Οι πρώτες εκατό μέρες. Από τις «Μεγάλες Προσδοκίες» στον «Κακό Λύκο» .…

Οι περίφημες εκατό μέρες της νέας διακυβέρνησης -ορόσημο που τέθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό στη ΔΕΘ- μπορεί έφτασαν στο τέλος τους, αλλά σε επίπεδο πολιτικής και αποφάσεων βρισκόμαστε μάλλον ακόμα στην πρώτη μέρα..Το μόνο που τελείωσε είναι μάλλον οι προσδοκίες μας όχι για κάτι καλύτερο – τέτοιες δεν έχει πλέον ούτε το κομματικό ποσοστό που πιστεύει ακόμα πως το κυβερνών κόμμα είναι σοσιαλιστικό- αλλά τουλάχιστον για κάποια μέτρα που θα συγκρουστούν με την χρόνια κρατική μας παθογένεια. Όλο αυτό το διάστημα η κυβέρνηση πρώτα εξαγγέλλει, κατόπιν -υπό την πίεση των αντιδράσεων και κυρίως των εσωκομματικών ισορροπιών και διαφωνιών που δυστυχώς εμφανίστηκαν πάρα πολύ νωρίς - αναμορφώνει, και τελικά αναστέλλει. Ουσιαστικά όμως δεν πράττει. Και όταν έπραξε, θύμισε με τις νυχτερινές τροπολογίες το παρελθόν που ήρθε για να ανατρέψει και να αντικαταστήσει. Ο επικοινωνιακός καταιγισμός για την κατάσταση της οικονομίας και την ανάγκη άμεσων μέτρων, μπορεί να κατάφερε να καταστήσει σε όλους μας σαφές το αυταπόδεικτο της υπερχρεωμένης μας πραγματικότητας δεν αποτελεί πολιτική πράξη αλλά προετοιμασία. Παράλληλα, η στοχοποίηση των «κακών» Βρυξελλών και των «κερδοσκόπων» πιστωτών μας, το μόνο που έχει σαν αποτέλεσμα είναι την παραλλαγή του παραμυθιού μας από τις “Μεγάλες Προσδοκίες” σε αυτό του “Κακού Λύκου» . Δυστυχώς, η κατάσταση δεν μας επιτρέπει πια να ζούμε με παραμύθια όπως κάνουμε τόσα χρόνια. Δεν είμαστε μόνο στα πρόθυρα μιας χρεοκοπημένης οικονομίας αλλά ζούμε ήδη τα αποτελέσματα ενός χρεωκοπημένου «κράτους» και μιας «ωχαδελφικής» κοινωνίας. Κανείς δεν αμφισβητεί τη δυσκολία και την πραγματικότητα. Αν όμως η κυβέρνηση συνεχίσει να εξαγγέλλει χωρίς πράξεις, αν δεν αγνοήσει το κομματικό κόστος και εξακολουθήσει να παγιδεύεται σε εσωκομματικές ισορροπίες, αν δε συγκρουστεί με κατεστημένες τακτικές, αν περιορίσει την οικονομική πολιτική σε φόρους χωρίς ανάπτυξη και διαρθρωτικές αλλαγές στον τρόπο αντίληψης των χρημάτων του δημοσίου, και κυρίως αν δεν απεμπλακεί από το χρόνιο ελληνικό πρόβλημα της ταύτισης του κράτους με το εκάστοτε κόμμα, τότε η ανοχή που ακόμα υπάρχει θα εξαφανιστεί χωρίς κανείς «επικοινωνιολόγος» να καταλάβει. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια χαμένου χρόνου και η κυβέρνηση έχει ήδη αργήσει εκατό μέρες…