Εκλογικές σκέψεις σε ένα κατώτερο των περιστάσεων προεκλογικό κλίμα. Μεταρρύθμιση ή Λαϊκισμός; Οι απαντήσεις είναι στο χέρι μας

   Λίγες ώρες πριν της εκλογές και το τοπίο για την επόμενη μέρα αντί να ξεδιαλύνεται μάλλον θαμπώνει. Όχι στο τι θα βγάλει η κάλπη ούτε στο αν σχηματιστεί κυβέρνηση, Ότι κι αν λέγεται προεκλογικά περί ισχυρών εντολών τα δύο «μεγάλα» κόμματα μόνα τους, με κάποιο σύμμαχο ή αν χρειαστεί με κάποια πρόσωπα που θα αποσκιρτήσουν άμεσα από τα κόμματα που θα εκλεγούν «αν παραστεί εθνική ανάγκη» όπως θα μας δηλώσουν, θα σχηματίσουν κυβέρνηση. Το τοπίο θαμπώνει στην ποιότητα στελεχών που θα εκλεγούν και το αν η επόμενη μέρα θα είναι ελπιδοφόρα για το μέλλον ή αν θα βάλει οριστικά την ταφόπλακα στην ελπίδα.

  Το προεκλογικό κλίμα δεν είναι απλά κατώτερο των περιστάσεων αλλά μοιάζει με τρύπα στο χρόνο της πραγματικότητας που δυστυχώς δεν σταματά να τρέχει. Οι κομματικοί οργανισμοί ζουν στον αστερισμό του μνημονίου αλλά ξεχνιέται η κρίση και τα αίτια της που οδήγησαν σε αυτό. Αναφέρεται απλά ως αποτέλεσμα χειρισμών  και μέσω «αλληλοκατηγοριών» προς άγραν ψήφου και συσπείρωσης .

  Το βασικότερο διακύβευμα για την επόμενη μέρα ονομάζεται προγραμματική σύγκλιση. Θα περίμενε κανείς ΌΛΑ τα υπόλοιπα κόμματα πλην του ΚΚΕ που πρεσβεύει μια διαφορετική προγραμματική πραγματικότητα, να συμφωνούν και να έχουν ως πρώτο στην ατζέντα τους το ζήτημα των μεταρρυθμίσεων και της ριζικής αναμόρφωσης –και με την ευκαιρία του ότι η επόμενη Βουλή είναι αναθεωρητική-  εκ του μηδενός του κρατικού μορφώματος.  

   Ένα κοινό πλαίσιο που δεν βασίζεται πάνω σε ιδεολογικές προσεγγίσεις ή πολιτικές μιας και η αμεσότητα της ανάγκης να ξεφύγουμε από την τριτοκοσμική κρατική πραγματικότητα και την διαχειριστική αντίληψη της σπατάλης και της υπερτροφίας δεν μπορεί να έχει διαχωριστικές γραμμές. Ακόμα και στο πλαίσιο της πελατειακής λογικής των κομμάτων εξουσίας, τα ποσοστά τους και η σημερινή κατάσταση θα μπορούσαν να βάλουν ένα τέλος στη λογική αυτή όσο εξαρτώμενα κι αν είναι από το σύστημα εξουσίας που διαμόρφωσαν. Μια προγραμματική σύγκληση μεταρρύθμισης  όσο κι αν τελικά ο όρος δεν είναι και τόσο δόκιμος όταν ως μεταρρύθμιση θεωρούμε το αυτονόητο, αλλά που αφορά και πρέπει να εμπνέει όλο το πολιτικό φάσμα από όποια διαδρομή κι αν προέρχεται. Είτε Δεξιά, είτε Αριστερά είτε Κεντρώα. Καμία πολιτική πρόταση ακόμα και αν είναι υπέρ ή κατά του μνημονίου και ακόμα και αν έχει μια εντελώς διαφορετική ιδεολογική προσέγγιση, δεν μπορεί να εφαρμοστεί αν πρώτα δεν αλλάξει το σημερινό κράτος.

 Αντ. αυτού, όμως ο πολιτικός προεκλογικός λόγος βασίζεται είτε σε ψευτοδιλήμματα είτε στον άκρατο λαϊκισμό του χαϊδέματος από όλα τα κόμματα που διεκδικούν με αξιώσεις την είσοδο τους στη νέα βουλή. Κάτι το οποίο δεν είναι παράξενο αν σκεφτούμε όχι μόνο ποιοι απαρτίζουν τα «νεοσύστατα» κόμματα  αλλά και το πότε και πώς δημιουργήθηκαν.  Αποτελέσματα περισσότερο εκ του ασφαλούς αποσκίρτησης της λογικής ο σωζων εαυτόν σωθήτω μετά το μνημόνιο ΙΙ παρά παραγωγής διαφορετικής πολιτικής σκέψης. Η ψήφιση του δεύτερου μνημονίου από τη ΝΔ άρα και η σίγουρη υπογραφή του, έδωσε την ευκαιρία της αναίμακτης αποχώρησης χωρίς την ταμπέλα του αποστάτη σε όσους ήθελαν μια σανίδα σωτηρίας από την πελατειακή τους κραυγή. Μέσα από αυτή την ασφαλή διέξοδο γεννήθηκαν τα νέα κόμματα αλλά και επανδρώθηκαν με μπαρουτοκαπνισμένα στον κομματισμό στελέχη κάποια υπόλοιπα. *Εξαιρώ τη Χρυσή Αυγή γιατί  στη δική μου υποκειμενική κρίση ένας φιλοναζιστικός και ρατσιστικός μηχανισμός βίας που η κρατική ανυπαρξία και τα τηλεοπτικά κανάλια που την προβάλουν εδώ και καιρό «ψευτοκλαίγοντας» ως   διέξοδο ψήφου οργής δεν μπορεί να αποτελεί κόμμα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Έτσι οι επιλογές μπορεί να εμφανίζονται περισσότερες δεν παύουν όμως σε μεγάλο αλλά σίγουρα όχι απόλυτο βαθμό να είναι συγγενείς, συγκοινωνούντες και παρεμφερείς ανεξαρτήτως του τι προτάσσουν.  Πολλοί όψιμοι αντιμνημονιακοί σήμερα πρώην βουλευτές αποτελούν «παιδιά» του δικομματικού σωλήνα και είναι πάντα πιο κοντά στην αναβαθμισμένη τους επιστροφή παρά στη ρήξη.

    Αν υπάρχει ένα στοίχημα για αυτές τις εκλογές αυτό δεν είναι το ποιος τελικά θα κυβερνήσει αλλά η ποιότητα και η προσωπικότητα των ανθρώπων που απαρτίζουν τη νέα βουλή. Στοίχημα που αφορά την ελπίδα για τα «μικρότερα» κόμματα μιας και η επόμενη βουλή είναι μάλλον η μεταβατική πριν τη μεγάλη διαφοροποίηση και τη σύσταση νέων όμορων σχηματισμών. Το αν θα είναι χωρίς την παλαιοκομματική νοοτροπία και πρακτική και χωρίς τις αγκυλώσεις του εκάστοτε δογματισμού εξαρτάται αποκλειστικά από το στελεχιακό δυναμικό που θα προκύψει αλλά και τη δύναμη των κομμάτων μέσα στη νέα βουλή.

Θα επικρατήσει ο λαϊκισμός και η νοοτροπία του Καμμένου παίρνοντας μεγάλο ποσοστό; Θα επιβραβευθεί ο ΣΥΡΙΖΑ για την πρωτόγνωρη για αριστερό κόμμα «πατριωτική» ρητορική του δημαγωγία ;  Στη ΔΗΜΑΡ θα εκλεγούν οι μεταρρυθμιστές και τα στελέχη που έχουν ανανεωτικό λόγο ή θα επικρατήσουν τα μεταπηδήσαντα μέλη του ένοχου για πολλά στον τόπο παλαιού κομματο-κρατικού ΠΑΣΟΚ;  Το ΚΚΕ θα αυξήσει το ποσοστό του επαίροντας για τη μονολιθική στάση του ή θα πάρει το μήνυμα ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά στην προσέγγιση της ηγετικής του ομάδας; Το Λαος θα ενισχυθεί για την αλλοπρόσαλλη καιροσκοπική πολιτική του προέδρου του ή θα μειωθεί η δυναμική του;  Η Ντόρα Μπακογιάννη θα μείνει εκτός ή τελικά οι βάσεις της οικογενειοκρατίας (αλλά και της δοκιμασμένης πολιτικής της ίδιας) δεν πτοούνται από κανένα μνημόνιο και καμία κρίση. Η Δράση και οι Οικολόγοι θα καταφέρουν να μπουν στη Βουλή ή τελικά η νέα προσθήκη θα είναι ο Καμμένος ; Αλλά το πιο βασικό, ποιοι θα είναι αυτοί που θα εκλεγούν;

Ερωτήματα απλά που η απάντηση τους θα δοθεί αποκλειστικά από εμάς την Κυριακή. Θα ψηφίσουμε με γνώμονα τα κριτήρια της αναγνωρισιμότητας, της τηλεδημοκρατίας,  του χαϊδέματος, και της προσωπικής ελπίδας για ημέτερα ενδεχόμενα κέρδη έστω και χωρίς ελπίδα, ή θα ψηφίσουμε αυτούς που έχουν πολιτική ηθική και προσωπικότητα και μας μιλούν στα πλαίσια της πραγματικότητας που δεν μας αρέσει. Κι αν τελικά ισχύει ότι ο κάθε λαός έχει τους ηγέτες και τους πολιτικούς που του ταιριάζουν, ας δείξουμε ότι μας αξίζει κάτι καλύτερο. Διαφορετικά δεν θα είμαστε απλά συνυπεύθυνοι αλλά ένοχοι απέναντι στο μέλλον μας.