Δημοκρατία, Ευρωπαϊκό κεκτημένο, και Πολιτικός κόσμος. Όταν ο λαϊκισμός και η βία οδηγούν στην «κόλαση» των άκρων

   Όλοι μας κατά καιρούς έχουμε “ειρωνευτεί” το επίπεδο της Δημοκρατίας στον τόπο μας. Άλλοτε με σκεπτικισμό, άλλοτε με ένα γαμώτο, άλλοτε ¨πνιγμένοι” από τα κακώς κείμενα που μας τροφοδοτεί η “θεσμική” καθημερινότητα, πάντοτε όμως μιλώντας εκ του ασφαλούς και με τη σιγουριά πως η επόμενη μέρα δεν θα μας βρει «στο γύψο». Γιατί παρά τα εκατοντάδες προβλήματα και τα μεγάλα ερωτηματικά για την ποιότητα της η κοινοβουλευτική Δημοκρατία ευτυχώς ακόμα υπάρχει και μόνο αυτονόητη δεν είναι. Κι αν η ευμάρεια της τελευταίας τριαντακονταετείας μας έκανε να το ξεχάσουμε, η οικονομική κρίση της τελευταίας τριετίας και τα αποτελέσματα της στον κοινωνικό ιστό μας θυμίζουν κατακλυσμιαία το πόσο εύθραυστη είναι.

   Θα μπορούσε να πει κανείς πως εν έτη 2012 το να αναφέρεται κανείς σε συνταγματικές εκτροπές, χούντες και ολοκληρωτικά καθεστώτα αποτελεί ή φαντασιοπληξία ή συνομοσιολογία. Θα συμφωνούσα απόλυτα με έναν τέτοιο χαρακτηρισμό αλλά με μια σημαντική προσθήκη. Και αυτή δεν είναι άλλη από το «μέσα στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο». Γιατί ο σημαντικότερος λόγος που η χώρα περνάει την πιο μακρά περίοδο δημοκρατίας από καταβολής της δεν είναι άλλος από το ότι ανήκει στον πυρήνα της ΕΕ. Με εκατοντάδες αντίστοιχα ενστάσεις για το πόσο ενωμένη είναι η Ευρώπη, με μεγάλα επίσης ερωτηματικά για την ποιότητα της, δεν παύει όμως να αποτελεί το θεματοφύλακα της Δημοκρατίας για τους «εντός»..

   Οι εκλογές της άνοιξης έφεραν μέσα στο ναό του κοινοβουλευτισμού – για πολλούς από τους συμπολίτες μου γνωστό και ως μπ…λο, αλλά για μένα & αρκετούς ακόμα άλλους ως ιερός τόπος διαφύλαξης της ελευθερίας- τη ΧΑ. Θα μπορούσε να ήταν μια ψήφος ακραίας αντίδρασης και να μην μας απασχολούσε αν δεν συνοδευόταν από μια γενικότερη κοινωνική στροφή προς τα άκρα και τη δημοκρατική απαξίωση. Μια κοινωνική πεποίθηση για την «ξεπερασμένη δημοκρατία των προδοτών», της «κατοχής», του οράματος για νέο «Γουδί», του «τέτοια δημοκρατία δεν τη θέλω, καλύτερα να διαλυθούν τα πάντα».. Μια κοινωνική νομιμοποίηση της βίας, του σκοταδισμού και της ανομίας στο όνομα της πατρίδας της θρησκείας και της οικογένειας που δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί την αγία τριάδα της πλειοψηφίας. Μια επιστροφή -ίσως και «απελευθέρωση»- στην άρνηση της ιδιαιτερότητας, της ξενοφοβίας και οποιουδήποτε δεν συνάδει με τον ελληνικό μύθο.

   Η μέχρι τώρα απάντηση του δημοκρατικού πολιτικού κόσμου απέναντι σε αυτή την επικίνδυνη οπισθοδρόμηση είναι τα αμήχανα ευχολόγια και η τηλεοπτική καταδίκη. Το ζήτημα της ΧΑ δεν ήρθε για συζήτηση στην ολομέλεια για λόγους διαδικασίας χάνοντας όμως την ουσία. Η Κυβέρνηση αντί να ασχοληθεί επιτέλους σοβαρά με το μεταναστευτικό οργανώνει τον «ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ» σαν να προσπαθεί να υποκαταστήσει την ανομία και την αστυνόμευση που οι πολιτικές της «παραχώρησαν». Κυρίως όμως σαν να απαντά ότι είναι εξίσου ικανή στο να δίνει λύσεις όσο οι τραμπούκοι!!!! Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδίδεται σε ένα άκρατο λαϊκισμό, «ξεχνώντας» πως ο λαϊκισμός αποτελεί προνομιακό πεδίο των άκρων και πως οφείλει να είναι σύμμαχος με όλα τα λεγόμενα αστικά κόμματα στον αγώνα διαφύλαξης της δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Κυρίως όμως, επειδή αποτελεί αξιωματική αντιπολίτευση, να σταθεί απέναντι στην εκτροπή την ανομία και τη βία από όπου και αν προέρχεται όταν η αγανάκτηση και η οργή βρίσκονται σε οριακή κατάσταση. Διαφορετικά θα φέρει και αυτός ακέραια ευθύνη στην περαιτέρω καλπάζουσα άνοδο των άκρων.

  Σήμερα οι μέρες που ζούμε περισσότερο από ποτέ έχουν άμεση ανάγκη δημοκρατικής αυτοπροστασίας. Ο πολιτικός κόσμος οφείλει καθημερινά να λειτουργεί με αυτό το γνώμονα. Η οικονομική κρίση μας έχει οδηγήσει σε έναν αγώνα να περισώσουμε την αξιοπρέπεια μας. Δεν μπορεί να υπάρξει όμως αξιοπρέπεια χωρίς ελευθερία. Σίγουρα γνωρίζουμε όλοι πως δεν ζούμε στο δημοκρατικό παράδεισο. Ακόμα και αυτός όμως μας παρέχει τη δυνατότητα ακόμα και στην παρούσα συγκυρία να αξιοποιήσουμε το αγαθό της ελευθερίας. Αν επενδύσουμε σε αυτή, η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο θα παραμείνει ζωντανή. Αν όμως επενδύσουμε στο λαϊκισμό, τη βία και την αντιπαράθεση τότε παίζουμε το παιχνίδι των άκρων στον προνομιακό τους χώρο. Και θα είναι αργά στην κόλαση τους να αναζητούμε το χαμένο μας παράδεισο..

ΥΓ. Τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης  που τόσο έχουμε γίνει ειδήμονες μιας και έχουμε εξαντλήσει τη γνώση της ελληνικής ιστορίας… ΔΕΝ ακολούθησε ούτε η ανοιχτή δημοκρατία ούτε ο σοσιαλισμός αλλά ο Χίτλερ. Στην υπόλοιπη τότε Ευρώπη, ο Μουσολίνι, ο Φράνκο ο δικός μας Μεταξάς κ.α. Αν μας εκλύει τόσο η αναγωγή σε εκείνες τις μέρες που καθημερινά πλέον αναφέρονται, ας μην ξεχνάμε και την συνέχεια…