Τελικά θα πτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση φόβου και χαμένων ονείρων ανεξαρτήτως απάντησης…ΙΙ Κι όμως, υπάρχει ελπίδα..

   Πρίν από ενάμιση χρόνο μέσα στο μνημονιακό μας παραλήρημα είχα καταθέσει τις εξής σκέψεις μου στην ανάρτηση με τίτλο Τελικά θα πτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση φόβου και χαμένων ονείρων ανεξαρτήτως απάντησης…

   «Το ερώτημα των ημερών, αυτό που μας έβαλαν να στριφογυρίζει στο κεφάλι μας και να μας κάνει αίολους στο παρόν μας , η καινούργια μεγάλη ιδέα του έθνους μας· Θα πτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση που καλούμαστε να δώσουμε οι μη ειδικοί, οι μακριά από όλες τις παρασκηνιακές συζητήσεις, οι γνωστοί αδαείς καθοδηγούμενοι ψηφοφόροι. Μια απάντηση για το τυπικό της οικονομικής μας ζωής μιας και η «πτώχευση» αξιών και παιδείας είναι δεδομένη εδώ και αρκετές δεκαετίες . Τα γεγονότα εξάλλου που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση είναι απόρροια αυτής της «πτώχευσης» και όχι των ελλειμματικών αριθμών της οικονομίας μας.

   Το πρόβλημα δεν είναι οι υπέρογκοι για το μικρόκοσμο μας αριθμοί. Τα ελληνικά ελλείμματα δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα των υπόλοιπων χωρών του συστήματος. Ούτε οι αριθμοί του ρυθμού ανάπτυξης μας είναι τόσο υποδεέστεροι των υπολοίπων χωρών. Η παθογένεια όμως του ανύπαρκτου ελληνικού συστήματος ελέγχου και διαφθοράς έκανε τη χώρα τον αδύναμο κρίκο μιας αποτυχημένης ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Η καλύτερα ενός αποτυχημένου κοινωνικά παγκόσμιου συστήματος που στηρίζεται στην τραπεζική ισορροπία τρόμου που για να κρατηθεί και να μην εκτροχιαστεί έχει πολλά όπλα προς ενεργοποίηση.

   Όλα τα μέτρα που θα έρθουν αποτελούν απλά μέρος της φαρέτρας. Το μεγαλύτερο όμως όπλο είναι η δημιουργία του φόβου. Χωρίς αυτόν τα βέλη είναι ακίνδυνά. Σήμερα είναι εδώ μπροστά μας ο φόβος της επίσημης οικονομικής πτώχευσης. Αλήθεια εκτός από εμάς που πληρώνουμε την αδυναμία μας σε ένα παγκόσμιο «πολεμικό» παιχνίδι , ποίον συμφέρει η πτώχευση; Ποιο κράτος της ΕΕ θα δοκίμαζε οικιοθελώς τις αντοχές της δικής του οικονομίας; Ποιος θα έβαζε σε περαιτέρω κίνδυνο την έλλειψη ρευστότητας στον ευρωπαϊκό χώρο ; Ποιος θα έβαζε τον εαυτό του στη σειρά να μας ακολουθήσει;

   Το φάντασμα της πτώχευσης θα πλανάται συνεχώς στο κεφάλι μας για να περάσουν τα μέτρα που θα μας επιβάλλουν. Τα μέτρα της φαρέτρας του οικονομικού τέρατος. Τα spreads θα εκτοξεύονται, οι δηλώσεις θα δίνουν και θα παίρνουν, τα παιχνίδια ΟΛΩΝ τους -συμπεριβαλλομένων και των ομοεθνών μας- θα συνεχίζονται σε μια μάχη ισορροπιών και ισχύος στο βωμό του κέρδους. Και τελικά, αφού επιβληθούν τα «αναγκαία» μέτρα η πτώχευση θα αποφευχθεί προς το παρόν… Θα έχουμε χάσει όμως ΑΛΛΟ ένα κομμάτι της ελευθερίας επιλογών πολιτικής από τις κυβερνήσεις που εκλέγουμε. Κυρίως όμως, έχουμε χάσει το δικαίωμα στο να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο. Στόχος πλέον είναι η μικρότερη απώλεια των «κεκτημένων» της αξιοπρεπούς διαβίωσης και εργασίας. Αυτών που μας διαχωρίζουν από το να είμαστε απλά ένας αριθμός στην παραγωγική διαδικασία..»

   Ενάμιση χρόνο μετά, και το ερώτημα παραμένει το ίδιο. Μέσα σε αυτό το διάστημα, τα δεδομένα δεν άλλαξαν. Η χώρα παραμένει υπό χρεοκοπία (ελεγχόμενη, σταδιακή, μερική, πλήρη και όπως αλλιώς ονομάζεται). Αν υπάρχει όμως κάτι που άλλαξε, αυτό δεν είναι άλλο από τη μεγέθυνση του φόβου. Τα «αναγκαία» μέτρα στο μεσοδιάστημα κάθε δόσης δεν μας ώθησαν απλά βίαια στην υποβάθμιση της πλαστής μας ευμάρειας. Καλλιέργησαν εντέχνως το συναίσθημα του φόβου και της ανασφάλειας. Όχι για το αύριο που παρουσιάζεται ζοφερό και άγνωστο.

    Φόβο για το αν θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε σήμερα.

   Φόβο για το ποια θα είναι η επόμενη είδηση και πόσο θα μας κοστίσει.

   Φόβο που μας απονευρώνει χωρίς αναισθητικό. Που μας κάνει να στεκόμαστε απαθείς μπροστά σε αυτά που μας αφορούν. Ασθενείς μπροστά σε μια καλπάζουσα ασθένεια που δεν έχει φάρμακο, κάνοντας τα πειραματόζωα χωρίς ελπίδα σωτηρίας.

   Φόβο που μας οδηγεί σε ένα εμφύλιο επιβίωσης ανάλογα με το σε ποια εργασιακή ομάδα ανήκουμε, βλέποντας τα εκάστοτε μέτρα σαν «τιμωρία» των «προνομιούχων» ενώ ωθούμαστε όλοι μαζί σε ένα σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα που η «εργασιακή δουλεία» θεωρείτε προνόμιο μιας και διαφέρει από την ανεργία.

  Φόβο που μας ωθεί στην κατάθλιψη και τη μιζέρια, τα δηλητηριώδη  «όπλα» ενός συστήματος που θυσιάζει τα πάντα για να κρατηθεί.

Υπάρχει άραγε ελπίδα;

   Ναι γιατί δεν είμαστε οι πρώτοι που έχουν βιώσει αυτή την κατάσταση.

   Ναι, γιατί δεν είδαμε τις βόμβες να πέφτουν στα σπίτια μας όπως τόσοι και τόσοι λαοί κι ας μας φαίνεται απίθανο να ταυτιστούμε όντας ευρωπαϊκή χώρα. Το ίδιο απίθανο φαινόταν και στους Γιουγκοσλάβους, ελάχιστα χιλιόμετρα από εμάς πριν ελάχιστα χρόνια.

   Ναι γιατί όλοι οι λαοί στην ιστορία τους βρέθηκαν μπροστά σε αδιέξοδα που φαινομενικά ήταν ανυπέρβλητα αλλά προχώρησαν..

   Απαραίτητη προϋπόθεση όμως είναι η υπέρβαση του φόβου. Η κατανόηση από μέρους μας πως ο φόβος είναι το αντίβαρο στο αύριο. Πως δεν είναι το δικό μας όπλο αλλά το επίκτητο συναίσθημα που οδηγεί στην απάθεια. Που δεν μας κάνει να κατανοούμε τη δύναμη μας. Όσο παραμένουμε φοβισμένοι, θα αποτελούμε το εύκολο θήραμα που πληγωμένο υποκύπτει στο τραύμα του.

   Αν κατανοήσουμε τη δύναμη μας, αν συνειδητοποιήσουμε πως ότι συμβαίνει δεν γίνεται ερήμην μας αλλά μέσα από τη δική μας επιδοκιμαστική ή αποδοκιμαστική ψήφο προσώπων και εφαρμοσμένων πολιτικών, τότε το αύριο θα έχει αποτάξει τη μιζέρια του σήμερα. Το κράτος και η εξουσία δεν είναι κάτι αυθαίρετο ούτε κάτι πλήρως επιβαλλόμενο παρά τους αστικούς πολιτικούς μύθους που έντεχνα καλλιεργούνται. Το κράτος είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όταν το καταλάβουμε. Όταν αποτάξουμε το φόβο και τον ωχαδερφισμό μας, κανένας παράγοντας δεν θα μας αγνοήσει-ότι παιχνίδι κι αν θελήσει να παίξει-, όση προπαγάνδα κι αν επιβάλει και όσους «υπαλλήλους» του βάλει να μας ποδηγετήσουν. Ο φόβος θα μετατοπιστεί σε αυτούς που σήμερα μας τον επιβάλλουν. Τόσο στους δικούς μας πολιτικούς εντολοδόχους και το σύστημα που τους στηρίζει γιατί δεν θα μπορούν να πράξουν αντιμετωπίζοντας μας ως το απαθές πλήθος που υπομένει και ανθρωπιστικά λοιδορείται, όσο και στους ξένους «μέντορες» της οικονομικής εξαθλίωσης που θα δουν πως οι αντοχές του πειραματόζωου έφτασαν στα όρια τους και το πείραμα αντοχών συλλογικής υποταγής ενός δυτικότροπου λαού κινδυνεύει να τιναχθεί στον αέρα.

Και κανείς δεν θα θελήσει να ρισκάρει κάτι τέτοιο…