.10.2012  την προηγούμενη εβδομάδα στη συζήτηση  με τη διαδικασία του «επείγοντος» στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, "Εισάγεται πρωταρχικά η νέα γενική κατηγορία χρήσεων σε εκτός σχεδίου περιοχές και σε μικρούς οικισμούς υπό τον τίτλο «Παραθεριστικό - Τουριστικό Χωριό». Εδώ εκτός από κατοικίες συμπεριλαμβάνεται για πρώτη φορά ένα σύμπαν χρήσεων: Χώροι συνάθροισης κοινού μιας καταπληκτικής γκάμας σε συνδυασμό με spa, χώρους εστίασης, αναψυχής και εμπορίου, νοσοκομεία, γήπεδα γκολφ, αθλητικά γήπεδα, εκκλησίες, μαρίνες (που είτε κατασκευάζονται, ακόμα κι αν απέχουν μόλις 1 χμ από υπάρχουσες, είτε οι μπορούν ν’ απαλλοτριωθούν!). Προβλέπεται η παραχώρηση, για αποκλειστική χρήση, αιγιαλού για 99 χρόνια, χωρίς δικαίωμα πρόσβασης των πολιτών, εφόσον αυτό «συμπεριλαμβάνεται στη σύμβαση». Επιτρέπεται για πρώτη φορά η επέκταση του αιγιαλού μέσω προσχώσεων και η αναδόμηση της ακτογραμμής της σχετικής περιοχής (!). Ανάλογες ρυθμίσεις ισχύουν για πρώτη φορά και για όχθες και παρόχθιες ζώνες λιμνών και ποταμών. Εισάγεται το δικαίωμα της «επιφάνειας» με δικαιώματα πλήρους κυριότητας, αλλά με φορολογία επικαρπίας!"

   Μια είδηση που θα περάσει στα ψιλά μιας και η κρισιμότητα της εκταμίευσης και της εμπλοκής με τα εργασιακά αποτελούν την κορωνίδα των ειδήσεων. Ο ισχύον νόμος εξάλλου 2971/2001«Αιγιαλός, παραλία και άλλες διατάξεις» (ΦΕΚ 285Α), σύμφωνα με τον οποίο "ο αιγιαλός και η παραλία είναι πράγματα κοινόχρηστα και ανήκουν κατά κυριότητα στο Δημόσιο, το οποίο τα προστατεύει και τα διαχειρίζεται. Η προστασία του οικοσυστήματος των ζωνών αυτών είναι ευθύνη του Κράτους, ο κύριος δε προορισμός τους είναι η ελεύθερη και ακώλυτη πρόσβαση προς αυτές" ουσιαστικά στην πράξη και κυρίως στη συνείδηση των πολιτών έχει πάψει να ισχύει μιας και έχουμε "αποδεχτεί" την εκμετάλλευση του είτε αφορά πλαζ, είτε αφορά εστιατόρια και κέντρα διασκέδασης, είτε αφορά ξενοδοχειακές μονάδες και αυθαίρετες μεν, περιφραγμένες κατοικίες με πλήρη καταπάτηση του αιγιαλού δε.

   Για όσους ζούμε στην Αθήνα το παράκτιο μέτωπο από το Φάληρο έως το Σούνιο μήκους 50 περίπου χλμ. είναι ουσιαστικά μη προσβάσιμο για τους πολίτες χωρίς αντίτιμο στα σημεία και τις εκτάσεις που η μορφολογία του το επιτρέπει. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στις περισσότερες περιοχές της χώρας όπου υπάρχει κοντά αστικός πυρήνας.  Με το πρόσχημα της τουριστικής ανάπτυξης αλλά κυρίως με τις πλάτες του εκάστοτε δήμαρχου, νομάρχη (περιφερειάρχη πλέον) ή βουλευτή, οι καταπατήσεις έγιναν καθεστώς μιας και ποτέ δεν πάρθηκαν μέτρα για την τήρηση του νόμου.  Πλάτες που κάναμε και οι ίδιοι οι πολίτες μιας και θεωρούσαμε τον εαυτό μας περισσότερο "πελάτη" των καταλυμάτων ή κέντρων παρά πολίτη με περιβαλλοντολογική ευαισθησία... Εξάλλου ως ποιότητα ζωής είχαμε αναγάγει το κοσμικό φαίνεσθε της μικρής μας μπουρζουαζίας και όχι την ποιότητα του φυσικού πλούτου.   Μόνο αν έχτιζε στον αιγιαλό κάποιος μπροστά από το εξοχικό ή το σπίτι μας ερχόταν ξαφνικά η χαμένη μας ευαισθητοποίηση. Τότε όμως ήμασταν πολύ μόνοι και αδύναμοι μπροστά στον καταπατητή που θα είχε ούτως ή άλλως εξασφαλίσει την "άδεια". 

   Πλέον το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Ο αιγιαλός μπορεί πλέον νόμιμα να ιδιωτικοποιηθεί και να καταπατηθεί χωρίς νομικό κώλυμα. Η ανάπτυξη δεν χρειάζεται εμπόδια και οι Μαρίνες, οι μεγάλες ξενοδοχειακές επενδύσεις, τα ξένα κεφάλαια που κάνουν ουρά και οι χιλιάδες θέσεις εργασίας δεν μπορούν να εμποδιστούν από μικροπρεπείς και κακομοίρικες αντιλήψεις περί προστασίας του περιβάλλοντος. Ακόμα και αν ποτέ δεν έρθουν και απλά προσφέρουν στους ήδη καταπατητές την έξοδο από το φόβο της ανομίας εμείς θα έχουμε κάνει το καθήκον μας ως κράτος που σέβεται το αναπτυξιακό περιβάλλον. Το ζήτημα είναι να εισπράξουμε με οποιοδήποτε τίμημα και δεν έχουμε την πολυτέλεια για επιμέρους προεκτάσεις.  Η οικολογία αποτελεί πολυτέλεια σε καιρό ευμάρειας, πόσο μάλλον σε καιρό κρίσης. Εξάλλου ποτέ δεν μας απασχόλησε παιδευτικά, ποτέ δεν μπήκε ως προτεραιότητα στο παιδαγωγικό μας σύστημα.  Καταργώντας τον αιγιαλό τα παιδία μας θα έχουν την ευτυχία να γίνουν υπάλληλοι πλάι στο κύμα και όχι τη δυστυχία να παίξουν ελεύθερα στη θάλασσα μιας μη περιφραγμένης ή μή μπαζωμένης παραλίας ενώ οι πιθανές επιπτώσεις στο περιβάλλον δεν πρέπει να μας απασχολούν.. Σε λίγο εκπληρώνεται η προφητεία των Μάγιας....