Εξουσία και έκφραση κοινωνικής δυσαρέσκειας

Ο μεγαλύτερος ιστορικά φόβος της κάθε εξουσίας είναι η εξωτερίκευση της λαϊκής δυσαρέσκειας. Ειδικά σε περιόδους που η ρευστότητα στην κοινωνική δομή διογκώνεται, ο φόβος της εκάστοτε εξουσίας μεγεθύνεται αναλόγως μιας και η δυσαρέσκεια-ειδικότερα εάν συνδυάζεται με έλλειψη προοπτικής- τείνει οριακά στο να μεταβληθεί σε αμφισβήτηση ολόκληρου του συστήματος με εκρηκτικές διαστάσεις. Το μεγαλύτερο «όπλο» έκφρασης της δυσαρέσκειας στα χέρια των εργαζομένων μετά ασφαλώς από την εκλογική ψήφο, αποτελεί το συνδικαλιστικό και απεργιακό δικαίωμα. Ένα από τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας αποτελεί πως το συνδικαλιστικό δικαίωμα αντί να αποτελεί όπλο στα χέρια των εργαζομένων, αποτελεί εφαλτήριο αναρρίχησης εξαρτημένων συνδικαλιστών στην ιεραρχία των κομμάτων, που υποστηρίζουν και υποστηρίζονται, δημιουργώντας ένα πλέγμα προσωπικών και κομματικών συμφερόντων με συνδικαλιστικό μανδύα. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης αποτελεί τόσο η ανακολουθία συμφερόντων ανάμεσα στους εργαζομένους και τις ηγεσίες των συνδικαλιστικών τους φορέων, όσο και η απαξίωση του ίδιου του συνδικαλιστικού κινήματος. Σήμερα που τα εργασιακά δικαιώματα υπόκεινται σε αναθεώρηση και περικοπή κεκτημένων, μοναδικό όπλο στα χέρια των εργαζομένων αποτελεί η μαζικοποίηση ενός κινήματος που υπερβαίνει τα κομματικά και συνδικαλιστικά στεγανά. Για να συμβεί αυτό προαπαιτείται η συμμετοχή όλων όχι μόνο στην αποχή από την εργασία, αλλά και στο δρόμο. Μόνο ο αριθμός συμμετοχής μπορεί να θορυβήσει μια εξουσία που ελέγχει τόσο τον τύπο, όσο και τον εκλεγμένο συνδικαλισμό. Όταν σε μια προκαθορισμένη διαμαρτυρία-με δεδομένη τη μη δημοσιογραφική κάλυψη- ο αριθμός των συμμετασχόντων είναι ο συνήθης αντιστρόφως ανάλογος αυτών που εκπροσωπεί ποσοστιαία, καμία εξουσία δεν πρόκειται να ανησυχήσει. Αν όμως η αριθμητική παρουσία υπερβαίνει τα αναμενόμενα ποσοστά συμμετοχής και τα κομματικά μπλόκ, ο φόβος μιας πιθανής κοινωνικής έκρηξης –ειδικά σε μια εποχή ρευστότητας-θα κάνει το σύστημα εξουσίας όχι μόνο να θορυβηθεί αλλά και να υπολογίσει ξανά τη λαϊκή αντίδραση. Ίσως ο τρόπος να φαντάζει αναχρονιστικός, αφενός όμως αναχρονιστικό είναι όλο το πολιτικό μας σύστημα, αφ ετέρου ως κοινωνία δεν έχουμε σήμερα δείγματα συλλογικότητας ούτε καν ως καταναλωτικό κίνημα. Ασφαλώς και μπορούμε να συζητήσουμε για άλλες μορφές διεκδίκησης, ασφαλώς και μπορούμε να συζητήσουμε για την αλλαγή του συνδικαλιστικού μας μοντέλου, προέχει όμως πρώτα να δείξουμε πως υπάρχουμε και αντιδρούμε συλλογικά. Στο χέρι μας είναι..