Η αποτυχία του Ιρλανδικού μας ονείρου…

   Η υπαγωγή της Ιρλανδίας στο μηχανισμό στήριξης κανονικά θα έπρεπε να προξενήσει μια πολύ μεγάλη κουβέντα στα καθ’ υμάς. Όχι με όρους αιτιών και αποτελεσμάτων όπως γίνεται αυτές τις μέρες από τα  media και τους οικονομολόγους. Η συζήτηση που θα έπρεπε να γίνει είναι εξόχως πολιτική και έχει να κάνει με το όραμα, την πρόβλεψη και  εν τέλει την καταλληλότητα  των μέχρι σήμερα διαχειριστών της οικονομικής μας πολιτικής.

 Το ιρλανδικό θαύμα αποτέλεσε για όλους όσους διαχειρίστηκαν τα οικονομικά της πτωχευμένης χώρας μας το μεγάλο παράδειγμα της ανάπτυξης και της οικονομίας. Τόσο αυτών της «ισχυρής» Ελλάδας που μας έβαλε στη ΟΝΕ, όσο και αυτών της μετα-ολυμπιακής χώρας υπόδειγμα. Συνεπικουρούμενοι από τους «έγκριτους» αναλυτές που πίεζαν για περαιτέρω φιλελευθεροποίηση και ακολούθηση του ιρλανδικού μοντέλου. Άνθρωποι όχι άσχετοι με το αντικείμενο τους και από διαφορετικούς θεωρητικά πολιτικούς χώρους άσκησαν την ίδια ακριβώς οικονομική πολιτική με διαφοροποιήσεις μόνο λεκτικές και αντιπαραθέσεις για τα εκλογικά ακροατήρια. Η «συνάφεια» άλλαζε σε «περαίωση»,  η αποτυχία στόχων σε «εξορθολογισμό» ή «αναθεώρηση», η απόκρυψη σε «δημιουργική λογιστική» ή «μετακύληση» κ.ο.κ.   Τόσο οι επιλογές όσο και  οι όποιες διαφοροποιήσεις ήταν άμεσα συνδεδεμένες με τις  επιταγές του οικονομικά νεοφιλελεύθερου τάγματος που είναι ενταγμένοι. Της θεοποίησης των αγορών, της αυτορρύθμισης της οικονομίας, της ελιτίστικης αντιμετώπισης των κοινωνικών απωλειών, της αγιοποίησης των Συνθηκών του Μάαστριχ και της Λισσαβόνας που καθόριζαν τους νέους στόχους. Ενταγμένοι σε μια πανευρωπαϊκή οικονομική καθυστικία τάξη που καθόρισε την ασκούμενη της θεωρία ως μονόδρομο και απαξίωσε ως αναχρονιστική οποιαδήποτε διαφορετική προσέγγιση και αν υπήρξε. Οι εθνικές οικονομίες αποτέλεσαν τα πειραματόζωα ενός παγκοσμιοποιημένου εργαστηρίου σε ένα πείραμα που βασίστηκε και εξακολουθεί να βασίζεται στη θεωρία. Ασκήσεις επί χάρτου στις πλάτες των λαών που βιώνουν τις τραγικές συνέπειες  ανακολουθίας της θεωρίας από την πράξη.

    Συνέπειες πέρα από τις οικονομικές και κοινωνικές. Συνέπειες πολιτισμικές μιας και από την Ευρώπη των λαών και την ολοκλήρωση, σήμερα εισερχόμαστε στην περίοδο ενός Ευρωπαϊκού οικονομικού εμφυλίου. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ιρλανδία και σίγουρα στις υπόλοιπες χώρες που θα ακολουθήσουν, το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής συμμετοχής στο μηχανισμό στήριξης και υποθήκευσης, δεν προέρχεται από το ΔΝΤ που χρησιμοποιείτε ως η ασπίδα των αντιδράσεων αλλά από τις ίδιες της ευρωπαϊκές χώρες. Με όρους που δημιουργούν  ένας φαύλο κύκλο καλών και κακών, δανειστών και δανεισμένων, υπεύθυνων και ανεύθυνων, και που οδηγούν νομοτελειακά, βάσει υπογεγραμμένων όρων, σε συνθήκες ελεύθερων και υποθηκευμένων ενός νεοφεουδαρχικού συστήματος.

    Αν χρειάζεται να κάνουμε μια συζήτηση ως λαός αυτή είναι για τις επιλογές μας. Πέρα από τη δική μας χρεοκοπία μπορούμε να παραδειγματιστούμε και από την κατάσταση  της άλλοτε κραταιάς και δακτυλοδεικτούμενης ως παράδειγμα και στόχου μας Ιρλανδίας.  Ας κρίνουμε και το ρόλο των πολιτικών μας ταγών που μας έφεραν ως εδώ, και τα οράματα της πολιτικής τους που απαρέγκλιτα συνεχίζεται. Τουλάχιστον θα μπορούμε να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος....