Επέτειος δολοφονίας Αλέξη Γρηγορόπουλου.Άλλη μια αποφράδα ημερομηνία στο καλεντάρι των «επετείων» που μας υπενθυμίζουν τη διαχρονική σήψη μας

Πριν ένα χρόνο είχα αναρτήσει το παρακάτω κείμενο. Ένα χρόνο μετά, δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα*

“Συμπληρώσαμε ένα χρόνο (2) από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Βάλαμε άλλη μια αποφράδα ημερομηνία στο καλεντάρι των «επετείων» που μας υπενθυμίζουν τη διαχρονική σήψη μας. Η ηρωοποίηση του μικρού Αλέξη δεν αφορά εμάς σαν κοινωνία παρά μόνο τους συνομήλικους του. Δεν υπήρξε κάποιος λαϊκός αγωνιστής που να δολοφονήθηκε για τις ιδέες ή τη στάση του. Δεν ενόχλησε το σύστημα. Απλά έτυχε να βρεθεί μπροστά στο ανεγκέφαλο μέλος της απαίδευτης συντεταγμένης καταστολής που δημιουργήσαμε και ανεχόμαστε. Ο θάνατος του μας θορύβησε γιατί θα μπορούσαμε να είμαστε και εμείς στη θέση του. Όχι τόσο όμως όσο να αντιδράσουμε ή να διορθωθούμε. Γιατί ακόμα και στα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του εμείς παραμείναμε στον καναπέ μας αφήνοντας τους συνομηλίκους του να δείξουν την οργή τους. Οργή γιατί ένιωσαν πόσο εύκολα μπορούν να πέσουν θύμα χωρίς αιτία. Οργή γιατί το κύτταρο της αδικίας δεν έχει απονευρωθεί στην ηλικία τους. Οργή γιατί δεν κατανοούν όσα βλέπουν γύρω τους. Οργή γιατί δεν είναι σαν εμάς. Εμείς δεν κατεβήκαμε μαζί τους να δηλώσουμε την θλίψη μας. Δεν τους προστατεύσαμε από το «καπέλωμα» των επαγγελματιών του είδους. Ίσως γιατί είμαστε όλοι ηθικοί αυτουργοί. Εμείς κατά εκατοντάδες χιλιάδες τρέχουμε να ψηφίσουμε του ηγέτες των κομμάτων μας. Να γίνουμε φίλοι ή μέλη. Να ασχοληθούμε με τα «σοβαρά» και όχι με την αξία μιας άδικα χαμένης ζωής που δεν έφταιγε. Με αφορμή την επέτειο διαβάζουμε άρθρα και δηλώσεις για τη δικαιολογημένη οργή των «πιτσιρικάδων» απέναντι στο σύστημα και το μέλλον που τους φτιάχνουμε. Για αυτά που βλέπουν, για αυτά που έρχονται. Και τα διαβάζουμε από αυτούς που ακριβώς υπηρετούν το σαθρό μας σύστημα. Από όλους αυτούς που είτε φτιάχνουν είτε καπελώνουν τα πάντα. Από όλους αυτούς που αντί να κάνουν πως δακρύζουν θα έπρεπε να σιωπούν. Τι άλλαξε από πέρυσι μέχρι φέτος ; Τι μάθημα πήραμε και τι διορθώσαμε ; Κι όμως, είναι πολύ εύκολο όμως να βρούμε τι οδήγησε σε όλα αυτά που συνέβησαν. Αρκεί απλά να κοιτάξουμε στον καθρέφτη μας...“

*Ο αμετανόητος δολοφόνος καταδικάστηκε από το δικαστήριο σε μια δίκη που η υπερασπιστική γραμμή του ξεπέρασε όχι μόνο τα όρια της αθλιότητας αλλά και τα όρια του δικανικού μας «πολιτισμού». Και εμείς, οι «σοβαροί» ενήλικες που αποτελούμε και ανεχόμαστε το σύστημα και τα γρανάζια του, συνεχίζουμε αμετανόητοι και με μεγαλύτερη "λύσσα" να δολοφονούμε τα όνειρα των συνομηλίκων του και να ετοιμάζουμε το έδαφος για τα νέα θύματα της αναλγησίας του κράτους που φτιάξαμε. Και όσο κι αν υποκρινόμαστε, δεν αρκεί η συγγνώμη μας.